กรรมใดทำให้ผมถูกคุณแม่ทำโทษอย่างโหดร้าย จนทำให้ผมลืมไม่ลงจนถึงปัจจุบันครับ

แม่ครับรักผมบ้างไหม

 

คำถามจากทางบ้าน:

        คุณแม่ของผมเป็นแม่บ้านที่ดีมาก ตั้งใจเลี้ยงดูลูกๆ แต่ท่านไม่ค่อยชอบผม เพราะท่านโทษว่า ผมทำให้ท่านเกือบเอาชีวิตไม่รอด เนื่องจากผมตัวโตคลอดยากมาก

 

        มีอยู่ครั้งหนึ่ง ตอนผมอายุ ๔ ขวบ เงินของคุณแม่หาย ๓-๔ บาท ท่านจับผมมาตีๆๆ หาว่าผมขโมยเงินไปซื้อขนม ไม่ว่าผมจะอธิบายอย่างไรท่านก็ไม่เชื่อ ท่านหักนิ้วผม เอามือผมไปพาดไว้กับบันไดแล้วกดคอผม ผมเจ็บจึงสู้ด้วยการปัดมือไปมา แต่ก็สู้แรงคุณแม่ไม่ไหว ท่านกดหน้าผมลงกับพื้น ผมเจ็บจนสุดจะทน บอกกับคุณแม่ว่า ผมทนไม่ไหวแล้วนะ ท่านก็ไม่ฟัง บังคับให้ผมยอมรับ แต่ผมก็ไม่ยอมรับเพราะผมไม่ได้เอา ท่านจึงจับมือผมหักงอไปข้างหลังแล้วฟาดลงกับบันได ผมทั้งเจ็บทั้งเหนื่อยล้าทรมานที่สุดในชีวิต ผมหมดเรี่ยวแรงทรุดลงกับพื้น พอคุณแม่ปล่อยมือ ผมรู้สึกเหมือนตายแล้วเกิดใหม่ ตกกลางคืนผมนอนเป็นไข้ เหตุการณ์ครั้งนี้ฝังใจผมมาตลอด ทำให้ผมไม่ค่อยรู้สึกผูกพันกับคุณแม่ แต่ก็ยังให้ความเคารพท่านครับ

 

เพราะในอดีตชาติหนึ่งเคยผูกเวรข้ามชาติกันมา

 

        เหตุใดคุณแม่จึงไม่ค่อยชอบผม โทษผมว่าทำให้ท่านเกือบเสียชีวิต

 

        กรรมใดทำให้ผมถูกคุณแม่ทำโทษอย่างโหดร้าย จนทำให้ผมลืมไม่ลงจนถึงปัจจุบันครับ

 

ที่นี่มีคำตอบ:

        คุณแม่ไม่ค่อยชอบตัวลูกและมักโทษว่า ตัวลูกเกือบทำให้ท่านตาย เพราะในอดีตชาติชาติหนึ่ง คุณแม่เคยเป็นแม่ของทาสคนหนึ่งที่อยู่ในความดูแลของตัวลูกในชาตินั้น ลูกได้ใช้แรงงานทาสมาก จนแม่ของทาสคนนั้นผูกโกรธ เมื่อมาเกิดเป็นแม่ลูกกันในชาตินี้ เวรที่ผูกกันมาจึงบันดาลให้เรื่องไม่เป็นเรื่องเกิดขึ้นกับตัวลูกดังกล่าว

 

เพราะกรรมในอดีตชาติได้เคยกล่าวโทษคนอื่นไว้

 

        ตัวลูกถูกคุณแม่ลงโทษอย่างหนักตอนอายุ ๔ ขวบ โดยหาว่าขโมยเงิน จนทำให้เกิดเหตุการณ์ลืมไม่ลงนั้น ก็เพราะเศษกรรมในชาติที่ได้ใช้แรงงานทาสมากเกินไปดังกล่าว ได้เคยกล่าวโทษทาสคนนั้นว่า ขโมยของกิน ทั้งๆ ที่ทาสนั้นไม่ได้ขโมย และก็ได้ลงโทษทาสอย่างรุนแรง วิบากกรรมนั้นมาส่งผล

 

        เพราะฉะนั้น จะกล่าวหาใครก็ต้องศึกษาให้ดี ถ้าหากว่า เราเข้าใจผิดก็ไปขอโทษ แล้วก็คิดใหม่ พูดใหม่ ทำใหม่ดีๆ

 

โดย คุณครูไม่ใหญ่

๑๒ เมษายน พ.ศ. ๒๕๕๐