จากเคยดื้อดึง เดี๋ยวนี้เป็นคนดีที่หนึ่งเลย

ผลปฏิบัติธรรม

ของ

กัลฯอโณรา ยศประชาทวีศักดิ์ (ฝรั่งเศส)

ลูกชื่อ อโณรา ยศประชาทวีศักดิ์ อายุ 23 ปี เจ้าค่ะ ลูกกำลังศึกษาระดับปริญญาตรีปีสุดท้าย ที่มหาวิทยาลัยแห่งเมืองนีส ประเทศฝรั่งเศส ลูกเกิดที่ฝรั่งเศส เติบโตมากับวัฒนธรรมฝรั่งเศส เป็นคนมีเหตุผล ถ้าสิ่งใดไม่สามารถอธิบาย หรือแสดงความเป็นเหตุผลได้แล้ว จะให้เชื่อนั้นยากมากค่ะ คุณแม่มักพูดเสมอว่า “ลูกสาวคนนี้หัวดื้อ” แต่ถ้าอะไรที่เป็นเหตุเป็นผล ลูกก็จะเข้าใจ และยอมรับด้วยนน่ถ้าอะไรมีนจะมีอะไรเกิดขึ้นในดีค่ะ

คุณพ่อคุณแม่ของลูก ท่านรักการทำบุญมากค่ะ ท่านได้รู้จักวัดพระธรรมกาย เพราะบุญบันดาล โดยได้จูนทีวีพบช่อง DMC เมื่อปี พ.ศ.2547 พบแล้วคุณพ่อคุณแม่ก็ชอบใจมากค่ะ และได้ร่วมบุญสร้างองค์พระธรรมกายประจำตัวทันที พร้อมกับได้รับคำแนะนำ จากผู้ประสานงานที่เมืองไทยแจ้งให้ทราบว่ามีศูนย์สาขาของวัดพระธรรมกาย อยู่ที่เมืองบอร์คโด หลังจากนั้นท่านก็มาทำบุญที่วัดพุทธบอร์คโด อย่างต่อเนื่อง แต่ลูกยังไม่ได้มาค่ะ เพราะยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรสักเท่าไหร่ แบบว่ายังดื้ออยู่ค่ะ

แต่ในที่สุด สายบุญก็นำพาให้ลูกมีโอกาสได้มานั่งสมาธิเป็นครั้งแรก เมื่อคราวที่มาร่วมงานบุญพิธีขลิบผมพี่ชาย ที่เข้าอบรมธรรมทายาทที่วัดพุทธบอร์คโดเจ้าค่ะ และได้นั่งสมาธิเป็นครั้งที่สอง เมื่อวันอาทิตย์ที่ 3 กันยายน พ.ศ.2549 ในวันบูชาข้าวพระ ขณะที่หลวงพ่อกำลังนำนั่งสมาธินั้น ลูกฟังภาษาไทยไม่เข้าใจนัก รู้สึกเพียงว่าน้ำเสียงของหลวงพ่อนั้นนุ่มนวล มีพลัง และ มีเพียง 2 คำเท่านั้นที่ลูกฟังแล้วเข้าใจค่ะคือ คำว่า “เบา เบา สบาย สบาย” ซึ่งแปลกมากค่ะ ที่คำว่า เบาๆสบายๆ ที่หลวงพ่อพูดนั้น ไม่ใช่ดังอยู่ที่ข้างนอก และ ไม่ได้ยินอยู่ที่หู แต่ดังกังวานอยู่ที่กลางท้องของลูกเอง และซึมซาบเข้าไปในใจ ลูกเข้าใจสิ่งที่หลวงพ่อพูดอยู่ที่ตรงกลางท้องนั่นเอง แล้วใจของลูกก็เป็นสมาธิ ลูกรู้สึกว่าทุกส่วนของร่างกายว่างเปล่า โล่ง โปร่ง เบาสบาย ไม่มีอวัยวะใดๆเลย จากนั้นลูกก็เห็นแสงสว่างเหมือนแสงพระอาทิตย์ที่สว่างไสว สวยงามมาก ลูกรู้สึกมีความสุขมากค่ะ วันต่อมาลูกลองนั่งสมาธิอีก เมื่อลูกทำใจสบายๆไม่คิดอะไร ก็เห็นองค์พระอยู่ที่ศีรษะ แล้วองค์พระก็ค่อยๆ เลื่อนไหลลงมาอยู่ที่กลางท้อง ขณะที่องค์พระเลื่อนลงมาลูกก็มองตามองค์พระในลักษณะท็อปวิว แล้วองค์พระก็มาหยุดอยู่กลางท้อง จนเต็มองค์

ตั้งแต่วันนั้นลูกก็ได้นั่งสมาธิอย่างต่อเนื่อง เพียงปล่อยใจให้ว่างๆ ไม่คิดอะไร ร่างกายของลูกหายไป แล้วก็ มองเห็นองค์พระท่านผุดขึ้นมาอย่างง่ายๆค่ะ องค์พระท่านอยู่กลางท้องของลูกตลอดท่านไม่หายไปไหน ไม่ว่าจะอยู่ที่ใด มองเมื่อไหร่ องค์พระก็ปรากฏ ใสสว่าง งดงาม ตลอดค่ะ

ตั้งแต่ลูกนั่งสมาธิและเห็นองค์พระ ลูกรู้สึกว่า ใจเย็นขึ้น ยิ้มง่าย อารมณ์ดี มีความสุข มีสติและสุขุมรอบคอบ เข้าใจบทเรียนได้ดีและรวดเร็ว และที่สำคัญลูกเข้าใจแล้วค่ะว่า บุญนั้นสำคัญต่อชีวิตของทุกคนมากมายเพียงใด

ปกติแล้วลูกจะเป็นคนที่กลัวความมืดเจ้าค่ะ เพราะรู้สึกว่าอาจจะมีบางอย่างเกิดขึ้นในความมืด แม้ปัจจุบันก็ยังกลัวความมืดอยู่ แต่เวลานั่งลูกก็จะทนกลัวไปแค่แป๊บเดียว มืดแค่ช่วงเวลาเปลือกตาปิดเท่านั้น หลังจากนั้นองค์พระที่ใสสว่างท่านก็มาอยู่เป็นเพื่อน ทำให้ไม่รู้สึกเหงา และทุกครั้งเมื่อเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น ทั้งเรื่องทุกข์หรือเศร้า ลูกก็จะนึกถึงองค์พระทันที หรือบางทีแม้ไม่ได้นึก เมื่ออยู่คนเดียวองค์พระก็ปรากฏขึ้นมาเลย ทุกวันนี้ลูกมีองค์พระเป็นเพื่อนตลอดเวลา ใครจะเอาแหวนเพชรมาแลกก็ไม่ยอมค่ะ

ลูกคิดว่า สมาธิ สามารถทำให้ คนค้นพบจุดมุ่งหมายที่แท้จริงได้ สิ่งนั้น คือ องค์พระภายใน และชีวิตคือการสร้างบารมี คนเราเกิดมาเพื่อสร้างบารมีเท่านั้น สิ่งอื่นใดในโลกไม่สำคัญอีกแล้ว เพราะในที่สุด เมื่อเราจากโลกนี้ไป ก็มีเพียงบุญ มีเพียงองค์พระเท่านั้นที่จะติดตามเราไปในทุกหนทุกแห่ง และช่วยเหลือเราได้ในทุกสถานการณ์

ลูกขอกราบแทบเท้าขอบพระคุณหลวงพ่ออย่างยิ่งเจ้าค่ะ แม้ลูกไม่เข้าใจที่หลวงพ่อพูดทั้งหมด แต่ภาษาและฟ้าก็มิอาจกั้น ด้วยกระแสเสียงที่เปี่ยมด้วยเมตตาและคำ 2 คำของหลวงพ่อว่า “เบาๆ สบายๆ” ที่ลูกเข้าใจนั้น ทำให้ลูกได้พบที่พึ่งภายใน และความสุขที่แท้จริง ซึ่งไม่มีความสุขใดในโลกนี้จะเทียบได้ หลวงพ่อคะ ครั้งแรก ลูกคิดว่าหลวงพ่อเป็นชาวตะวันตก และไม่เชื่อว่าหลวงพ่ออายุ 62 ปีแล้ว เพราะผิวพรรณของหลวงพ่อผ่องใส นวลสวยมาก ลูกรู้สึกว่าหลวงพ่อเป็นบุคคลที่งดงามมากเจ้าค่ะ ลูกรู้สึกปลื้มใจ รู้สึกเป็นสุขใจทุกครั้งที่เห็นหลวงพ่อใน DMC และรู้สึกดีใจมากค่ะที่ได้มาสร้างบารมีติดตามหลวงพ่อ จะขอติดตามสร้างบารมีไปจนกว่าถึงที่สุดแห่งธรรมเจ้าค่ะ