สยบเพลิงไหม้...ตลาดพลู

จดหมายจากหลานคุณยาย IN MY HEART

ตอน : สยบเพลิงไหม้...ตลาดพลู

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงสุดค่ะ

กัลฯ ผศ.ดร.สมสุดา ผู้พัฒน์

ลูก ผศ.ดร.สมสุดา ผู้พัฒน์ ผู้ ALERT ในบุญสร้างอาคาร 100 ปีคุณยายมาแล้วค่ะ หลวงพ่อคะ..สร้างอาคาร 100 ปีนี่ดีจริงๆ นะคะ..เมื่อลูกประเดิมทำบุญอย่างสุดกำลังไปแล้ว ใจมันเฟรชชี่เหมือนสาว 16 วันนี้..จึงมีกลอนดีๆ มาฝากค่ะ

“ 1 แผ่นทอง ทองแผ่นเดียว เกี่ยวกันไว้

เกี่ยวด้วยใจ เกี่ยวกับยาย เกี่ยวกับป๋า

รักหลวงพ่อ รักคุณยาย ให้รีบมา

อย่ารอช้า 100 ปี มีหนเดียว”

หากรู้สึก เฟรชชี่กันแล้ว..มาฟัง อานุภาพเด็ดๆ กันเลยค่ะ...

ย้อนไปเมื่อปี 2515 ขณะที่สาธุชน กำลังนั่งธรรมะอยู่ในบ้านธรรมประสิทธิ์ อยู่ๆ คุณยายท่านก็บอกกับผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งมาเป็นครั้งแรกว่า “คุณ..กลับบ้านเถอะ” ผู้หญิงคนนั้นจึงรำพึงเบาๆ ว่า แหม..ยังไม่อยากกลับเลย นั่งสมาธิกำลังดี แต่คงด้วยความเกรงใจคุณยายอาจารย์ เธอจึงคลานเข่าเข้ามากราบลาคุณยายอาจารย์ และคลานหันหลังกลับจะออกไป ด้วยท่าทางงงๆ สักครู่..ยังไม่ทันออกจากบ้านธรรมประสิทธิ์เลยค่ะ..เธอก็หวีดร้องขึ้นอย่างสุดเสียงว่า “ไฟไหม้.. ไฟไหม้.......!!!! มันไหม้ทางทิศของบ้านฉันนี่..” เธอตะโกนเสียงหลง และก็มีคนๆ หนึ่ง พูดให้สติเธอขึ้นว่า ..ถ้าเกิดอะไรขึ้น..ให้นึกถึงคุณยายไว้นะ จากนั้นเธอก็ตาลีตาเหลือกพรวดพราดลงจากบ้านธรรมประสิทธิ์ไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งความตะลึงไว้แก่สาธุชนที่นั่งปฏิบัติธรรมอยู่บนบ้าน ตอนนั้นทุกคนเห็นควันไฟดำทะมึนเต็มท้องฟ้า ซึ่งเป็นสัญญานบอกว่าไฟกำลังลุกโชนไหม้อย่างหนัก ลูกจึงตั้งจิตภาวนาเอาใจช่วยเธอว่า ขออย่าให้บ้านเธอเป็นอะไรเลย พลางชำเลืองดูคุณยาย เห็นท่านมองลอดผ่านหน้าต่างเหนือศีรษะ สายตานิ่งจับไปที่ควันไฟทึบนั้น แล้วหลับตานิ่งประมาณ 1 นาที แล้วก็ลุกไปปฏิบัติภารกิจของท่านต่อ

หลวงพ่อคะ..คุณยายท่านสุดยอดเลยนะคะ..ผู้หญิงคนนั้นเพิ่งมาครั้งแรกแท้ๆ ยังไม่ได้คุยอะไรกับคุณยายเลย ทำไม..คุณยายถึงรู้ว่าบ้านเธออยู่ในกองเพลิงนั้น และได้พูดบอกเธออย่างนั้น ซึ่งพอวันรุ่งขึ้น..พาดหัวข่าวหน้า 1 ของหนังสือพิมพ์ ก็ลงเรื่องไฟไหม้ครั้งยิ่งใหญ่ทุกฉบับแล้ววันนั้นเองเธอก็มากราบคุณยายค่ะ ลูกเห็นเธอค่อยๆ คลานเข้ามากราบคุณยายอาจารย์อย่างนอบน้อม ในมือของเธอมีซองสีขาวพร้อมกับตะกร้าผลไม้ เธอน้อมตัวถวายคุณยายแล้วพูดว่า.. “เมื่อวานคุณยายช่วยหนูไว้ใช่ไหมคะ..!! ” พอลูกฟังดังนั้น ก็หูผึ่งเลยค่ะ จากเดิมที่คิดจะลุกไปทำธุระหลังบ้าน ก็ตั้งหน้าตั้งตาฟังต่ออย่างใจจดใจจ่อ เธอเล่าต่อด้วยความตื่นเต้นว่า “..พอหนูกลับไปถึงบ้านแถวตลาดพลู ไฟกำลังไหม้เป็นทะเลเพลิงเลยค่ะ แต่ละคนวิ่งพล่านขนของออกมาจากซอยบ้านหนู มีแต่ตำรวจดับเพลิงเท่านั้นที่วิ่งสวนเข้าไป หนูตกใจสุดขีด.. จึงวิ่งตามตำรวจดับเพลิงเข้าไป แต่ชาวบ้านปากซอยยื้อยุดฉุดหนูเอาไว้ และต่างพากันตะโกนเตือนว่า..ทรัพย์สมบัติอย่าไปเสียดายเลย รักษาชีวิตไว้ดีกว่า... พอดีชายข้างบ้านที่หนูรู้จัก กำลังวิ่งขนของออกจากปากซอย ระล่ำระลักห้ามหนูว่า อย่าเข้าไปนะ..มันอันตรายมาก เพราะไฟมันไหม้มาถึงบ้านคุณแล้ว ไม่มีใครอยู่ในบ้านคุณหรอก... แต่หนูไม่ฟังใครทั้งนั้นค่ะ พยายามรวบรวมกำลังที่มีอยู่ทั้งหมด สะบัดมือคนที่จับหนูไว้ แล้วก็ตะโกนเรียกให้คุณยายช่วย แล้วรีบกระโจนวิ่งไปในซอยที่ไฟกำลังลุกโชนเป็นทะเลเพลิง ทั้งๆ ที่ตำรวจดับเพลิงห้ามหนูเข้าไปเด็ดขาด ตอนนั้น หนูคิดอย่างเดียวว่าเป็นตายร้ายดียังไง ก็ขอให้เข้าไปที่บ้าน ..พอหนูวิ่งมาถึงหน้าประตูบ้านจริงๆ...หนูก็เห็นไฟมันกำลังจะไหม้บ้านหนูจริงๆ ค่ะ เพราะชายคาบ้านหนูติดไฟแล้ว อีกทั้งลูกไฟมันแย่งกันตกเข้ามาในบ้าน และลมมันกรรโชกโหมพัดทะเลเพลิงมาที่ตัวบ้านแล้ว

ขณะนั้นก็แว้บคิดถึงคำพูดของคนที่บอกหนูที่บ้านธรรมประสิทธิ์ว่า.. ถ้าเกิดอะไรขึ้น ให้คิดถึงคุณยายอาจารย์ หนูจึงตะโกนร้องว่า คุณยาย.. ช่วยด้วยๆ นี่คือสมบัติชิ้นเดียวที่มีอยู่ในชีวิต หนูร้องเรียกแต่ชื่อคุณยายๆ ๆ.. สักครู่..ก็เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นขนาดใหญ่มหึมาหอบอุ้มให้ทะเลไฟทั้งหมดให้ตั้งขึ้น ไม่ให้ลาม ไปทางไหนทั้งนั้น ทั้งๆ ที่ทิศของกระแสลม มันกรรโชกพัดแรงมากมาทางบ้านหนู แต่แปลก ที่ไฟไม่มา.. จนหนูงงไปหมดเลยค่ะ ถ้าไม่เห็นกับตาก็ไม่อยากจะเชื่อ ว่ามันเป็นไปได้ยังไง เมื่อหนูเห็นดังนั้น ก็รีบกระโจนถลาวิ่งเข้าไปในบ้าน ไม่มีทรัพย์สินใดสูญหายเลย ยกเว้นสังกะสี 3 แผ่นเท่านั้น และสักครู่เจ้าหน้าที่ดับเพลิงก็บุกเข้ามาเอาน้ำพ่นฉีด สกัดไฟไว้ได้ในที่สุด.. วันนี้..หนูจึงมากราบขอบพระคุณคุณยาย มาขอทำบุญกับคุณยายค่ะ ที่ช่วยรักษาบ้านไว้ให้หนู”

หลวงพ่อคะ..เธอคนนี้เล่าด้วยความตื่นเต้นอย่างแรงค่ะ แต่แปลก..ที่คุณยายอาจารย์กลับสงบนิ่งเยือกเย็นเป็นปกติ พอคุณยายท่านฟังเธอเล่าเรื่องเสร็จ ลูกก็ไม่เห็นคุณยายท่านพูดอะไรแม้แต่คำเดียวค่ะ นอกจากความสงบเยือกเย็น ที่ก่อตัวเป็นกระแสความอบอุ่นและความมั่นคง ถ่ายทอดสู่เธอผู้นั้นจนลูกรู้สึกสัมผัสได้ ภาพเหตุการณ์และคำบอกเล่าของเธอผู้นี้ ติดหู ติดตา ตรึงใจ ให้ลูกระลึกถึงความเป็นสุดยอดของครูบาอาจารย์ของคุณยายมิรู้วาย แม้เหตุการณ์นี้จะผ่านมา 38 ปีแล้วก็ตาม

หลวงพ่อคะ..เหลืออีกเพียง 30 กว่าวันเท่านั้น ก็จะถึงวันทอดกฐินแล้วค่ะ ลูกอยากเห็นอาคาร 100 ปีสร้างเสร็จเร็วๆ เพราะอาคารนี้ หมายถึงการปักหลักเผยแผ่คำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าอย่างเป็นทางการ เป็นศูนย์รวมคำสอนของหลวงปู่ หลวงพ่อ คุณยาย ให้เชื่อมต่อถึงรุ่นลูกหลานสืบไป อย่างมหาธรรมกายเจดีย์ วิหารหลวงปู่ วิหารคุณยาย ก็เปรียบเสมือนแหล่งความรู้ แต่จะไม่มีความหมายอะไร ถ้าแหล่งความรู้ที่ดีที่สุดนี้ ไม่ถูกเผยแผ่ไปสู่ใจชาวโลก ซึ่งอาคาร 100 ปีนี่แหละค่ะ.. จะทำหน้าที่นำคำสอน นำแหล่งความรู้ตรงนี้ ถ่ายทอดไปสู่ใจชาวโลก โดยผ่านสื่อต่างๆ เช่น DMC วารสารอยู่ในบุญ หนังสือธรรมะ CD ต่างๆ ตลอดจนสื่อวิทยุ บุญนี้เป็นบุญใหญ่จริงๆ ค่ะ ลูกขอ CONFIRM…

">
ลูก (ผศ.ดร.สมสุดา) ยืนติดขวามือคุณยาย ใส่เสื้อลายสีน้ำเงินค่ะ

ด้วยความเคารพอย่างสูงสุด

ลูก ผศ.ดร.สมสุดา ผู้พัฒน์