สี่สาวตะลุยดอย ตามหาหน่ออ่อน

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

        ลูกชื่อ...อำภา ภู่เกาะ อายุ 59-ปี ผู้นำบุญจังหวัดอุตรดิตถ์ ขอรายงานตัวค่ะ ลูกเข้าวัดเมื่อปี พ.ศ.2527-และทำหน้าที่ผู้นำบุญอย่างเต็มที่มาตลอดค่ะ แต่ตอนนี้ลูกมีทีมงานที่ทำงานร่วมกันอีกสามคน คือ พี่แดง...นวภัทร ภู่เกาะ อายุ 59-ปี พี่ไพ...ประไพ ครุฑผาสุก อายุ 60-ปี และน้องเอิ้น...ปราณี เดชวิทย์ อายุ 29 ปี

 

 

 

        พวกเราสี่สาวสี่สไตล์ ขอมารายงานบรรยากาศการทำหน้าที่เสาะหาหน่ออ่อนล้านคน ในพื้นที่สี่อำเภอของจังหวัดอุตรดิตถ์ คือ อำเภอท่าปลา อำเภอน้ำปาด อำเภอฟากท่า อำเภอบ้านโคก เขตชายแดนไทยลาว (พื้นที่สมรภูมิบ้านร่มเกล้า)-ที่พวกเราได้ไปตะลุยมาจนฝุ่นตลบ แถมยังมียอดสมัครมาแบบทะลักล้น บรรยากาศการทำงานจึงปีติเบิกบานสุดขีดเลยค่ะ เพราะพวกเราทำหน้าที่กันอย่างต่อเนื่องในสี่อำเภอนี้ มาตั้งแต่โครงการบวชพระแสนรูปครั้งแรก เมื่อปี พ.ศ.2552-ทำให้ชาวบ้านคุ้นเคยกับเรามาก โดยเฉพาะพระครูสุมน ธีรโสภิศ ท่านเจ้าคณะอำเภอน้ำปาด เจ้าอาวาสวัดส่องแดด ท่านเมตตาสนับสนุนการทำงานแก่พวกเราอย่างเต็มที่สุดๆ ทั้งช่วยประชาสัมพันธ์ และให้ใช้วัดเป็นศูนย์อบรมด้วยค่ะ

 

 

 

        ตั้งแต่ช่วงก่อนเข้าพรรษา พวกเราสี่สาวก็ออกตะลุยบอกบุญกฐิน พร้อมกับชวนคนบวชอุบาสิกาแก้วหน่ออ่อนไปควบคู่กันเลย ชาวบ้านก็ตอบรับอย่างปีติเบิกบานเช่นกันค่ะ หลายคนบอกว่า...รอคอยมานานแล้ว บางคนถึงกับขอสมัครไว้ล่วงหน้า และสิ่งที่ลูกประทับใจมากที่สุด ในการชวนบวชอุบาสิกาแก้ว คือ การที่พวกเราได้ใส่ชุดขาวๆ และพาหน่ออ่อนรุ่นพี่เดินขึ้นดอยเป็นทิวแถว ไปชวนพี่น้องชาวดอยให้มาบวชเป็นอุบาสิกาแก้วหน่ออ่อนรุ่นล้านค่ะ และมีครั้งหนึ่งเราต้องไปชวนบวชที่บ้านห้วยเนียม อำเภอน้ำปาด แต่กว่าจะไปถึงก็ปาเข้าไปสองทุ่ม ถนนทางเข้าก็มืดมาก ลูกคิดว่า “ดึกป่านนี้ ชาวบ้านที่นัดไว้คงหนีไปนอนกันหมดแล้ว”

 

 

 

 

 

 

        แต่พอไปถึง ชาวบ้านกลับรออยู่เต็มศาลาถึงเกือบสี่สิบคน เพื่อคอยฟังข่าวการบวชอุบาสิกาแก้ว ที่สำคัญพวกเขาบอกว่า...อยากฟังธรรมะจากพระอาจารย์มากๆเลย”-และในครั้งนั้น ชาวบ้านสมัครบวชเป็นอุบาสิกาแก้วหน่ออ่อนทันทีถึงสิบคน และตามมาสมัครอีกสิบกว่าคนค่ะ

 

        ความมันส์ในการทำหน้าที่ ของพวกเราสี่สาวยังไม่หมดนะคะ เมื่อช่วงเดือนพฤษภาคมที่ผ่านมา เราได้ไปตามหาหน่ออ่อนที่อำเภอบ้านโคก ซึ่งเป็นชายแดนไทยลาว ที่นั่นอากาศก็หนาวเหน็บสุดๆ แถมทิวทัศน์สวยมาก อย่างกับอยู่ในสวิสเซอร์แลนด์ พอเวลาประมาณบ่ายสองโมง รถของเราต้องวิ่งผ่านสมรภูมิรบบ้านร่มเกล้า ขณะที่อยู่ในรถ หลวงพี่ธีรพล อธิพโล พระอาจารย์หัวหน้าศูนย์ ท่านได้ถ่ายรูปเพื่อเป็นที่ระลึก แต่ปรากฏว่ามีภาพซ้อนเหมือนมีคนยืนอยู่ข้างทาง แต่มีแค่ครึ่งตัว ติดมากับภาพด้วย หลวงพี่จึงรำพึงดังๆว่า “เอ๊...นี่ผีหรือเปล่า”-แล้วท่านก็ถ่ายรูปอีกครั้ง ปรากฏว่ามีภาพใบหน้าผู้ชาย เห็นแต่ตาข้างขวาที่ดุดัน มาแนบอยู่กับกระจกรถ ราวกับจะตอบคำถาม เล่นเอาพวกเราขนลุกซู่กันทุกคนเลยค่ะ

 

        เรื่องมันก็น่าจะไม่มีอะไรนะคะ ตัวลูกยังคิดว่าเราตาฝาดไป หรือไม่กล้องมันก็คงจะมีอะไรผิดพลาด แต่พอตกกลางคืน น้องเอิ้นและตัวลูกก็นอนไม่หลับทั้งคืน เพราะคราวนี้...เขามาให้เห็นด้วยตาเนื้อเลยค่ะ คือ เขามานั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนหน้าห้องพักทั้งคืน พอรุ่งเช้า พวกเราก็รีบทำบุญถวายสังฆทาน อุทิศส่วนกุศลให้เขาคนนั้นทันที และไม่ลืมที่จะแบ่งบุญชวนคนบวชอุบาสิกาแก้วให้ด้วยค่ะ

 

        หลังจากนั้น เหตุการณ์จึงเข้าสู่สภาวะปกติค่ะ จากเหตุการณ์นี้ พวกเราก็ได้เอามาเป็นกรณีตัวอย่าง เล่าให้ทีมงานที่ทำหน้าที่ตามคนในพื้นที่ได้เห็นว่า ขนาดผียังอยากได้บุญในการชวนคนบวช แสดงว่าบุญนี้เป็นบุญใหญ่จริงๆ พวกเรายังมีชีวิตอยู่ ต้องรีบเอาบุญให้สุดๆไปเลย แม้จะเจอประสบการณ์ในการลงพื้นที่ที่ไม่ซ้ำแบบ แต่พวกเราสี่สาวก็ทำหน้าที่อย่างปีติเบิกบานได้ทุกสถานการณ์ค่ะ จะขึ้นเขาขึ้นดอย จะเจอคน เจอผี ก็บ่มีถอยเจ้าค่ะ ซึ่งตอนนี้ลูกขอบอกแบบไม่ได้โม้ว่า “ทีมของเรามียอดผู้สมัครที่มีคุณภาพเน็ตๆนำโด่งไปถึง 80 คนแล้วค่ะ”

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสุง

 

อำภา ภู่เกาะ