เจ็บหนักปางตาย...รอดได้ ด้วยเหรียญปราบมาร

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงค่ะ         ลูกชื่อ นวรัตน์ อัจนานุบาล อายุ 34-ปี อาชีพค้าขาย บ้านของลูกอยู่อำเภอเมือง จังหวัดอุตรดิตถ์ ลูกมาวัดครั้งแรก เมื่อวันที่ 22-เมษายน พ.ศ.2553_ในพิธีรับสไบแก้วของอุบาสิกาแก้วหน่ออ่อน รุ่นห้าแสนคน หลังจากนั้นลูกก็ติดดีเอ็มซีที่บ้าน และเข้าเรียนในโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาทุกวันค่ะ ช่วงอบรมอุบาสิกาแก้ว ลูกนั่งสมาธิเห็นดวงแก้วใสอยู่กลางท้อง พอจบการอบรม พี่เลี้ยงจึงมอบเหรียญปราบมารสีทองให้ลูกเป็นของขวัญ ลูกดีใจมาก เอาไปเลี่ยมกรอบอย่างดี และใส่ติดตัวตลอดเวลาเลยค่ะ         ช่วงเดือนกรกฎาคม พ.ศ.2553_ที่ผ่านมา ลูกเตรียมตัวจะไปนั่งสมาธิที่สวนพนาวัฒน์ จึงต้องกลับไปเอาชุดขาวที่บ้านคุณแม่ในอำเภอลับแล ซึ่งไม่ไกลจากอำเภอเมืองมากนัก ใช้เวลาเดินทางแค่ยี่สิบนาที ลูกจึงขี่มอเตอร์ไซด์ไปเอง เมื่อไปถึงสี่แยกโรงเรียนอุตรดิตถ์ รถติดไฟแดง ลูกก็หยุดรถรอ พอสัญญาณไฟเขียวขึ้น ลูกก็บิดคันเร่งมอเตอร์ไซด์ออกรถทันที แต่ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง ลูกก็ได้ยินเสียงดังเปรี้ยงเหมือนฟ้าผ่า และมีอะไรบางอย่างมากระแทกรถของลูกอย่างแรง ความรู้สึกของลูกดับวูบลงเหมือนปิดสวิทซ์ไฟอย่างกะทันหัน         คนที่เห็นเหตุการณ์บอกว่า มีวัยรุ่นสองคนซ้อนมอเตอร์ไซด์คันเดียวกัน ซิ่งรถมาเร็วมาก ไม่สนใจใคร วิ่งฝ่าไฟแดง พุ่งมาชนรถของลูกอย่างจัง ตัวลูกกระเด็นไปไกล หัวกระแทกฟุตปาธ คอหักพับ เลือดท่วมนองพื้น หมดสติ จนคนคิดว่า...ลูกคอหักตายไปแล้ว วัยรุ่นสองคนนั้นตกใจรีบขี่รถหนีไปทันที แล้วรถปอเต็กตึ๊งก็มาช่วยนำร่างของลูกส่งโรงพยาบาลอุตรดิตถ์ ตอนช่วงที่ ลูกหมดสติ รู้สึกเหมือนหลับไป แล้วฝันว่าตัวเองอยู่ในห้องที่มืดสนิท แล้วอยู่ๆก็มีแสงสว่างเป็นจุดเล็กนิดเดียวเหมือนแสงพระอาทิตย์จะขึ้น ลูกจึงวิ่ง...วิ่ง...วิ่งแล้วก็วิ่งไปที่แสงสว่างนั้น เพราะอยากหลุดจากความมืดให้ได้         แต่ทันใดนั้น ก็มีแม่ชีใส่ชุดขาว พูดขึ้นว่า “จะไปไหนลูก”_ลูกจึงมองไปทางท่าน ก็เห็นเป็นคุณยายอาจารย์ แต่กายของท่านใสเหมือนน้ำ ลูกจึงตอบคุณยายอาจารย์ไปว่า “จะไปที่จุดสว่างนั้นค่ะ”_แล้วลูกก็วิ่งต่อ โดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น คุณยายอาจารย์ก็รีบพูดขึ้นทันควันว่า “ไปไม่ได้ลูก มาทางนี้”_แล้วคุณยายอาจารย์ก็กระชากข้อมือซ้ายของลูกอย่างแรง จนลูกรู้สึกถึงกายเนื้อ แล้วลูกก็ได้สติ พบว่าตัวเองอยู่ในห้องไอซียู แต่ลืมตาไม่ได้ ลูกรู้สึกสะลึมสะลือ มึนๆ สมองตื้อไปหมด แล้วสิ่งแรกที่ลูกนึกถึง คือ เหรียญปราบมารที่ห้อยอยู่ที่คอ ลูกถามคุณแม่ของลูกซึ่งท่านอยู่ข้างเตียงว่า “เหรียญปราบมารของลูกอยู่ที่ไหน”_คุณแม่ตอบว่า “แม่เก็บไว้ให้ แล้ว” ท่านก็นำเหรียญปราบมารมาไว้ที่หัวเตียงคนไข้ให้กับลูก         ขณะที่ลูกมึนๆเบลอๆอยู่นั้น อยู่ๆลูกก็ได้ยินเสียงพระสวดมนต์ และมีเสียงจากข้างในบอกลูกว่า “ช่วยสัมมาอะระหังหน่อย”_ลูกจึงทำตาม ตลอดเวลาที่นอนอยู่บนเตียงคนป่วย ลูกก็ท่อง...สัมมาอะระหังๆ...ไปเรื่อยๆ และนึกถึงเหรียญปราบมาร อธิษฐานขอให้พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯช่วยลูกด้วย เนื่องจากหัวลูกฟาดพื้นอย่างแรง หมอจึงแสกนสมองและตรวจพบว่ามีเลือดคั่งในสมองเยอะมาก ทำให้ลูกลืมตาไม่ได้ ลูกได้ยินคุณหมอบอกญาติๆว่า ต้องผ่าตัดเอาเลือดที่คั่งในสมองออกด่วน แต่...หมอไม่รับประกัน โอกาสรอดมีห้าสิบห้าสิบ หรือถ้าโชคดีรอดตายก็ต้องพิการเป็นอัมพฤกษ์ ให้ญาติทำใจได้เลย พี่ๆน้องๆของลูกก็ร้องไห้ระงมอยู่ข้างเตียง ญาติทุกคนอนุญาตให้หมอผ่าตัด แต่คุณแม่สามีของลูกค้านว่า ไม่ให้ผ่า เพราะกลัวว่าถ้าผ่าแล้วจะแย่กว่าเดิม แต่หมอบอกว่า...โดยหลักการแพทย์ควรจะผ่า ถ้าตัดสินใจช้าไปกว่านี้ โอกาสรอดก็ยิ่งน้อยลง         ตอนนั้น ลูกมีสติรับรู้ แต่ลืมตาไม่ได้ ลูกจึงได้แต่ท่อง...สัมมาอะระหังๆ และนึกถึงเหรียญปราบมารอย่างตลอดต่อเนื่อง แล้วอยู่ๆลูกก็เห็นองค์พระใสเหมือนแก้วผุดขึ้นมาแทน ลูกมององค์พระไปเรื่อยๆ จนกระทั่งวันต่อมา คุณหมอก็มาบอกญาติๆว่า “วันนี้หมอขอแสกนสมองคนไข้อีกรอบ เพื่อหาข้อสรุปว่าต้องผ่าตัดหรือไม่”_แต่พอคุณหมอเห็นผลแสกนสมองของลูก เป็นครั้งที่สอง คุณหมอถึงกับตะลึงงัน งงเป็นไก่ตาแตก ต้องไปรื้อตำราเรียนมาศึกษาใหม่ ตรวจดูผลซ้ำแล้วซ้ำอีก เพราะเลือดที่คั่งในสมองของลูก หายไปหมดเลยค่ะ หมอบอกว่า “เป็นไปได้ยังไง เมื่อกี้ก็เห็นเลือดคั่งอยู่ แล้วหายไปได้ยังไง ตั้งแต่หมอเกิดมา ไม่เคยเจอเคส...มหัศจรรย์อย่างนี้เลย”         ลูกนอนโรงพยาบาลอีกแค่เจ็ดวันก็หายเป็นปกติ กลับบ้านทำงานได้จนถึงทุกวันนี้ ข่าวการรอดตายของลูก แพร่สะพัดเป็นที่ฮือฮาไปทั่วโรงพยาบาล จนมีนักศึกษาแพทย์ฝึกงานคนหนึ่ง ที่คุณพ่อของเขามาวัดพระธรรมกาย แต่คุณหมอฝึกงานท่านนี้ต่อต้านวัด พ่อชวนมาวัดเท่าไหร่ก็ไม่สนใจ แต่พอได้เจอเคสของลูก ก็รีบขอพ่อมาดูวัดพระธรรมกายทันทีเลยค่ะ แถมยังโทรศัพท์มาถามอาการของลูกเป็นระยะๆ เพราะลูกเกือบตาย แต่ตอนนี้เป็นเพื่อนสนิทของคุณหมอฝึกงานท่านนี้ไปแล้วค่ะ ลูกบอกทุกคนว่า...ที่ลูกรอดมาได้ เพราะลูกมีเหรียญปราบมารติดตัว พระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำฯช่วยลูกไว้ ไม่เช่นนั้นลูกก็เป็นผุยผงไปแล้วค่ะ ทุกคนต่างก็อัศจรรย์ใจ เกิดความศรัทธา และเชื่อมั่นในความศักดิ์สิทธิ์ของพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ พระผู้ปราบมาร จนรู้สึกอยากได้เหรียญปราบมาร เอาไว้ติดตัวอย่างลูกบ้าง ซึ่งเมื่อวันครูธรรมกายที่ผ่านมา ลูกชวนคนมาร่วมงานอัญเชิญรูปหล่อทองคำพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯได้ถึง 49 คนค่ะ         ทุกวันนี้ ลูกบอกทุกคนอย่างเต็มปากเต็มคำ โดยใช้เรื่องราวที่เจอมากับตัวเอง เพื่อให้ทุกคนเชื่อมั่น ในความศักดิ์สิทธิ์ของพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำฯ พระผู้ปราบมาร ว่า...ท่านมีอานุภาพ มีพระคุณสุดจะประมาณ และยังช่วยเหลือลูกหลานของท่านทุกคน         สุดท้ายนี้ ¹ลูกอยากเรียนถามหลวงพ่อเจ้าค่ะ เพราะตั้งแต่ลูกเห็นองค์พระในห้องไอซียู ทุกวันนี้ถ้าตอนที่ลูกอยู่เฉยๆใจสบายๆ จะเห็นองค์พระอยู่กลางท้องตลอด พอนั่งสมาธิองค์พระก็ผุดเป็นสาย ผุดเร็วมากจนนับไม่ถ้วน เหมือนจะดันหน้าอกให้หงายหลัง ลูกจึงเกิดอาการกลัวบ่อยๆค่ะ และบางทีก็มีองค์พระสีดำผุดขึ้นมา สลับกับองค์พระใสๆ ลูกควรจะแก้ไขอย่างไรดีคะ ทุกวันนี้ ลูกรักการทำหน้าที่กัลยาณมิตรมาก ลูกชวนญาติๆติดดีเอ็มซีได้ทุกคนเลยค่ะ ลูกรู้สึกซาบซึ้งในพระคุณของพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ และคุณยายอาจารย์ เป็นอย่างมาก ลูกตั้งใจจะทำหน้าที่ชวนคนมาทำบุญกฐิน 101-ปีคุณยายอาจารย์ อย่างเต็มที่เต็มกำลังให้สุดชีวิตของลูกเลยค่ะ และวันที่ 10-ตุลาคม พ.ศ.2553_ที่จะถึงนี้ ลูกตั้งเป้าจะชวนคนมาวัดให้ได้อย่างน้อย 100 คนค่ะ ¹คำตอบจากคุณครูไม่ใหญ่: ให้ดูเฉยๆ นิ่งๆเฉยๆ