พุทธศาสนากับภาษาไทย

พุทธศาสนากับภาษาไทย

พระพุทธศาสนากับภาษาไทย

สังคมไทยมีความผูกพันกับพุทธศาสนาอย่างลึกซึ้ง จนไม่สามารถแยกออกจากวิถีชีวิตประจำวันได้ มีอิทธิพลต่อบุคคล สังคม และวัฒนธรรม ของไทยเป็นอย่างมาก พระพุทธศาสนาจึงกลายเป็นรากฐานของวัฒนธรรมไทย ในหลายๆด้าน โดยเฉพาะ “ด้านภาษา” ภาษาไทยส่วนใหญ่มีรากฐานมาจากภาษาบาลีและภาษาสันสกฤตโดยคำยืมในภาษาไทยที่ยืมมาจากทั้งสองภาษานี้ เป็นคำที่มีใช้ในชีวิตประจำวันทั้งภาษาพูดและภาษาเขียน ภาษาบาลีได้รับอิทธิพลมาจากพระพุทธศาสนาเถรวาท ส่วนภาษาสันสกฤตได้รับอิทธิพลมาจากศาสนาพราหมณ์และวรรณคดีเรื่องมหาภารตะและรามายณะ

ขอบคุณภาพจาก เว็บ dharmahall.blogspot.com

ภาษาที่ใช้บันทึกหลักคำสอนของพระพุทธศาสนา(พระไตรปิฎก)มาตั้งแต่ในสมัยพุทธกาล คือภาษามคธ หรือที่นิยมเรียกกันในประเทศไทยว่า “ภาษาบาลี” เชื่อกันว่าพระพุทธเจ้าทรงใช้ภาษาบาลีในการเผยแผ่พระพุทธศาสนา ภาษาบาลีไม่มีตัวอักษรของตัวเอง เป็นภาษาพูดที่ถ่ายทอดกันมาโดยการท่องจำ ใช้ในถิ่นใดก็ใช้อักษรของถิ่นนั้นถ่ายเสียงจึงยากที่จะศึกษา เมื่อไปอยู่ในภาษาใดก็ใช้ภาษานั้น

พระไตรปิฎกเป็นคัมภีร์ที่สำคัญมากที่สุดของชาวพุทธ เพราะถือเป็นสิ่งแทนองค์พระศาสดา พระไตรปิฏกแต่เดิมเป็นภาษาบาลีซึ่งเป็นภาษาที่มีในมัชฌิมประเทศที่เรียกว่า แคว้นมคธ ในครั้งพุทธกาล ต่อมาพุทธศาสนาแพร่หลายไปในนานาประเทศที่ใช้ภาษาอื่น เช่น ธิเบตและจีน ได้แปลพระไตรปิฏกจากภาษาบาลีเป็นภาษาของตน เพื่อประสงค์ที่จะให้เรียนรู้ได้ง่าย ส่วนประเทศ ลังกา พม่า ไทย ลาว และ เขมร รักษาพระไตรปิฏกไว้ในเป็นภาษาบาลี เพื่อรักษาพระธรรมวินัยไม่ให้คลาดเคลื่อน โดยเฉพาะการศึกษาภาษาบาลี เพราะถ้าไม่รู้ภาษาบาลีแล้ว ก็จะไม่มีผู้ใดสามารถรู้และเข้าใจพระพุทธวจนะในพระไตรปิฏก นับได้ว่าภาษาไทยได้รับอิทธิพลจากพุทธศาสนาเถรวาท จนมาถึงทุกวันนี้