ความประทับใจการเดินธุดงค์ธรรมชัย ตอน เสียงสาธุการยังดังก้องอยู่ในใจ

 

ทบทวนฝันในฝัน วันที่ 30 มกราคม พ.ศ.2556

ความประทับใจการเดินธุดงค์ธรรมชัย 

 

 

 

ตอน เสียงสาธุการ ยังดังก้องอยู่ในใจ

เรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา

 

 

 

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงครับ

      

        กระผม พระปัญญา ผาสุวุฑฺโฒ อายุ 40 ปี ก่อนมาบวชผมมีชีวิตที่ดีในระดับหนึ่งครับ ผมเป็นคนรักธรรมชาติ ชอบทำบุญ และชอบนั่งสมาธิครับ ผมมีความตั้งใจมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กแล้วครับว่าจะไม่มีครอบครัว จะไม่เอาเชือกมามัดมือมัดเท้าตัวเอง เพราะเมื่อถึงเวลาปุ๊บจะได้ออกบวชอย่างง่ายๆ ตอนแรกผมกะจะเกษียณตัวเองที่อายุ 60 แต่คิดไปคิดมารู้สึกว่ามันนานเกินไป ก็แค่อายุ 40 ร่างกายก็ชักจะไม่ค่อยไหว นั่งสมาธิไม่ทันไรก็ต้องขยับแล้วขยับอีก ผมไม่อยากเสียเวลาในชีวิตไปแบบเปล่าประโยชน์อีกต่อไป ผมจึงตัดสินใจลาออกจากงาน มาสมัครบวชในโครงการรุ่นบูชาธรรมหลวงพ่อ แต่ปรากฏว่าเต็มแล้ว ผมเลยได้บวชในโครงการ 1 แสนรูป รุ่นเข้าพรรษาครับ

 

พระปัญญา ผาสุวุฑฺโฒ

 

 

        วันแรกที่เข้ามาอยู่วัด น้ำตาไหลเลยเพราะปลื้มมาก แต่พออยู่ไปๆ ก็เริ่มท้อใจ เพราะรู้สึกอึดอัดกับคนเยอะๆ รู้สึกว่ามันวุ่นวาย ที่แย่กว่านั้นคือ ตอนนั้นผมมัวแต่มองคนอื่นว่าทำไมเขาไม่ตั้งใจ ทำไมเขาทำอย่างนั้น ทำไมเขาไม่ทำอย่างนี้ ทำเอาใจตก เกือบจะไปอยู่ที่อื่นแล้วครับ แต่พอได้นั่งสมาธิมากขึ้น ก็ทำให้ได้คิดว่าจริงๆ แล้วคนอื่นไม่มีผลทำให้เราหมดกำลังใจได้หรอก เราควรหยุดมองคนอื่นแล้วหันมามองตัวเอง ฝึกตัวเองจะดีกว่า ตั้งแต่นั้นมาผมก็เลิกมองคนอื่น แต่หันมาแก้ไขตัวเองและนั่งสมาธิให้มากๆ จึงทำให้มีกำลังใจบวชมาเรื่อยๆ จนถึงวันนี้ และได้เดินธุดงค์ธรรมชัยบนเส้นทางศักดิ์สิทธิ์ของพระเดชพระคุณหลวงปู่ ผมดีใจมากที่ได้ทำงานให้พระศาสนา เพราะว่ามันไม่ใช่ง่ายเลยที่เราจะได้ทำงานพระศาสนาอย่างเป็นรูปเป็นร่าง เป็นเนื้อเป็นหนังได้ถึงขนาดนี้ และเป็นสิ่งที่ชาวโลกทุกคนได้ประโยชน์หมด แม้แต่เทวดาและอมนุษย์ก็ได้บุญด้วย เป็นอะไรที่คุ้มเกินคุ้ม คุ้มไปจนวันตาย คุ้มไปทุกภพทุกชาติเลยครับ

      

        ถ้าถามว่า ผมประทับใจอะไรมากที่สุดในการเดินธุดงค์ครั้งนี้ ผมขอตอบว่า ผมประทับใจญาติโยมที่สุดครับ ในช่วง 4 วันแรก ผมยังรักษาใจได้แบบห้าสิบห้าสิบ เพราะยังตื่นเต้นอยู่ ก็เกิดมาไม่เคยเดินแบบนี้เลย ผมจึงมีโอกาสได้มองเห็นญาติโยมที่พากันมานั่งต้อนรับ มากันจากทุกจังหวัด มานั่งทนร้อนรอพระเป็นชั่วโมงๆ แล้วเสียงสาธุของโยมก็มีหลายรูปแบบ หลายจังหวะ หลายคีย์ บางคนสาธุดังมากไม่รู้ว่าเอาพลังมาจากไหน เหมือนเอาโทรโข่งไว้ในลำคอ บางคนแม้เสียงจะแหบจะแห้งยังไงก็ไม่ยอมหยุดสาธุ ส่วนเด็กเล็กๆ ที่ขนาดพูด ยังพูดไม่ค่อยจะชัด แต่ก็พยายามสาธุไม่ยอมแพ้พวกผู้ใหญ่เลย ที่สำคัญงานนี้มีเด็กๆ โรงเรียนโสตศึกษาที่ปกติพูดไม่ได้ แต่มาพูดสาธุต้อนรับพระธุดงค์ด้วย เสียงสาธุของโยมแม้จะต่างเวอร์ชั่น แต่ขอบอกว่าทุกเสียงที่พูดออกมาไม่เสียเปล่านะครับ เพราะยิ่งย้ำให้พระธุดงค์ยิ่งสำรวมมีความเบิกบานใจครับ แล้วบางช่วงทางก็แคบ แดดก็ร้อน แต่ญาติโยมก็ยังมานั่งโปรยจนผมนึกเกรงใจ จึงบอกกับตัวเองว่าทุกก้าวที่ย่ำจะต้องเกิดประโยชน์อย่างสูงสุด

 

        พอวันที่ 5 ของการเดิน ผมสำรวมอินทรีย์ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ ผมภาวนาสัมมาอะระหังและตรึกองค์พระ ดินฟ้าอากาศสิ่งแวดล้อมไม่ทำให้ใจกระเพื่อมได้เลย ผมรู้สึกว่าผมเดินได้นิ่งอย่างเป็นธรรมชาติ ข้างในมันเย็นและแผ่ความเย็นออกมาได้ ทำให้ท้องฟ้าก็เย็น แสงแดดก็เย็น ใจมันเป็นกลางๆ และรู้สึกอารมณ์ดีในเวลาเดียวกัน วันนั้นผมไม่รู้เลยนะครับ ว่าหนทางที่เดินไปสูงต่ำยังไง ทิวทัศน์ข้างทางเป็นยังไง เพราะผมเห็นแค่สองอย่างคือ ส้นเท้าของพระเพื่อนที่อยู่ข้างหน้า กับองค์พระภายในที่สว่างไสวครับ พอถึงจุดหมายปลายทางผมรู้สึกเต็มอิ่มมากๆ มีความสุขมากๆ และรู้ว่านี่แหละคือการเดินธุดงค์ที่แท้จริง ในวันต่อๆ มา ทุกก้าวของผมคือการมองกลางมองทาง คือการอยู่กับธรรมะภายใน ซึ่งองค์พระก็ชัดใสสว่างเหมือนลืมตาเห็น แล้วยิ่งเดินก็ยิ่งเห็นคุณค่าในเส้นทางของพระเดชพระคุณหลวงปู่ ยิ่งเห็นคุณค่าในชีวิตสมณะ ยิ่งเดินก็ยิ่งรักหลวงพ่อ และมีความองอาจกล้าหาญ มีความมั่นใจอย่างที่พระควรจะเป็น และรู้สึกเหมือนได้เป็นผู้ให้ที่แท้จริงครับ

      

        หลวงพ่อครับ ในวันฉลองชัย ชิตังเม ผมเดินทำสมาธิไปจนถึงกิโลเมตรแห่งชัยชนะ ซึ่งผมปีติใจมาก ทุกอย่างจัดได้อลังการมาก และผมก็รับรู้ว่าหลวงพ่อยินดีต้อนรับการกลับมาของพระธุดงค์มากขนาดไหน ที่ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อหลวงพ่อเมตตา มาคุมบุญให้พระธุดงค์ที่ห้องแก้วสารพัดนึก ถึงผมยังไม่เข้าใจว่าคุมบุญคืออะไร แต่ผมก็ซาบซึ้งใจ และถือว่านี่คือของขวัญสุดพิเศษที่หลวงพ่อเมตตามอบให้พระธุดงค์ทุกรูปครับ

 

        ชีวิตพระเป็นชีวิตที่ดีที่สุด ซึ่งผมก็อยากเชิญชวนชายแมนแมน ได้ให้โอกาสตัวเองสักครั้งมาใช้ชีวิตแบบตรงๆ ง่ายๆ อย่างนักบวช มีบาตรเดียวใช้ได้ทั้งชีวิต ด้วยการมาบวชในภาคฤดูร้อนที่ใกล้จะถึงนี้กันเยอะๆ นะครับ

 

        ผมกราบขอบพระคุณหลวงพ่ออย่างที่สุด ที่ทำให้ผมได้สั่งสมบุญแบบก้าวกระโดด ต่อไปไม่ว่าหลวงพ่อจะมอบหมายภารกิจอะไรมา ผมจะตั้งใจทำอย่างดีที่สุด และกราบน้อมถวายผลบุญจากการเดินธุดงค์ในครั้งนี้ ขอให้หลวงพ่อหายเจ็บ หายป่วย ให้อยู่เป็นต้นบุญของลูกๆ ทุกคนไปจนถึงที่สุดแห่งธรรมครับ