ขอหยุดตรงนี้ที่ 072

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

        กระผม พระพรเทพ อคฺโคภาโส อายุ 33 ปี ปัจจุบันเป็นพระธรรมทายาท อยู่ ณ ศูนย์อบรมวัดราษฎร์นิยมธรรม จังหวัดสมุทรปราการ ขอรายงานตัวครับ หลวงพ่อครับ...กระผมหยุดแล้วครับ ตั้งแต่กระผมได้มาพบกับหลวงพ่อ เจอความสุขที่ 072 (ศูนย์กลางกายฐานที่เจ็ด เหนือสะดือสองนิ้วมือ) กระผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตกอยู่ในความฝันเลยครับ เพราะด้วยเหตุนี้จึงทำให้กระผมไม่อยากจากไปไหนอีกแล้วครับ ชีวิตของกระผมก่อนมาบวช อาจเรียกได้ว่าเกือบๆจะเป็นหนุ่มพเนจรไปเสียแล้วครับ กล่าวคือ ตั้งแต่กระผมเรียนจบ ปวช.ที่โคราช ใจของหนุ่มน้อยหน้ามนหลานย่าโมอย่างกระผม ที่ทั้งโสดและไฟแรง ก็ดูเหมือนจะร้อนรุ่มอยากออกไปโลดแล่นหาประสบการณ์ชีวิตครับ แต่ไม่รู้ทำไม…ไม่ว่ากระผมจะได้งานดีเงินดีสักแค่ไหน กระผมกลับอยู่กับเขาไม่ได้นาน กระผมย้ายงานบ่อยเสียจนที่บ้านเป็นห่วง

 

 

 

        พอนึกย้อนกลับไปก็ทำให้รู้สึกสงสารโยมพ่อกับโยมแม่เหลือเกินครับ โดยเฉพาะช่วงที่กระผมไปได้งานที่โรงงานทำชิ้นส่วนรถยนต์ที่ประเทศไต้หวัน ท่านทั้งสองได้ช่วยออกเงินประกันให้กระผมร่วมเก้าหมื่นบาท แถมยังให้พ็อกเก็ตมันนี่อีกห้าหมื่นบาทเพื่อให้กระผมเอาไปใช้กินอยู่ที่โน่น แต่กระผมทำงานอยู่ได้ไม่กี่เดือนก็มีอันต้องเจออุบัติเหตุโดนเครื่องยิงน๊อตเจาะโดนนิ้วหัวแม่มือเป็นแผลอักเสบติดเชื้อหนัก กระผมจึงขอลาออกจากงานกลับมาเมืองไทย โดยไม่ได้บอกโยมพ่อกับโยมแม่ให้ทราบเลยครับ แถมพอกลับมาแล้ว กระผมก็ทำตัวร่อนเร่พเนจร คล้ายๆจะตามหาความฝันอะไรสักอย่าง โดยที่ไม่รู้ว่าชีวิตของตัวเองต้องการอะไร

 

        กระผมย้ายที่อยู่เป็นว่าเล่น จากจังหวัดโน้นไปจังหวัดนี้ จากจังหวัดนี้ไปจังหวัดนั้น กระผมย้ายจนกระทั่งคิดว่าตัวเองหมดที่ไป จึงเริ่มมาคิดได้ว่า “เราควรจะกลับไปหาแม่” แต่ระหว่างนั่งรถจะไปหาโยมแม่ จู่ๆกระผมก็เกิดเปลี่ยนใจกะทันหัน แล้วกลับเข้ากรุงเทพฯ พอมาอยู่กรุงเทพฯก็เหมือนชะตาฟ้าลิขิตให้กระผมได้ไปสมัครงานกับบริษัทแห่งหนึ่ง ซึ่งเจ้าของบริษัทเป็นครอบครัวธรรมกายครับ ในวันนัดสัมภาษณ์งาน พอเขาเจอกระผม เขาก็ชวนกระผมบวชทันทีเลยครับ เขาบอกว่า “ต้องบวชก่อน จึงจะรับเข้าทำงาน” ตอนนั้นกระผมเองก็ไม่รู้ว่าคิดอย่างไรจึงได้ตอบตกลงบวชไปง่ายๆครับ ซึ่งเจ้าของบริษัทดีจริงๆ จัดการให้กระผมหมดทุกอย่าง จนกระผมแปลกใจว่า “คนอะไร...ช่างดีขนาดนี้”

 

        เมื่อเข้าโครงการอบรม ในตอนนี้เองครับที่กระผมได้ตัดสินใจรวบรวมความกล้าโทรศัพท์หาโยมแม่ ซึ่งพอท่านรู้ว่ากระผมกลับมาแล้ว และกำลังจะบวช ท่านก็ร้องไห้ด้วยความตื้นตันใจ จนกระผมแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ โยมแม่ได้อนุโมทนาบุญกับกระผม และอวยพรให้กระผมได้พบแต่สิ่งที่ดีๆ ซึ่งพอมาอยู่ในโครงการนี้ กระผมก็ได้เจอแต่เรื่องดีๆอย่างที่โยมแม่อวยพรครับ กระผมไม่เคยเห็นโครงการบวชที่ไหนที่จะทุ่มเททั้งกำลังคน กำลังกาย และกำลังทรัพย์ เพื่อที่จะสร้างคนให้เป็นคนดีอย่างโครงการนี้มาก่อน กระผมว่าโครงการนี้เป็นโครงการบวชเพชรน้ำหนึ่งของเมืองไทยเลยก็ว่าได้ โดยเฉพาะการปฏิบัติธรรมที่ทำให้กระผมได้พบความสุขภายใน กระผมขอกราบเรียนหลวงพ่อว่า “เป็นอะไรที่สุดยอดจริงๆครับ”

 

 

 

        ช่วงแรกที่กระผมนั่งสมาธิ กระผมจะฟุ้งซ่านคิดถึงบ้านมากครับ แต่เพราะมาได้เสียงนำนั่งสมาธิของหลวงพ่อ ช่วยให้กระผมรู้สึกผ่อนคลาย, หายกังวล และมีกำลังใจ กระผมจึงศรัทธาหลวงพ่อมาก จนมีอยู่คืนหนึ่งประมาณสี่ทุ่ม กระผมได้ลุกขึ้นมานั่งสมาธิโดยตั้งปณิธานกับตัวเองว่า “วันนี้จะต้องเข้าถึงธรรมให้ได้ ถ้าวันนี้ไม่ได้ จะไม่ลุก สว่างเป็นสว่าง คืนนี้เป็นไงเป็นกัน” ตอนนั้นพอเริ่มนั่งแรกๆก็ไม่เป็นไร แต่พอนั่งไป...นั่งไป กระผมก็เกิดตัวชา ขาชา รู้สึกเหน็บกินไปทั้งเนื้อทั้งตัวเลยครับ แล้วก็รู้สึกว่าตัวมันเริ่มหนักขึ้นๆ แล้วสักพักตัวของกระผมก็เริ่มเบาขึ้น โล่งขึ้น และสบายขึ้น แล้วกระผมก็เห็นเป็นดาวดวงเล็กๆอยู่ไกลๆ ค่อยๆลอยมาใกล้ๆจนมาอยู่ตรงหน้ากระผม จนกระผมเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าเป็นดวงแก้ว

 

        ดวงแก้วมีขนาดเท่าลูกฟุตซอล (เล็กกว่าลูกฟุตบอลเล็กน้อย) พอกระผมมองไปสักพักก็เห็นเป็นองค์พระผุดขึ้นมาในดวงแก้ว กระผมจึงนึกน้อมท่านเข้าไปไว้ที่ศูนย์กลางกาย แล้วเห็นท่านค่อยๆลอยเข้ามา จากนั้นเหมือนมีลมดูดดวงแก้วเข้าไปอยู่ในกลางท้องของกระผมครับ ตอนนั้นกระผมมองเห็นองค์พระชัดมาก องค์พระมีแสงสว่างออกมาสวยมาก ส่วนดวงแก้วก็ใสมาก และกระผมก็มีความสุขมากเลยครับ ตอนนี้ขนาดว่ากระผมออกจากสมาธิแล้ว กระผมก็ยังเห็นองค์พระชัดใสแจ่ม ติดอยู่ที่ศูนย์กลางกายตลอดเวลา องค์พระทำให้กระผมเดินยิ้มได้ อารมณ์ดีได้ทั้งวันเลยครับ

 

 

        หลวงพ่อครับ จะเป็นไรหรือไม่ครับ หากชีวิตของกระผมจะขอหยุดตรงนี้ที่หลวงพ่อ ขอหยุดที่กลางกาย และขอบวชแบบนี้ไปวันต่อวัน เพราะนี่คือฝันที่กระผมตามหาครับ ซึ่งทางเจ้าของบริษัทก็คงไม่ว่าอะไร เพราะเขาให้การสนับสนุนกระผมเป็นอย่างดีทุกอย่าง และบางทีเขาก็พากันมาเลี้ยงภัตตาหารเพลด้วยครับ ตอนนี้กระผมได้สมัครเดินธุดงค์เส้นทางมหาปูชนียาจารย์กับพระอาจารย์แล้วครับ กระผมอยากจะตอบแทนพระคุณพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ในฐานะที่ท่านเป็นผู้ค้นพบวิชชาธรรมกาย ทำให้มนุษยชาติได้พบกับความสุขที่ยิ่งใหญ่ภายใน และกระผมมีความตั้งใจอยากจะช่วยหลวงพ่อ พัฒนาวัดร้างให้เป็นวัดรุ่งและอยากเผยแผ่ธรรมะให้ทุกคนเข้าถึงองค์พระภายใน ประเทศของเราจะได้มีแต่ความสุข กลับไปเป็นสยามเมืองยิ้มเหมือนเดิมครับ ในเวลานี้ขณะที่อยู่ที่นี่ กระผมก็ซ้อมช่วยแนะนำการวางใจให้พระเพื่อน จนท่านเห็นองค์พระภายในได้ 5 รูปแล้วครับ ซึ่งกระผมก็รู้สึกภูมิใจมากครับ สุดท้ายนี้กระผมรู้สึกภูมิใจมากครับที่ได้มาเป็นพระลูกชายของหลวงพ่อ และกระผมอยากให้หลวงพ่อมีสุขภาพพลานามัยที่สมบูรณ์แข็งแรง กระผมอยากให้หลวงพ่อเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของพระพุทธศาสนาต่อไปอีกนานแสนนานเลยครับ หลวงพ่อ คือ ต้นบุญต้นแบบของกระผม ชีวิตนี้กระผมขอมอบให้หลวงพ่อแต่ผู้เดียวครับ

 

กราบคารวะด้วยความเคารพอย่างสูง

 

พระพรเทพ อคฺโคภาโส