พระพี่เลี้ยงหัวใจเกินร้อย

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

        กระผม พระวรากร ทีปรกฺโข อายุ 21 ปี บวชครั้งแรกในโครงการอุปสมบทหมู่พระธรรมทายาท อุดมศึกษา รุ่นที่ 39 (ปี พ.ศ.2554) ปัจจุบันกำลังรับบุญด้วยหัวใจเกินร้อย เป็นพระพี่เลี้ยงอยู่ ณ ศูนย์อบรมวัดพระธรรมกาย ระเบียง 3 อยู่ใกล้ๆหลวงพ่อแค่นี้เองครับ กระผมเป็นคนชอบเรื่องศิลปะการต่อสู้ ชอบเรียนเรื่องการรบเป็นชีวิตจิตใจ กระผมฝึกคาราเต้มาตั้งแต่อายุ 12 ปี พออายุ 17 ปีก็สอบเข้าเป็นนักเรียนช่างฝีมือทหาร เป็นนักกีฬาวูซู (กังฟูจีน) เรียนฟันดาบ ยิงธนู กระโดดร่ม ฝึกการรบในป่า จนได้รับคัดเลือกให้เป็นหัวหน้าหมวดคุมทหารรุ่นน้องถึง 100 กว่านาย ปกติแล้วในสังคมทหารจะเฮฮาปาร์ตี้กันสุดๆ แล้วก็ยากมากนะครับที่ใครจะหนีพ้นเรื่องสุรา นารี และบุหรี่ แต่ทหารหาญอย่างกระผมกลับแตะต้องสิ่งเหล่านั้นไม่ได้เลยครับ เพราะกระผมแพ้ทั้งเหล้าและบุหรี่อย่างแรง ดังนั้น ในขณะที่เพื่อนๆเมาเหล้า กระผมก็จะเมาโค้กและกับแกล้มครับ แล้วอีกอย่าง คือ ถ้าเราดื่มเหล้าหรือสูบบุหรี่จะทำให้หน้าแก่เร็ว กระผมไม่อยากหน้าแก่ครับ แล้วถ้าใครไม่อยากหน้าแก่ก็ให้เลิกสูบบุหรี่และเลิกดื่มเหล้ากันเถอะนะครับ

 

 

 

        ตอนอายุ 8 ขวบ กระผมดูทีวีเห็นภาพพระเดินธุดงค์ กระผมชอบมาก เก็บเอามานั่งฝันนอนฝันว่า “ถ้าโตขึ้นเราจะบวชและเดินธุดงค์” แล้วกระผมก็บอกกับแม่ว่า “เดี๋ยวอีก 12 ปี ลูกอายุยี่สิบ ลูกจะบวชเป็นพระนะครับ” พอ 9 ขวบกระผมก็บอกท่านอย่างนี้อีก บอกท่านทุกปี เหมือนนับถอยหลังรอวันบวช จนอายุ 20 ปี ความรู้สึกอยากบวชก็ยังโลดแล่นอยู่ในใจของกระผมตลอดเวลา กระผมคิดว่า “เมื่อเราเกิดเป็นลูกผู้ชาย เรามีหน้าที่สำคัญที่ต้องทำ 2 อย่าง คือ 1.เป็นทหารรับใช้ชาติ และ 2.ต้องบวชเพื่อพระพุทธศาสนา”

 

        วันหนึ่ง กระผมเห็นโปสเตอร์ชวนบวชธรรมทายาทภาคฤดูร้อน รุ่นอุดมศึกษา ติดอยู่ที่ตึกเรียน โครงการนี้ใช่เลยครับ กระผมจึงตัดสินใจสมัครบวชทันที และรีบไปบอกแม่ว่า “ถึงเวลาที่พ่อกับแม่จะต้องภาคภูมิใจที่ลูกชายจะได้บวชพระแล้วนะครับ” แม่ก็ดีใจสุดๆให้พรว่า “ไปบวชแล้วต้องศึกษาธรรมะให้ดี และต้องปฏิบัติธรรมให้เกิดปัญญานะลูก” หลวงพ่อครับ ด้วยความเป็นคนเก่ง กระผมจึงมีอีโก้ (Ego) มีความเชื่อมั่นในตัวเองสูงมาก กระผมคิดว่าตัวเองแน่ตัวเองเก่งไปทุกเรื่อง แต่แปลกมากครับ ด้วยธรรมะของหลวงพ่อ และความเอาใจใส่จากพระอาจารย์, พระพี่เลี้ยง ได้ทำให้อีโก้ที่สูงของกระผมอันตรธานหายไปจนหมด กระผมเปลี่ยนไปเป็นคนละคน กลายเป็นคนใจเย็น ว่าง่าย มีความเคารพ พูดจาน่าฟัง ไม่หยาบกระด้างเหมือนแต่ก่อน แล้ววันแรกที่ได้ห่มผ้าเหลือง กระผมตื่นเต้นมาก รู้สึกภูมิใจในผ้าชุดนี้สุดๆ และที่สำคัญพอห่มแล้วก็ดูเท่ไม่เบาเลยครับ พอเป็นพระแล้วกระผมก็ยิ่งตั้งใจฝึกตัว เพราะอยากได้บุญมากๆไปฝากโยมพ่อโยมแม่ และตั้งใจนั่งสมาธิมากขึ้นอีกด้วยครับ

 

 

 

        ตอนแรกกระผมนั่งสมาธิไม่รู้เรื่องเลย ฟังพระอาจารย์นำนั่งก็ไม่รู้เรื่อง ฟังหลวงพ่อนำนั่งก็ไม่เข้าใจ นั่งไปแบบมึนๆมืดๆเมื่อยๆ แต่กระผมก็ไม่ท้อนะครับ ยังตื้อนั่งทุกวันทุกรอบ จนผ่านไปเป็นเดือน ก็ได้ยินหลวงพ่อสอนว่า “เวลานั่งสมาธิให้ผ่อนคลาย ทำใจหลวมๆเบาๆ” กระผมก็คิดถึงน็อตที่ถูกคลายเกลียวให้หลวม และคิดว่า “เราต้องทำตัวให้เหมือนน็อต” แค่นั้นเองครับ ก็ปล่อยใจได้ทันที ไม่นานก็รู้สึกสบายมากๆ นั่งไปเรื่อยๆก็รู้สึกเสียวๆในท้อง แล้วก็วืด...เหมือนหลุดลงไป อยู่ๆก็เห็นวงกลมๆมีเส้นขอบขาวๆสว่างๆใหญ่เท่ากับลูกปิงปอง โผล่ขึ้นมาจากกลางท้อง แต่ตรงกลางวงมืดสนิท พอมองไปเรื่อยๆตรงกลางก็ค่อยๆสว่างขึ้นๆ สว่างกว่าหลอดไฟนีออน แล้วดวงก็ขยายใหญ่กว่าตัวกระผม แสงสว่างก็กระจายไปทั่ว ตอนนั้นตัวเบามาก เหมือนเราถอดร่างทิ้งไว้ เหมือนไม่มีตัวตนเลยครับ ตัวมันโปร่งๆ จนรู้สึกว่าแม้แต่สายลมก็คงจะพัดทะลุตัวเราได้เลย กระผมไม่เคยรู้สึกสบายและมีความสุขแบบนี้มาก่อนเลยครับ แล้วบางครั้งถ้าใจนิ่งมากๆ กระผมก็จะเห็นเส้นขอบลางๆเป็นรูปร่างของคน นั่งอยู่ตรงกลางดวงขาวๆด้วยนะครับ

 

ภาพวาดประสบการณ์ภายในของพระวรากร ทีปรกฺโข

        ตั้งแต่ที่กระผมมาบวช ก็ทำให้โยมแม่มีโอกาสได้กลับมาสร้างบุญกับวัดพระธรรมกายอีกครั้ง (ท่านเคยมาเมื่อสมัยสาวๆครับ) เวลาโยมแม่มาเยี่ยมทีไร กระผมก็จะชวนโยมแม่สนทนาธรรมครับ พอได้คุยธรรมะให้ท่านฟังบ่อยๆ ท่านก็กลายเป็นคนติดธรรมะ แล้วจากปกติที่ท่านชอบสวดมนต์ แต่ไม่ยอมนั่งสมาธิ พอกระผมสอนท่านนั่งสมาธิ ท่านก็ชอบมาก ท่านบอกว่านั่งแล้วตัวมันโล่งๆ รู้สึกสบายใจ แล้วท่านก็หันมานั่งสมาธิทุกวันตอนเช้าและก่อนเข้านอน ส่วนตัวกระผมก็ได้สร้างพระธรรมกายประจำตัวไปแล้วหนึ่งองค์ และตั้งใจว่าจะทำบุญกองกฐินปีนี้ให้ได้ 1 S ครับ

 

        หลวงพ่อครับ ตอนนี้กระผมอยากบวชไปวันต่อวัน อยากเป็นทหารแห่งกองทัพธรรม และกระผมชอบฟังคำสอนของหลวงพ่อ หลวงพ่อสอนสนุก ชวนให้ติดตาม ฟังได้ทุกวันไม่เบื่อเลยครับ เวลาหลวงพ่อยิ้ม กระผมก็จะยิ้มไปด้วย เวลาหลวงพ่อหัวเราะ กระผมก็จะหัวเราะไปด้วยครับ กระผมอยากให้หลวงพ่อมีรอยยิ้มที่สดชื่นอย่างนี้ตลอดไป และมีสุขภาพร่างกายแข็งแรงมากๆนะครับ แล้วกระผมก็จะขอเป็นนักรบแห่งกองทัพธรรม จะช่วยหลวงพ่อรบกับข้าศึกภายใน จะอยู่สู้เพื่อพระพุทธศาสนา จะรบไปจนกว่าเราจะชนะครับ

 

กราบคารวะด้วยความเคารพอย่างสูง

 

พระวรากร ทีปรกฺโข