กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

        กระผม พระธรรมทายาท ประพันธ์ วิชฺชากโร อายุ 21-ปี ตัวแทนพระธรรมทายาทจากศูนย์อบรมวัดเขาเม็งอมรเมศร์ อำเภอเมือง จังหวัดกาญจนบุรีครับ ก่อนมาบวชกระผมเป็นทหารเกณฑ์อยู่ในค่ายสุรสีห์ จังหวัดกาญจนบุรี มีชีวิตสบายๆเบิกบาน เข้าขั้นสำมะเลเทเมา เรื่องกฎแห่งกรรมก็ไม่เคยอยู่ในหัวครับ เช้าวันหนึ่งมีพระอาจารย์และทีมงานจากวัดพระธรรมกายเข้ามาชวนทหารในค่ายบวช กระผมเพิ่งออกเวรมาพอดี จึงได้ไปฟังการบรรยายด้วย ฟังไปฟังมา กระผมก็คิดในใจว่า “เราน่าจะบวชนะ บวชให้พ่อที่ไม่เคยเห็นหน้า บวชให้แม่ที่เสียไปแล้ว บวชให้ยายที่เลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กๆ”

 

 

 

        แต่ตอนนั้น กระผมยังไม่กล้ารับปาก ได้แต่ขอใบสมัครเอาไว้ครับ พอเพื่อนของกระผมเห็น ก็ถามว่า จะบวชไปทำไม กระผมก็ชักจะลังเล เริ่มงงกับความคิดของตัวเองเหมือนกันครับ วันต่อมากระผมเลยโทรศัพท์ไปหาโยมยาย พอเล่าให้โยมยายฟังว่าจะมีการบวช ท่านก็บอกมาอย่างเร็วว่า “บวชเลย”

 

        วันแรกที่เข้าโครงการ กระผมเหมือนมาอยู่อีกโลกที่ไม่รู้จัก กระผมเคยอยู่แบบเฮฮาปาร์ตี้ พอมาอยู่ในแหล่งที่ไร้แสงสี ก็ทำให้กระผมอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว กระผมรู้สึกว่า “ที่นี่ไม่ใช่ เราจะรอดไหมนะ”-แต่ถึงอยากจะกลับก็กลับไม่ทันแล้วครับ เพราะพระอาจารย์จับกระผมโกนหัวเรียบร้อยแล้ว พอได้นั่งสมาธิ ก็ยิ่งแย่ใหญ่ เพราะกระผมนั่งสมาธิไม่รู้เรื่องเลย สมองมันคิดไปทั่ว เมื่อยไปทั้งตัว ขาก็ไม่มีแรง จนผ่านไปสี่วัน จึงเริ่มสงบครับ

 

        วันนั้น กระผมนั่งสมาธิตามเสียงของหลวงพ่อ หลวงพ่อบอกว่า “ให้ผ่อนคลาย นั่งไม่ต้องคิดอะไร”-กระผมก็ทำตาม กระผมผ่อนคลายร่างกายไปทีละส่วน จากศีรษะไปจนถึงเท้า เอาใจไปไว้ตรงกลางท้อง ภาวนาสัมมาอะระหังไปเรื่อยๆ สักพักใหญ่ๆก็เห็นดวงกลมๆขาวๆขุ่นๆลอยขึ้นมาจากสะดือ พอมองนิ่งๆก็รู้สึกเหมือนจะถูกดึงให้ร่วงลงไป แล้วแวบหนึ่งก็เห็นเหมือนมีคนนั่งอยู่ในดวงแก้วด้วย กระผมตกใจมาก จึงลืมตาครับ กระผมคิดว่า สงสัยกระผมจะคิดไปเอง ทำไมดวงแก้วถึงมาให้กระผมเห็นได้ พอนั่งใหม่ ไม่นานก็เห็นดวงกลมๆแบบเดิมอีก แต่คราวนี้รู้สึกสบายมาก ใจมันโล่งๆ ไม่อยากออกจากสมาธิเลยครับ

 

 

        วันต่อมา นั่งไม่นานก็เห็นดวงแก้วกลมๆลอยอยู่ในท้อง พอมองไปที่ดวง ก็เห็นองค์พระครับ องค์พระมีหน้าตักกว้างหนึ่งคืบ เป็นสีขุ่นๆ กระผมเอาใจไปจดจ่ออยู่กับองค์พระ ข้างในก็เงียบมาก เหมือนอยู่ในโลกส่วนตัวเลยครับ หลังจากนั้นกระผมก็เห็นองค์พระมาตลอด ไม่ว่าจะทำอะไร นั่ง นอน ยืน เดิน ก็เห็น เดี๋ยวนี้กระผมเห็นท่านชัดมาก องค์พระเป็นแก้วใสๆทั้งองค์ ใสมากจนมองทะลุได้ บางครั้งท่านก็มากันหลายองค์ ลอยขึ้นมาจากดวงแก้ว ขยายใหญ่จนเกือบชนศีรษะของกระผม แล้วก็มีองค์ใหม่ขึ้นมาอีกไม่หยุดครับ

 

        พอเห็นองค์พระแล้ว กระผมรู้สึกตื้นตันใจ โล่งใจ สบายใจอย่างบอกไม่ถูก เดี๋ยวนี้กระผมไม่อ้างว้างเหมือนแต่ก่อนแล้วครับ กระผมได้พบกับสิ่งที่ใช่ นั่นคือ รักแท้นิรันดร์ครับ กระผมรู้สึกว่าองค์พระเป็นสิ่งที่มีค่ามากๆสำหรับกระผม แล้วกระผมก็อยากให้ท่านอยู่กับกระผมอย่างนี้ตลอดไป ไม่อยากให้ท่านจากไปเลยครับ กระผมไม่คิดจริงๆว่าการบวชในโครงการของหลวงพ่อ จะทำให้กระผมรู้สึกดีได้ถึงขนาดนี้ กระผมรู้แล้วครับว่า เราเกิดมาทำไม แล้วชีวิตของเราจะเป็นอย่างไรก็ขึ้นอยู่กับบุญและบาป

 

 

        หลวงพ่อทราบไหมครับ ครั้งแรกที่กระผมได้เห็นหลวงพ่อ กระผมรู้สึกอยากอยู่ใกล้ๆหลวงพ่อ อยากช่วยหลวงพ่อทำนุบำรุงพระพุทธศาสนา แล้วเวลาได้ยินหลวงพ่อพูดชวนพระธรรมทายาทว่า “อยู่ด้วยกันนะลูก”-กระผมก็อยากอยู่นะครับ กระผมคิดว่าถ้ากระผมไม่ต้องกลับไปเป็นทหารก็คงดี กระผมอยากบวชไปนานๆ อยากเข้าถึงพระธรรมกาย อยากฟังคำสอนจากหลวงพ่อตลอดไป แต่กระผมก็จะทำปัจจุบันให้ดีที่สุด จะเป็นพระแท้ที่บริสุทธิ์บริบูรณ์ให้ได้ครับ