ขายที่ได้เป็นอัศจรรย์ทันสร้างบุญ

 

        ลูกชื่อ แน่งน้อย พันธุ์มีเชาวน์ อายุ 69 ปี และคู่บุญคู่บารมีของลูกชื่อ ศุภวิทย์ ชะนะ อายุ 67 ปี ปัจจุบันเราทั้งสองเกษียณงานแล้ว แต่ยังไม่เกษียณบุญนะคะ และไม่ว่าจะน้ำแห้งหรือน้ำท่วม เราก็จะขอสร้างบารมีตลอดไปจนถึงที่สุดแห่งธรรมค่ะ นับเป็นความโชคดีของลูกเป็นอย่างยิ่งที่ลูกและสามีได้รู้จักวัดพระธรรมกาย เราทั้งสองได้มาสร้างบารมีตั้งแต่ยุคบ้านธรรมประสิทธิ์ค่ะ นับจากนั้นเป็นต้นมา เราทั้งสองก็ได้สั่งสมบุญมาตลอดต่อเนื่องอย่างสนุกสนานบุญบันเทิง ได้ทำหน้าที่เป็นกัลยาณมิตรให้ทั้งตนเองและคนรอบข้าง ลูกรู้สึกซาบซึ้งในพระคุณของครูบาอาจารย์และวิชชาธรรมกายอย่างมากมายเหลือเกินเจ้าค่ะ เพราะชีวิตของลูกรอดตาย หายป่วย มาหลายต่อหลายครั้ง ก็เพราะอานุภาพบุญค่ะ มิเช่นนั้น ป่านนี้ลูกทั้งสองก็คงจะตายไปนานแล้วค่ะ

 

 

 

        ปกตินักสร้างบารมีลูกพระธัมฯ มักจะมีคำขวัญประใจที่ท่องกันติดปากว่า “รอดตาย หายป่วย รวยเรื้อรัง” ตัวลูกเองก็เชื่อมั่นพันเปอร์เซ็นต์ค่ะ เพราะลูกทั้งรอดตาย ทั้งหายป่วย แต่รวยเรื้อรังนี่สิคะ ลูกยังไม่มีโอกาสพิสูจน์ด้วยตัวเองเลยค่ะ สืบเนื่องจากตั้งแต่ที่รู้จักวัดพระธรรมกายในปี พ.ศ.2514 ลูกและสามีก็เป็นข้าราชการทำงานอยู่ที่กรมพัฒนาที่ดินแล้วค่ะ และเราก็รักเดียวใจเดียว ไม่เคยคิดปันใจ เปลี่ยนไปประกอบอาชีพอื่นเลย ยังคงยืนหยัดทำงานที่นี่ที่เดียว ตั้งแต่เงินเดือน 950 บาท จนขยับขึ้นมาที่สองหมื่นกว่าบาทตอนเกษียณค่ะ

 

        เรื่องมันอยู่ตรงนี้ล่ะค่ะ เพราะอาชีพข้าราชการมีเงินเดือนแค่พอกินพอใช้ กล่าวคือ เวลาจะกินก็ใช้เงิน เวลามีหนี้ก็ต้องใช้เงิน แต่พวกเราไม่เคยลืมจัดสรรเงินมาทำบุญแบบเต็มที่เต็มกำลังเลยค่ะ เราทำบุญกันตั้งแต่หลักร้อย, หลักพัน, หลักหมื่น จนมาเป็นหลักแสน แล้วก็หลายๆแสนแล้วค่ะ แต่สิ่งหนึ่งที่อยู่ในใจของลูกมาตลอด นั่นก็คือ ลูกอยากทำบุญแบบที่ปลื้มไม่รู้จบ ทำบุญระดับเอ็มอย่างผู้มีบุญท่านอื่นๆบ้าง แต่เหลียวซ้ายแลขวา ก็เห็นหน้ากันเองอยู่สองคน ไม่เห็นวี่แววว่าจะทำให้ฝันเป็นจริงได้เลย ลูกจึงไม่รีรอ รีบอธิษฐานจิตขอบารมีพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ พระเดชพระคุณหลวงพ่อ และคุณยายอาจารย์ ทันทีค่ะ

 

        จนเมื่อปลายปี พ.ศ.2553 เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็มาถึง อยู่ดีๆก็มีคนมาบอกว่า “ครอบครัวของคุณได้รับมรดกจากญาติฝ่ายสามีค่ะ เป็นที่ดินจำนวนหนึ่ง ขอให้คุณมาทำเรื่องรับมรดกด้วยค่ะ” ลูกและสามีดีใจมาก จึงคิดที่จะเปลี่ยนที่ดินเป็นเงินตราเพื่อนำมาสร้างบุญค่ะ แต่คิดไปคิดมาก็ต้องคิดหนักนิดหนึ่ง เพราะที่ดินที่ได้มานั้น เป็นที่ดินแปลงเล็กแปลงน้อย กระจัดกระจายอยู่ในจังหวัดสมุทรสงคราม แถบชานเมืองที่เงียบสงัด ดินก็ปลูกอะไรไม่ได้ดี พื้นที่จะมีร่องน้ำ ทำได้แต่สวนมะพร้าว เรียกว่า ใครซื้อไปก็งานเข้าเหมือนกันค่ะ เพราะต้องปรับพื้นที่เอาเอง แถมบางแปลงก็ติดคลองชลประทาน ซื้อแล้วต้องทำสะพานข้ามคลองเองอีกด้วย แต่ลูกก็ไม่ท้อค่ะ ยังคงเดินตามความฝันของตัวเองต่อไป กล่าวคือ ตั้งจิตอธิษฐาน ให้ซื้อง่าย ขายคล่อง กำไรงาม ทันใช้สร้างบารมีในชาตินี้ จากนั้นลูกก็เริ่มดำเนินการบอกขายที่ดินค่ะ

 

        และแล้วที่ดินแปลงแรกของลูกก็ขายได้อย่างง่ายๆ แค่เล่าให้เพื่อนฟัง เขาก็ช่วยหาคนซื้อได้ทันที ลูกจึงรีบนำเงินก้อนแรกที่ได้นี้ มาสร้างมหาทานครั้งประวัติศาสตร์ในชีวิต ถวายปัจจัยเป็นจำนวนหนึ่งล้านสองแสนบาทค่ะ ลูกปลื้มแสนปลื้ม จนลืมไม่ลง อิ่มอกอิ่มใจ จนแทบไม่ต้องทานข้าวเลยค่ะ ลูกได้ทำบุญเกินล้านตามที่ฝันไว้แล้วนะเจ้าคะ แต่ทันทีที่ทราบข่าวการสร้างอาคารพระผู้ปราบมารจากพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ใจของลูกก็พองโต ขยายใหญ่ ลูกจึงตัดสินใจโทรศัพท์หาผู้ประสานงานขอจองหนึ่งห้องทันทีค่ะ แล้วก็เกิดเหตุอัศจรรย์แบบไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ เพราะมันเกิดขึ้นแล้ว กล่าวคือ เมื่อลูกไปดูที่ดินแปลงที่ปล่อยให้ชาวบ้าน 8 ราย เช่าเฉพาะที่ดินเพื่อสร้างบ้านอยู่ ทันทีที่ลูกไปถึง เจ้าของบ้านหลังแรกพอเห็นลูก ก็รีบเดินมาหาแล้วพูดกับลูกว่า “คุณป้าได้โปรดเถอะ ช่วยขายที่ดินที่ผมเช่าอยู่นี้ให้ผมด้วยนะ ขอร้องล่ะ ผมอยากได้มากๆ” ลูกถึงกับอึ้ง พูดอะไรไม่ออกเลยค่ะ ถึงแม้ว่าลูกอยากจะขายที่ดินเป็นอย่างมาก แต่ก็ทำนิ่งๆ แล้วตอบไปว่า “ถ้าคุณต้องการจริงๆ ก็ตกลงตามนั้น”

 

        ผู้เช่าที่เหลืออีก 7 ราย พอทราบข่าวก็รีบมารายงานตัวขอซื้อที่ดินที่เช่าอยู่หมดทุกรายเลยค่ะ เป็นการซื้อขายที่ดินโดยลูกไม่ต้องเสนอ แถมวันที่ตกลงซื้อขาย ทุกรายจ่ายเงินกันครบถ้วน ส่วนที่ดินแปลงอื่นๆก็ไม่น้อยหน้านะคะ เพราะลูกสามารถทยอยขายได้เรื่อยๆติดๆกัน จนลูกสามารถขายที่ดินที่มีอยู่ประมาณสิบกว่าแปลงได้หมด โดยใช้ระยะเวลาเพียง 2-3 เดือนเท่านั้นเองค่ะ ด้วยเหตุนี้ ทำให้ลูกสามารถรวบรวมปัจจัย เป็นเจ้าภาพกฐินทำบุญเหมาห้องได้หนึ่งห้อง สำเร็จเป็นอัศจรรย์ค่ะ โดยลูกได้นำปัจจัยมาถวายพระเดชพระคุณหลวงพ่อ เมื่อวันที่ 13 กันยายน พ.ศ.2554 ที่ผ่านมาค่ะ

 

        ลูกภูมิใจและปีติใจเป็นอย่างยิ่งค่ะ เพราะลูกไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่า ชีวิตข้าราชการประจำ ได้เงินเดือนนิดๆหน่อยๆ จะสามารถทำบุญได้ถึงหนึ่งห้องแบบนี้ค่ะ มันปลื้มมากๆ ปลื้มจนบอกไม่ถูกเลยค่ะ ลูกไม่รู้สึกเสียดายเงินเลยแม้สักสลึง ลูกคิดว่าตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการได้ตักตวงบุญในขณะที่เรายังมีลมหายใจอยู่ และขอฝากถึงนักเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาทุกท่านว่า “ถึงแม้ตอนนี้น้ำจะท่วมที่ไหน อย่างไร สูงแค่ไหนก็อย่าได้หวั่น ขอให้ยกใจของเราให้สูงกว่านั้น แล้วทุ่มสุดกำลัง ขยับมาทำบุญกันเป็นห้องๆกันไปเลยค่ะ ถ้าทำหนึ่งห้องยังไม่ปลื้ม ก็มาทำกันหลายๆห้อง หรือจะยกชั้นไปเลยก็ได้นะคะ”

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

 

กัลฯแน่งน้อย พันธุ์มีเชาวน์