ความสำเร็จอยู่ที่ใจ

 

        ผม กัลฯจิตตวุฒิ ลิ้มศิริเศรษฐกุล เจ้าของร้านขายยา ส.เจริญเภสัช ขอรายงานตัวครับ บ้านของผมอยู่แถวสะพานใหม่ ซึ่งตั้งแต่เกิดวิกฤตน้ำท่วม ก็ทำให้ผมได้สระว่ายน้ำส่วนตัวมาแบบไม่ได้ตั้งใจถึง 2 สระเลยครับ เพราะน้ำท่วมเข้ามาในร้านของผมหมดเลยทั้ง 2 ร้าน โดยร้านหนึ่งน้ำท่วมประมาณเลยหัวเข่าขึ้นมาเล็กน้อย ส่วนอีกร้านหนึ่งน้ำท่วมเข้ามาประมาณหน้าอก ซึ่งผมก็คิดว่า ผมคงไม่ได้มาร่วมงานทอดกฐินแน่ เพราะน้ำมันท่วมสูงเหลือเกิน แต่เพราะผู้ประสานงานมาบอกกับผมว่า “ให้ดูอย่างหลวงพ่อ น้ำจะท่วมวัดอยู่แล้ว หลวงพ่อยังสู้ไม่ถอยเพื่อจะจัดงานกฐินขึ้นมาให้พวกเรา” ผมจึงนึกถึงคำพูดของหลวงพ่อขึ้นมาได้ว่า “ถ้าเราชนะครั้งนี้ เราก็จะชนะตลอดไป” ผมจึงมีความตั้งใจตั้งแต่คืนก่อนถึงวันทอดกฐินว่า “ไม่ว่าอย่างไร เราจะต้องไปร่วมงานบุญกฐินให้ได้ ไม่ว่าจะต้องลุยน้ำลึกสักแค่ไหน แต่เราก็จะสู้ เพราะน้ำนี้ คือ น้ำวัดใจ เราจะแพ้ไม่ได้ เราจะไปทอดกฐิน”

 

 

 

        ผมขอกราบเรียนหลวงพ่อว่า ทั้งๆที่คืนนั้น กว่าที่ผมจะเคลียร์งานเสร็จและได้เข้านอนก็ปาเข้าไปเที่ยงคืนแล้วครับ แต่ผมกลับตื่นขึ้นมาเองตั้งแต่ตีสามกว่าๆ พอตีสี่ผมก็ใส่ชุดหมีกันน้ำพร้อมแบกกระเป๋าเป้ที่มีผ้าไตรและชุดอุบาสกออกจากบ้านครับ โดยผมได้เดินลุยน้ำในซอยที่บ้านออกมาจนถึงถนนใหญ่ซึ่งมีระดับน้ำสูงเลยเอวขึ้นมา ผมเดินออกมาเรื่อยๆ โดยมีความหวังว่าจะขอติดรถใครสักคนหนึ่งเพื่อไปต่อรถที่แยกวงเวียนบางเขนครับ ซึ่งระยะทางก็ไกลประมาณสองกิโลเมตรกว่าๆ แต่พอเดินมาได้นิดหน่อย ผมก็พยายามโบกรถซึ่งก็มีแต่รถทหารคันใหญ่ๆครับ ผมโบกคันที่ 1 ก็แล้ว คันที่ 2 ก็แล้ว คันที่ 3 ก็แล้ว แต่ก็ไม่มีคันไหนจอดรับผมเลยสักคัน ทำให้ตอนนั้นผมเริ่มคิดว่า “ทำไมระยะทางมันถึงได้ไกลอย่างนี้”

 

 

        แล้วผมก็เริ่มนึกถึงพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯและอธิษฐานว่า “ขอให้ผมเดินทางได้โดยสะดวกและปลอดภัย” แล้วจากนั้นผมก็ได้พยายามโบกรถทหารคันที่ 4 ซึ่งเขาก็จอดเทียบท่ารับผมอย่างดีเลยครับ โดยเขาได้พาผมไปส่งแถวๆเมเจอร์รัชโยธิน ซึ่งน้ำท่วมสูงถึงหัวเข่า ตอนนั้นในใจของผมก็คิดว่า “เป็นไงเป็นกัน ลุยเป็นลุย ไม่ว่าน้ำจะเหม็นหรือจะท่วมสูงแค่ไหน ก็เอาชนะได้ด้วยใจเท่านั้น” ผมกะว่าจะเดินลุยน้ำไปถึงลาดพร้าวเพื่อไปต่อรถครับ โดยระหว่างทางผมก็ได้นึกถึงบุญ นึกถึงพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ อยู่ตลอดเวลา ทำให้ผมรู้สึกปลื้ม ปลื้มมากขึ้นไปเรื่อยๆเลยครับ และทันทีที่ผมเดินลุยน้ำมาถึงสี่แยกรัชโยธิน ก็ได้เจอเข้ากับรถออฟโรดโฟวิลล์คันใหญ่คันหนึ่งที่เขากำลังจะไปนวนคร แปลกมากที่เขามาเลือกใช้เส้นทางนี้ทั้งๆที่มันอ้อม ผมจึงรู้สึกว่าเหมือนฟ้าส่งเขามารับผมเลยครับ ทำให้ผมดีใจจนเนื้อเต้น เพราะแทบไม่เชื่อหูตัวเองเลยว่าจะมีคนไปทางเดียวกับเรา ผมรีบกระโดดขึ้นรถไปกับเขาทันทีเลยครับ โดยเขาได้มาส่งผมที่หน้ามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ รังสิต ก่อนจะลงจากรถ ผมได้กล่าวขอบคุณเขาอย่างเป็นทางการ และได้บอกเขาว่า ผมจะมาทอดกฐิน แล้วอวยพรให้เขาเจริญๆ อีกทั้งยังได้แบ่งบุญให้เขาด้วย ซึ่งเขาได้ควักเงินมาร่วมบุญกับผมด้วยครับ ทำให้ผมอดที่จะนึกชมเขาไม่ได้ว่า “คนอะไรช่างมีน้ำใจงดงามจริงๆ”

 

 

        จากนั้น ผมได้เดินข้ามสะพานมาฝั่งบางขันธ์ ซึ่งพอดีเหมือนบุญบันดาลที่ได้เจอเข้ากับรถกระบะคันหนึ่งซึ่งคนในรถดูเหมือนคนกำลังอพยพ ซึ่งพวกเขาจะมาวัดพระธรรมกายเหมือนกัน ผมจึงได้อาศัยติดรถเขามาจนถึงวัดตอนแปดโมงเช้าได้อย่างน่าอัศจรรย์ ทั้งๆที่ในใจของผม ตั้งแต่ที่หยิบชุดหมีกันน้ำมาใส่ ผมก็คิดว่า “เราคงมาถึงวัดตอนเที่ยงแน่ๆ” ตั้งแต่เกิดมาจนป่านนี้ ผมไม่เคยลำบากขนาดนี้มาก่อนเลยครับ งานทอดกฐินปีนี้ เรียกได้ว่าเป็นงานทอดกฐินวัดใจจริงๆครับ แต่เพราะว่าใจของผมอยู่กับหลวงพ่อ หลวงพ่อเป็นตัวอย่างของนักสู้ที่แท้จริงสำหรับผม ผมจึงทำได้ ผมขอกราบเรียนหลวงพ่อว่า “ถึงแม้ว่าน้ำจะท่วมสูงขนาดไหน ก็ไม่อาจจะขวางกั้นหัวใจมหาเศรษฐีคู่บุญ ประธานเหมาห้อง (สร้างอาคารพระผู้ปราบมาร) คนนี้ได้เลยครับ”

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

 

กัลฯจิตตวุฒิ ลิ้มศิริเศรษฐกุล