กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อด้วยความเคารพอย่างสูง

 

        กระผม พระสายชล ปสนฺโน อายุ 31-ปี บวชรุ่นแสนเข้าพรรษา ณ วัดราษฎร์สามัคคี จังหวัดสุพรรณบุรี ปัจจุบันเป็นพระพี่เลี้ยง วัดโพธิ์คอย จังหวัดสุพรรณบุรีครับ กระผมเป็นอดีตนักกีฬาดาวรุ่งประจำโรงเรียน ชีวิตของกระผม...อนาคตน่าจะไปได้ไกลครับ แต่ไม่น่าเชื่อ เพียงชั่วพริบตาเดียว จากชีวิตนักกีฬาตัวเด่นก็กลับกลายมาเป็นนักค้ายาสมัครเล่นครับ จะทำอย่างไรได้ล่ะครับ ชีวิตของเด็กคนหนึ่งที่ไม่เคยได้รับ แม้แต่อ้อมกอดของผู้เป็นแม่เลยสักครั้ง คำว่า ครอบครัวอบอุ่น กระผมไม่เคยได้รู้จัก เพราะพ่อแม่ทิ้งกระผมไปตั้งแต่อายุสามเดือน

 

 

 

        กระผมโตมากับยาย จนอายุได้ยี่สิบปี กระผมก็ได้ออกตามหาแม่ แต่เชื่อไหมครับ กระผมได้เจอแม่จริงๆครับ แต่เพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น ประโยคแรกในชีวิตที่แม่พูดกับกระผมก็คือ “ไม่ต้องมาอีกนะ ไม่อยากเห็นหน้า”

 

        ตอนนั้น กระผมถึงกับอึ้งไปเลยครับ เสียใจมากๆที่ทำไมชีวิตของกระผมต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ ไม่เพียงเท่านั้นนะครับ พอกระผมกลับมาอยู่บ้านได้ไม่นาน ยายสุดที่รักก็ต้องมาจากกระผมไปอีกคน ตอนนั้น กระผมเคว้งคว้างหาทางออกไม่เจอเลยครับ จากนั้น กระผมก็มาอยู่กับป้า อยู่ได้ไม่นานพ่อก็มารับ บอกว่าจะพาไปเรียนต่อที่เทคนิคสุพรรณบุรี กระผมจึงไปอยู่กับพ่อและแม่เลี้ยง

 

        ชีวิตของกระผมตอนนั้นเหมือนในละครน้ำเน่าเลยครับ คือ แม่เลี้ยงเวลาอยู่ต่อหน้าพ่อ เขาก็ทำเป็นดีกับกระผมมากๆ แต่เวลาพ่อไม่อยู่ก็ด่ากระผมจนแทบฟังไม่ทันเลยครับ ตอนนั้นกระผมรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจกับโชคชะตามากๆ จึงหาทางออกด้วยการไปอยู่กับเพื่อนๆที่หอพัก และนั่นเอง...เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้กระผมได้เข้ามาสู่เส้นทางมหานรกครับ เพราะเข้าไปแรกๆกระผมก็แค่นั่งดูเพื่อนเล่นไพ่สนุกๆไม่คิดอะไร สักพักก็มีกลิ่นหอมๆลอยมาแตะจมูก กระผมหันไป ก็เห็นเพื่อนกำลังนั่งดมยาอยู่ ตอนนั้นกระผมรู้สึกอยากลองมาก อยากรู้ว่ามันเป็นอย่างไร พอได้ลองแล้ว เชื่อไหมครับว่า...มันทำให้กระผมลืมความทุกข์ทุกอย่าง มันเคลิ้มๆเหมือนอยู่อีกโลกหนึ่งที่กระผมสามารถทำอะไรได้ทุกอย่างให้เป็นเหมือนกับที่ใจนึก

 

        พอกระผมได้ลอง ก็ชักจะติดใจแล้วครับ กระผมเริ่มจากแค่ลองๆดม ก็ขยับมาสูบกัญชา เล่นยาบ้ายาม้า จนติดงอมแงม เหล้าเบียร์ บุหรี่ การพนัน กระผมก็เอามันหมดเลยครับ จากนักเสพมือใหม่ก็อัพเกรดมาเป็นเอเย่นต์ค้ายาบ้าเต็มตัว เงินที่ได้มาก็เอามาเล่นยาจนหมด พอพ่อของกระผมรู้ว่ากระผมติดยาเท่านั้นเองครับ ท่านก็ผลักไสให้กระผมกลับมาอยู่กับป้าที่กรุงเทพฯ เมื่อกระผมกลับมาอยู่กรุงเทพฯ ก็ใช่ว่าทุกอย่างจะดีขึ้นนะครับ กระผมกลับติดยาหนักยิ่งกว่าเดิมเสียอีก เพราะยามันหาได้ง่ายขึ้น กระผมติดหนักมาก ถึงขนาดบังคับให้ป้าไปซื้อยาบ้ามาให้เสพ บางครั้งกระผมมีอาการลงแดง ป้าก็ต้องยอมไปซื้อมาให้กระผมครับ เพราะท่านสงสารกระผม

 

        จนกระทั่งวันหนึ่ง มีผู้นำบุญได้เดินมาชวนคนบวชอยู่แถวๆบ้าน และเข้าไปถามป้าของกระผมว่า “มีคนบวชไหม”-ป้าของกระผมก็บอกว่า “ลองไปดูหลังวัดก็แล้วกัน”-ซึ่งตอนนั้น กระผมกับเพื่อนๆอยู่ที่นั่นพอดี พอกระผมเห็นรถขับเข้ามาก็รีบวิ่งหนีเข้าซอกประตู เพราะนึกว่าเป็นตำรวจ แต่พอมองดูก็เห็นเป็นผู้หญิงสามถึงสี่คนลงมาจากรถ กระผมกับเพื่อนๆก็เลยเดินออกมา ทันใดนั้น พี่ผู้นำบุญก็ทักขึ้นมาว่า “สวัสดีค่ะ ขอคุยด้วยหน่อย พอดีพี่ตั้งใจมาชวนน้องบวชพระแสนรูปกัน บวชไหม”

 

        ตอนนั้น กระผมคิดในใจว่า ยายนี่บ้าหรือเปล่า อยู่ดีดีมาชวนบวช ถึงแม้ว่าใจจะคิดแบบนั้น แต่กระผมก็รับฟังนะครับ ฟังแบบไม่ได้คิดอะไร แล้วกระผมก็เขียนใบสมัครบวชให้เธอเพื่อจะได้จบๆกันไป หลังจากนั้นอีกสองวันเธอก็มาอีก บอกว่าจะพาไปตรวจเลือด ตอนนั้นกระผมวิ่งเผ่นหนีเลยครับ บอกว่า “ไม่เอา ไม่บวช แค่พูดเล่นๆ”-กระผมคิดว่าเธอคงไม่มาแล้ว แต่ที่ไหนได้ล่ะครับ อีกสองวันถัดมา พี่ผู้นำบุญก็มาอีกแล้วครับ ตอนนั้นกระผมกำลังนอนเล่นอยู่บนศาลาวัด กำลังรู้สึกเบื่อๆเซ็งๆ แล้วอยู่ๆพี่ผู้นำบุญก็ขึ้นมาและเดินมาบอกกระผมว่า “นี่...จะบวชหรือไม่บวช บอกกันมาตรงๆก็ได้ ไม่เห็นต้องวิ่งหนีกันเลย บอกมาเลย คุยกันแบบลูกผู้ชาย”

 

        ตอนนั้น กระผมตกใจมาก ไม่คิดว่าเธอจะมาตื้อให้กระผมไปบวชอีก ช่วงนั้นกระผมบอกตรงๆครับว่า กระผมเริ่มรู้สึกใจอ่อนแล้วครับ เห็นเธอมาชวนกระผมให้บวชอยู่ได้เป็นเดือนๆ กระผมก็เลยตัดสินใจว่า ไปก็ไป บวชก็บวช และชวนเพื่อนไปบวชด้วยอีกคนหนึ่ง คิดว่าไม่เกินสองวัน เดี๋ยวอยู่ไม่ได้ก็ออกมาเอง กะว่าบวชไปอย่างนั้นเอง คงไม่แตกต่างอะไรกับบวชแถวบ้านเราหรอก

 

        พอเข้าโครงการแล้ว วันแรกพระพี่เลี้ยงบอกว่า ห้ามสูบบุหรี่ ตอนนั้นกระผมแทบจะปีนกำแพงวัดหนี รู้สึกว่ากฎระเบียบเยอะเหลือเกิน อย่างนี้อยู่ไม่ได้หรอก แต่พออยู่ไปสักอาทิตย์หนึ่ง เริ่มมีเพื่อนใหม่ เริ่มรู้สึกสนุกกับสิ่งที่ทางโครงการให้ลองฝึกดู จนมาถึงวันตรวจร่างกาย วันนั้นกระผมคิดว่าคงตรวจไม่ผ่านแน่ เพราะกระผมเคยติดยา แต่ไม่รู้ทำไมในใจมันรู้สึกอยากบวชมาก ก็เลยขึ้นไปอธิษฐานจิตกับพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯว่า “ถ้ากระผมตรวจผ่าน กระผมจะตั้งใจบวช ตั้งใจฝึกตัวเป็นพระแท้ ยาเสพติดทุกชนิดจะเลิกและไม่ยุ่งเกี่ยวกับมันอีกครับ”

 

        ซึ่งมันก็น่าอัศจรรย์จริงๆครับ ผลตรวจออกมาปรากฏว่า กระผมผ่าน กระผมดีใจมากที่ได้บวช ตอนนั้นกระผมตัดใจหักดิบเลิกยาทุกชนิดเลยครับ เล่นเอากระผมนอนซมเป็นไข้อยู่ถึงเจ็ดวัน แต่ไม่นานอาการก็เริ่มดีขึ้น กินข้าวได้ ตอนนั้นกระผมรู้สึกว่า พอเลิกจริงๆมันก็ไม่ยากนี่นา กระผมยิ้มให้กับตัวเองและภาคภูมิใจที่กระผมสามารถเลิกมันได้จริงๆ กระผมทำได้แล้ว และกระผมจะตั้งใจทำให้ได้ตลอดไปครับ

 

        หลวงพ่อครับ ตอนนี้เหมือนกระผมได้เกิดใหม่อีกครั้งในครอบครัวธรรมกาย เป็นครอบครัวที่อบอุ่นที่สุดในโลกเลยครับ เนื่องจากว่ามีพระเดชพระคุณหลวงพ่อเป็นพ่อที่ยอดเยี่ยมมากๆ สุดยอดมากๆเลยครับ คอยสอนคอยชี้แนะให้ลูกทุกๆคนเป็นคนดี นับจากนี้เป็นต้นไป กระผมสัญญาว่าจะเป็นลูกที่ดีของหลวงพ่อครับ หลวงพ่อว่าอย่างไร กระผมว่าอย่างนั้น หลวงพ่อจะกอบกู้พระพุทธศาสนา กระผมก็จะขออยู่กับหลวงพ่อด้วยคนครับ กระผมจะช่วยหลวงพ่อพัฒนาวัดร้างให้เป็นวัดรุ่ง สร้างคนให้เป็นคนดี เพราะกระผมรู้แล้วครับว่า ความสุขของการสร้างคนให้เป็นคนดีนั้นเป็นอย่างไร กระผมจะทำให้เด็กทุกคนที่เป็นเหมือนกระผมในอดีต ให้กลับกลายมาเป็นอย่างกระผมในปัจจุบันให้ได้เลยครับ

 

 

        หลวงพ่อครับ ตอนนี้กระผมสามารถชวนเด็กๆที่เคยเป็นเหมือนกระผมในอดีต ให้กลับมาเป็นคนดีด้วยการมาบวชในรุ่นแสนนี้ได้กว่าสามสิบคนแล้วครับ เพราะทุกคนรู้สึกว่า ขนาดกระผมที่เคยเป็นเอเย่นต์ใหญ่ในสิ่งที่ไม่ดี ยังสามารถกลับกลายมาเป็นคนดีได้ ด้วยโครงการบวชของหลวงพ่อ ตอนนี้กระผมจึงเป็นไอดอลในการทำความดีให้กับน้องๆแล้วครับ เห็นไหมครับว่า การทำความดีไม่ยากเลยครับ เพียงแค่เราได้ทำ เราก็จะทำได้

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

 

พระสายชล ปสนฺโน