ป้าโต้ลูกพระธัมฯ

Case study

ป้าโต้ลูกพระธัมฯ

เรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา ทาง DMC

ออกอากาศครั้งแรก วันที่ 29 มกราคม พ.ศ.2546

กัลยาณมิตรท่านหนึ่งเข้าวัดตั้งแต่ ปี พ.ศ. ๒๕๒๕ เข้ามาก็ลุยสร้างบารมีกันเลย ท่านชอบทำอาหารเลี้ยงพระและเลี้ยงสาธุชนบนรถ เป็นผู้นำรถและผู้นำบุญ ดูแลคนที่มาด้วยเป็นอย่างดี ท่านจะดีอกดีใจเมื่อเห็นคนมาขึ้นรถ จะเอาอกเอาใจทุกคน ทั้งที่ชวนเขาไปสวรรค์ ดูแลและประคับประคองอย่างทุ่มกันสุดชีวิต ท่านยิ้มแย้มแจ่มใส มีความสุขใจที่ชวนคนมาวัดได้ ได้สร้างความประทับใจให้กับผู้มีบุญทั้งหลายที่มาสร้างบารมี ณ วัดพระธรรมกาย โดยให้อามิสปฏิสันถารและธรรมะปฏิสันถาร คือให้ทั้งอาหารและถ้อยคำที่ชูใจ จรรโลงใจ ทำให้มีกำลังใจมาสร้างบารมี ด้วยกิริยาอาการร่าเริง ท่านนำรถตั้งแต่รถคันเล็กๆ กระทั่งมาเป็นรถบัส และมาวัดต่อเนื่องไม่เคยขาดเลยเป็นเวลานานกว่า ๑๓ ปี แม้ท่านย้ายไปอยู่ลำปางก็ไม่ทิ้งวัด ท่านมาวัดในวันอาทิตย์ต้นเดือนแม้จะต่อรถมาหลายต่อก็ตาม หลังจากนั้นท่านย้ายบ้านไปอยู่ชลบุรีก็ลุยสร้างบารมีกันยกใหญ่เรื่อยมาจนปัจจุบันนี้

ก่อนละโลกท่านเอาบุญใหญ่ทำอาหารเลี้ยงพระทั้งสภาธรรมกายสากล และยังให้บุตรธิดา ๔ คน ให้มาสร้างบารมีกัน คนแรกให้เป็นอาสาสมัครอยู่ฝ่ายบรรยากาศแก้ว คนที่สองก็มาบวชเป็นพระลูกชายได้ ๒ พรรษาแล้ว คนที่สามและคนที่สี่เป็นผู้นำบุญภาคตะวันออก เป็นครอบครัวธรรมกายทั้งหมด เป็นครอบครัวที่เป็นแสงสว่างต่อโลก

เมื่ออายุ ๕๙ ปี ทั้งที่ตั้งใจจะมาตอกเสาเข็มต้นแรก เพิ่งออกมาจากธุดงค์เกิดป่วยแล้ว เข้าโรงพยาบาลบอกความดันขึ้นสูงมากต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ ในระหว่างนั้นได้ฟังเรื่องราวธรรมะ ลูกทุกคนก็คอยไปเป็นกัลยาณมิตรให้ท่าน ซึ่งความจริงท่านก็เป็นกัลยาณมิตรให้กับตัวเองมาตลอด เป็นเรื่องยากของคนเกิดมาในโลกนี้ ที่ในวัย ๕๙ ปีแต่ได้สร้างบารมีอย่างเต็มที่เต็มกำลังเลย ถึง ๒๐ ปี และยังเป็นกัลยาณมิตรให้ลูกทั้ง ๔ คน มาสร้างบารมีด้วย และเป็นกัลยามิตรให้กับผู้มีบุญทั้งหลาย มาเข้าวัด ให้ทาน รักษาศีล เจริญภาวนา โดยไม่มีความเบื่อหน่าย หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส ทั้งที่แม้จะเหนื่อยเหน็ดก็ตามแต่ท่านไม่เคยเหนื่อยหน่าย เหนื่อยนักท่านก็พักก่อน พอหายเหนื่อยก็สร้างบารมีกันต่อ โปรเจ็คเก่า โปรเจ็คใหม่ลุยกันอย่างไม่ท้อถอย ก่อนละโลกท่านได้หลับไป ๓ วัน ใจท่านใสอยู่ในบุญตลอด เพราะว่าซ้อมอยู่ในบุญและทำบุญมา ๒๐ ปีไม่เคยขาด ทั้งทาน ศีล ภาวนา และหน้าที่ผู้นำบุญ

ท่านหลับไปมาตื่นอีกทีเมื่อได้ยินเสียงเรียกที่เพราะมากให้ตื่นเถิด ท่านลุกขึ้น เห็นเทพบุตรเทพธิดามายืนพนมมือเต็มไปหมด ท่านไม่รู้จักว่าเป็นใคร ทั้งสวยทั้งหล่อ กายทิพย์ลอยอยู่เหนือกายมนุษย์หยาบ ซึ่งความจริงต้องเป็นกายมนุษย์ละเอียดก่อน รัศมีจากกายทิพย์สว่างเจิดจ้า ท่านหันกลับมามองร่างแล้วเกิดธรรมสังเวชว่าเราได้เกิดมาใช้ร่างกายนี้สร้างบารมีอย่างสมบูรณ์แล้ว คนมีบุญน่าอัศจรรย์จริงๆ ท่านสั่งสมบุญเอาไว้เยอะ แล้วท่านก็ไม่เหลียวหลัง ได้ไปโดยมีบริวารห้อมล้อมเทวรถใหญ่อลังการวิจิตรมากคอยอยู่ ใจท่านใสมากไม่กลัวตายเลย คนที่สั่งสมบุญเอาไว้จะไม่กลัวตาย แม้รู้ตัวว่าจะตาย เพียงแต่เสียดายการสร้างบารมีให้มากกว่านี้ กลัวจะไปแพ้เขาบนสวรรค์

มนุษย์ทั่วไปเวลาอดอยากก็นึกถึงเรื่องกินก่อน พอเราช่วยให้มีกิน ก็นึกถึงเรื่องกาม มีลูก พอมีลูกมีเต้า มีงานทำ ก็นึกถึงเรื่องเกียรติอีกแล้ว อยากมียศฐาบรรดาศักดิ์สูงๆ พอไปสูงๆ นึกถึงเรื่องกลัวตาย พอตายแล้วตัวจะต้องพลัดพรากจากตำแหน่ง จากฐานะ จากความร่ำรวยและสมบัติ เพราะว่ามัวแต่ไปเพลินเรื่องกิน เรื่องกาม เรื่องเกียรติ เลยไม่ได้สร้างบุญ พอถึงตอนนั้นก็กลัว กลัวตาย นักสร้างบารมีไม่กลัว แต่ก็ไม่ใช่อยากตาย เพราะอยากจะอยู่สร้างบุญให้มันเยอะๆ

พอท่านขึ้นไปบนเทวรถแล้ว มาเวียนประทักษิณตามหลักวิชชา เวียนในระดับสังฆรัตนะ เวียนไปใจก็สบายเบิกบานมีความสุขนึกถึงบุญต่างๆ ธุดงค์นี้เราก็มาอยู่ ทุกบุญเราทำหมดเลย สภาธรรมกายสากล มหาธรรมกายเจดีย์ มหาวิหารพระมงคลเทพมุนี เลี้ยงพระ หอฉัน วิหารคุณยายอาจารย์ฯ และทุกบุญทำมาหมด ซื้อที่ดินสร้างวัด กำลังบุญส่งท่านไปอยู่ดุสิตบุรี วงบุญพิเศษเขตเสบียงอันอลังการ หาที่เปรียบปานไม่ได้ในแดนสุขาวดี สว่างไสว สวยงามทีเดียว

ตอนมีชีวิตอยู่ในโลกก็มีความสุขด้วยการเข้าถึงพระรัตนตรัยในตัว ได้สั่งสมบุญ ละโลกแล้วไปดี อย่างน้อยก็ดาวดึงส์ เมื่อมาเกิดใหม่ก็ รวย สวย ฉลาด สมปรารถนา เข้าถึงวิชชาธรรมกาย ไปสู่จุดหมายคือที่สุดแห่งธรรม