มหาทุคตะ (ยุคปัจจุบัน)

มหาทุคตะ (ยุคปัจจุบัน)

คณะกัลยาณมิตรจากวัดพระธรรมกาย ได้เดินทางไปร่วมจัดงานบรรพชา อุปสมบทหมู่ใน “โครงการฉลองมหามงคลพุทธารามมหาราชชยันตี” ที่เมืองพุทธคยา ประเทศอินเดีย เมื่อวันที่ 20-29 มีนาคม พ.ศ.2550 ที่ผ่านมา

06.30น. เช้าวันแรกที่ไปถึง ลูกพระธัมฯคนหนึ่ง ได้ออกเดินคนเดียวจากที่พักไปยังสถานที่จัดงานซึ่งอยู่ห่างเพียงประมาณ 200เมตร เมื่อออกจากประตูที่พัก ก็ต้องตกใจ เพราะมีเด็กๆอายุประมาณ 7-10ขวบ เนื้อตัวมอมแมม วิ่งเข้าประชิดตัว ทุกคนพร้อมใจกันแบมือมาขอเงิน แล้วก็ทำท่าทางแสดงว่า “อยากได้เงินซื้อข้าวกิน”

ก่อนหน้าที่จะเดินทางมาถึง ทางหัวหน้าทัวร์ ได้แจ้งให้กับทุกคนได้ทราบว่า หากเจอขอทาน ก็อย่าพึ่งให้ เพราะถ้าให้แค่คนเดียว จะถูกรุมทึ้ง

ลูกพระธัมฯคนนี้จึงเดินผ่านไป ปรากฏว่าเหล่าเด็กขอทานก็ไม่ยอม ยังเดินติดตามล้อมตัวไปตลอด เห็นแล้วก็สงสาร ตอนนั้นหัวใจของลูกพระธัมฯ ก็คิดอยากจะช่วยพวกเขา ซึ่งถ้าช่วยด้วยการให้เงิน เด็กเหล่านี้ก็ยังไม่พ้นจากสิ่งที่เขาต้องเจอ ยังคงต้องมีอาชีพขอทานต่อไปอยู่ดี

ลูกพระธัมฯจึงตัดสินใจ แบมือยื่นกลับไปหาเด็กขอทาน พร้อมกับพูดว่า “Give me one rupee.” เด็กขอทานทั้งหมด หยุดชะงัก ชักมือกลับ พร้อมกับมองด้วยสายตางุนงง แล้วพวกเด็กๆก็หยุดตาม

เช้าวันรุ่งขึ้น (วันที่สอง) พอออกจากที่พัก เด็กกลุ่มเดิม มาพร้อมกับเพื่อนๆกลุ่มใหม่ ก็ยังมาแบมือขอเงิน ทำอากัปกริยาน่าสงสารเหมือนเดิม ลูกพระธัมฯก็ยังมั่นคง ด้วยการแบมือกลับไปพร้อมกับพูดว่า “Give me one rupee.” อีก ทุกคนก็ชะงักและงงเหมือนเดิม

จนกระทั่งเย็นวันที่สอง ลูกพระธัมฯเดินกลับจะเข้าที่พัก เด็กกลุ่มเดิมทั้งชายหญิง 10กว่าคนก็มารุมและแบมืออีก คราวนี้ลูกพระธัมฯ แบมือกลับไปพร้อมกับพูดว่า “Give me one rupee I will give to the Lord Buddha” (ให้เงินฉัน 1รูปี ฉันจะนำไปถวายพระพุทธเจ้า) เด็กทุกคนก็หยุดเหมือนทุกครั้ง แต่มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งอายุประมาณ 10ขวบ เอามือหยิบของในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา เป็นเงิน 1รูปีพร้อมกับยื่นใส่มือลูกพระธัมฯ

ลูกพระธัมฯพนมมือพร้อมพูดคำว่า “I rejoice with your merit.” (อนุโมทนาบุญด้วยค่ะ) พร้อมกับกล่าวชื่นชมเด็กผู้ชายคนนั้นว่า “หนูรู้ไหม เงิน1รูปีของหนูที่มอบให้ฉันมีค่ามากนะ เพราะมันทำให้ใจของหนูขยายใหญ่ เพราะหนูไม่มีเงิน แต่หนูได้เป็นผู้ให้ ฉันจะนำเงินนี้ไปถวายพระพุทธเจ้า และอธิษฐานให้หนูร่ำรวยนะ” เด็กผู้ชายคนนั้นยิ้มด้วยหน้าตาเบิกบาน

ส่วนเพื่อนๆทั้งกลุ่ม เข้าไปรุมเด็กผู้ชายคนนั้น พร้อมพูดภาษาถิ่น วิพากษ์วิจารณ์ต่างๆนานา สุดท้ายเด็กผู้ชายคนที่มอบเงินให้ เป็นคนเดียวที่เดินตามลูกพระธัมฯ ไปส่งถึงหน้าประตูที่พัก

เช้าวันรุ่งขึ้น (วันที่สาม) เด็กคนอื่นๆก็มายื่นมือขอเงินเหมือนเดิม ลูกพระธัมฯก็ยื่นมือกลับ พูดเหมือนเดิม ปรากฏมีเด็กคนหนึ่ง วิ่งออกไปแล้วเด็ดดอกไม้มาให้ลูกพระธัมฯ ลูกพระธัมฯบอกว่า "ฉันจะนำไปบูชาพระพุทธเจ้า"

เช้าวันรุ่งขึ้น (วันที่สี่) เด็กผู้หญิงอีกกลุ่มก็มาแบมือขออีก ลูกพระธัมแบมือกลับ พูดเหมือนเดิม มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งพูดกลับว่า “หนูไม่มีเงินหรอก แต่หนูมีของ จะเอาไหม” แล้วเธอก็หยิบช็อกโกแลตที่ซ่อนไว้ในเสื้อมอมแมม มายื่นให้ลูกพระธัมฯ

ลูกพระธัมฯกล่าวว่า ไม่ได้คิดจะอยากได้เงิน 1รูปีหรือสิ่งของอะไรสักอย่างจากพวกเขาเหล่านี้เลย แต่อยากช่วยเขาได้หลุดพ้นจากความยากจน เด็กเหล่านี้เกิดมาก็รู้จักแต่การ “ขอ” อย่างเดียว อย่างน้อยในวันนี้ หัวใจเขาได้เริ่มรู้จักคำว่า “ให้” แล้ว