ถนนสายความฝัน

CASE STUDY

ถนนสายความฝัน

เรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา ทาง DMC

กราบเรียนพระเดชพระคุณคุณครูไม่ใหญ่ที่เคารพอย่างสูง

กระผม เป็นพระลูกชายรูปหนึ่งของคุณครูไม่ใหญ่ มีเรื่องราวชีวิตที่ไม่แตกต่างจากพระรูปอื่นเท่าใดนัก เพียงแต่เหตุการณ์บางช่วงในชีวิต ยากที่จะแยกว่าเป็นเรื่องลิขิตหรือเป็นเรื่องบังเอิญ กระผมจึงทำใจกล้าเขียน Case_Study_ขึ้นมา ตามคำพังเพยที่ว่า อายครูบ่รู้วิชา ทั้งๆที่รู้ดีว่าคุณครูไม่ใหญ่เป็นคนดีมีเมตตา มักจะให้มากกว่าที่ขอ คือ จะมีของแถมพิเศษเป็นโบนัสให้แก่นักสร้างบารมีอยู่เนืองๆ

ในวัยเด็กตั้งแต่จำความได้ กระผมแหงนหน้ามองท้องฟ้าแล้วสงสัยในใจว่า ตัวเราเป็นใคร ทำไมเรามีความคิด คนอื่นเป็นใคร เขาคิดเหมือนเราไหม แต่ความคิดไม่แก่กล้าถึงกับถามตัวเองว่าเกิดมาทำไมหรอกนะครับ

กระผมเป็นเด็กที่มีพัฒนาการการพูดที่ช้ามาก กว่าจะพูดก็เกือบ 3ขวบ จนใครๆเขาคิดว่าผมจะเป็นใบ้ แต่พอกระผมเริ่มพูดได้ กระผมจะพูดทั้งวันจนน้ำไหลไฟดับ กระผมก็ไม่เข้าใจว่ากระผมทำอะไรผิดหรือเปล่า ทำไมใครๆก็ส่ายหน้า เบือนหน้าหนีเอือมระอากันหมดเลย

กระผมเป็นเด็กที่เต็มไปด้วยความใฝ่ฝัน มีจินตนาการสุดบรรยาย เรียนหนังสือด้วยความสนุกสนาน นอกจากวิชาภาษาไทยแล้ว กระผมยังชอบเรียนวิชาภาษาอังกฤษมาก ซึ่งมักจะได้คะแนนเต็มหรือไม่ก็ได้เกรด4_เสมอๆ และสิ่งที่กระผมชอบก็ไม่เคยมีใครมาสร้างแรงบันดาลใจหรือสั่งให้ทำ กระผมเดินตามความฝันของกระผมตลอดเวลา เพื่อนๆแห่กันไปเรียนสาขาที่จะไปเป็นแพทย์หรือวิศวกร แต่กระผมชอบภาษาอังกฤษของกระผมอย่างเดียว อย่างอื่นไม่เคยสนใจเลย โดยไม่ทราบเลยว่าจะเอาภาษาอังกฤษไปทำอาชีพอะไรกิน ต่อเมื่อได้ทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง กระผมก็ได้เป็นล่ามให้กับหัวหน้างาน เวลาที่มีลูกค้าจากต่างประเทศมาติดต่อค้าขาย กระผมก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าใครกำหนดให้กระผมก้าวเดินในทุกจังหวะชีวิตที่ผ่านมา ตั้งแต่เด็กจนถึงวันนี้

กระผมเกือบเสียชีวิตเกือบสิบครั้ง โยมพ่อโยมแม่เล่าให้ฟังว่า ตอนสองสามขวบ กระผมหายใจไม่ออกกลางดึก ถ้าไปปลุกหมอไม่ทัน กระผมคงตายไปแล้ว สมัยที่คลองแสนแสบน้ำยังใส ทำนองว่าน้ำใสไหลเย็นเห็นตัวปลา...กระผมก็ตกคลองแสนแสบไปหลายครั้ง ถ้าคลองแสนแสบเข้มคลั่กเป็นโอเลี้ยงอย่างทุกวันนี้ กระผมก็คงกลับบ้านเก่าไปแล้ว หรือไม่ก็กำลังนอนหลับยาวเหมือนนักร้องรูปหล่อชื่อดัง

ตอนเรียนอยู่ชั้นอนุบาล กระผมกลิ้งตกบันไดสูงชันเกือบสามสิบขั้น ศีรษะแตกเย็บไปหลายเข็ม ครั้งหนึ่งช่วงเทศกาลเล่นว่าว กระผมก็สนใจแต่เชือกกับว่าว แล้วออกมากลางถนน รถเกือบชนตายไปอีกครั้งหนึ่ง ที่ต่างจังหวัดเวลาน้ำป่ามา กระผมก็ดูไม่เป็นว่าน้ำแบบนี้เรียกว่าน้ำป่า ก็ลงไปสนุกสนานในห้วย กระผมเกือบถูกน้ำป่าพาไปปรโลกอีกครั้งสองครั้ง

ครอบครัวของกระผมเป็นชาวจีน โดยที่อากง-อาม่า คือ ปู่-ย่า-ตา-ยาย ทั้งสี่ท่านก็ลงเรือตะลอนๆ มีแต่หมอนกับเสื่อเพื่อมาเมืองไทย หลังจากโยมพ่อโยมแม่ให้กำเนิดกระผมที่กรุงเทพฯได้ไม่นาน ครอบครัวของเราก็ย้ายไปอยู่ที่จังหวัดชลบุรี กระผมมีทั้งพี่และน้องอีก 10คน แต่ว่าเสียชีวิตกันไปตั้งแต่เด็กถึง 5คน จนสุดท้ายกระผมได้กลายเป็นคนสุดท้อง และมีพี่ๆอีก 5คนที่สามารถเติบโตขึ้นมาเป็นตัวเป็นตน และปัจจุบันก็เหลือพี่เพียง 4คน

โยมแม่ เจ็บป่วยเป็นอาจิณ ในสิบปีสุดท้ายของชีวิตท่าน โรคเบาหวานก็เล่นงานท่านหนักข้อขึ้น และด้วยความรู้ทางการแพทย์ในต่างจังหวัดไม่เจริญเท่าที่ควร ในที่สุดโยมแม่ก็ลาโลกไปอย่างอ่อนแรง ท่ามกลางโรคภัยที่ไม่ยอมเลิกรา ด้วยอายุเพียง 48ปีเท่านั้น

พี่ชายคนรอง เป็นคนที่เรียนหนังสือเก่งกาจมาก ในระดับที่หนึ่งในอำเภอ แต่ได้ยิงตัวตายตอนอายุ 28ปี

พี่ๆทั้งสี่ก็มีครอบครัวกันหมด ปรากฏว่าไม่มีใครสักคนที่สมหวังในชีวิตคู่ กระผมขอใช้คำว่า สะบักสะบอมในการครองเรือน ตอนที่หลานคนหนึ่งถือกำเนิดมา กระผมเข้าใจความรู้สึกของเจ้าชายสิทธัตถะ ที่กระผมได้อ่านในหนังสือธรรมะว่า ทำไมพระองค์ทรงมองว่าเป็นทุกข์ กระผมก็สงสัยว่า ทำไมคนอื่นๆเขามองว่าเป็นสุขกันเหลือเกิน กระผมก็เดินตามความฝันของตนเองเรื่อยไป เพราะกระผมไม่เคยเชื่อใคร แต่กระผมไว้ใจความฝันของกระผมเสมอ

ในตอนเด็ก กระผมพูดกับพี่สาวคนหนึ่งว่า ถ้าจะให้ไปเป็นทหาร กระผมขอไปบวชจะดีกว่า หมายถึงว่าถ้าจะต้องจากบ้านไปเพื่อกิจอื่นใด ขอไปเป็นพระ บวชตลอดชีวิตดีกว่า ดีกว่าไปเป็นทหาร แล้วโดยบังเอิญ ในปี พ.ศ.2531_กระผมได้อ่านพบสโลแกน ครั้งหนึ่งในชีวิตของลูกผู้ชาย จึงสมัครมาบวชธรรมทายาทและอุปสมบทหมู่ภาคฤดูร้อน อย่างง่ายดาย นี่คงเป็นเส้นทางอีกเส้นหนึ่งที่มีใครเขียนให้เราเดิน

จากนั้นมา ชีวิตของกระผมเริ่มมีการเปรียบเทียบ ระหว่างซ้ายหรือขวา ขาวหรือดำ ใช่หรือไม่ใช่ แต่กระผมกลับพบว่า บางครั้งการเดินตามความฝันนั้น มันมีอะไรมาขัดขวางอย่างแน่นหนา แม้ว่าเราจะฝ่าสิ่งนั้นมาได้ เราก็ยังคงสงสัยในภายหลังว่า เราผ่านสิ่งนั้นมาได้อย่างไร ซึ่งตั้งแต่อบรมธรรมทายาทครั้งนั้นมา กระผมก็มาเป็นสมาชิกประจำของวันอาทิตย์ต้นเดือน และงานบุญใหญ่ทุกบุญ ทุกๆเดือนที่ขับรถมาร่วมพิธีบูชาข้าวพระ กระผมจะตื้นตันเต็มลำคอ ตื่นเต้นเหมือนได้เดินทางกลับบ้านทุกครั้ง

โยมพ่อ ปฏิเสธเสียงแข็ง ไม่ยอมให้กระผมมาเป็นอุบาสก พร้อมเผยแนวทางชีวิตทางโลกที่ท่านเตรียมไว้ให้กระผมอย่างดี กระผมจึงต้องซื้อเวลาไปเรียนต่อปริญญาโท ครั้นจบโทแล้ว...กระผมจะเรียนปริญญาเอกต่อไหม...กระผมจะซื้อเวลาต่ออีกไหม...กระผมจะเรียนไหวไหม ความฝันของกระผมยังคงทำงานอยู่หรือไม่

แล้วปลายปี พ.ศ.2537 โค้งสุดท้ายในการเดินทางสู่เส้นทางการสร้างบารมีก็มาถึง กระผมได้เดินมาถึงทางแยก จะซ้ายหรือจะขวา กระผมรู้ได้ด้วยสามัญสำนึกว่าจะต้องเลือกเดินสักทาง ซึ่งสุดท้ายมีอยู่เพียงสองเรื่องที่กระผมจะต้องตัดสินใจ จะซ้ายหรือจะขวา คือว่า...

เรื่องที่1.กระผมมีรักอยู่หลายครั้ง กระผมผิดหวังอยู่หลายหน จนกระทั่งถึงคนสุดท้าย เธอเป็นพนักงานในบริษัทเดียวกันกับกระผม เราสนิทสนมคุ้นเคยกันอย่างยิ่ง จากแค่เริ่มสบตาแล้วค่อยๆพัฒนาเป็นความห่วงใย จากเพื่อนร่วมงานก็กลายเป็นเพื่อนร่วมใจ ในที่สุดเราเริ่มผูกมัดกัน และกำหนดจะแต่งงานกันในต้นปี พ.ศ.2538

เราไปดูฤกษ์แต่งงานกัน แต่บังเอิญเป็นช่วงตรุษจีน หมอดูซินแสแถวศาลเจ้าหลวงพ่อเสือยังไม่เปิดปฏิทินของปีถัดไป หมอดูบอกว่าหลังตรุษจีนค่อยมาใหม่ เราทั้งสองจึงต้องรอไปก่อน

เรื่องที่2.โยมพ่อก็ใช้ชีวิตของท่านอย่างสมบุกสมบันตั้งแต่เด็ก เพราะปู่-ย่า-ตา-ยาย ทิ้งไว้แต่เสื่อกับหมอน จะนอนจะหนุนมันก็ไม่อุ่นถึงลูกถึงหลาน ท่านป่วยหนักเมื่อปลายปี พ.ศ.2537 กระผมลางานไปเฝ้าไข้ แต่กระผมเฝ้าไข้ไม่เหมือนใคร กระผมไปนั่งสมาธิอยู่หน้าห้องไอซียู เพราะรู้ดีว่าพ่อต้องการบุญ ไม่ต้องการสิ่งอื่น พร้อมอธิษฐานว่า ถ้าพ่อรอดตายก็จะขอบวชให้สักสองเดือน ผลก็คือ...ท่านรอดครับ แต่เรื่องบวชแก้บน กระผมก็ยังไม่ได้บอกใครในทันที และแม้ถึงทุกวันนี้ สุขภาพของโยมพ่อก็เสื่อมทรุดไปกับอายุการใช้งานหนัก ในวัยใกล้ 75ปี

พอกำหนดการ โครงการอุปสมบทหมู่รุ่น 51ปี พระสุธรรมยานเถร ประกาศออกมาในต้นปี พ.ศ.2538 กระผมก็ไปบอกที่บ้านว่า จะบวชแก้บนคราวที่พ่อเกือบตายคราวนั้น กระผมพูดห้วนๆว่าจะบวช โยมพ่อตกใจว่าบวชแล้วจะสึกไหม กระผมบอกว่าสองเดือน ทุกคนถอนหายใจกันทั้งบ้านเลย ก็ไม่ทราบว่าเขากลัวอะไรกันนักหนา

จึงได้บารมีพระเดชพระคุณพระสุธรรมยานเถรในครั้งนั้น ทำให้กระผมได้เข้ามาสู่ผ้ากาสาวพัสตร์อีกครั้ง คุณครูไม่ใหญ่ครับ การที่ใครจะได้มาบวชสร้างบารมีสักคนหนึ่ง เป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลยนะครับ นอกจากบุคคลนั้นจะต้องเด็ดเดี่ยวถึงขนาดทิ้งคนที่เขารักไว้เบื้องหลังแล้ว ยังต้องกล้าเดินไปในเส้นทางที่มองไม่เห็นว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร จึงเข้าใจคุณครูไม่ใหญ่ที่เคยพูดว่า กว่าจะได้พระมาแต่ละรูปแต่ละองค์นั้น ใช้บุญมากมหาศาล

ในช่วงท้ายนี้ เพื่อเป็นการไม่รบกวนคุณครูไม่ใหญ่จนเกินไป กระผมขอกราบเรียนถามคุณครูไม่ใหญ่ เพียงไม่กี่ข้อครับ

คำถาม

1.โยมแม่ท่านไปดีไหมครับ แม้ท่านไม่ได้เรียนหนังสือ แต่ท่านเป็นคนจิตใจงดงามสูงส่ง มีแต่รักแท้ให้แก่ลูก บุญที่อุทิศจากการสร้างองค์พระธรรมกายประจำตัว ประดิษฐานบนโดมมหาธรรมกายเจดีย์นั้น ทำให้ท่านมีความเป็นอยู่ดีขึ้นมากน้อยประการใดครับ

2.พี่ชายคนรองที่ยิงตัวตาย ขณะนี้ลำบากมากไหมครับในภพภูมิของเขา บุญที่ทำไปให้ เขาพร้อมจะรับหรือยังครับ

3.พี่สาวคนโตเป็นผู้นำบุญ-ผู้นำรถในอำเภอศรีราชา มีชีวิตที่สะบักสะบอมพอสมควร แต่ใจสู้ไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคในการสร้างบารมี พี่สาวเคยสร้างบารมีกับหมู่คณะมาอย่างไรครับ

4.กระผมและเพื่อนหญิงที่เกือบแต่งงานกัน เคยเกื้อกูลกันมาอย่างไรครับ

5.เนื่องจากวัยเด็ก กระผมเกือบตายหลายครั้งหลายหน พอจะสรุปในเบื้องต้นได้หรือไม่ว่า ในพุทธันดรที่แล้ว ได้เป็นทหารของพระราชาองค์ที่ออกบวชครับ กราบขอความเมตตาคุณครูไม่ใหญ่ ช่วยยืนยันให้ใจชื้นสักหน่อยได้ไหมครับ

6.เพราะเหตุใด กระผมจึงเรียนเก่งตั้งแต่เด็ก และโดยเฉพาะภาษาอังกฤษเป็นวิชาที่คลั่งไคล้ที่สุด หลงใหลตลอดเวลา ทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่าเรียนแล้วจะเอาไปทำอะไรกิน

7.เพราะเหตุใด กระผมไม่ผูกพันกับที่บ้านเลย ตั้งแต่อายุเพียง 12ปีก็พยายามเดินทางไปในที่ต่างๆ เช่น เข้ากรุงเทพฯมาเปิดหูเปิดตา พออายุ 15ปีก็เดินทางมาเรียนต่อที่กรุงเทพฯ พออายุเพียง 18ปีก็สอบชิงทุนไปต่างประเทศเป็นเวลา 1ปี และนับแต่อายุ 15ปีเป็นต้นมา กระผมไม่ค่อยจะคิดถึงบ้าน ยกเว้นตอนไปอยู่เมืองนอกแล้วเกิดอาการโฮมซิคเท่านั้น ไม่คิดอยากจะกลับไปอยู่บ้านเลย มีสาเหตุจากอะไรครับ เพราะสิ่งนี้ไม่ใช่เรื่องปกติทั่วไปของเด็กๆครับ

8.จริงหรือไม่ว่า ชีวิตและความฝันของกระผม มีผู้วาดเส้นทางให้เดินอย่างจงใจ เพียงแต่ตัวกระผมไม่รู้เนื้อรู้ตัว จนกระทั่งย้อนกลับไปดูชีวิตที่ผ่านมา จึงพบว่าถนนสายความฝันที่กระผมเดินมานั้น เป็นถนนสำเร็จรูปที่มีใครสร้างให้ไว้ก่อนหน้า จึงขอกราบเรียนถามคุณครูไม่ใหญ่ว่า ใครเป็นคนสร้างถนนสายนี้ขึ้นมาให้กระผมเดินครับ

9.เคยมีบ้างหรือไม่ครับ ที่แผนกเผยแผ่ได้รับการยกเกรดขึ้นมาทำวิชชาปราบ ถ้าพอจะเป็นไปได้ จะต้องทำตัวอย่างไรบ้างครับ

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่ออย่างสูง

ฝันในฝัน
หลับตาฝันเป็นตุเป็นตะ ตื่นขึ้นมาหาว 1 ที

แล้วก็นำมาเล่าให้ฟังเป็นนิยายปรัมปรากันนะจ๊ะ

1.โยมแม่ตายแล้ว ก็วนเวียนอยู่กับครอบครัวอยู่ช่วงหนึ่ง ต่อมาหมดกรรมและถึงเวลาจะต้องไปเกิด รวมทั้งได้รับบุญที่อุทิศไปให้ จึงได้ไปเกิดเป็นมนุษย์แล้ว เป็นผู้หญิงในครอบครัวชนชั้นกลาง และไม่อาจรับบุญโดยตรงได้ในตอนนี้

2.พี่ชายคนรองยิงตัวตาย เพราะความเครียดในปัจจุบัน และนิสัยที่ติดข้ามชาติมา โดยในอดีตเวลาโกรธใครมักจะชอบพูดว่า "ให้ไปตายซะ" อีกทั้งได้ประสบความผิดหวังเรื่องความรักแล้วฆ่าตัวตาย มาส่งผล

ตายแล้วเจ้าหน้าที่ก็มารับตัวไปยมโลกของมหานรกขุม1 กำลังถูกเจ้าหน้าที่บังคับให้ยิงตัวตายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกข์ทรมานมาก
ได้รับบุญที่อุทิศไปให้แล้ว ก็ได้รับลดหย่อนผ่อนโทษลงมา แต่ยังไม่หมดกรรม ให้ทำบุญอุทิศไปให้อีกเรื่อยๆ

3.พี่สาวคนโตเป็นผู้นำบุญ-ผู้นำรถอยู่ที่อำเภอศรีราชา มีชีวิตสะบักสะบอม เพราะกรรมกาเมฯเจ้าชู้ในอดีต สมัยที่เป็นผู้ชายได้มีภรรยาหลายคน และได้เคยทุบตีภรรยา เพราะทะเลาะกันในหลายๆเรื่อง มาส่งผล

พี่สาวเคยสร้างบารมีกับหมู่คณะมาแบบกองเสบียง ประเภทตามอารมณ์ ดังนั้นชีวิตบางครั้งก็ดี บางครั้งก็ประสบปัญหา
ชาตินี้จะต้องตั้งใจสร้างบารมีให้เต็มที่ ไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคใดๆ ภพชาติต่อไปก็จะได้มีชีวิตที่ดีกว่านี้

พุทธันดรที่ผ่านมาเป็นกุลธิดา ได้มีทุกข์จากการครองเรือนเหมือนชาตินี้ ได้กลับมาสร้างบารมีกับหมู่คณะอย่างเต็มที่ในช่วงท้ายของชีวิต จึงทำให้กลับดุสิตบุรี วงบุญพิเศษได้

4.ตัวลูกและเพื่อนหญิงที่เกือบแต่งงานกันนั้น ก็เป็นแค่เพียงการเกื้อกูลกันในปัจจุบันเป็นหลัก ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษในอดีต

ในพุทธันดรที่ผ่านมาก่อนบวชกับหมู่คณะ ก็มีเพื่อนหญิงที่เกือบจะแต่งงานกันคล้ายชาตินี้ แต่ไม่ใช่คนนี้ แล้วลูกก็เลือกตัดสินใจออกบวชแทน ผังนี้ก็เลยติดตัวมา
ดังนั้นอย่าไปทึกทักว่าเป็นภรรยาเก่าหรือแฟนเก่าในอดีต ให้ตัดใจไปเลย แล้วบวชไม่สึกเลยเหมือนพุทธันดรที่ผ่านมา

5.ในวัยเด็กลูกเกือบตายหลายครั้ง เพราะมีกรรมปาณาติบาตติดตัวมา โดยพุทธันดรที่ผ่านมา ได้เป็นทหารของพระราชาองค์ที่ออกบวช เป็นไปตามสันนิษฐานวิทยาของลูก และได้ทรมานข้าศึกในรูปแบบต่างๆไว้มาก วิบากกรรมนี้มาส่งผลให้เกือบตายหลายครั้ง

แต่ไม่ตาย เพราะบุญที่ได้บวชกับหมู่คณะ และบุญที่ได้สร้างไว้ในพระพุทธศาสนาวิชชาธรรมกาย มาช่วยเอาไว้

บวชแล้วก็ทำหน้าที่เผยแผ่ และมีผลการปฏิบัติธรรมได้เข้าถึงองค์พระใสๆ เอาตัวรอดกลับดุสิตบุรี วงบุญพิเศษ ได้อย่างสบายๆ

ชาตินี้ก็ให้ประคองตัวให้ดี อย่าประมาทในการดำเนินชีวิตในเพศสมณะ เพราะมีผังนักเทศน์ที่ไพเราะสละสลวย เป็นที่ถูกใจของชนเป็นอันมาก

6.ลูกเรียนเก่งตั้งแต่เด็ก โดยเฉพาะภาษาอังกฤษคลั่งไคล้ไหลหลงที่สุด ทั้งๆที่ยังไม่รู้เลยว่าเรียนไปเพื่อไปทำมาหากินอะไร เพราะลูกได้ตั้งความปรารถนามาในพุทธันดรที่ผ่านมาว่า ให้แตกฉานในเรื่องภาษาต่างๆ เพื่อที่จะได้เผยแผ่พระพุทธศาสนาวิชชาธรรมกายไปทั่วโลก

ชาตินี้ภาษาที่พูดได้คล่องแคล่ว ยังน้อยกว่าพุทธันดรที่ผ่านมาที่พูดได้หลายภาษาอย่างแตกฉาน และสามารถเทศนาธรรมะได้ไพเราะสละสลวย จนทำให้สามารถเผยแผ่ธรรมะไปยังแคว้นต่างๆได้กว้างไกล

7.ลูกไม่ผูกพันกับที่บ้านเลย ตั้งแต่อายุ 12ปีก็เดินทางไปในที่ต่างๆ อายุได้ 15ปีก็มาเรียนต่อที่กรุงเทพฯ อายุได้ 18ปีก็สอบชิงทุนไปต่างประเทศ อีกทั้งไม่เคยคิดถึงบ้านและไม่คิดกลับไปอยู่บ้านเลย เพราะในอดีตเมื่อพุทธันดรที่ผ่านมา ได้ออกจากเรือนมาบวชด้วยใจเด็ดเดี่ยว และก็เป็นดังนี้มาหลายชาติแล้ว อัธยาศัยนี้จึงติดตัวมา คือ ไม่ผูกพันกับบ้านเลย แต่ผูกพันกับการบวชเป็นสมณะและการสร้างบารมี

8.เส้นทางชีวิตของลูกนั้น ก็เป็นผังเดิมที่มุ่งจะไปสู่ที่สุดแห่งธรรม และได้ทำตามผังนี้มาอย่างต่อเนื่องกัน โดยเฉพาะหลายชาติหลังๆนี้ผังบวชก็อยู่ในใจของลูกตลอดเวลา แม้ว่าชาตินี้บางช่วงของชีวิตอาจจะเผลอใจไปบ้างเหมือนช้างศึกตกหล่ม แต่พอได้ยินเสียงกลองรบก็ฮึกเหิมขึ้นจากหล่มได้ และเข้าสู่สมรภูมิอย่างองอาจ

9.แผนกเผยแผ่จะได้รับอัพเกรดมาเป็นฝ่ายปราบนั้น ก็จะต้องตั้งใจมุ่งมั่นอย่างกลั่นกล้า และต้องสร้างบารมีอย่างอุกฤษฏ์ ให้เป็นบารมีพิเศษที่จะให้มาปรับปรุงธาตุธรรมของตนเองให้บริสุทธิ์เพิ่มขึ้น เช่น นั่งสมาธิทุกวันอย่าให้ขาด และไม่ใช่นั่งพอเป็นพิธี แต่นั่งด้วยความสมัครใจอย่างถูกหลักวิชชา ดังพุทธบุตรที่ได้รับ ดวงแก้วแห่งความเพียร ในโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาดังนั้นเป็นต้น อีกทั้งยังต้องเจริญศีล สมาธิ ปัญญา ให้เป็นอธิศีล อธิจิต อธิปัญญา ให้ยิ่งๆขึ้นไป ก็สามารถอัพเกรดขึ้นมาเป็นฝ่ายปราบได้

ชาตินี้มาเจอกันแล้ว ก็ให้ตั้งใจสร้างบารมีให้เต็มที่ในทุกบุญ แล้วอธิษฐานจิต ตามติดไปดุสิตบุรี วงบุญพิเศษ เขตบรมโพธิสัตว์ อย่าได้พลัดกันเลย