เลิกหลงอบายในป่าละเมาะ

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

            กระผม พระกุลธร ภานุมนฺโต อายุ 38 ปี บวชรุ่นแสนแรก 49 วัน อบรมที่วัดพระธรรมกาย ระเบียง 7 ปัจจุบันเตรียมเป็นพระพี่เลี้ยงธรรมทายาทรุ่นเข้าพรรษา ณ ศูนย์อบรมวัดท่าหิน จังหวัดสงขลาครับ ก่อนที่กระผมจะเข้ามาบวช กระผมเกิดที่จังหวัดลำปาง มีชีวิตที่แสบซ่าตั้งแต่ ม.3 เลยครับ เพราะเพื่อนชวนให้ลองโน่นลองนี่ กระผมก็ลองตามเพื่อน กล่าวคือ สูบบุหรี่ ดื่มเหล้า ดมแล็คเกอร์ สูบกัญชา จากนั้นก็เป็นหนึ่งในขบวนการเด็กแว๊น ขี่มอเตอร์ไซค์นั่งซ้อนกันครั้งละ 4-5 คน เพื่อไปป่าละเมาะที่ติดกับภูเขา เพราะที่นั่นไม่มีผู้คน จึงทำให้กระผมและเพื่อนร่วม 10 คน มั่วสุมกันอย่างเมามันทุกวัน ไม่เว้นแม้แต่วันเสาร์-อาทิตย์ ในตอนนั้นกระผมไม่เข้าใจคำว่า “บุญ-บาป” คือ อะไรหรอกครับ รู้แต่คำว่า “สนุกสนาน เพลิดเพลินไปวันๆ”  อีกทั้งวันไหนเพื่อนในกลุ่มบางคนไปมีเรื่องกับใครมา กระผมและเพื่อนๆที่เหลือก็จะยกพวกไปรุมชกต่อยฝ่ายตรงข้าม ด้วยความคึกคะนอง ซึ่งพอทำอย่างนี้ ก็ไม่ค่อยได้สนใจเรียน หรือทำการบ้านส่งครูสักเท่าไหร่ แต่พวกกระผมมีวิธีลัด คือ ไปจ้างเพื่อนผู้หญิงทำการบ้านให้ บางครั้งก็ซื้อขนม หรือสิ่งที่เพื่อนอยากได้มากๆไปให้

 

 

 

        หลวงพ่อครับ กระผมติดเหล้า, บุหรี่, กัญชาหนักมาก ถึงขนาดยอมอดข้าวเที่ยง แล้วเอาเงินค่าขนมวันละ 50 บาทที่โยมแม่ให้ ไปซื้อแต่สิ่งพวกนี้เสพในตอนเย็น จนกระทั่งกระผมซูบผอมลง โยมแม่สังเกตเห็นแล้วถามว่า “ทำไมผอมล่ะลูก” กระผมจึงตอบว่า “ลดหุ่น” เพราะไม่อยากให้โยมแม่เสียใจที่กระผมทำตัวเหลวไหล จนกระทั่งกระผมขึ้น ม.4 กระผมมีอาการติดเหล้าติดยาอย่างหนัก สมองเบลอๆ งงๆ ปากซีด  มือสั่น เวียนหัว อาเจียน อ่อนเพลีย ไม่มีเรี่ยวแรง ไม่อยากลุกไปไหน ทรมานทั้งกายทั้งใจ เรียนไม่รู้เรื่อง กระผมจึงต้องบอกโยมแม่ว่า “ผมเรียนไม่รู้เรื่อง ขอลาออกจากโรงเรียนได้ไหม” ซึ่งโยมพ่อกับโยมแม่เห็นสุขภาพของกระผมย่ำแย่ถึงขนาดนั้น จึงให้หยุดพักการเรียนไปก่อน ซึ่งในช่วงที่หยุดพักการเรียน กระผมก็เริ่มหันเหชีวิตออกหางานทำ เช่น ไปเป็นเด็กปั๊มในเหมืองถ่านหินลิกไนต์ (Lignite) ที่จังหวัดลำปาง ต่อมาไปทำงานก่อสร้างที่ประเทศสิงคโปร์และไต้หวัน ช่วงระหว่างที่อยู่ต่างประเทศนั้นโยมแม่ก็ได้เสียชีวิตไป กระผมจึงกลับมาทำศพและบวชหน้าไฟให้ท่าน 7 วัน ล่าสุดก็ได้ไปทำงานที่ห้างสรรพสินค้าแถวพระราม 2 เป็นฝ่ายผลิตขนมญี่ปุ่น มีชีวิตวนๆแบบนี้

 

        จนกระทั่งวันหนึ่ง หลังเลิกงาน กระผมไปนั่งดื่มเหล้าตามปกติ อยู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเอาใบโบร์ชัวร์ชวนบวชมายื่นให้กระผม แวบแรกที่กระผมเห็นก็คิดถึงโยมพ่อกับโยมแม่ทันที เพราะในอดีตกระผมทำในสิ่งที่ผิดพลาดมาเยอะ แม้ว่ากระผมจะเคยบวชหน้าไฟให้โยมแม่แล้วก็ตาม แต่กระผมรู้สึกว่า “การบวชแค่นั้น ไม่ค่อยได้อะไรเท่าไร” เพราะกระผมยังไม่ทันเข้าใจและซาบซึ้งในรสพระธรรมอะไรเลย ซึ่งกระผมนอนคิดอยู่ 1 คืน วันรุ่งขึ้นจึงตัดสินใจมาสมัครบวชที่ศูนย์อบรมวัดนาคปรก แต่เขาบอกว่ากระผมมาช้าไป ผู้สมัครเต็มแล้ว จึงส่งกระผมมาบวชที่วัดพระธรรมกายแทนครับ

 

        ชีวิตการบวชของกระผม เหมือนตายแล้วได้เกิดใหม่ในเพศสมณะจริงๆ เพราะกระผมไม่เคยรู้มาก่อนว่า “การบวชจะดีมากถึงขนาดนี้” การบวชทำให้กระผมได้มีโอกาสศึกษาธรรมะอย่างลึกซึ้ง ได้เรียนรู้เรื่องบุญ-บาป ได้เรียนรู้ชีวิตหลังความตาย ได้ไปทัวร์นรก-สวรรค์ผ่านทางดีเอ็มซี ก่อนที่จะต้องไปจริงๆ ซึ่งพอรู้และเข้าใจอย่างซาบซึ้งแล้ว ก็ได้มาเทศน์สอนญาติโยมให้ละเลิกสิ่งที่ไม่ดีต่างๆ เพราะอดีตกระผมผิดมามาก และไม่อยากให้ญาติโยมทำอย่างกระผมเหมือนในอดีตเลย ซึ่งพอยิ่งเทศน์สอนให้เขาเลิกในสิ่งที่ไม่ดีมากเท่าไร ก็ยิ่งปลื้มครับ ปลื้มเกินคำบรรยาย เพราะบุญตรงนี้ ชาติหน้ากระผมจะได้มีกัลยาณมิตรชี้นำทางสว่างไม่ให้กระผมหลงไปทำในสิ่งนี้อีก และสิ่งหนึ่งที่กระผมประทับใจในชีวิตนักบวชอย่างสูงสุด คือ การนั่งสมาธิครับ

 

 

        ในวันคล้ายวันเกิดของหลวงพ่อ เมื่อปีที่แล้ว วันที่ 22 เมษายน พ.ศ.2553 ขณะที่กระผมกำลังนั่งสมาธิบนมหาธรรมกายเจดีย์ กระผมได้อธิษฐานบนเจดีย์ว่า “จะขอบวชตลอดชีวิต เพื่อช่วยงานพระศาสนา” พออธิษฐานเสร็จ ใจมันก็เหมือนปลอดกังวล...โล่งๆ จากนั้นกระผมก็หลับตานิ่งๆประมาณ 5 นาที อยู่ๆก็เห็นจุดสว่างเล็กๆเหมือนแสงหิ่งห้อย วิ่งไปวิ่งมาในตัว เดี๋ยวสว่างตรงท้อง เดี๋ยวสว่างตรงหน้าอก เดี๋ยวสว่างตรงโน้นตรงนี้ เป็นเวลาต่อเนื่อง 1 นาที แต่กระผมก็ทำตามหลักวิชชาที่หลวงพ่อสอนครับ คือ เห็นอะไรก็ให้ดูเฉยๆ จนกระทั่งอยู่ๆแสงนั้น มาหยุดนิ่งที่กลางท้อง กลายเป็นดวงสว่าง เหมือนดวงดาวในอากาศ จนกระผมรู้สึกตัวโปร่งเบาๆสบายๆขนลุกชูชัน ปลื้มอย่างบอกไม่ถูกเลยครับ พร้อมกับคิดในใจว่า “ปรากฏการณ์อย่างนี้...สงสัยแสดงว่าเราคงจะได้บวชตลอดชีวิตแน่ๆ” จากวันนั้น กระผมก็รู้สึกเชื่อมั่นในเส้นทางสายนี้ครับ

 

        สุดท้ายนี้ กระผมขอกราบแทบเท้าขอบพระคุณหลวงพ่ออย่างสูงสุด ที่ให้ชีวิตใหม่ในเพศสมณะกับกระผม ขอบคุณที่หลวงพ่อทำโครงการบวชพระ ซึ่งถ้าหลวงพ่อไม่ทำโครงการนี้ ชีวิตกระผมคงหลงทางอยู่ในความมืดไปเรื่อยๆ ทุกวันนี้...กระผมตั้งใจสืบสานมโนปณิธานของหลวงพ่อ ช่วยงานอบรม ช่วยงานตามคนบวช และสร้างศาสนาทายาท เพื่อไปทำวัดร้างให้เป็นวัดรุ่ง ให้สำเร็จครับ