หัวใจยอดนักสร้างบารมี

CASE STUDY

เรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา ทาง DMC

กราบเรียนพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

โยมพ่อ มีอาชีพเป็นทหารเรือ ท่านเป็นคนใจดี ใจบุญ มักจะไปทำบุญที่วัดทุกวันพระ และงานบุญในที่ต่างๆ พูดจาเสียงดัง ขยัน เข้มแข็งและอดทน ตรงต่อเวลา ก่อนที่โยมพ่อจะเข้ามาสร้างบารมีกับหมู่คณะ ท่านมีลักษณะวัดก็เข้าเหล้าก็กิน บุหรี่ก็สูบ โยมพ่อสูบบุหรี่จนนิ้วที่คีบบุหรี่ออกสีเหลือง ในช่วงหลังๆ สูบแล้วก็ไอ ไอแล้วก็อาเจียนตามออกมา จนท่านบอกว่า “สูบแล้วไอ อวกๆ (อาเจียน) จะสูบไปทำไม” ก็เลยโยนไฟแช็คทิ้งลงทะเลไป หักดิบตัดใจได้ตอนอายุประมาณ 50 ปี

ส่วนเรื่องการดื่มสุรานั้น ดื่มอยู่เป็นประจำหลังเลิกงาน เรียกว่า ลงเรือก็เมาทะเลขึ้นฝั่งก็เมาสุราต่อ แต่พอถึงช่วงเข้าพรรษาตลอดระยะเวลา 3 เดือน โยมพ่อจะสามารถหยุดดื่มได้ แต่พอออกพรรษาก็ดื่มต่อเหมือนเดิม จนกระทั่งเกษียณอายุราชการยิ่งดื่มมากขึ้น ถึงขนาดในบางครั้งกลับบ้านไม่ถูกก็มี และหลายครั้งที่ขับมอเตอร์ไซด์ล้มเพราะความเมา แต่ก็สามารถเลิกได้เด็ดขาด เมื่อกระผมบวชและชวนเข้าวัดปฏิบัติธรรม ณ วัดพระธรรมกาย

โยมพ่อเริ่มเข้ามาสร้างบุญบารมีอย่างต่อเนื่อง ตั้งแต่ปลายปี พ.ศ.2537 (อายุ 64 ปี) มาวัดทุกวันอาทิตย์ต้นเดือนและทุกงานบุญใหญ่ สั่งสมบุญทุกๆบุญ ยิ่งๆขึ้นไปอย่างเต็มกำลัง ได้มาอยู่ธุดงค์กลั่นแผ่นดินปี พ.ศ.2538 และธุดงค์อื่นๆอยู่เป็นประจำ ปฏิบัติธรรมที่สวนบัวและสวนพนาวัฒน์หลายครั้ง และทำหน้าที่ผู้นำบุญร่วมกับหมู่คณะ โดยเฉพาะช่วงที่วัดกำลังมีข่าวดัง ท่านจะมาวัดเกือบทุกอาทิตย์

โยมพ่อเคยเข้ารับการผ่าตัดต้อกระจกทั้ง 2 ข้าง ข้างหนึ่งผ่าแล้วใช้การได้ดี แต่อีกข้างหนึ่งผ่าแล้วไม่สามารถมองเห็นได้ ทำให้โยมพ่อมองเห็นเพียงข้างเดียวมาเป็นสิบปี แต่ก็สามารถทำงานได้ตามปกติ และยังขับรถยนต์จากระยองมาวัดด้วยตัวเองอีกด้วย

โยมพ่อทำหน้าที่ แบบเอาชีวิตเป็นเดิมพัน รักบุญ รักวัด รักหมู่คณะ ทุกบุญไม่ว่าจะเป็นที่ไหน ที่นั่นต้องมีโยมพ่อ ทุกวันอาทิตย์ต้องมาวัด ทำอย่างนี้เป็นปกติ เมื่อปี พ.ศ.2545 อายุได้ 72 ปี โยมพ่อได้ขับรถไปทำหน้าที่กับ โยมแม่ เกิดอุบัติเหตุรถบรรทุกพุ่งชนท้าย รถของโยมพ่อเสียหลักพุ่งลงคูข้างถนน รถยับยู่ยี่ไปทั้งคัน แต่โยมพ่อกับโยมแม่ไม่เป็นอะไร สำรวจร่างกายก็ปกติ แต่หลังเกิดเหตุ 1 เดือน โยมพ่อเกิดอาการเดินไม่ได้ แขนไม่มีแรงไปทั้งตัว ชาไปครึ่งซีก หมอตรวจพบว่า เลือดคั่งในสมองกดทับเส้นประสาท ต้องรีบเจาะเอาเลือดออก จากนั้นกลับมาพักที่บ้านได้ 2 อาทิตย์ อาการก็เหมือนเดิมอีก ต้องเจาะสมองเป็นครั้งที่ 2 แล้วอาการก็เป็นปกติ ทำหน้าที่ต่อได้ หลังจากเจาะสมอง ร่างกายของโยมพ่อไม่สมบูรณ์เหมือนเดิม แต่ท่านก็ยังรักการมาวัดและทำหน้าที่เหมือนเดิม ขับรถเลยวัดบ้าง หลงทางบ้างและบ่นว่าเหนื่อยบ้าง หลายครั้งรู้สึกไม่สบาย แต่ก็สมัครใจไปทำหน้าที่ โยมพ่อบอกว่า ถ้าพักจะรู้สึกไม่สบายมากกว่าเดิม ใจของโยมพ่อจะจดจ่ออยู่กับบุญอย่างนี้ตลอด ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ เช่น การไปติดจานดาวธรรมตามบ้าน ตามวัด ท่านทำได้ทุกอย่าง เช่น ปีนขึ้นที่สูงๆก็ทำ คนอื่นทำได้ โยมพ่อก็ทำได้ทุกอย่างเช่นกัน บางครั้งหมู่คณะก็ลืมไปว่าท่านอายุ 74 ปีแล้ว

ในวันเสาร์ก่อนอาทิตย์ต้นเดือนที่ 4 กรกฎาคม พ.ศ.2547 โยมพ่อรู้สึกเจ็บหน้าอกมาก ลูกๆบอกให้ไปหาหมอ ท่านก็ไม่ไป เพราะใจจดจ่ออยู่กับบุญที่จะไปบูชาข้าวพระในวันรุ่งขึ้น พอวันอาทิตย์ต้นเดือน ท่านก็พาตัวเองไปเอาบุญต่างๆอย่างค่อยๆไป และได้ไปถวายปัจจัย 3,000 วัดด้วย วันนั้นกลับไปถึงบ้านประมาณเที่ยงคืนก็อาบน้ำเข้านอน พอประมาณตีสอง โยมพ่อได้เรียกให้ลูกเอาน้ำอุ่นมาให้ และเริ่มมีอาการทุรนทุรายมากขึ้น ลูกๆจึงได้นำไปส่งโรงพยาบาล และได้เสียชีวิตประมาณตีห้าของเช้าวันจันทร์ที่ 5 กรกฎาคม พ.ศ.2547 รวมอายุขัยได้ 74 ปี อายุการสร้างบารมีครบ 10 ปีพอดี

โยมก๋ง (ตา) เป็นลูกคนจีนเกิดในประเทศไทย ตอนเด็ก ทวดได้พาไปเป็นเด็กวัดที่วัดใกล้บ้าน มีโอกาสได้บวชเรียนศึกษาพระธรรมวินัย เรียนรู้ตำรายารักษาโรค และมนต์คาถาจากหลวงปู่เจ้าอาวาส หลังจากลาสิกขาได้ทำหน้าที่มัคทายกวัดอยู่หลายสิบปี เป็นผู้นำในการประกอบพิธีกรรมทางศาสนาในงานต่างๆ เป็นที่เคารพรักของชาวบ้านมาก มีฐานะมั่นคง เป็นคนใจดีมีเมตตา และเป็นที่พึ่งทางการเงินของชาวบ้านด้วย แม้บางรายจะไม่ได้คืน ก็ไม่ว่าอะไร โยมก๋งเป็นผู้นำในการสร้างบุญ สร้างวัด สร้างถาวรวัตถุหลายๆอย่าง และยังได้สร้างพระธรรมกายประจำตัวถึง 5 องค์ ท่านมีสุขภาพแข็งแรงมาตลอด แต่ตอนท้ายของชีวิตประมาณ 5 ปี เดินไม่ไหว 2 ปีสุดท้าย ไม่สามารถเดินได้จึงเกิดแผลกดทับ ต้องตัดเนื้อตายเป็นระยะๆ ไม่นานท่านก็เสียชีวิต ในเดือนมิถุนายน ปี พ.ศ.2547 ด้วยอายุขัย 93 ปี

โยมปู่ มีอาชีพทำนา มีลูก 12 คน ฐานะยากจน มักออกหาปลามาทำอาหารเกือบจะทุกวัน สูบยาเส้นอยู่เป็นประจำ โยมปู่ไม่ชอบไปวัดทำบุญ จน โยมย่า พูดบ่นกับกระผมว่า “ชวนไปวัดก็ไม่ไป” ท่านเสียชีวิตด้วยโรคชรา เมื่อปี พ.ศ.2538 รวมอายุได้ 92 ปี

โยมย่า พื้นฐานเป็นคนใจบุญ ชอบไปวัดทำบุญเป็นประจำ แต่ก็มีฆ่าสัตว์ทำอาหารบ้าง เสียชีวิตเมื่อปี พ.ศ.2536 ด้วยโรคชรา รวมอายุได้ 86 ปี

กระผมกราบขอความเมตตาจากพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ฝันในฝัน ดังนี้ครับ

1.กรรมอะไร ที่ทำให้โยมพ่อต้องเป็นต้อกระจกจนต้องเข้ารับการผ่าตัด และมองไม่เห็นหนึ่งข้าง

2.กรรมอะไร ที่ทำให้โยมพ่อต้องได้รับอุบัติเหตุถูกรถชน จนต้องเข้ารับการผ่าตัดสมองในภายหลัง แต่ก็หายป่วยได้เร็ว

3.กรรมอะไร ที่ทำให้โยมพ่อต้องมาเสียชีวิต ด้วยอาการเจ็บแน่นหน้าอก เหนื่อยหอบ หายใจไม่ค่อยออก

4.ก่อนที่กายละเอียดจะออกจากร่าง โยมพ่อมีความรู้สึกอย่างไร ใจท่านผ่องใสนึกถึงบุญได้หรือไม่ เพราะทีมแพทย์ได้ทำการปั้มหัวใจช่วยจนวาระสุดท้ายของชีวิต ตลอดชีวิตที่ผ่านมา ก่อนที่โยมพ่อจะมาสร้างบารมีกับหมู่คณะ ท่านสั่งสมทั้งบุญและบาปควบคู่กันไป จวบจน 10 ปีสุดท้ายของชีวิตได้สั่งสมบุญอย่างเต็มกำลังกับหมู่คณะและทำหน้าที่ผู้นำบุญจนตลอดชีวิต รวมทั้งการขยายจานดาวธรรม ด้วยผลบุญนี้จะส่งผลให้ท่านไปดุสิตบุรีวงบุญพิเศษ อย่างที่ท่านตั้งใจไว้หรือไม่ครับ ถ้าไปๆด้วยวิธีการใดและได้มาเวียนประทักษิณหรือไม่ครับ

5.โยมก๋ง ทำไมถึงต้องมานอนป่วยอยู่ถึง 5 ปี ก่อนจะเสียชีวิต ตอนนี้ท่านอยู่ที่ใด ผลบุญที่สั่งสมไว้ดีแล้วส่งผลอย่างไรบ้าง

6.โยมปู่และโยมย่า ตายแล้วไปอยู่ที่ไหน ผลแห่งบุญและบาปที่ทำไว้ตอนยังมีชีวิตอยู่ จะส่งผลอย่างไรในปรโลกครับ

7.ก่อนจะมาบวช กระผมมีอาชีพทางการแพทย์ (เป็นพยาบาลทหารเรือ) และเมื่อบวชแล้วก็ยังได้มาทำหน้าที่ทางการแพทย์ต่ออีกด้วย กระผมเคยสร้างบารมีมากับหมู่คณะอย่างไรครับ

กราบขอบพระคุณพระเดชพระคุณหลวงพ่ออย่างสูง

ฝันในฝัน

หลับตาฝันเป็นตุเป็นตะ ตื่นขึ้นมาหาว 1 ที

แล้วนำมาเล่าให้ฟังเป็นนิยายปรัมปรากัน นะจ๊ะ

1.ที่โยมพ่อเป็นต้อกระจก เพราะกรรมในอดีตชาติท่านมีนิสัยนักเลงไปชกต่อยผู้ที่พูดจาผิดหู โดยไปชกเบ้าตาของเขาแตกช้ำจนใช้การไม่ได้

2.ที่ต้องผ่าตัดสมองแต่หายป่วยเร็ว เพราะกรรมในชาติเดียวกับที่มีนิสัยนักเลง ได้ดื่มสุราแล้วทะเลาะวิวาทกัน ชกต่อยกัน ได้ยกไหสุราทุ่มใส่หัวคู่ต่อสู้จนบาดเจ็บสลบไปเลย แต่มีบุญปัจจุบันช่วยตัดรอนให้วิบากเบาบาง ทำให้หายป่วยเร็ว

3.ก่อนตายท่านเจ็บป่วยด้วยอาการเจ็บแน่นหน้าอก เหนื่อยหอบและหายใจไม่ออก เพราะกรรมในอดีตเกิดในสังคมเกษตรกรรม ได้ใช้แรงงานสัตว์จนมันเหนื่อยหอบ กับกรรมฆ่าสัตว์ทำอาหาร มารวมกันในจังหวะที่หมดอายุขัยพอดี

4.ท่านตายแบบหลับแล้วตื่นขึ้น แล้วลอยขึ้นไปในอากาศทะลุหลังคา มองเห็นร่างตัวเองที่ตายอยู่ข้างล่าง

เห็นบริวารมารอเต็มไปหมดพร้อมด้วยเทวรถมารับ แล้วบริวารก็อัญเชิญขึ้นเทวรถ

เมื่อขึ้นเทวรถแล้วก็เปลี่ยนร่างกายเป็นเทวบุตรสุดหล่อ

รู้ตัวเองตลอดว่าตายแล้ว มาทำตามหลักวิชา โดยได้มาเวียนประทักษิณรอบมหาธรรมกายเจดีย์

แล้วก็ไปดุสิตบุรีวงบุญพิเศษเขตเสบียงทันที ด้วยบุญทุกบุญที่ทำกับหมู่คณะตลอดระยะเวลา 10 ปีสุดท้ายของชีวิต

5.โยมก๋งต้องมานอนป่วยอยู่ 5 ปี ก่อนเสียชีวิต เพราะเศษกรรมในอดีตชาติ เกิดในสังคมเกษตรกรรม ได้เลี้ยงสัตว์ไว้ขาย ก่อนขายก็มัดขา เป็ด ไก่ หมู แล้วส่งไปขาย แต่ไม่ได้ฆ่าเอง

ตายแบบหลับแล้วตื่นขึ้นกลางวิมานทองของชั้นดาวดึงส์เฟส 2 ด้วยบุญที่ทำนุบำรุงพระพุทธศาสนาทั้งทำเองและชวนคนอื่นทำในทุกบุญ เช่น การสร้างวัดวาอาราม เป็นต้น

6.โยมปู่ตายแล้วไปเป็นภุมมเทวาในหมู่บ้านภุมมเทวาแห่งหนึ่ง มีวิมานหลังเล็กๆ ซอมซ่อ อาหารการกินไม่ดีนัก เพราะนานๆทำบุญทีนึง แต่บุญได้ส่งผลก่อนบาปฆ่าสัตว์ทำอาหาร ให้ลูกรีบอุทิศส่วนกุศลไปให้ท่านเยอะๆ

โยมย่าตายแล้วไปเป็นเทพธิดามีวิมานทองของชั้นดาวดึงส์เฟส 2 เพราะบุญที่ทำทานอย่างสม่ำเสมอในพระพุทธศาสนา

7.ตัวลูกเองก่อนบวชก็ทำงานเป็นพยาบาลทหารเรือ เมื่อบวชแล้วก็ยังมาทำหน้าที่การแพทย์อีก เพราะความคุ้นเคยข้ามชาติ คือ ในอดีตชาติลูกได้เป็นทหารของพระราชาที่ออกบวช ได้เป็นทหารฝ่ายเสนารักษ์ ดูแลทหารที่เจ็บป่วย

ต่อมาตามพระราชาออกบวชจนตลอดชีวิต ได้เป็นกำลังสำคัญในการเผยแผ่พระศาสนาและดูแลสุขภาพของหมู่คณะ

ในชาตินั้นได้ปฏิบัติธรรมและได้เข้าถึงพระธรรมกายใสสว่างมาก ดังนั้นในชาตินี้ต้องนั่งธรรมะให้ได้ดีกว่าชาติที่ผ่านมาจะได้ศึกษาวิชชาธรรมกาย ตายแล้วก็จะได้ไปดุสิตบุรีวงบุญพิเศษ