คนอย่างผม จะบวชแบบชาติต่อชาติเพื่อกอบกู้พระพุทธศาสนา

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

        กระผม พระธรรมทายาทเดช มหพฺพโล อายุ 46 ปี ตัวแทนพระธรรมทายาท จากศูนย์อบรมวัดราษฎร์นิยมธรรม อำเภอบางพลี จังหวัดสมุทรปราการครับ กระผมเป็นคนจังหวัดหนองคายครับ ทำงานเป็นช่างเชื่อมในระบบลำเลียงสายพานที่สนามบินสุวรรณภูมิ กระผมเป็นคนไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ และไม่นิยมรอยสักครับ ตอนอายุ 23 ปี กระผมเคยบวชอุทิศส่วนกุศลให้พ่อที่เสียชีวิตเป็นเวลา 100 วัน แต่ตอนนั้นไม่ได้ศึกษาอะไรเลย มีกิจวัตรประจำวัน คือ ตอนเช้าบิณฑบาต, ตอนสายสวดมนต์, ตอนดึกจำวัด, ไม่ได้ฝึกนั่งสมาธิ เพราะไม่มีพระอาจารย์, พระพี่เลี้ยงคอยสอนครับ แม้กระผมจะไม่นิยมอบายมุข แต่กระผมก็ยังไม่ค่อยเข้าใจในคำสอนของพระพุทธเจ้า แล้วยังนึกสงสัยเรื่องบุญ-บาป, ไม่มั่นใจเรื่องกฎแห่งกรรม กระผมเฝ้านึกอยู่ในใจเสมอว่า “จะมีใครหนอ...ที่ตอบเรื่องนรก-สวรรค์ ให้เราหายสงสัยได้”

 

 

 

        จนวันหนึ่ง กระผมแวะไปซื้อของแถวๆเขตอ่อนนุชครับ พอเจ้าของร้านเห็นกระผมเท่านั้นแทนที่จะรีบขายของ เขากลับยื่นใบโบร์ชัวร์ชวนบวชให้ เมื่อได้อ่านแล้ว กระผมอยากที่จะบวชมาก กระผมจึงโทรศัพท์ไปสมัครบวชกับผู้นำบุญชื่อ คุณอำนวย จันทร์แดง พอพี่อำนวยทราบว่ากระผมอยากบวช เขาก็รีบขับรถเก๋งคันงามมารับกระผมไปส่งที่ศูนย์อบรมทันทีเลยครับ ทำให้กระผมประทับใจพี่อำนวยมาก และจะไม่มีวันลืมบุญคุณของพี่อำนวย สุดยอดผู้นำบุญคนนี้เลยครับ

 

        เมื่อมาเข้าโครงการแล้ว แรกๆก็แทบแย่เหมือนกันครับ เพราะกระผมไม่เคยต้องฝึกตัวแบบนี้มาก่อน ทำให้ต้องปรับตัว ปรับใจ ปรับอะไรหลายอย่าง จิตใจก็สับสนวุ่นว่าย รู้สึกท้อแท้มาก จนคิดจะม้วนเสื่อกลับบ้านวันละหลายๆหน แต่กระผมก็ยังโชคดีนะครับที่มีพระอาจารย์, พระพี่เลี้ยงที่แสนดี คอยให้กำลังใจกระผม ท่านจะเล่าธรรมะและเชียร์ให้อยู่ต่อแบบวันต่อวัน จนกระทั่งมาถึงวันที่ได้ไปบรรพชาเป็นสามเณรที่วัดพระธรรมกาย กระผมได้ยินโฆษกวัดพระธรรมกายประกาศว่า “ทุกท่านที่ได้มาบวช ได้มายืนอยู่ตรงนี้ ถือเป็นผู้โชคดีที่สุดในโลกและจักรวาล” ตอนนั้นขนหัวลุกเลยครับ ฟังแล้วปลื้มมาก ความเหนื่อย ความท้อแท้หายเกลี้ยงไปหมดเลยครับ แล้วกระผมก็บอกกับตัวเองว่า “นับจากวันนี้เป็นต้นไป เราจะตั้งใจบวชให้ดีที่สุด”

 

 

 

        จนกระทั่งวันที่ 1 สิงหาคม พ.ศ.2554 กระผมได้สวดบทสวดสรรเสริญพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ แล้วกระผมก็มาหยุดอยู่ที่ประโยคที่ว่า “ยอมตาย มิยอมแพ้” ซึ่งประโยคนี้ได้ดังกึกก้องเข้าไปอยู่ในใจของกระผม ทำให้กระผมซาบซึ้งในความเด็ดเดี่ยวของท่านเป็นอย่างมาก ท่านยอมสละชีวิต เพื่อค้นหาทางสายกลาง ซึ่งเป็นคำสอนดั้งเดิมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทำให้กระผมมีกำลังใจและอยากนั่งสมาธิเพิ่มขึ้น แม้ในช่วงแรกจะรู้สึกปวดขา, ปวดหลังอย่างมาก แต่กระผมก็นั่งแบบไม่ยอมแพ้ อยู่ๆความรู้สึกปวดก็หายไป และได้ยินเสียงชีพจรเต้นดัง “ตุ๊บๆ” อยู่ตรงกลางท้อง เสียงนั้นดังมาก พอทำใจนิ่งๆก็เห็นภาพลูกไฟสีแดงๆเหมือนบั้งไฟพญานาค ค่อยๆลอยขึ้นมาจากศูนย์กลางกาย...ทีละลูกๆ ตามจังหวะการเต้นของหัวใจครับ แล้วลูกไฟสีแดงก็กลายเป็นดวงแก้วใสๆ สักพักดวงแก้วก็ระเบิดออก แผ่เป็นวง...ใหญ่ขึ้นๆ แล้วก็กลายเป็นองค์พระครับ กระผมเห็นองค์พระสีทองแบบเดียวกับที่อยู่บนมหาธรรมกายเจดีย์ ไหลมาเป็นแถวยาวสุดลูกหูลูกตา องค์พระมุ่งหน้าเข้ามานั่งสมาธิอยู่ในศูนย์กลางกายของกระผม หันหน้าไปทางเดียวกับกระผม พอมองนิ่งๆท่านก็กลายเป็นองค์พระแก้วใส ใหญ่เท่ากำปั้นมือ พอทำจิตนมัสการท่าน ท่านก็ขยายใหญ่จนท่วมตัวกระผม แล้วก็มีองค์ใหม่เข้ามาแทนที่ ขยายตามกันไปเรื่อยๆเยอะมากๆเลยครับ พอลืมตาแล้วองค์พระก็ยังไหลมาไม่หยุด เป็นปรากฏการณ์มหัศจรรย์ที่ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อนเลยครับ กระผมรู้สึกปลื้มมาก ไม่ว่าจะทำอะไรก็มีความสุข นั่งอยู่เฉยๆคนเดียวก็มีความสุขครับ กระผมคิดว่าศูนย์กลางกายฐานที่เจ็ดเป็นจุดที่สำคัญที่สุดในชีวิต ถ้าใครเกิดมาแล้วไม่รู้จักจุดนี้ เข้าไม่ถึงจุดนี้ ถือว่าน่าเสียดายมากๆครับ

 

 

        กระผมขอกราบเรียนหลวงพ่อว่า “โครงการของหลวงพ่อเป็นโครงการที่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลกครับ และหลวงพ่อยังได้ตอบคำถามที่ค้างคาใจกระผมมานาน ในเรื่องของกฎแห่งกรรมได้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้งมากๆเลยครับ ในช่วงนี้กระผมตั้งใจนั่งสมาธิอย่างเต็มที่ทุกวันเลยครับ ทั้งในรอบ นอกรอบ เพื่อเตรียมตัวเดินธุดงค์ฟื้นฟูพระพุทธศาสนา พัฒนาวัดร้างให้เป็นวัดรุ่ง กระผมจะไปสอนญาติโยมนั่งสมาธิ จะสอนให้ทุกคนรู้จักกับศูนย์กลางกายฐานที่เจ็ดครับ”

 

        สุดท้ายนี้ กระผมขอให้หลวงพ่อมีสุขภาพร่างกายแข็งแรง มีอายุขัยยืนยาว กระผมขอกราบเรียนยืนยันกับหลวงพ่อว่า “กระผม พระธรรมทายาทเดช มหพฺพโล จะขอบวชอยู่ช่วยงานหลวงพ่อแบบวันต่อวัน ชาติต่อชาติ ไปจนถึงที่สุดแห่งธรรมเลยครับ” และกระผมอยากจะฝากข้อความไปถึงพระธรรมทายาททุกรูปว่า “เมื่อรับกฐิน ออกเดินธุดงค์แล้ว ขอให้เพื่อนๆพระธรรมทายาททุกรูปอย่าเพิ่งคิดลาสิกขาเลยนะครับ ขอให้อยู่ช่วยกันกอบกู้พระพุทธศาสนา มาช่วยกันทำวัดร้างให้หมดไปด้วยกันก่อนนะครับ เพราะเราคือนักรบแห่งกองทัพธรรม ที่สู้ไม่ถอย และไม่มีวันปลดประจำการครับ”

 

กราบคารวะด้วยความเคารพอย่างสูง

 

พระเดช มหพฺพโล