ผม...ผู้ช่วยศาสตราจารย์ บุญมา ป้านประดิษฐ์ เป็นผู้ช่วยศาสตราจารย์ อาจารย์ประจำภาควิชาวิศวกรรมชลประทาน มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ วิทยาเขตกำแพงแสน จังหวัดนครปฐม ผมเข้าวัดตั้งแต่ปี พ.ศ.2531-เพราะรุ่นน้องชวนมาตักบาตรวันแม่ รวมแล้วก็ 23-ปีแล้วครับ วันนี้ผมมีเรื่องราวจากอานุภาพสร้างพระที่ประสบกับตัวเองมาเล่าครับ เรื่องนี้เกิดขึ้นในปี พ.ศ.2545-คือ คุณแม่ของผมซึ่งตอนนั้นท่านอายุเกือบแปดสิบปีแล้ว ท่านเกิดป่วยหนัก มีอาการหายใจหอบและไอเป็นเลือด และบ่อยครั้งก็รู้สึกเจ็บแปลบๆและอึดอัดแน่นหน้าอก มีอาการหอบมากจนน่ากลัว และเมื่อไปหาหมอ หมอเอกซเรย์พบว่า ปอดติดเชื้อวัณโรคขั้นรุนแรง จนถึงขนาดไอเป็นเลือด ปอดทะลุเป็นรู 0.5-เซนติเมตร ซึ่งหมอก็บอกว่า...ให้ทำใจไว้เลย คุณแม่คงอยู่ได้ไม่เกินสามเดือน เพราะตอนนั้นสภาพปอดของคุณแม่เริ่มเสื่อมและใกล้จะหยุดการทำงานแล้ว อีกทั้งสภาพร่างกายของคุณแม่อ่อนแอมาก จนเสี่ยงต่อการเกิดภาวะช็อค หรือภาวะหัวใจล้มเหลวแบบเฉียบพลันได้ตลอดเวลา

 

 

 

        เมื่อได้ฟังดังนั้น ผมก็ใจสลายไปเลยครับ เพราะคนที่เคยอยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทร มีความรักและกำลังใจให้เราเสมอ กำลังจะไม่ได้อยู่กับเราแล้ว จากนั้นผมจึงพาคุณแม่กลับไปรักษาตัวที่บ้าน เพื่อให้ท่านใช้ชีวิตระยะสุดท้ายอยู่กับลูกหลาน แล้วจึงนำเรื่องนี้ไปปรึกษากับพระอาจารย์ปรเมษฐ์ ซึ่งท่านได้แนะนำให้สร้างองค์พระธรรมกายประจำตัวทันที ผมจึงไม่รอช้า รีบสร้างองค์พระจารึกชื่อคุณแม่เพิ่มอีกหนึ่งองค์ แล้วนำใบอนุโมทนามาให้ท่านร่วมอนุโมทนาบุญ พร้อมกับบอกท่านว่า “แม่ครับ ผมสร้างพระประจำตัวให้แม่แล้วนะครับ เป็นพระที่จะอยู่คู่โลกไปอีกนับพันปี บุญนี้มีอานิสงส์ยิ่งใหญ่มากนะครับ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ เพราะบุญนี้จะช่วยปิดนรก และเปิดสวรรค์ให้แม่” คุณแม่ยิ้มด้วยความปลื้มปีติ

 

        หลังจากสร้างพระเสร็จได้ไม่นาน อาการของคุณแม่ก็เริ่มดีขึ้น ไอน้อยลง และไม่มีเลือดออกมาด้วยเหมือนแต่ก่อน หลังจากนั้นหกเดือน ก็เกิดเรื่องอัศจรรย์ขึ้น เมื่อคุณหมอได้ตรวจด้วยการเอกซเรย์ปอดคุณแม่อีกครั้ง ผลปรากฏว่าปอดที่เสื่อมสภาพ และใกล้จะหยุดการทำงานแล้ว กลับสามารถฟื้นขึ้นหรืองอกขึ้นมาได้อย่างน่าอัศจรรย์ครับ จนคุณหมอตกใจมากถึงกับเอ่ยปากถามว่า “หายได้อย่างไรกันนี่”-ไม่ใช่แค่หายจากโรคปอดเท่านั้นนะครับ แต่คุณแม่กลับอ้วนท้วน ผิวพรรณเปล่งปลั่ง แข็งแรงขึ้นถึงขนาดที่ว่าแอบกระโจนลงน้ำ ว่ายน้ำข้ามแม่น้ำเพชรบุรีที่กว้างสามสิบเมตร ไปหาลูกสาวที่บ้านอยู่ฝั่งตรงข้าม โดยไม่ต้องใช้เรือข้ามฟาก เพียงแค่ใช้กะละมังขนาดแปดสิบเซนติเมตรมาช่วยพยุงตัวเท่านั้น พอทุกคนที่ได้ฟังเรื่องนี้ ต่างก็อึ้งกับวีรกรรมของคุณแม่วัยเกือบแปดสิบปีไปตามๆกัน และนับจากนั้นท่านก็อยู่ต่อมาได้อีกเป็นสิบปีอย่างเหลือเชื่อเลยครับ

 

 

        ปัจจุบัน ผมและครอบครัวตัดสินใจสร้างองค์พระธรรมกายประจำตัวเป็นจำนวนสิบองค์ โดยจารึกชื่อให้กับบุคคลในครอบครัว คือ ผม ภรรยา ลูกทั้งสามคน และบุพการี ต่อจากนั้นผมได้เริ่มบอกบุญองค์พระได้ประมาณ 52-องค์ ผมสร้างพระด้วยความเชื่อมั่นในบุญครับว่า สร้างพระแล้วสิ่งดีๆต้องเข้ามาในชีวิตแน่ๆ แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เพราะในปี พ.ศ.2538-โปรเจคที่ผมคิดก็ได้รับการพิจารณาให้เข้าร่วมนิทรรศการอุทยานเทคโนโลยี งานเกษตรแห่งชาติ ปี พ.ศ.2538-และก็ได้รับทุนจำนวนหนึ่งล้านบาท เพื่อใช้ในการพัฒนาโครงการบำบัดและใช้ประโยชน์จากขยะ จนสามารถใช้เป็นต้นแบบขยายผลสู่ชุมชนได้เป็นอย่างดี

 

        ต่อมาในปี พ.ศ. 2540-2542-ผมก็ได้รับตำแหน่งเป็นผู้ช่วยอธิการบดี ฝ่ายพัฒนาและภูมิสถาปัตย์ มีหน้าที่ดูแลโครงสร้างและสิ่งแวดล้อมของมหาวิทยาลัยที่มีพื้นที่เกือบแปดพันไร่ จนทำให้มีหน้าที่การงานก้าวหน้า จนเป็นระดับหัวหน้าศูนย์ปฏิบัติการวิศวกรรมพลังงานและสิ่งแวดล้อมในปี พ.ศ.2550-และหลังจากนั้น ผมก็ได้สร้างองค์พระเพิ่ม จารึกชื่อพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ หลวงพ่อทั้งสองและคุณยายอาจารย์ ซึ่งผลบุญนี้ก็ส่งผลกับผมเกินคาดครับ คือ ทำให้ผมได้รับรางวัลเป็นนักวิทยาศาสตร์ดีเด่นพลังงานทางเลือกแห่งชาติ ปี พ.ศ.2552

 

        หลวงพ่อครับ ผมอยากจะขอกราบขอบพระคุณหลวงพ่อ พระอาจารย์ปรเมษฐ์ ที่ช่วยชุบชีวิตใหม่ให้กับผม และเป็นต้นบุญให้ผมได้สร้างบารมี สร้างพระธรรมกาย ซึ่งเป็นบุญใหญ่ มีอานิสงส์มหาศาล ช่วยต่ออายุให้คุณแม่ได้อยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้กับพวกเราได้นานขึ้น และเป็นบุญใหญ่ที่ทำให้ผมมีความก้าวหน้าทางด้านอาชีพการงานได้ถึงระดับนี้ และเป็นหลักประกันว่า ชีวิตในภพต่อไปของผมต้องดีแน่นอน

 

        สุดท้ายนี้ ผมอยากให้ทุกคนมาสร้างองค์พระกันเยอะๆนะครับ เพราะบุญนี้เป็นบุญใหญ่ และก็อยากให้ทุกคนมาเป็นหนึ่งในกองพันฉลองชัยชิตังเม ในวันที่ 22-เมษายน นี้ แล้วทุกท่านจะพบกับสิ่งมหัศจรรย์อย่างที่กระผมได้พบมาครับ

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

 

ผู้ช่วยศาสตราจารย์ บุญมา ป้านประดิษฐ์