โมดูล...เขาทำได้ เราก็ต้องทำได้

ผลการปฏิบัติธรรม

กัลยาณมิตร สำราญ ผลสุข (สหรัฐอเมริกา)

ผมชื่อ สำราญ ผลสุข อายุ 45ปี จากบอสตัน รัฐแมสซาชูเสท สหรัฐอเมริกา ทำงานเป็นเทคนิเชี่ยน (Technician) แผนกอิเล็กทรอนิกส์ ทำเครื่องคอมพิวเตอร์ควบคุมสายการบินต่างๆ อยู่ที่นี่ได้ 21ปีแล้วครับ

ตอนอยู่เมืองไทย ผมเคยบวชช่วงสั้นๆ 15วัน เพื่อทดแทนคุณให้กับคุณพ่อคุณแม่ และเคยศึกษาธรรมะมาระดับหนึ่ง และสิ่งที่ผมคาใจอยู่เสมอ คือ หลังจากอ่านหนังสือธรรมะมีประโยคหนึ่งที่บอกว่า “สวรรค์อยู่ในอก นรกอยู่ในใจ...ทำบุญแล้วถ้าหวังจะได้บุญ หวังจะขึ้นสวรรค์ เป็นกิเลส” ผมจึงไม่เข้าใจว่า “ทำไมทำบุญจึงหวังบุญหรือหวังสวรรค์ไม่ได้” มันไม่น่าจะเป็นอย่างนั้น เพราะพอเราทำบุญก็ต้องได้บุญ พอเราได้บุญมีบุญ จะคิดทำอะไรก็สำเร็จ เพราะบุญเป็นบ่อเกิดแห่งความสำเร็จ อยากได้บุญก็ต้องทำเอง เพราะบุญนั้นไม่มีขาย

อีกทั้ง ผมเคยไปที่วัดสระเกศ กับอาจารย์ที่เคยสอนดนตรีให้กับผม ประมาณ1-2ปี ได้มีโอกาสนั่งสมาธิทุกวันอาทิตย์ และรู้จักพระเดชพระคุณหลวงปู่วัด ปากน้ำภาษีเจริญฯ จากหุ่นขี้ผึ้ง ซึ่งเป็นภาพที่ติดใจผมมากๆ แต่พอย้ายมาอยู่อเมริกา ผมก็ลืมธรรมะไปเลย เพราะมัวแต่ทำงานและเรียนครับ

จนกระทั่ง วันหนึ่งในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ.2550 ผมนั่งจูนทีวีและได้พบกับ DMC และมีภาพพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ กำลังใช้ไม้ชี้ฐานทั้ง7โชว์ขึ้นมา ทันทีที่เห็นภาพนั้น เหมือนสัญญาเดิมๆได้ถูกปลุกเร้าว่า ผมเคยเห็นรูปปั้นของพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ มาก่อน ผมจึงนั่งดู DMC ทั้งคืนเลย ด้วยความอยากรู้ครับว่า DMC คืออะไร พอมองดูด้านล่างหน้าจอ มีชื่อ Web site www.dmc.tv ผมจึง Click เข้าไปอ่านศึกษา ทำให้ได้รู้ว่า พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ คือ ใคร พระเดชพระคุณหลวงพ่อและคุณยายอาจารย์ คือ ใคร พอเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร ผมก็เกิดศรัทธาขึ้นมาทันทีว่า พระพุทธศาสนามาไกลถึงที่นี่แล้ว มาถึงในห้องนอนของผมเลยครับ

ตอนเห็นคุณครูไม่ใหญ่ครั้งแรก หน้าใสมากๆ จนผมนึกว่า เป็นหลวงจีน แต่ก็แปลกใจว่า ทำไมหลวงจีนถึงพูดภาษาไทยได้ชัด อีกทั้งใช้คำที่ฟังแล้วไม่เบื่อ น้ำเสียงมีอำนาจ มีความไพเราะ ฟังแล้วมีกำลังใจ ทำให้ได้เข้าใจธรรมะอย่างลึกซึ้ง ในช่วงนั้น พอทราบว่า จะมีการตอกเสาเข็มต้นสุดท้าย มหาวิหารของพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ผมอยากทำบุญมากๆ จึงได้ส่งเงินสดใส่จดหมาย จ่าหน้าซองถึงวัดพระธรรมกาย ผมส่งมา 20เหรียญ คิดว่าจะทำบุญอย่างเดียว อยากทำบุญก็ต้องได้ทำ ถ้าหากถึงก็ถึง หายก็หาย ถือว่าได้ตั้งใจทำบุญไปแล้ว

จากนั้น ผมก็เข้าไปดูใน Web site ว่า มีศูนย์ปฏิบัติธรรมไหนใกล้บ้านบ้าง ก็ได้พบกับ วัดภาวนานิวเจอร์ซี่ ต่อมา พระอาจารย์ก็ได้แนะนำให้รู้จักกับผู้นำบุญที่บอสตัน เธอชื่อ กัลยาณมิตร สิรินทร์ วงศ์วิทยเวทย์ หรือใครๆจะเรียกเธอว่า “เหล่ง บอสตัน” จากนั้น ผมก็ได้ขับรถไปทำบุญใหญ่ๆทุกบุญที่บอสตัน ทำบุญเสาค้ำฟ้า 1ต้น รวมทั้งบุญทอดกฐิน ทอดผ้าป่า บุญงานวันมาฆบูชา ทำทุกๆบุญครับ

หลังจากที่ได้รู้จักวัด ผมก็นั่งสมาธิทุกวันไม่เคยขาด มีอยู่ครั้งหนึ่ง หลังจากขับรถกลับจาก วัดภาวนานิวเจอร์ซี่ วันนั้นรู้สึกเหนื่อยมาก จึงอยากนั่งสมาธิเพื่อพักผ่อน นั่งแบบไม่คิดอะไรครับ เพราะกำลังเหนื่อยอยู่ หวังเพียงแค่จะพักใจเบาๆสบายๆไว้ที่ศูนย์กลางกายเท่านั้น หลังหลับตาไปไม่นาน ผมก็ต้องตกใจครับ จู่ๆองค์พระก็ผุดขึ้นมาที่กลางท้อง องค์ท่านใสๆ ผุดซ้อนขึ้นมาเยอะมากๆ ขึ้นมาเร็วมาก เห็นจากมุม Top view ตั้งแต่เศียร...พอใจไปจรดที่ศูนย์กลางกายของท่าน ก็เห็นทั้งองค์ ยิ่งดูตรงกลาง ท่านยิ่งผุดขึ้นมาเร็วมากๆ ผุดมาชนิดผมตั้งตัวไม่ทันเลยครับ

บางคราวแม้ตอนขับรถ ผมก็สามารถนึกถึงองค์พระที่กลางท้องได้อย่างง่ายๆ บางจังหวะเหมือนจิตจะตกลงไปข้างใน แต่ยังไม่กล้าปล่อยลงไปครับ จึงฝืนๆไว้และดึงใจกลับมา ผมสังเกตพบว่า วันไหนใจสบาย จะนั่งสมาธิได้ดี องค์พระท่านชอบมาให้เห็นตอนอารมณ์สบายๆครับ โดยเฉพาะเวลาตื่นตอนเช้า นั่งปุ๊บ ผมเห็นองค์พระก็อยู่กลางท้องปั๊บเลย ท่านหันหน้าออกไปทางเดียวกับผม แต่ผมติดตรงที่ชอบคิดว่า “เราคิดไปเองหรือเปล่า” ทุกทีเลยครับ เพราะทำไมมันง่ายจนผมรู้สึกสงสัย

การนั่งสมาธิทำให้ผมใจเย็นมากๆ มันเย็นเหนือเย็น คือเย็นอย่างยิ้มๆ เย็นอย่างนิ่งๆ ไม่ค่อยโกรธเพราะไม่อยากโกรธ เพื่อนซึ่งทำงานด้วยกันที่ผมเคยไม่ชอบเขา ผมก็สามารถคุยกับเขาได้อย่างสบายใจ จนคนอื่นถามว่า “กินยาอะไรผิด ทำไมอารมณ์ดีพิลึก”

ตอนนี้ แม้แต่มดหรือยุงผมก็ไม่ฆ่าเลยครับ รู้สึกเอ็นดูขึ้นมา พอเห็นมดอยู่ในบ้านก็จับไปปล่อย เวลานั่งสมาธิเสร็จ ผมก็แผ่ส่วนกุศลให้สรรพสัตว์ รู้สึกว่า มดที่บ้านก็น้อยลง ไม่มีสัตว์เล็กสัตว์น้อยมารบกวน ทั้งๆที่ไม่ได้ใช้ยาฆ่าแมลงอะไรเลยครับ

ครอบครัวของผมอบอุ่นขึ้นมากๆ ภรรยาของผมเป็นชาวลาว ชื่อ รากแก้ว สุนดารา อายุ 38ปี เธอเป็นคนใจบุญ เวลาไปวัดทำบุญก็ไปกันทั้งครอบครัว เรามีลูกด้วยกัน 2คนครับ ลูกสาวชื่อ แอนจีร่า มีชื่อไทยว่า ถุงเงิน อายุ 11ปี ลูกชายชื่อ แอลั่น มีชื่อไทยว่า ก้อนทอง อายุ 6ปี ผมภูมิใจในลูกทั้งสองมากครับ เพราะวัดได้หล่อหลอมสิ่งดีให้ลูกๆเยอะมาก พวกเขารู้จักพุทธประวัติ รู้จักครูบาอาจารย์ รู้จักกราบพระ พอตกกลางคืนก็จะได้ยินเสียงของถุงเงินพาน้องชายสวดมนต์

บางครั้งกลับจากทำงาน ผมก็เห็นลูกนั่งสมาธิ เขาบอกว่า “หนูเห็นป๊ะป๋านั่งสมาธิ หนูก็เลยอยากนั่งบ้าง” ผมไม่นึกเลยว่า แม้จะอยู่ไกลถึงอเมริกา แต่ลูกๆยังคงได้รับวัฒนธรรมที่ดีของเมืองไทยอยู่ ผมไม่รู้จะกราบขอบพระคุณ คุณครูไม่ใหญ่อย่างไร ผมซาบซึ้งใจมากๆครับ

ผมอยากเห็น หลังคามหารัตนวิหารคด สำเร็จโดยเร็วไว จึงได้ตัดสินใจจะทำบุญให้เต็มที่ ตอนแรกตั้งใจทำแค่ 5ตารางเมตร ก็เปลี่ยนเป็น 10ตารางเมตร ต่อมาก็ได้ปรึกษากับภรรยาว่า เราไม่เคยทำบุญเป็น M เลย เคยทำเป็น S แต่ทำ S ก็ยังไม่อิ่ม ยังไม่สุขแบบสุดๆ จึงอยากทดลองทำเป็น M แรกสักครั้งในชีวิต แต่ก็เกิดความลังเลว่า เงินก้อนนี้อยากเก็บไว้เป็นทุนการศึกษาของลูก ทั้งที่ในใจก็อยากจะทำให้ถึงที่สุด ความลังเลยื้อยุดในใจอยู่นานสองนาน จนเกือบจะเลิกล้มความตั้งใจอยู่แล้ว

จังหวะนั้น ผมได้ฟังเรื่องราว Scoop พิเศษของ เทพบุตร-เทพธิดาน้ำแข็ง ทำให้เกิดแรงบันดาลใจอย่างมหาศาล จึงหันไปบอกกับภรรยาอีกครั้งว่า “ดูสิ ครอบครัวน้ำแข็งเขาก็คิดจะกันเงินให้ลูกเหมือนกัน และทำงานหนักกว่าเราอีก เขาทำได้ เราก็ต้องทำได้” ภรรยาผมก็ “OK เราทำได้ และเราจะทำ” เราจึงตัดสินใจนำเงินของอนาคตมาทำบุญสร้างหลังคามหารัตนวิหารคด 1M ครับ และพวกเราเชื่อว่า นี่แหละคือสิ่งที่พวกเราได้ทำเพื่ออนาคตอย่างแท้จริงครับ

ผมเคยคิดว่า สำหรับคนจนๆอย่างเรา ถ้ามีเงินล้านเราคงจะมีความสุขน่าดู พอได้มาฟังคุณครูไม่ใหญ่สอน ก็มานึกว่า เกิดมาทั้งชาติ เราต้องทำสิ่งดีๆ ฝากให้ลูกหลาน และบุญหลังคานี่แหละครับ คือสิ่งที่เราได้ทำเพื่อลูกหลานจริงๆ เงินล้านถ้าเอาไปซื้อรถ ใช้ได้ไม่กี่ปีก็ต้องเปลี่ยนคันใหม่ แต่ล้านนี้เปลี่ยนเอามาทำบุญหลังคา เพื่อเป็นศูนย์กลางของพระพุทธศาสนา รวมพุทธบุตรล้าน รวมคนล้าน สร้างคนดีไปอีกเป็นพันปี และล้านนี้จะทำให้ครอบครัวของผมปลื้มไปอีกนาน

เมื่อหลังคามหารัตนวิหารคดสำเร็จ ผมจะพาครอบครัวไปเมืองไทย ไปดูของจริง ผมเคยเห็นแต่ในทีวี ถ้ามีโอกาส ผมจะกลับเมืองไทย ไปที่วัดพระธรรมกาย มากราบคุณครูไม่ใหญ่สักครั้งในชีวิตครับ ผมกราบขอบพระคุณ คุณครูไม่ใหญ่ที่ได้เมตตาสั่งสอนผ่าน DMC ทุกวัน นำแสงสว่างให้กับชีวิตของครอบครัวผม และพวกเราทุกคนที่บอสตันรักคุณครูไม่ใหญ่มากๆครับ