เวลาเท่ากัน ได้ไม่เท่ากัน
เหลืออีก 21 วัน จะออกพรรษากันแล้ว พรรษานี้ชื่อว่า พรรษาแห่งการบรรลุธรรม ซึ่งเป็นพระรัตนตรัยภายในตัวของเรา เป็นที่พึ่งที่ระลึกอันสูงสุด สิ่งอื่นไม่ใช่ เพราะสิ่งอื่นช่วยอะไรเราไม่ได้ มีแต่พระธรรมกายในตัวเท่านั้น ช่วยเราได้ทั้งในปัจจุบัน แม้ละโลกไปแล้ว จนกระทั่งช่วยให้พ้นจากวัฏสงสารก็ได้ เนื่องจากท่านมีธรรมจักษุ ญาณ ปัญญา วิชชา แสงสว่างรวมประชุมกันอยู่ภายในองค์ท่านและเป็นที่รวมหมวดหมู่แห่งธรรมด้วย ท่านเป็นที่พึ่งที่ระลึกอย่างเดียวเท่านั้น
เพราะว่าท่านพ้นจากกฎของไตรลักษณ์ มีอานุภาพที่ไม่มีประมาณพรรษานี้เราตั้งใจจะปฏิบัติธรรมให้เข้าถึงพระธรรมกายดังกล่าวนี้ นี่ก็ผ่านมาได้ 69 วันแล้ว เหลืออีก 21 วัน ก็จะออกพรรษาแล้ว จะเห็นว่าวันเวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน ทุกคนมีสิทธิ์ใช้วันเวลาเท่ากันในการทำความดี คือมีวันละ 24 ชั่วโมงเท่ากันทุกคน ทุกชาติ ทุกภาษา ทุกศาสนา ทุกเผ่าพันธุ์ ไม่ว่าจะเป็นชนชั้นล่างชั้นกลาง ชั้นสูง เศรษฐี มหาเศรษฐี ยาจก วณิพก ทุกคนมีเวลา 24 ชั่วโมงเท่ากันในการสร้างความดี เติมความบริสุทธิ์กายวาจาใจให้กับตัวของเราได้เท่ากัน แต่ว่ามักจะใช้เอามาสร้างความดีได้ไม่เท่ากัน ขึ้นอยู่กับว่าใครมีความเข้าใจเป้าหมายของชีวิตแค่ไหน ใครเข้าใจมากก็จะขวนขวายใช้เวลาที่มีอย่างจำกัดในการสร้างบารมีด้วยกายมนุษย์นี้สร้างบุญสร้างกุศลเติมความบริสุทธิ์กายวาจาใจตลอดเวลาเลย เพราะว่าพอตายแล้วก็หมดสิทธิ์ที่จะสร้างบารมี นอกจากคอยอนุโมทนาบุญกับคนอื่นเขา ถ้าเขาไม่ส่งบุญมาให้เราก็อดชีวิตหลังจากตายแล้วใช้แต่บุญและบาป บาปก็ไปใช้เสวยทุกข์ในนรกบุญก็เอาไปใช้เสวยสุขในโลกสวรรค์ นรกสวรรค์เป็นภพที่มีอยู่ดั้งเดิมมานานแล้ว พระสัมมาสัมพุทธเจ้ากี่พระองค์มาตรัสรู้ก็มีอยู่ก่อนแล้ว พระองค์ไปรู้ไปเห็นแล้วนำมาสั่งสอนเล่าสู่กันฟังด้วยความรักและปรารถนาดีต่อเพื่อนมนุษย์ คนมีบุญมีปัญญาฟังแล้วก็เชื่อ แล้วก็ทำตามท่าน ก็จะได้เป็นอย่างที่ท่านเป็น หรืออย่างน้อยก็เป็นบุญกุศลที่จะเป็นกำลังให้ได้บรรลุมรรคผลนิพพานเช่นเดียวกับพระองค์
เพราะฉะนั้น เรามีเวลาในโลกมนุษย์นี้จำกัด จึงจำเป็นต้องใช้วันเวลาให้มีคุณค่ามากๆ ให้เกิดประโยชน์กับตัวเราให้มากที่สุด เพราะเรามาเกิดเพื่อทำพระนิพพานให้แจ้ง อย่างน้อยก็มาสร้างบารมีของเราให้มากยิ่ง ๆ ขึ้นไปถ้ามีบารมีมาก เราจะเข้าใจเรื่องราวความเป็นจริงของชีวิตได้ง่าย อุปสรรคของชีวิตก็มีน้อย ถ้าบารมีน้อยอุปสรรคก็มาก เราเกิดมาเพื่อการนี้
เมื่อผู้มีบุญมาเกิด
ใครได้สร้างบารมีตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดา ต้องถือว่าสุดยอดเลย ครูไม่ใหญ่ยังไม่มีบุญขนาดนั้น ทั้ง ๆ ที่เกิดใกล้วัด แต่ต้องโตแล้วนั่นละจึงเข้าวัดเพราะฉะนั้นถ้าใครได้สร้างบารมีตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดา ต้องถือว่ามีบุญมากเราฟังแล้วอาจจะงงว่า อยู่ในครรภ์มารดาแล้วจะสร้างบารมีได้อย่างไรนั่นก็คือบุญของลูกกับพ่อแม่ต้องรวมกัน โดยเฉพาะเมื่อพ่อส่งให้กายละเอียดของลูกไปอยู่กับแม่แล้วก็เป็นหน้าที่ของแม่ที่ต้องดูแลลูกที่อยู่ในครรภ์ ใจของแม่กับลูกก็ต้องผูกพันเป็นหนึ่งเดียวกัน ถ้าลูกเป็นเด็กมีบุญมาเกิด เวลาอยู่ในครรภ์มารดาก็จะกระตุ้นให้มารดาอยากจะสร้างบารมีตลอดเลย ถ้าจะแพ้ท้องก็แพ้ท้องด้วยกุศลธรรม เหมือนแพ้ท้องสีขาว คือทำความทุรนทุรายให้แม่อยากสร้างบุญ พอพ่อแม่สร้างบุญอาการแพ้ท้องนั้นก็ระงับไป เหมือนสายฝนที่โปรยลงมาทำให้เปลวความร้อนระอุที่แผ่นดินในฤดูร้อนระงับไปอย่างนั้นซึ่งเรื่องราวทำนองนี้ก็มีมาแล้วในพระไตรปิฎก ที่เวลาผู้มีบุญมาเกิดจะทำให้มารดามีความรู้สึกอยากฟังธรรมบ้าง อยากจะกินข้าวก้นบาตรบ้างหรืออยากรักษาศีลบ้าง อยากทำทานบ้าง อยากเป็นผู้นำบุญบ้าง ถ้าหากพ่อแม่ได้ทำบุญหรือได้ไปชวนคนสร้างบุญกุศลแล้วรู้สึกสบายใจ อาการแพ้ท้องก็จะหายไปอย่างนี้ เป็นต้น
20 กันยายน พ.ศ. 2546
โดย พระเทพญาณมหามุนี (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย)
Desktop Version
