องค์พระภายในทั้งใสทั้งสว่าง

 

    กระผม พระธรรมทายาทมุยดา สุภมโน อายุ 61ปี ตัวแทนพระธรรมทายาทจากวัดบ้านขุน จังหวัดเชียงใหม่ครับ ก่อนมาบวชกระผมมีตำแหน่งเป็นพ่อหลวง(ผู้ใหญ่บ้าน)แห่งหมู่บ้านนาเกียน อำเภออมก๋อย และมีหน้าที่สำคัญที่ไม่ใช่ว่าใครๆจะทำได้ เพราะทั้งหมู่บ้านก็มีอยู่แค่สามคนเท่านั้น คือ การเป็นหมอประจำบ้าน หรือเรียกง่ายๆสั้นๆว่า หมอผี ครับ

 

    กระผมจะคอยช่วยเหลือปัดเป่าทุกข์ภัย และรักษาอาการเจ็บป่วยต่างๆให้กับคนในหมู่บ้าน แม้กระผมจะยังไม่ถึงขั้นรับตำแหน่งเป็นตั้งเค้า(หัวหน้าหมอผี)แต่ขอบอกนะครับว่า ชาวบ้านก็นิยมมาหาเพื่อให้กระผมช่วยรักษาโรคต่างๆให้เสมอตั้งแต่ โรคแมงกินแค่ว(แมงกินฟันหรือฟันผุ) โรคตาเจ็บ ปวดตามเนื้อตามตัว กระดูกหัก ไปจนถึงโรคมะเร็งครับ วิธีรักษาก็ง่ายมากแค่เป่าและสวดมนต์ อัตราการหาย ถ้ามาสิบคน หายจากโรคเจ็ดคนครับ

 

    กระผมมาบวชในโครงการนี้ได้ เพราะการชักชวนของพระน้อย(สามเณร)ตอนนั้นมีสามเณรขึ้นมาชวนคนบนดอยให้ไปบวช กระผมก็คิดว่า “ตอนนี้เรายังบ่ตายก็ยังเสาะบุญให้ตัวเองได้(หาบุญให้ตัวเองได้)ถ้าตายแล้วก็หมดโอกาสเสาะบุญ” คิดได้อย่างนี้กระผมจึงตัดสินใจบวชทันทีครับ ปกติกระผมเป็นคนชอบไปวัดทำบุญและนั่งสมาธิอยู่แล้ว โดยจะตื่นมานั่งสมาธิตอนตีหนึ่งตีสองเป็นประจำ นั่งแบบทำใจสบายๆ พุทโธ ธัมโม สังโฆ แต่ก็ไม่มีประสบการณ์อะไร พอมาบวชในโครงการนี้กระผมก็ได้นั่งสมาธิมากขึ้น

 

    แล้วในวันที่เก้า กระผมก็นั่งสมาธิไปตามปกติ คือ วางใจนิ่งๆ ทำตามเสียงของพระเดชพระคุณหลวงพ่อไปเรื่อยๆ สักพักกระผมก็รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองตกลงไปในหุบเหวที่ลึกมากๆ ลึกมากจนมองไม่เห็นก้นเหวเลยครับ ตอนนั้นกระผมทั้งตกใจและกลัวสุดขีด เพราะรู้สึกเหมือนกับตัวเรากำลังดิ่งลึกลงไปและคงจะกลับขึ้นมาไม่ได้แน่ๆเลย กระผมจึงสะดุ้งและลืมตาขึ้น ปรากฏว่ากระผมยังนั่งสมาธิอยู่ที่เดิม

 

    วันต่อมาพอนั่งสมาธิอีก กระผมก็จะวางใจเฉยๆเอาไว้ที่กลางท้อง นั่งไปสักพักก็รู้สึกเหมือนกับว่าไม่มีตัวตน ตอนนั้นใจกระผมนิ่งมาก แล้วกระผมก็เห็นดวงแก้วใสสว่างเกิดขึ้นเองโดยอัตโนมัติ ดวงแก้วพากันเรียงแถวพุ่งขึ้นมาจากลางท้องของกระผมเป็นแถวเป็นแนวเยอะมาก สักพักก็เห็นองค์พระแก้วใสเรียงเป็นแถวขึ้นมาจนเป็นทางยาวเลยครับ องค์พระงามมาก ทั้งใสทั้งสว่าง บางองค์ก็เป็นสีเลื่อมๆ บางองค์ก็เป็นสีขาวใสๆ กระผมเห็นท่านพุ่งขึ้นมาแล้วหายไปเร็วมาก เหมือนเรากดปุ่มเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยๆไม่หยุด

 

    พอเห็นพระแล้ว ทั้งกายและใจก็โล่งไปหมด มีความสุขและสดชื่นมากไม่รู้จะอธิบายอย่างไร บางทีองค์พระที่กระผมเห็นก็องค์ใหญ่มาก แค่เฉพาะเศียรก็กว้างประมาณหนึ่งเมตร และไม่ว่าจะทำอะไรกระผมจะรู้สึกว่ามีองค์พระติดตัวติดใจอยู่ในกลางท้องของกระผมตลอดเวลา

 

    พระเดชพระคุณหลวงพ่อครับ ตอนนี้กระผมไม่คิดจะสึกแล้ว กระผมอยากบวชตลอดชีพ กระผมจะกลับไปฟื้นฟูพระพุทธศาสนาในหมู่บ้านของกระผม เพราะตอนนี้ทั้งตำบลที่กระผมอยู่นั้นมีวัดเหลืออยู่แค่วัดเดียวครับ ชาวบ้านเขาเปลี่ยนใจไปนับถืออย่างอื่นกันหมด กระผมจะตั้งใจฝึกฝนตนเองให้เป็นพระแท้ และจะเป็นตัวแทนของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ นำความสว่างไปสู่ยอดดอย ไปพัฒนาวัดในตำบลของกระผมให้กลับมาเจริญรุ่งเรืองอีกครั้งครับ

 

 

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อด้วยความเคารพอย่างสูง

 

    ผม พระธรรมทายาทเฉลิมชัย คุณวํโส(วรรณชัย) อายุ 32ปี ตัวแทนพระธรรมทายาทจากวัดเนรมิตวิปัสสนา อำเภอด่านซ้าย จังหวัดเลยครับ ก่อนที่จะมาบวชนั้น ผมใช้ชีวิตอย่างสิ้นเปลือง ทั้งที่ตอนแรกผมก็เป็นเด็กดีเรียนหนังสือเก่งเคยสอบได้ทุนจากประเทศญี่ปุ่นด้วยนะครับ แต่พออายุ 15ปี ก็เริ่มดื่มเหล้า สำมะเลเทเมา คบแต่เพื่อนกินมีแต่เพื่อนเที่ยว พออายุ 17ปีก็เริ่มสูบบุหรี่ ผมสูบจัดมากอย่างน้อยวันละสองซอง พ่อแม่ส่งให้เรียนก็ไม่เรียน มีปัญหาตลอดจนต้องย้ายที่เรียนเป็นประจำ สุดท้ายก็ไม่จบอะไรเลย

 

    แม้ผมจะทำงานเป็นหลักเป็นแหล่งแล้ว ผมก็ยังเที่ยวและเมากลับบ้านแทบทุกวัน แม้ผมจะเกเรแต่ผมก็ชอบไหว้พระสวดมนต์ทั้งก่อนเข้านอนและตื่นนอนนะครับ วันหนึ่งแม่โทรศัพท์มาหาผมและบอกว่า มีโครงการบวชพระหนึ่งแสนรูปทั่วไทย ท่านก็ถามว่า “จะบวชให้แม่ไหม” ตอนนั้นผมก็คิดว่าเราน่าจะทำอะไรเพื่อท่านบ้าง ก็เลยตอบตกลงทันทีครับ

 

    พอเข้าโครงการ ผมก็มีความตั้งใจที่จะไม่สูบบุหรี่อีก ผมจึงเอาซองบุหรี่ไปถวายพระอาจารย์เป็นการหักดิบไปเลย วันแรกๆที่หยุดสูบบุหรี่มันก็ทรมานนะครับ และเกือบจะทนไม่ได้หลายครั้ง แต่ผมตั้งใจแล้วว่า จะบวชเพื่อให้พ่อกับแม่ได้บุญ สุดท้ายผมก็เอาชนะใจตัวเองได้ และไม่คิดถึงบุหรี่อีกเลยครับ

 

    ในช่วงสามวันแรกของการนั่งสมาธิ บางวันก็นั่งดีมีความสุข บางวันก็ฟุ้งอุตลุดเลยครับ แต่ผมก็ทำตามที่พระอาจารย์สอน คือ เมื่อยก็ขยับ ง่วงก็หลับ ฟุ้งนักก็ให้ลืมตา แม้จะไม่เห็นอะไรแต่ผมก็เริ่มรู้สึกชอบการนั่งสมาธิ ผมจึงหาเวลานั่งเพิ่มเติม โดยผมจะตื่นมานั่งสมาธิตอนตีหนึ่งบ้าง ตีสามบ้าง ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เงียบมากๆ วันนั้นผมนั่งวางใจสบายๆ ผ่อนคลายร่างกายทุกส่วน ผมนึกให้ใจของผมเบาเหมือนขนนกที่กำลังปลิวลงมาสัมผัสกับผิวน้ำ โดยเริ่มจากฐานที่หนึ่ง เลื่อนลงมาเรื่อยๆจนถึงฐานที่เจ็ด แล้วใจก็เริ่มเบาสบาย

 

    ผมเห็นองค์พระสีทององค์เล็กๆอยู่ตรงหน้าผม ท่านหันหน้าเข้าหาผม ผมพยายามนึกให้ท่านหันหน้าออกแต่ไม่สำเร็จ พอนึกหนักเข้าท่านก็หายไป ผมจึงทำสมาธิใหม่คราวนี้ก็เห็นอีก แต่ผมไม่สนใจแล้วว่าท่านจะเป็นอย่างไร ใจผมเฉยมาก คิดว่าจะมาอย่าไร จะอยู่อย่างไร จะเป็นสีอะไรก็ช่าง แต่เป็นพระก็ดีแล้ว พอใจมันนึกอย่างนั้นไม่นานเลยครับผม ก็เห็นท่านชัดใส สว่างอยู่ในกลางท้องของผม และหันหน้าออกไปทางเดียวกับผม ผมมองอยู่อย่างนั้นนานเกือบยี่สิบนาที วันนั้นผมมีความสุขมาก สบายใจ ไม่ปวดไม่เมื่อยอะไรเลย

 

    พระเดชพระคุณหลวงพ่อครับ ผมหลับตาเห็นองค์พระอย่างนั้นอยู่สี่วัน แล้วก็ไม่เห็นอีกเลย เพราะใจไม่นิ่งและฟุ้งขึ้นมาอีก แต่โชคดีที่ผมได้รับบุญขัดวิมานติดต่อกันสามวัน พระอาจารย์บอกว่ายิ่งล้วงยิ่งลึกยิ่งชัดใสสว่าง ผมก็ทำตาม พอผมล้วงลึกมากเท่าไรใจของผมก็สบายขึ้นเท่านั้น และพอนั่งสมาธิก็ได้ผลทันที คือ ใจสงบเร็วมาก และนิ่งกว่าเดิมเยอะเลยครับ

 

    สักพัก ผมเห็นองค์พระสีทองสูงประมาณหนึ่งคืบ นั่งขัดสมาธิอยู่ในกลางท้องของผม ผมก็ดูไปเรื่อยๆ แค่นั่งดูองค์พระเฉยๆก็มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก บางวันผมก็เห็นท่านชัดมาก ใสมากจนมองทะลุได้ แต่บางวันก็มัวๆ ขึ้นอยู่กับว่าใจของเรานิ่งแค่ไหน ตอนนี้ผมสนุกกับการทำสมาธิ แม้ตอนฉันอาหารผมก็จะนึกให้คำข้าวนั้นใสๆแล้วกลืนลงไป ปรากฏว่าในศูนย์กลางกายของผมกลับเป็นเหมือนคลื่นน้ำที่ขยายตัวได้ และมีดวงกลมใสๆอยู่ในนั้นด้วย ตอนนี้ ไม่ว่าจะทำอะไร ผมจะรู้สึกว่ามีองค์พระอยู่ในตัวของผมตลอดเวลาเลย เดี๋ยวนี้ผมใจเย็นขึ้น ไม่ฟุ้งซ่านเหมือนแต่ก่อน

 

    ผมขอกราบขอบพระคุณพระเดชพระคุณหลวงพ่อเป็นอย่างสูง ถ้าไม่มีพระเดชพระคุณหลวงพ่อผมก็คงจะไม่ได้พบกับหนทางสว่างแบบนี้ ตอนนี้ผมเป็นคนใหม่ที่จะไม่กลับไปเที่ยว ไปดื่ม และเล่นการพนันอีกแล้ว ผมขอฝากบทกลอนตบท้ายสักนิดนะครับ “ความสุขใดเล่า จะเท่าเราสงบนิ่ง ปล่อยวางทุกสิ่ง ทิ้งหมดทุกอย่าง กลางตัวนั้นว่าง มีเพียงองค์พระ”