ชีวิตก็เป็นอย่างนี้ ตอนที่ 18

ประการที่ 2. ลูกจะต้องมีความบริสุทธิ์กาย วาจา ใจ และจะต้องมีความตั้งใจที่จะฝึกฝนอบรมตนเองให้ได้ อยู่เป็นประจำสม่ำเสมอ อีกทั้งลูกจะต้องหมั่นรักษาใจให้กลับมารวมหยุดนิ่งอยู่ที่ศูนย์กลางกายให้ได้ตลอดเวลา เพื่อไม่ให้ความโลภ ความโกรธ และความหลงเข้ามาครอบงำจิตใจของลูกได้ และลูกจะต้องไม่อยากเด่นอยากดัง ไม่ติดในลาภสักการะอะไรต่างๆเหล่านั้น เป็นต้น สิ่งใดที่จะทำให้ใจของลูก, ตัวของลูก ไม่ดี ไม่บริสุทธิ์ ลูกก็อย่าเข้าไปใกล้ และพยายามออกห่างจากสิ่งที่เป็นข้าศึกต่อกุศลและการประพฤติพรหมจรรย์เหล่านั้นให้ได้ เพราะถ้าหากลูกหลงไปติดหรือเพลิดเพลินอยู่กับสิ่งเหล่านั้นแล้ว สิ่งเหล่านั้นก็จะกลายเป็นอุปสรรคที่จะมาขัดขวางการประพฤติปฏิบัติธรรมและการฝึกฝนอบรมตนเองของลูก ซึ่งจะเป็นผลทำให้ใจของลูกไม่บริสุทธิ์อย่างเต็มที่ เมื่อเป็นเช่นนี้ อานิสงส์แห่งบุญดังกล่าวก็จะส่งผลได้ไม่เต็มที่ด้วยเช่นกัน

 

 

 

        ดังนั้น การที่ลูกอยากจะให้กาย วาจา ใจ สะอาดบริสุทธิ์ได้อย่างเต็มที่นั้น ลูกจะต้องมีความมักน้อยสันโดษ (หรือ ยินดีและพอใจในปัจจัยสี่ตามมีตามได้) และลูกจะต้องไม่ติดในคน สัตว์ สิ่งของ และเรื่องราวต่างๆ อีกทั้งลูกจะต้องห่างไกลจากคนพาล ซึ่งจะชักพาให้ใจของลูกตกต่ำ นอกจากนี้ ลูกจะต้องหมั่นน้อมใจให้กลับมาหยุดนิ่งอยู่กับความบริสุทธิ์ภายใน อยู่กับมหาปูชนียาจารย์ ที่ศูนย์กลางกายฐานที่เจ็ดบ่อยๆ พร้อมกับตอกย้ำเป้าหมายและอุดมการณ์ในการสร้างบารมีของตนเองอยู่เสมอๆว่า “เรามีเป้าหมายที่จะไปให้ถึงที่สุดแห่งธรรม เราจะต้องไปสู้รบปรบมือกับศัตรูที่แท้จริง คือ พญามาร ให้ได้” เพื่อที่ลูกจะได้เป็นกัลยาณมิตรให้กับตนเองและผู้อื่น

 

 

 

 

        ในทุกๆครั้งก่อนที่ลูกจะเข้านอน ลูกจะต้องหมั่นนึกถึงบุญ หรือนึกทบทวนความบริสุทธิ์กาย วาจา ใจ และตรวจดูข้อบกพร่องของตัวเองอยู่เป็นประจำสม่ำเสมอด้วย เช่น วันนี้ ตัวเราได้แอบไปนินทา มัวแต่จับผิด ไม่จับดี เพื่อนๆพี่ๆน้องๆนักสร้างบารมีบ้างหรือไม่ เป็นต้น ซึ่งมันจะทำให้เสียเวลาในการสร้างบารมี ถ้ามี ลูกจะต้องแก้ไขข้อบกพร่องหรือนิสัยเหล่านั้นให้หมดไปจากใจของลูกให้ได้ ส่วนลูกๆอุบาสิกาเขตในทุกคนที่อยากจะได้อานิสงส์แห่งบุญนี้ ลูกๆอุบาสิกาเขตในทุกคนจะต้องหมั่นสั่งสมความบริสุทธิ์กาย วาจา ใจ ดังที่กล่าวมาแล้วด้วย ยิ่งตัวลูกและลูกๆอุบาสิกาเขตในทุกคนมีความบริสุทธิ์ กาย วาจา ใจ มากขึ้นเท่าไหร่ ก็จะยิ่งเป็นผลทำให้ใจของตัวลูกและลูกๆอุบาสิกาเขตในทุกคนหยุดนิ่งและบรรลุธรรมได้โดยง่าย แล้วทุกๆคนจะได้มีโอกาสมาศึกษาวิชชาธรรมกาย ดังที่ทุกๆคนได้ตั้งความปรารถนาไว้ด้วยดีมาตั้งแต่ต้น

 

ประการที่ 3. ลูกจะต้องตั้งใจทุ่มเทสั่งสมบุญสร้างบารมีอย่างเต็มที่เต็มกำลัง อย่างไม่มีข้อแม้ข้ออ้างและเงื่อนไขใดๆทั้งสิ้น เช่นนี้ไปจนตลอดชีวิต กล่าวคือ ลูกต้องเป็นผู้ที่ว่าง่ายไม่เรื่องมาก และมีความมุ่งมั่นในงานการสร้างบารมีแต่เพียงอย่างเดียว หรือกล่าวง่ายๆก็คือ “ว่าอย่างไรก็ว่าตามกัน” เป็นพันธุ์ตะวันที่โชนนิรันดร์ ไม่ใช่พันธุ์ขี้ไต้ ที่ต้องเขี่ยจึงจะจุดไฟติด อีกทั้งลูกจะต้องสร้างบารมีแบบเต็มที่เต็มกำลัง ไม่ใช่แบบเช้าชามเย็นชาม

 

ประการที่ 4. ลูกจะต้องประหยัด มัธยัสถ์ และรู้จักใช้สมบัติพระศาสนาให้คุ้มค่าและเกิดประโยชน์อย่างสูงสุด อีกทั้งลูกจะต้องรู้จักประมาณในการใช้ปัจจัยสี่ เพราะแต่ละบาทแต่ละสตางค์ที่ผู้มีบุญเขตนอกจะได้นำมาสร้างบารมี ผู้มีบุญเขตนอกเหล่านั้นจะต้องเอาชีวิตเป็นเดิมพันกันเลยทีเดียว เพราะฉะนั้น ลูกจะต้องรู้จักรักษาสมบัติของพระศาสนาไว้ให้ดี และจะต้องนำทุกบาททุกสตางค์ที่เขาจบเหนือหัว มาใช้ให้เกิดประโยชน์ต่องานพระพุทธศาสนาอย่างสูงสุด เพื่อที่บุญกุศลจะได้เกิดขึ้นกับผู้มีบุญเขตนอกเหล่านั้นอย่างเต็มที่เต็มกำลัง กล่าวคือ ทำน้อยก็จะได้บุญมาก ทำมากก็จะได้มากยิ่งๆขึ้นไป

 

ประการที่ 5. ลูกจะต้องมีความอดทนอดกลั้นต่อทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นความอดทนต่อความลำบากตรากตรำ ความอดทนต่อความหิวกระหาย ความอดทนต่อการกระทบกระทั่ง เช่น การถูกดูหมิ่นดูแคลนด้วยคำพูดที่ไม่ดี คำพูดที่เสียดสีต่างๆนานา เป็นต้น และลูกจะต้องมีความอดทนต่ออำนาจกิเลส นอกจากลูกจะต้องมีความอดทนแล้ว ลูกจะต้องมีความวิริยะอุตสาหะอีกด้วย กล่าวคือ หนักเอาเบาสู้ ลุยหน้าอย่างเดียว เพราะเราเกิดมาสร้างบารมี ไม่ได้เกิดมาซ่อมบารมีเท่านั้น

 

ประการที่ 6. ลูกจะต้องอ่อนน้อม ถ่อมตน มีความเคารพ เจียมเนื้อเจียมตัว รู้จักประมาณตนเอง ไม่มีทิฐิมานะ ยอมทุกอย่างเพื่อให้ทุกๆคนได้ทำความดี เพื่อที่ลูกจะได้มีบุญบารมีติดตัวไปมากๆ

 

ประการที่ 7. สิ่งสำคัญที่สุด คือ ลูกจะต้องตั้งใจประพฤติปฏิบัติธรรมให้เข้าถึงพระธรรมกายให้ได้ เพื่อที่ลูกจะได้มีที่พึ่งที่ระลึกที่แท้จริงภายในให้กับตนเอง เมื่อลูกมีที่พึ่งที่ระลึกที่ระลึกที่แท้จริงภายในให้กับตนเองได้แล้ว ลูกก็จะสามารถเป็นที่พึ่งให้กับผู้อื่นได้ อีกทั้งลูกยังจะสามารถรับบุญช่วยงานพระพุทธศาสนา วิชชาธรรมกาย ได้อย่างเต็มที่เต็มกำลังยิ่งๆขึ้นไปอีกด้วย

 

 

 

 

        ถ้าหากลูกสามารถที่จะปฏิบัติธรรมจนเข้าถึงพระธรรมกาย (ซึ่งเป็นผู้รู้ ณ กลางกาย ที่จะเป็นผู้เปิดเผยเรื่องราวความเป็นจริงของชีวิตให้กับลูก) ที่ชัด ใส สว่าง และได้มีโอกาสมาศึกษาเรียนรู้วิชชาธรรมกายแล้ว ลูกก็สามารถที่จะไปเปิดเผยความลับของชีวิตของตัวเราเอง ที่ปิดตายให้กลายเป็นความรู้ที่เปิดตัวได้ ซึ่งจะทำให้ลูกสามารถแจ่มแจ้งในเรื่องราวความเป็นจริงของชีวิต แล้วความสงสัยในตัวเองก็จะหมดไป ซึ่งจะพลอยทำให้ลูกสามารถที่จะตอบคำถามหรือข้อสงสัยที่ชาวโลกยังสงสัยและค้างคาใจไปได้ ยิ่งลูกศึกษาได้ลึกซึ้งเพียงใด ลูกก็จะยิ่งสามารถตอบคำถามได้กว้างไกล และละเอียดลุ่มลึกมากขึ้นไปเพียงนั้น

 

 

 

 

        นอกจากนี้ ลูกยังสามารถที่จะไปหาคุณพ่อคุณแม่ของลูก ซึ่งไปบังเกิดเป็นเทพบุตรเทพธิดาภุมมเทวา (ที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านภุมมเทวา ลักษณะคล้ายๆไชน่าทาวน์) ได้ตามความปรารถนาที่ลูกได้ตั้งใจเอาไว้ ด้วยวิชชาธรรมกายตามที่ลูกได้ศึกษาไว้ดีแล้วได้อีกด้วย เมื่อถึงเวลาที่ลูกจะต้องละจากโลกนี้ไป ด้วยอานิสงส์แห่งบุญ คุณความดี และพระธรรมกายที่ลูกได้เข้าถึง ลูกก็จะได้เดินทางกลับไปแวะพักกลางทางที่ดุสิตบุรี วงบุญพิเศษ เขตใน ได้อย่างสง่างาม และจะทำให้เหล่าเทพบุตรเทพธิดาทั้งหลายต่างแซ่ซ้องสรรเสริญ และอนุโมทนาบุญกับลูกกันทั่วทั้งเทวโลก เพราะการลงมาเกิดสร้างบารมีบนโลกมนุษย์ในครั้งนี้ ลูกได้ตั้งใจทุ่มเทสั่งสมบุญสร้างบารมีอย่างเอาชีวิตเป็นเดิมพันจนกระทั่งหมดอายุขัย ดังนั้น การเดินทางกลับมาสู่เทวโลกของลูกในครั้งนี้ จึงเป็นการกลับมาอย่างผู้มีชัยชนะ สมควรแก่การต้อนรับสรรเสริญของเหล่าเทวดาทั้งหลาย

 

 

 

 

        เรื่องราวการฝึกฝนอบรมตนเองทั้งหมดดังที่ได้กล่าวมาโดยย่อนี้ เป็นเพียงแค่บางส่วนเท่านั้น ถ้าจะให้กล่าวกันต่อไปอีกก็จะมีรายละเอียดปลีกย่อยเพิ่มเติมอีกมากมาย ดังนั้น การที่ตัวลูกหรือลูกๆอุบาสิกาเขตในคนใด จะได้รับอานิสงส์แห่งบุญที่เกิดจากการทุ่มเทสั่งสมบุญสร้างบารมีอย่างเอาชีวิตเป็นเดิมพัน เป็นอุบาสิกาอยู่เขตในมาโดยตลอด ดังที่กล่าวมาแล้วโดยย่อ อย่างเต็มที่เต็มกำลัง อย่างสมบูรณ์แบบ หรือไม่นั้น ไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่า...ใครจะมาก่อนหรือมาทีหลัง แต่สิ่งที่สำคัญขึ้นอยู่กับว่า...เมื่อมาอยู่แล้ว ตัวลูกและลูกๆอุบาสิกาเขตในได้ตั้งใจฝึกฝนอบรมตนเอง และสร้างบารมีอย่างเต็มที่เต็มกำลังมากน้อยเพียงใด ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องหลัก

 

 

 

 

        ดังนั้น ถ้าหากตัวลูกและลูกๆอุบาสิกาเขตในคนใดปรารถนาอยากที่จะได้รับอานิสงส์แห่งบุญดังที่ได้กล่าวไปแล้ว ตัวลูกและลูกๆอุบาสิกาเขตในทุกคนจะต้องไม่ประมาทในการดำเนินชีวิต เพราะเรายังไม่ชนะพญามาร และจะต้องตั้งใจฝึกฝนอบรมตนเองตามที่กล่าวไปแล้วให้ได้

 

 

 

 

        ถ้าหากตัวลูกและลูกๆอุบาสิกาเขตในทุกคนทำได้อย่างนี้เป็นอย่างน้อย ไปจนกระทั่งหมดอายุขัย อานิสงส์แห่งบุญดังกล่าวก็จะบังเกิดขึ้นกับทุกๆคนอย่างเต็มที่เต็มกำลัง อย่างสมบูรณ์แบบ และอย่างไม่ตกไม่หล่นกันเลยทีเดียว อีกทั้งอานิสงส์แห่งบุญดังกล่าวยังจะส่งผลได้อย่างเร็วแรงและรวดเร็วอีกด้วย