พระพี่เลี้ยงผู้ส่งต่อความใสแด่ดวงใจพระธรรมทายาท

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

        กระผม พระบัญชา ปญฺญาวโส อายุ 23 ปี กระผมบวชตั้งแต่โครงการอุปสมบทหมู่ บูชาธรรม 67 ปี พระราชภาวนาวิสุทธิ์ (พ.ศ.2554) ปัจจุบันรับบุญเป็นพระพี่เลี้ยงด้วยหัวใจที่แช่มชื่นเบิกบาน อยู่ที่ศูนย์อบรมวัดพระเกิด อำเภอปากพะยูน จังหวัดพัทลุงครับ กระผมเกิดที่จังหวัดขอนแก่น เมืองหมอแคน แดนดอกคูณ สมัยเป็นเด็ก กระผมชอบศึกษาธรรมะครับ เวลาไปโรงเรียนจะต้องพกหนังสือธรรมะติดกระเป๋าไปอ่านด้วย จนเพื่อนๆเรียกกระผมว่า “มหา” แต่พออายุ 17 ปี กระผมก็เปลี่ยนไป จาก มหา เป็น...หอ-อา-มอ = หาม ครับ เพราะดันไปคบเพื่อนที่ดีเสียแล้ว คือ ดีแต่ตั้งวงก๊งเหล้า เมาจนต้องหามกลับบ้าน กระผมทำให้พ่อกับแม่ช้ำใจเป็นปีๆ แต่ถึงอย่างไรกระผมก็พอจะเอาถ่านอยู่บ้างนะครับ เพราะกระผมได้โควตาไปเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาระบบควบคุมและเครื่องมือวัด ที่มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี การไปเรียนครั้งนี้ ทำให้ชีวิตของกระผมเปลี่ยนอีกแล้วครับ เพราะกระผมได้รู้จักกับชมรม R&DTC เป็นชมรมของกลุ่มอาสาสมัครจากวัดพระธรรมกายครับ

 

 

 

        ตอนแรกๆ กระผมแอบต่อต้านวัดนิดหน่อยนะครับ เพราะคิดว่าถ้าจะไปนิพพานก็ต้องปลีกวิเวก แต่อีกใจหนึ่งก็อยากรู้ว่า “ที่วัดนี้ เขาสอนกันอย่างไร จึงมีคนมาวัดเป็นหมื่นเป็นแสน” เมื่อกระผมได้มาวัดจริงๆ กระผมถึงกับอึ้งไปเลย กระผมเห็นคนเป็นหมื่นเป็นแสนนั่งสมาธิกันเงียบกริบ แล้วก็ยังปีติเบิกบานในการทำบุญเป็นอย่างยิ่ง ต่อแถวถวายปัจจัยกันยาวเหยียด ทำให้กระผมประทับใจมาก ตอนนั้น ตัวกระผมเองก็ยังได้ร่วมบุญหล่อรูปเหมือนทองคำ พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ 2,000 บาทด้วยครับ นับว่าเป็นการทำบุญครั้งแรกในชีวิตที่มากที่สุด นึกถึงทีไรเป็นปลื้มทุกทีครับ ตั้งแต่นั้นมา กระผมจึงเลิกดื่มเหล้าอย่างเด็ดขาด แล้วหันหน้าเดินเข้าหาวัด เพื่อมาเป็นอาสาสมัครช่วยงานอยู่ที่แผนกจราจรครับ

 

        พอเรียนจบ กระผมจึงตัดสินใจบวชในรุ่นบูชาธรรม 67 ปี พระราชภาวนาวิสุทธิ์ ตอนแรกๆตั้งใจว่าพอจบโครงการแล้วจะลาสิกขาไปทำงาน แต่ในช่วงขณะนั้น กระผมได้ข่าวว่าเพื่อนที่สนิทที่สุดของกระผม อยู่ๆก็มาตายอย่างกะทันหัน ทำให้กระผมได้คิดว่า “ชีวิตของคนเรานั้นไม่แน่นอนเลย เกิดมาก็ต้อง เรียน ทำงาน หาเงิน  แต่พอตายแล้วกลับเอาอะไรไปไม่ได้สักอย่าง และถ้าเกิดตัวเราออกไปทำงานแล้วยังไม่รวย ดันมาตายเสียก่อน แล้วโยมพ่อโยมแม่จะทำอย่างไร” กระผมจึงคิดได้ว่า “บุญเท่านั้นที่จะช่วยโยมพ่อโยมแม่ได้จริง และช่วยได้แบบข้ามภพข้ามชาติ” กระผมจึงมุ่งมั่นที่จะบวชเอาบุญให้ท่านโดยไม่คิดลาสิกขาอีกต่อไปเลยครับ

 

 

        ในช่วงที่ได้ขึ้นไปปฏิบัติธรรมที่สวนสุขสว่าง จังหวัดเชียงใหม่ เพื่อเตรียมตัวลงมาปฏิบัติหน้าที่เป็นพระพี่เลี้ยง กระผมก็ได้พบกับประสบการณ์ภายในครับ โดยตอนแรกที่นั่งสมาธิ กระผมนึกองค์พระหรือดวงแก้วไม่ได้เลย แต่พอลองนึกถึงหลวงพ่อก็รู้สึกอบอุ่นมาก จึงนึกว่ามีหลวงพ่อนั่งสมาธิอยู่ในท้อง นึกไปเรื่อยๆใจมันก็นิ่งขึ้นๆ สักพักก็เหมือนตัวเองกำลังเล่นสไลเดอร์ ที่ค่อยๆสไลด์อย่างช้าๆ เหมือนน้ำที่ไหลลงมาอย่างเอื่อยๆ ความรู้สึกทั้งหมดก็มารวมอยู่ในกลางท้อง แล้วกระผมก็เห็นดวงแก้วใหญ่ประมาณ 3 เซนติเมตร ใสเหมือนหยดน้ำ มีแสงระยิบระยับด้วยครับ ตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเองกำลังนั่งแช่อิ่มอยู่ในความสุข สุขจริงๆ กระผมเห็นดวงแก้วอยู่หลายวัน แล้ววันหนึ่งดวงแก้วก็เปลี่ยนไปเอง กลายเป็นองค์พระแก้วใส กระผมเห็นองค์พระชัดทั้งองค์แบบภาพ 3 มิติ พอลืมตาแล้วองค์พระก็ยังอยู่ครับ เวลามีความทุกข์ใจ ท้อใจ กระผมก็จะหยุดใจมองไปที่องค์พระ แป๊บเดียวความทุกข์ก็จะหายไปหมดเลยครับ องค์พระเป็นกำลังใจที่ดีที่สุดของกระผม เป็นที่พึ่งที่แท้จริงเหมือนอย่างที่หลวงพ่อเคยสอนเอาไว้จริงๆครับ

 

        กระผมขอกราบเรียนหลวงพ่อว่า การได้ทำหน้าที่พระพี่เลี้ยงเป็นสิ่งที่ไม่ธรรมดาเลย และกว่าจะมาเป็นพระพี่เลี้ยงได้นั้น กระผมต้องฝึกฝนอบรมตนเองเพิ่มขึ้นหลายเท่า ไม่ว่าจะนั่ง, นอน, ยืน, เดิน ต้องให้สงบเสงี่ยมสง่างาม ต้องเป็นพระแท้ที่ละเอียดทั้งข้างนอกและข้างใน เพราะเราต้องเป็นต้นบุญต้นแบบที่ดีให้กับพระธรรมทายาท อีกทั้งยังต้องตื่นก่อนนอนทีหลัง ดูแลทุกอย่างตั้งแต่เรื่องสถานที่ ไปจนถึงเรื่องของพระธรรมทายาท โดยเรื่องที่สำคัญที่สุด คือ การศึกษาธรรมะ และการนั่งสมาธิครับ เวลาที่ได้ยินว่า “พระธรรมทายาทได้พบกับความสว่าง เห็นดวง เห็นองค์พระ” ก็ทำให้หัวใจพระพี่เลี้ยงอย่างกระผมพองโตด้วยความปลื้มจนแทบจะทะลุหน้าอกออกมาเลยทีเดียว แม้ในการทำหน้าที่จะพบเจออุปสรรคบ้าง แต่กระผมก็จะแก้ไขทุกปัญหาด้วยการทำใจหยุดนิ่ง ไม่ว่าภารกิจจะรัดตัวขนาดไหน กระผมก็ไม่เคยทิ้งการนั่งสมาธิเลยครับ กระผมจะทำตลอดเวลาตามที่หลวงพ่อสอน คือ ทำทั้งตอนหลับตาและลืมตาครับ

 

 

 

        สิ่งที่กระผมภูมิใจอีกอย่างหนึ่ง คือ การที่กระผมได้ทำหน้าที่ลูกที่ดีครับ กระผมได้ทำหน้าที่กัลยาณมิตรให้กับโยมพ่อและโยมแม่ แนะนำให้ท่านได้รู้จักเรื่องของบาปบุญคุณโทษ จากเดิมที่โยมพ่อติดเหล้างอมแงม เมาได้ทุกวัน แต่ตอนนี้กระผมสามารถชวนให้ท่านเลิกเหล้าได้แล้วครับ ส่วนโยมแม่จากเดิมที่ไม่เคยเข้าวัดเข้าวาเลย กระผมก็สามารถชวนท่าน เป็นกัลยาณมิตรให้ท่าน จนท่านไปทำบุญที่วัดข้างบ้านทุกวันพระไม่เคยขาดเลยครับ

 

        สุดท้ายนี้ กระผมอยากจะกราบเรียนหลวงพ่อว่า “กระผมรักหลวงพ่อมากๆครับ” และคำว่า “บวชชาติต่อชาติ” ก็เป็นความปรารถนาที่อยู่ในใจของกระผมจริงๆ กระผมจะขอเป็นจิ๊กซอว์ (Jigsaw) ตัวหนึ่งที่จะช่วยเติมเต็มทุกภารกิจของหลวงพ่อให้สำเร็จ ไม่ว่าหลวงพ่อจะมอบหมายหน้าที่อะไร กระผมจะทำให้ดีที่สุด จะให้กระผมเป็นสมภารหรือจะให้เป็นพระลูกวัด กระผมก็จะไม่ทำให้หลวงพ่อผิดหวังครับ

 

กราบคารวะด้วยความเคารพอย่างสูง

 

พระบัญชา ปญฺญาวโส