กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงครับ

 

        กระผม พระฤทธิ์วราห์ เตชธัมโม อายุ 25-ปี กระผมเกิดที่จังหวัดสุราษฎร์ธานี แต่กลับต้องมาใช้ชีวิตอยู่ในจังหวัดปัตตานี ตั้งแต่ห้าขวบ เนื่องจากโยมพ่อของกระผมเป็นตำรวจที่ถูกสั่งย้ายมาทำงานที่นี่ ซึ่งพอย้ายมาแล้ว ครอบครัวของกระผมก็เลยกลายเป็นชาวไทยพุทธเพียงบ้านเดียวที่อยู่ท่ามกลางเพื่อนต่างศาสนิกล้วนๆ แถมยังอยู่ใกล้กับมัสยิสกรือเซะ ที่กลายเป็นจุดเกิดเหตุการณ์ไม่สงบอย่างรุนแรง คือ โศกนาฏกรรม 112-ศพ เลือดท่วมใต้ในปัจจุบัน

 

        หลวงพ่อครับ...กระผมอยากจะเล่าข้อมูลความจริงอะไรบางอย่าง เพราะความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย แต่คนเล่าอาจจะตายได้ แต่ช่างเถอะครับ เพราะถึงอย่างไรคนเราเกิดมาก็ต้องตาย คือ ย้อนไปเมื่อยี่สิบปีก่อนหน้านี้ ขนาดยังไม่เกิดเหตุการณ์ความไม่สงบถึงขนาดนี้ บ้านของกระผมก็ยังถูกรังแกจากเพื่อนต่างศาสนิกตลอดเวลา ตั้งแต่โดนขว้างประทัด (ที่เสียงดังเหมือนปืนลั่น)-เข้าบ้านอยู่เป็นประจำ ทั้งๆที่บ้านของกระผมก็ไม่ได้ไปทำอะไรพวกเขาเลย เพียงเพราะเขาไม่พอใจที่เรานับถือศาสนาพุทธ จากนั้น ดินแดนแห่งนี้ ก็มีกลิ่นอายของความรุนแรงและโหดร้ายมากขึ้นเรื่อยๆ

 

        จนกระทั่ง มาถึงเหตุการณ์ที่เพื่อนต่างศาสนิกซึ่งเป็นชายฉกรรจ์ประมาณสิบคน บุกเข้าทำร้ายเจ้าหน้าที่ตำรวจในป้อมอย่างอุกอาจ จนเกิดเหตุปะทะกันอย่างรุนแรง สาดกระสุนยิงใส่กันในบริเวณใกล้บ้านของกระผม จนทุกคนในบ้านต้องหมอบลงกับพื้น ตัวสั่น ฟันกระทบกันดังกึกๆๆ โดยเฉพาะโยมแม่ของกระผม ท่านกลัวจนแทบจะประสาทหลอน เพราะกระสุนยิงสาดเข้ามาในบ้าน โดนล้อมอเตอร์ไซค์แตกเป็นรูพรุนเลยครับ

 

        แม้กระผมจะตกอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ กระผมก็ต้องพยายามใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเพื่อนต่างศาสนิกให้ได้ โดยกระผมทำตัวกลมกลืน เรียนรู้หลักคำสอนทางศาสนาของเขาด้วย จนกระผมรู้สึกว่า ทำไมศาสนาของเขาช่างเข้มแข็งและเคร่งครัดเสียเหลือเกิน มีพิธีกรรมทางศาสนาวันละห้าเวลา ซึ่งไม่ว่าทุกคนจะแย่สักแค่ไหน แต่สิ่งที่ดีของเขาก็คือ ความทุ่มเทและความจงรักภักดีต่อศาสดา ถึงขนาดยอมแลกด้วยเลือด หากตายแทนได้...ยิ่งได้บุญ กระผมจึงย้อนถามตัวเองในใจตลอดเวลาว่า ทำไม...ชาวพุทธไม่เห็นเคร่งอะไรแบบนี้เลย ศีลห้าบางคนยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีอะไรบ้าง ช่วงนั้นกระผมรู้สึกโหยหา อยากเรียนรู้คำสอนของศาสนาพุทธขึ้นมาอย่างจับใจว่า ศาสนาพุทธของกระผมสอนอะไรบ้าง แต่ ณ ดินแดนที่เป็นเมืองพุทธแท้ๆ กลับไม่มีใครเลยในละแวกนั้น ให้คำตอบกับกระผมได้ จนกระทั่งเกิดความคิดขึ้นมาว่า สักวัน...กระผมจะต้องเข้ามาบวชพระ เพื่อเรียนรู้คำสอนอย่างลึกซึ้งให้ได้

 

        แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป ช่วง ม.3-กระผมไม่สามารถที่จะรักษาความดีของตัวเองไว้ได้ เพราะที่ซึ่งกระผมอยู่เป็นดงยาเสพติดล้วนๆ กระผมไม่ได้แฉนะครับ เพียงแต่ขอพูดความจริง คือ เยาวชนที่นี่ แทบไม่มีใครเลยที่ไม่เคยลองสารเสพติด ที่นี่...ถือว่าการติดยาเป็นเรื่องปกติ รวมทั้งกระผมด้วย กระผมเริ่มจากการสูบบุหรี่ ดูดกัญชา เที่ยวกลางคืน กลับบ้านตีสองทุกคืน จนกระทั่ง ม.4-โยมแม่ของกระผมก็กลัวว่า กระผมจะเสียคนไปมากกว่านี้ ก็เลยย้ายกระผมไปอยู่หาดใหญ่ แต่ที่ไหนได้ครับ การห่างพ่อแม่ ยิ่งทำให้กระผมติดเพื่อน ติดยาหนักกว่าเดิม จนกระทั่งช่วง ม.6-กระผมก็มีแฟน แต่พอเลิกกับแฟน กลับทุกข์มาก จนใช้ยาเสพติดหนักกว่าเดิม ตั้งแต่ ยาบ้า กัญชา ยากล่อมประสาท น้ำกระท่อม และเหล้า จากนั้นก็ยิ่งถลำลึกใช้ยาหนักขึ้น จนมันบีบหัวใจและเกือบขาดใจตายหลายครั้ง อีกทั้งยังมีอาการปวดหัวซีกขวาอย่างรุนแรง จึงต้องตัดสินใจบอกเรื่องนี้กับโยมแม่และโยมพี่สาว

 

        เมื่อโยมแม่และโยมพี่สาวรู้ ก็ทั้งเสียใจทั้งโกรธ แต่ก็ไม่มีใครกล้าบอกเรื่องนี้กับโยมพ่อเลย เพราะถ้าโยมพ่อรู้ ท่านคงเอากระผมตายแน่ เพราะท่านเป็นตำรวจ ต้องปราบปรามยาเสพติด แต่ลูกชายที่ท่านรักที่สุดกลับมาติดยาเสียเอง ตอนนั้น โยมแม่จึงพากระผมไปเลิกยาและพาไปหาหมอ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่กระผมสับสนที่สุดในชีวิต จึงบอกโยมแม่ว่า ชีวิตกระผมมันถึงที่สุดแล้ว กระผมอยากจะบวช...อยากจะบวชมากที่สุด เพราะคิดว่า พุทธศาสนาจะมีคำสอนที่ทำให้กระผมเจอทางออกของชีวิต ซึ่งกระผมก็บอกกับแม่ว่า กระผมจะบวชแบบไม่จัดงาน จะได้ไม่ต้องติดหนี้ และที่สำคัญกระผมไม่เห็นด้วยกับการเลี้ยงเหล้าคนมางานบวช เพราะเมากันขนาดนี้ จะได้บุญได้อย่างไร

 

        จนกระทั่ง มาเจอโครงการบวชพระรุ่นแสน ครั้งแรก (49-วัน)-ของวัดพระธรรมกาย กระผมก็รู้สึกว่าโครงการนี้ตรงกับที่ต้องการ จึงสมัครบวชเป็นคนแรกของอำเภอนาทวี แม้ช่วงนั้นกระผมจะเลิกสารเสพติดทุกอย่างแล้ว แต่สิ่งหนึ่งที่พยายามสุดชีวิตแล้ว เลิกไม่ได้สักที คือ บุหรี่ ซึ่งในช่วงเข้าอบรม กระผมยังแอบสูบอยู่ แต่พออบรมนานๆไป ด้วยคำสอนของหลวงพ่อและกฎระเบียบของที่นี่ สุดท้ายกระผมก็หักดิบเลิกได้ พอใกล้จบโครงการกระผมก็ยังไม่อยากสึกครับ เพราะตลอดชีวิตไม่เคยรู้สึกสงบอย่างนี้มาก่อน จึงคิดว่าหากจบโครงการแล้ว เขาบังคับให้สึก กระผมจะย้ายวัดไปบวชต่อที่อื่น

 

        แต่พอใกล้จบโครงการ พระพี่เลี้ยงก็ชวนให้อยู่ต่อ เพื่อช่วยงานบวชอุบาสิกาแก้ว ตอนนั้นกระผมดีใจมากเลยครับ แต่พอเอาเข้าจริงๆแล้ว มันไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะกระผมต้องทำทุกอย่าง อุปสรรคก็เยอะจนท้อ จึงตัดสินใจว่า พอจบการอบรมอุบาสิกาแก้วแล้วจะลาสิกขา ซึ่งขณะเก็บงาน กระผมก็โทรศัพท์บอกให้คนรู้จัก ช่วยหางานไว้รอ แต่บังเอิญผู้นำบุญแอบไปได้ยินกระผมคุยโทรศัพท์ จึงเดินมาหา แล้วอยู่ๆก็ปล่อยโฮ...ร้องไห้เลยครับ กระผมงงและตกใจมาก เขาบอกว่า ทำไมท่านมาเจอแสงสว่างแล้ว ยังออกไปอีก ท่านเจอแสงสว่างแล้ว ต้องเป็นแสงสว่างต่อให้กับคนที่นี่นะ อย่าทิ้งชาวไทยพุทธที่นี่ไป ท่านก็รู้อยู่เต็มอกว่า ศาสนาพุทธของเรา ถูกคุกคามมากขนาดไหน

 

        พอกระผมฟังตรงนี้ ก็คิดถามตัวเองว่า เรามันมีคุณค่ามากถึงขนาดนี้เลยหรือ จากนั้นกระผมก็ตัดสินใจบวชต่อ และก็ได้รับหน้าที่เป็นหัวหน้าศูนย์อบรมอุบาสิกาแก้วมาหลายรุ่นแล้วครับ ตอนนี้...กระผมอยากจะบอกว่า ศาสนาพุทธของเรากำลังมีภัยถึงขั้นวิกฤติ โปรดอย่าอยู่เฉยกันต่อไปเลยครับ จงลุกขึ้นมาชวนคนบวช ลุกขึ้นมากอบกู้พระพุทธศาสนากันเถิดครับ เราจะทนเห็นพระโดนฆ่าปาดคอ บาตรกระเด็น โดนวางระเบิด จีวรอาบเลือดไปเรื่อยๆ รูปแล้วรูปเล่า ทั้งๆที่ท่านไม่ได้ไปทำร้ายใครหรือครับ ผิดด้วยหรือที่ท่านเป็นพระผู้ทรงศีล ที่พยายามจะรักษาพุทธศาสนาให้คงอยู่ในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ หากเราไม่ลุกขึ้นมาช่วยกันตอนนี้ แล้วเราจะลุกขึ้นมาช่วยกันตอนไหนครับ

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

 

พระฤทธิ์วราห์ เตชธัมโม