จดหมายจากสามเณรเตรียมบวชอุทิศชีวิต

ทบทวนฝันในฝัน วันที่ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2557

จดหมายจากสามเณรเตรียมบวชอุทิศชีวิต

เรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

1. กระผม ลูกเณรวชิรวิทย์ปัญญาสมบัติอายุ 21 ปี เปรียญธรรม 6 ประโยค รองหัวหน้าศูนย์ธรรมปฏิบัติ สามเณรประจำวัดพระธรรมกายครับเมื่ออุปสมบทแล้วจะได้ฉายาว่า “วุฑฺฒชโย” แปลว่า ผู้มีชัยชนะอันเจริญรุ่งเรืองแล้ว

สามเณรวชิรวิทย์ ปัญญาสมบัติ (ปธ.6)

“ลูกเณรเป็นสามเณรรูปที่ 5 ของหมู่กุฏิสามเณรวัดพระธรรมกายที่ทรงพระปาฏิโมกข์ได้ตั้งแต่ยังเป็นสามเณรครับ”

ลูกเณรเข้าวัดตั้งแต่ยังอยู่ในครรภ์ของโยมแม่ครับ ท่านพามาทุกงานบุญ ชนิดที่เรียกว่า “ไม่ต้องลา มาเลย”ตอนที่ลูกเณรยังเป็นเด็กตัวเล็กๆได้มีโอกาสเป็นอาสาสมัครต้อนรับหลวงพ่อในวันอาทิตย์ พอหลวงพ่อลงจากรถ ก็จะถามว่า “เกิดมาทำไมจ๊ะ” ลูกเณรและเพื่อนๆก็จะตอบแบบเสียงดังฟังชัดว่า“ทำพระนิพพานให้แจ้ง แสวงบุญ สร้างบารมีครับ” พอถวายปัจจัยหลวงพ่อเสร็จ ก็จะพูดพร้อมกันอีกว่า“ผมจะขอบวชตลอดชีวิตครับ” อีกเหตุการณ์หนึ่ง ตอนอายุ 9 ขวบ โยมแม่พาลูกเณรไปถวายปัจจัยกับหลวงพ่อที่ระดมทุน ลูกเณรพูดกับโยมแม่ว่า “แม่ช่วยขอหลวงพ่อ ให้ยกผมเป็นลูกหลวงพ่อหน่อยได้ไหม” โยมแม่ก็ตกใจ บอกว่า “แม่ไม่เคยพูดกับหลวงพ่อเลยนะ” ตอนนั้นโยมแม่ตื่นเต้นมากครับ พอเข้าไปถวายปัจจัยโยมแม่ก็พูดกับหลวงพ่อว่า “หลวงพ่อค่ะ ลูกชายให้มาขอ ให้ยกเขาเป็นลูกหลวงพ่อเจ้าค่ะ” ตอนนั้นหลวงพ่อหลับตานิ่งไปสักพัก หัวใจของลูกเณรก็เต้นตึกตัก แล้วหลวงพ่อก็ตอบว่า “จ้ะ”ลูกเณรไม่ทราบว่าหลวงพ่อจำลูกเณรได้หรือป่าว แต่ลูกเณรจำหลวงพ่อได้ไม่มีวันลืมครับ

ตอนที่ลูกเณรได้เข้ามาฝึกตัวเป็นเณรน้อยแรกๆรู้สึกท้อเพราะกฎระเบียบเคร่งครัดมาก จึงบอกโยมแม่ว่า “จะขอออกไปใช้ชีวิตข้างนอก” โยมแม่ก็ยกไม้ตายขึ้นมาพูดว่า “ลูกเณรไม่ใช่ลูกของโยมแม่แล้ว เพราะตอนเด็กยกให้เป็นลูกหลวงพ่อไปแล้ว ถ้าอยากจะออกมาก็ต้องไปขอหลวงพ่อ”ทำให้ลูกเณรคิดได้ แล้วตั้งแต่นั้นมาก็ไม่เคยคิดที่จะหนีจากหลวงพ่อไปไหนอีกเลยครับ

หลวงพ่อครับ ตอนที่ได้โอกาสไปปฏิบัติธรรมที่สวนสุขสันโดษ เวลานั่งธรรมะ ลูกเณรจะรู้สึกตัวโล่ง โปร่ง เบา สบาย บางครั้งตัวหาย บางครั้งก็เห็นแสงสว่าง พอนั่งไปเรื่อยๆ ซักพักก็เห็นจุดเล็กๆสว่างๆ ลูกเณรก็ทำใจสบายๆมองลงไปที่ตรงกลางจุดเล็กๆ พอจุดนั้นหายไป ก็เหมือนถูกดูดลงไปในกลางท้อง รอบๆเป็นท่อโปร่งๆสีฟ้า มีดวงแก้วใสๆดูดลูกเณรให้ลึกเข้าไปเรื่อยๆครับพอได้มาปฏิบัติธรรมต่อที่อาศรมพุทธบุตรแก้ว ลูกเณรนั่งแบบคล้ายๆใกล้จะหลับสักพักก็มีแสงสว่างผุดขึ้นมาอย่างนุ่มนวล ลูกเณรก็มองผ่านแสงสว่างนั้นอย่างสบายๆ แล้วก็เห็นจุดเล็กๆใสๆ ลูกเณรก็จะแตะใจเบาๆไปที่กลางจุดเล็กๆไปเรื่อยๆ สุขดีที่หนึ่งเลยครับ

ภาพวาดจากประสบการณ์ภายในของสามเณรวชิรวิทย์ ปัญญาสมบัติ

สามเณรวชิรวิทย์ ปัญญาสมบัติในท่า Peace Position

บทกลอนจากใจสามเณรวชิรวิทย์ ปัญญาสมบัติ

จากเมื่อก่อน เป็นเณรน้อย หัวใจเด็ดกลายเป็นเพชร เพราะพระพ่อ คอยพร่ำสอน

ได้ศึกษา ธรรมะ อันบวรไม่แง่งอน ขอตามพ่อ สู่สุดธรรม

2.กระผม ลูกเณรเอกมงคล สมานวงศ์อายุ 22 ปี เปรียญธรรม 4 ประโยค เมื่ออุปสมบทแล้วจะได้ฉายาว่า “มงฺคลชโย” แปลว่า ผู้มีชัยชนะอันเป็นมงคล

สามเณรเอกมงคล สมานวงศ์( ปธ. 4)

“ลูกเณรขอมอบกายถวายชีวิตสร้างบารมี ตามติดติดตามหลวงพ่อผู้เป็นที่รักยิ่งของลูกเณรไปจนถึงที่สุดแห่งธรรมครับ”

ตอนเรียนชั้น ป.6ลูกเณรมีเป้าหมายชัดเจนว่าโตขึ้นอยากเป็นพระพอจบ ป.6 ก็ได้บวชที่วัดใกล้บ้าน พออายุ 15 ขวบ ก็ได้ลาสิกขาจากวัดบ้านเกิดมาบวชใหม่ที่วัดพระธรรมกายและสร้างบารมีกับหลวงพ่อจนถึงวันนี้ครับ โยมแม่บอกว่า เวลาได้ยินเพลง “จากเรือน เหมือนนกที่จากคอน ไม่อาวรณ์เมื่อจรจากมา” โยมแม่จะคิดถึงลูกเณรจนน้ำตารินไหลนองหน้า แล้วท่านก็มักย้ำกับลูกเณรว่า “อย่าสึกออกมานะ โยมแม่ได้ถวายลูกเณรหัวแก้วหัวแหวน ลูกชายคนเดียวให้เป็นลูกพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ให้เป็นลูกหลวงพ่อแล้ว โยมแม่ไม่รับคืนนะ” ด้วยเหตุนี้ลูกเณรจึงกล้ากล่าวอย่างเต็มภาคภูมิว่าจะขอบวชอุทิศชีวิต ติดตามหลวงพ่อและหมู่คณะไปสู่ที่สุดแห่งธรรมครับนี่แหละชีวิตสมณะ

ตอนที่ลูกเณรปฏิบัติธรรมอยู่สวนสุขสันโดษ ลูกเณรก็นั่งหลับตาเบาๆผ่อนคลายทุกส่วนของร่างกายอย่างสบายๆหลับตาไปสักพักก็เห็นดวงแก้วอยู่ที่กลางท้องครับ มีความปีติเบิกบานใจจนยิ้มคนเดียวสักพักก็มีองค์พระแทรกเข้ามาที่กลางดวงแก้ว แต่ลูกเณรชอบมองดูดวงแก้ว ก็เลยขอขยายองค์พระมาครอบตัวเองแล้วก็นั่งมองดวงแก้วตลอดจนหมดเวลา ทำให้อารมณ์ดีทุกวันเลยครับพอได้มาปฏิบัติธรรมต่อที่อาศรมพุทธบุตรแก้ว ซึ่งลูกเณรพยายามรักษาใจให้ใสๆเกลี้ยงๆในช่วงสายวันหนึ่งลูกเณรหลับตาเบาๆนั่งมองดูดวงแก้วใสๆที่กลางท้องไปเรื่อยๆจู่ๆตัวของลูกเณรก็หายวูบเข้าไปอยู่ในองค์พระครับ กลางท้องขององค์พระใหญ่มาก รู้สึกว่าแค่ขาของท่านก็สูงเกินศีรษะของลูกเณรหลายเท่า ขนาดลืมตาแล้วก็ยังรู้สึกว่าอยู่ที่กลางท้ององค์พระที่ใหญ่กว่าอาคารครับ