กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงครับ

 

        กระผม พระมนิตย์ สุมโน อายุ 27-ปี เป็นคนจังหวัดสระแก้ว ได้มาบวชในโครงการบวชพระแสนรูปรุ่นเข้าพรรษา ณ ศูนย์อบรมวัดชัยมงคล จังหวัดสระแก้ว ก่อนบวชกระผมเป็นพนักงานบริษัทผลิตไคโตซานส่งออกครับ ก่อนนั้น กระผมมีอดีตราวกับพระเอกหนังเรื่องเด็กเสเพล คือ เกเรตั้งแต่ชั้น ม.4-ขลุกอยู่แต่ในก๊วนเพื่อนที่เสพยาม้า ดูดกัญชา ดมกาว โดยถือแนวคิดของชีวิตที่ว่า “เกิดมาแล้วต้องชั่วให้คุ้ม”-เลยทำตัวเป็นที่สุดของความแย่ คือ ยอดแย่ จนทะเลาะกับพ่ออย่างรุนแรง ถึงขั้นน้องๆ ศึกสายเลือดเลยครับ แล้วกระผมก็ขอเลือกทางเดินชีวิตของตัวเอง โดยหนีออกจากบ้าน ทั้งๆที่มีเงินติดตัวไปแค่ 500-บาท คิดว่าจะไปตายเอาดาบหน้า แล้วไปเช่าหออยู่กับเพื่อนแถวเดอะมอลล์ท่าพระ และพยายามหางานทำ แต่เดินจนรองเท้าขาดก็ไม่ได้งานครับ คือ เขาก็ไม่รับเด็กอายุต่ำกว่า 18-ปี เพราะผิดกฎหมายหากใช้แรงงานเด็ก ซึ่งตอนนั้นกระผมอายุแค่ 17 ปี

 

        แม้จะแยกตัวออกมาอยู่เอง กระผมก็ไม่ได้ทำตัวดีขึ้นเลย หนำซ้ำยังสามารถเสพยา ดมกาว ได้อย่างอิสระ ซึ่งวันๆคิดแค่ว่า “ใช้ชีวิตทิ้งๆไปซะ ชาตินี้...มันคงไม่ได้ดีไปกว่านี้แล้ว”-จนสุดท้ายวันที่กระผมคิดไว้ก็มาถึง คือ เงินหมด ไม่มีเงินแม้กระทั่งจะซื้อน้ำดื่ม แต่โชคดีที่ช่วงนั้นตรงกับเทศกาลตรุษจีนที่เขาไหว้เจ้ากัน กระผมก็สวมรอยเป็นเจ้าเลยครับ คือ กินของที่เขาเอามาเซ่นเจ้า ประทังความหิวไปได้ แต่พอของเซ่นเจ้าหมด กระผมก็เหมือนเจ้าตกศาล คือ อดโซท้องกิ่วไส้แห้งไม่มีอะไรกิน กระผมหิวมากอย่างที่ไม่เคยเป็น แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร และในขณะที่กระผมกำลังจะอดตาย พ่อของกระผมก็อดเหมือนกันครับ เพราะทุกข์จนกินไม่ได้นอนไม่หลับ พยายามตามหากระผมจนแทบจะพลิกแผ่นดิน โดยสืบเสาะถามจากทุกคนที่รู้จักกระผม

 

        จนกระทั่ง สามารถติดต่อมาทางเพื่อนกระผมได้ แล้วก็รีบเดินทางจากบ้านนอก ขึ้นมาหากระผมถึงบางแค แล้วเจอกระผมในสภาพที่กำลังจะอดตาย เพราะกระผมยังไม่ได้กินอะไรเลย จากนั้น ท่านก็ช่วยให้กระผมรอดตายโดยการยื่นอาหาร คือ กระติบข้าวเหนียวกับไก่ย่างที่ท่านตั้งใจเอามาฝาก กระผมอึ้ง...จนร้องไห้เลยครับ เพราะไม่คิดว่า พ่อที่กระผมเข้าใจผิดว่าท่านเป็นคนไม่ดี สุดท้ายท่านก็ไม่ทิ้งกระผม ไม่ว่ากระผมจะชั่วขนาดไหน ท่านก็ยังรักและให้อภัยกระผมเสมอ

 

        จากนั้น พ่อก็พากระผมติดรถกระบะคนที่รู้จักกันกลับบ้านที่จังหวัดสระแก้ว ตอนขากลับ ฝนตกหนักมาก แต่พ่อก็เสียสละออกมานั่งท้ายกระบะ ยอมเสียสละหนาวเปียกฝน ชุ่มไปตลอดทาง เพื่อทะนุถนอมให้ลูกชายแย่ๆอย่างกระผมนั่งหน้าคู่กับคนขับ กระผมซาบซึ้งในความดีของพ่ออย่างสุดซึ้ง จึงยอมกลับตัวกลับใจไปเรียนต่อกศน. แต่ก็ยังไม่สามารถเลิกอัพยา-ดูดบุหรี่ได้ จนกระทั่งเรียนจบปวส. แล้วกระผมก็เพิ่งมารู้ว่าพ่อเป็นมะเร็งลำไส้ระยะสุดท้าย แต่ท่านปิดบังไม่ให้กระผมรู้ และในที่สุด พ่อก็ตายในอ้อมแขนกระผม ก่อนตายท่านบอกว่า...อยากให้กระผมบวชให้ท่าน ตอนนั้น กระผมเสียใจมากครับ สมองของกระผมมึนๆตื้อๆถึงขั้นคิดอะไรไม่ออก รู้แต่ว่ากระผมพลาดไปแล้วที่ยังไม่ได้ตอบแทนคุณท่านเลย แถมทำตัวแย่ๆให้ท่านเสียใจมาโดยตลอด ซึ่งมันก็สายไปแล้วครับ

 

 

 

        ต่อมา แม้กระผมจะทำงานแล้ว ก็ยังทำตัวเป็นเดนสังคมอยู่ คือ ขโมยของในบริษัทไปขาย เพื่อเอาเงินมาซื้อยาอัพ ทำตัวจนเด็กเสเพลเรียกพ่อ กระผมโดนเพ่งเล็งจนสุดท้ายก็ตัดสินใจลาออกจากบริษัท เปลี่ยนงาน จนกระทั่งคิดว่ากลับบ้านไปทำนาดีที่สุด พอไปทำนาก็ยังไม่เลิกดูดกัญชา ดูดจนกระทั่งมาทราบข่าวบวชพระแสนรุ่นเข้าพรรษา ตอนนั้นมันทำให้กระผมนึกถึงคำที่พ่อขอไว้ ก่อนสิ้นใจว่า อยากให้กระผมบวชให้ แต่เนื่องจากกระผมไม่มีสตางค์ แต่พอรู้ว่าบวชในโครงการนี้ไม่มีค่าใช้จ่าย ก็เลยเริ่มสนใจ อีกทั้งยังมีคนเล่าให้ฟังว่า คุณยายอาจารย์ผู้ให้กำเนิดวัดพระธรรมกาย ท่านสามารถไปช่วยพ่อให้พ้นจากนรกได้ พอฟังตรงนี้ ขอบอกว่า...มันโดนใจอย่างแรง จึงทำให้คิดขึ้นว่า ตอนที่พ่อยังอยู่ เราทดแทนคุณท่านไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นมาทดแทนตอนตายก็แล้วกัน จึงขอสมัครบวชกับโครงการนี้ เพราะอยากมาฝึกสมาธิเพื่อหาทางไปช่วยพ่อขึ้นจากนรกบ้าง เพราะตอนมีชีวิตอยู่ พ่อสูบบุหรี่จัด

 

        พอคิดได้อย่างนี้ กระผมก็หักดิบอบายมุขทุกอย่างทันที และเข้ามาบวช พอได้เรียนรู้เรื่องบุญเรื่องบาป กระผมตกใจมากเลยครับ เพราะหลงเดินผิดทางไปเยอะ หากตายไป ต้องไปตกนรกแน่ๆ พอรู้อย่างนี้ กระผมก็ตั้งใจฝึกตัว เพื่อให้เป็นพระแท้ นั่งสมาธิจนพบความสุขภายใน คือ เห็นแสงสว่างเหมือนดวงดาว เห็นองค์พระอยู่กลางท้อง พอเห็นแล้วมีความสุขมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทุกวันนี้ พอมาทราบมโนปณิธานของหลวงพ่อ กระผมก็เลยตัดสินใจบวชต่อ เพราะอยากเป็นกลไกช่วยหลวงพ่อรื้อวัฏฏะ เพราะขนาดคนอย่างกระผม หลวงพ่อยังเมตตารื้อขึ้นมา โดยให้โอกาสบวชเลยครับ กระผมรับปากว่า จะช่วยงานให้ดีที่สุดเท่าที่ชีวิตจะทำได้ และจะขอมีหลวงพ่ออยู่ในใจตลอดไปครับ

 

กราบคารวะด้วยความเคารพอย่างสูง

 

พระมนิตย์ สุมโน

 

************************