ราชองครักษ์ชาตินักรบ ตอนที่ 15

และในที่สุดพวกลูกทุกคนก็ก้าวพ้นสะพานมาจนได้ สะพานก็โคลงเคลงโยกเยกไปมา ดูน่ากลัวแต่ก็ยังไม่หักโค่นลง นี่ก็เป็นเพราะความรอบคอบของลูกที่ได้จัดการซ่อมแซมสะพานก่อนในตอนแรก จนทำให้สะพานแข็งแรงมากพอที่จะข้ามไปได้

จากนั้น ลูกก็ได้สั่งให้ทุกคนหยุดพักผ่อนก่อนเพื่อจัดตั้งขบวนใหม่ แล้วเมื่อฝนซาเม็ดลง ลูกก็สั่งให้ทั้งหมดเตรียมเดินทางต่อ ในตอนนั้นแม้ทุกคนจะดูเหนื่อยล้าอ่อนเพลียจะหมดแรงไปตามๆกัน แต่ทุกคนก็ยังกัดฟันสู้และมุ่งหน้าต่อไป

แล้วลูกน้องของลูกก็เข้ามารายงานว่า ข้างหน้ามีขบวนคาราวานกำลังใกล้เข้ามา ลูกจึงตัดสินใจเดินหน้าไปสังเกตการณ์ จึงพบว่าขบวนคาราวานที่เห็นอยู่ข้างหน้านั้น น่าจะเป็นขบวนคาราวานที่ทางข้าหลวงในเมืองจัดส่งตามมา เพื่อให้การช่วยเหลือพวกของลูก ลูกจึงสั่งให้ทั้งหมดรอขบวนคาราวานนี้ก่อน อย่าเพิ่งออกเดินทาง

ในที่สุด เมื่อขบวนคาราวานช่วยผู้ประสบภัยมาถึง ก็ได้เข้ามาถามลูกและทุกๆคนว่า พวกลูกเป็นใคร มาจากไหน ลูกก็ได้ตอบไปว่า นี่เป็นขบวนชาวบ้านที่ประสบภัยพิบัติซึ่งอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านเชิงเขา ทั้งหมดกำลังเดินทางกลับเข้าเมือง เพราะเสบียงและหยูกยาที่เตรียมมาใกล้จะหมดแล้ว จึงตัดสินใจนำคนเจ็บออกมาดีกว่าปล่อยไว้ที่หมู่บ้าน

ทางผู้นำขบวนคาราวานของผู้ประสบภัย จึงได้แจ้งกับลูกว่า “ถ้าอย่างนั้น พวกเราจะเข้าไปช่วยพวกชาวบ้านเลยก็แล้วกัน”

อีกทั้ง ได้ขอโทษที่ขบวนเดินทางมาถึงช้า เพราะติดฝนและถนนหนทางก็เละเป็นโคลนตม รถขนเสบียงคอยจะติดหล่มตลอดเวลา จึงจำเป็นต้องหยุดขบวนอยู่เรื่อยๆเป็นระยะๆ ทำให้การเดินทางนั้นล่าช้ามาก และยังชื่นชมการตัดสินใจของลูกว่า ดีมากที่ใช้แต่ขบวนม้าเพราะคล่องตัวกว่า สามารถเดินทางได้ไวกว่า และหากขบวนของลูกไม่ได้เข้ามาช่วยชาวบ้านตั้งแต่แรก เหตุการณ์จะต้องเลวร้ายกว่านี้อีกมาก เพราะพวกชาวบ้านที่ติดอยู่ใต้โคลนคงจะเสียชีวิตไปหมดแล้ว

ลูกได้ส่งตัวชาวบ้านผู้ประสบภัยให้กับขบวนคาราวารช่วยดูแลรักษาพยาบาล ส่วนตัวลูกก็คอยช่วยดูแลความสะดวกอยู่ที่บริเวณนั้น จากนั้น ก็ได้ชวนให้ลูกน้องของลูกทุกคนทานข้าวทานปลากัน และนั่งพูดคุยกันรอบกองไฟ

ณ เวลานี้ สายตาที่ลูกน้องมองลูกก็ได้เปลี่ยนไปหมดแล้ว มันกลายเป็นสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก เคารพ และเชื่อมั่นในตัวลูกมาก แล้วลูกน้องของลูกก็ได้บอกว่า “นายกองเอาชีวิตเป็นเดิมพันอย่างนี้ แล้วจะให้พวกผมยืนดูเฉยๆได้หรือครับ”

ลูกน้องของลูกอีกคนก็พูดขึ้นบ้างว่า “แม้ว่านายกองกับพวกผมจะไม่ได้เกิดวันเดียวกัน แต่พวกเราก็จะขอตายวันเดียวกันครับ”

ลูกได้ยิ้มให้กับลูกน้องทุกคน สักพักพวกชาวบ้านที่ยังพอเดินได้กับลูกเล็กเด็กแดง ได้พากันเดินมาเป็นกลุ่มๆ ทั้งหมดพากันเดินเข้ามาหาลูกแล้วต่างก็เอาช่อดอกไม้ป่าที่สานกันเป็นพวกมาลัย มาคล้องที่คอของลูกและลูกน้องของลูกทุกคน และพวกชาวบ้านก็ให้ตัวแทนมากล่าวขอบคุณลูกที่ได้เป็นคนช่วยชีวิตพวกเขาไว้ และบอกว่าพวกเขาไม่มีอะไรจะตอบแทน นอกจากพวกมาลัยดอกไม้ป่าที่เก็บมาจากป่า

แล้วลูกก็จับมือชาวบ้านไว้ พร้อมกับพูดว่า “มันเป็นหน้าที่ของทหารอยู่แล้วที่จะต้องช่วยเหลือชาวบ้านในเวลาที่ทุกคนเดือดร้อน แม้ด้วยชีวิต และขอขอบคุณชาวบ้านทุกคน ถ้าไม่ได้ทุกๆคนที่คอยช่วยเหลือกันคงไม่สามารถช่วยคนอื่นได้มากขนาดนี้”

ต่างคนก็ต่างเล่าความประทับใจ กล่าวขอบคุณซึ่งกันและกัน เป็นภาพที่น่าประทับใจยิ่งนัก จากนั้น ต่างคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนให้หายจากความเหนื่อยล้าที่สะสมมากว่าสองสัปดาห์