The Middle way ในศรีลังกา
กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อด้วยความเคารพอย่างสูงสุด
ในระหว่างที่หมู่คณะของเราพำนักในศรีลังกา ได้สังเกตเห็นว่า ผู้คนที่นี่ต่างรักษาวัฒนธรรมประเพณีการแต่งกายได้อย่างเคร่งครัด บรรดาเด็กสาววัยรุ่นก็แต่งตัวกันเรียบร้อยมิดชิด ชนิดใส่สายเดี่ยว นุ่งกระโปรงสั้นเต่อนั้น ยังมองไม่เห็นเลย สื่อให้เห็นถึงจิตใจของคนที่นี่ ที่ยังผูกพันอยู่กับคุณงามความดีเป็นอย่างมาก
เมื่อทีมงาน The Middle way ลงพื้นที่เพื่อแนะนำการปฏิบัติธรรมตามที่ต่างๆ ก็พบกับความจริงที่ว่า ทุกคนสามารถปฏิบัติตามได้ด้วยวิธีง่ายๆ และสัมผัสประสบการณ์ภายในได้จริงตามที่พระอาจารย์สอน ดังนั้น ในครั้งนี้ กระผม กัลยาณมิตร ท.พ.สุวัฒน์ สุริยาแสงเพ็ชร์ จากสำนักข่าว DNN จะขอมารายงานการเดินทางไปทำหน้าที่ของทีมงาน The Middle way ตั้งแต่วันที่ 15-17 มิถุนายน ที่ผ่านมาครับ
เนื่องจากวันที่ 15 มิถุนายน พ.ศ.2551 เป็นวันอาทิตย์ วันอาทิตย์ของชาวศรีลังกานั้น ทุกวัดจะจัดสอน Dhamma School ดังนั้น เยาวชนตัวน้อยๆทั้งหญิงชาย ก็มาโรงเรียนพุทธศาสนาวันอาทิตย์กันมากมาย ซึ่ง พระอาจารย์นิโคลัส ก็ได้เดินทางไปยัง ไรกะมะ โคตะลาวะละ ราชมหาวิหาระยะ (Raigama Kothalawala Raja Maha Viharaya) เพื่อทำหน้าที่เป็นพระอาจารย์สอนพุทธศาสนาวันอาทิตย์ในวันนี้ด้วย
ในวัดนี้ มีเด็กนักเรียน 400กว่าคน จึงต้องแบ่งชั้นเรียนเป็น 2ช่วง ช่วงแรก 250คน ช่วงหลัง 200คน เด็กบางกลุ่มไม่เคยนั่งสมาธิ บางกลุ่มเคยนั่งแล้วแต่นั่งพอเป็นพิธี จึงยังไม่ค่อยเห็นผล หลังจากพระอาจารย์สอนวิธีทำสมาธิ โดยให้นึกถึงองค์พระหรือแสงว่างแล้ว พอถามถึงผลการปฏิบัติธรรม ปรากฏว่า เด็กยกมือกันหมดห้องเลยว่า พวกเขาเห็นดวงอาทิตย์สว่างภายใน บางคนก็เห็นเป็นองค์พระ
ด.ช.กาวินดุ ฉะสิมาล วีระมัน (Gavindu Shasimal Weeraman) อายุ 6ขวบ กล่าวว่า “นี่เป็นครั้งแรกที่ผมนั่งสมาธิ และผมก็มีความสุขเวลาที่ได้เห็นพระอาทิตย์ข้างในครับ ผมคิดว่าจะมีชีวิตที่ดีจากการปฏิบัติธรรมครับ”
ด.ญ.ชามุดิตะ เนทมินิ (Chamuditha Nethmini) อายุ 9ขวบ กล่าวว่า “หนูนั่งสมาธิเป็นครั้งแรก และมีความสุขกับการนั่งสมาธิมาก หนูรู้สึกผ่อนคลายและเหมือนนั่งอยู่คนเดียว ไม่มีใคร หนูจะเป็นชาวพุทธศรีลังกาที่ดีในอนาคต ชีวิตหนูจะสว่างไสวด้วยการปฏิบัติธรรมค่ะ”
น.ส.จาตุริ สักกะระสุริยะ (Miss Chathuri Sakalasooriya) อายุ 15ปี กล่าวว่า “หนูเคยนั่งสมาธิมาก่อน มาครั้งนี้ พอได้นึกถึงเพชร เพชรก็สว่างขึ้นและสว่างขึ้น หลังจากนั่งสมาธิแล้ว ก็รู้สึกว่าจิตใจสงบขึ้น หนูตั้งใจจะปฏิบัติต่อให้ได้ทุกๆวัน ขอขอบคุณพระอาจารย์และทีมงาน ที่ได้มาจัดปฏิบัติธรรมให้กับพวกเราค่ะ”
จากนั้น ในวันที่ 16 มิถุนายน พ.ศ.2551 พระอาจารย์บุรินทร์ ได้เดินทางไปที่โรงเรียนฝึกหัดตำรวจ ที่นี่ไม่ได้มีเฉพาะนายร้อยนะครับ แต่มีนางร้อยด้วย (คือ ตำรวจหญิง) ทุกคนล้วนแต่งชุดขาวล้วน เดินเข้ามาอย่างเป็นระเบียบและคึกคักมาก นั่งกันจนเต็มหอประชุม ประมาณ 500คน หลังจากนั่งสมาธิแล้ว ผู้อำนวยการโรงเรียนได้กล่าวขอบคุณและให้กำลังใจว่า “ทุกคนคืออนาคตของประเทศศรีลังกานะ เพราะฉะนั้นจะต้องฝึกสมาธิให้ดี เราจะได้เป็นคนที่มีคุณภาพ”
นายเอส.พี.อะนุระ ปริยานันดะ กุมาระ (Mr.S.P.Anura Priyananda kumara) อายุ 24ปี กล่าวว่า “ผมนั่งสมาธิแล้ว รู้สึกผ่อนคลายไปทั้งตัว พอวางใจไว้ที่ศูนย์กลางกายฐานที่7 ก็รู้สึกเหมือนตัวลอยๆ แต่ก็ไม่ตกใจอะไร ผมอยากให้มีการจัดปฏิบัติธรรมอย่างนี้อีกครับ”
จากนั้น ในวันที่ 17 มิถุนายน พ.ศ.2551 ซึ่งเป็นวันก่อนวันพระ ทุกโรงเรียนในศรีลังกาจะจัดกิจกรรมทางพุทธศาสนาครึ่งวัน ทั้งสวดมนต์ ฟังธรรม นั่งสมาธิ และจะหยุดเรียนให้ไปวัดในวันรุ่งขึ้น เพราะเป็นวันพระขึ้น 15ค่ำ พระอาจารย์บุรินทร์ได้เดินทางไปที่โรงเรียนดัมมะปาละ บุดดิส สคูล (Dharmapala Buddhist School) ทันทีที่ไปถึงเด็กนักเรียนก็จะเข้ามาล้างเท้า และเช็ดเท้าให้พระอาจารย์
เด็กทุกคน กว่า 350คน ตั้งใจฟังพระอาจารย์สอนกันอย่างเงียบกริบ อาจเป็นเพราะนี่คือสิ่งที่พวกเขาไม่เคยได้ยินได้ฟังมาก่อน ในช่วงนั่งสมาธิ พระอาจารย์ก็บอกเด็กๆให้นึกถึงสิ่งหนึ่ง โดยให้เลือกเอาระหว่างไอศกรีม ดวงอาทิตย์ และองค์พระ ปรากฏว่าเด็กเหล่านี้ เลือกองค์พระและดวงอาทิตย์กันเกือบหมด มีแค่ 5-6คนเท่านั้นที่นึกถึงไอศกรีม เด็กคนไหนที่นึกถึงไอศกรีม ก็จะเป็นที่ขบขันของเพื่อนๆว่า “เธอชอบไอศกรีมเหรอ” เป็นข้อยืนยันว่า เด็กศรีลังกาผูกพันกับองค์พระมากเพียงไร
น.ส.ธิลินิ เคาซัลยะ (Miss Thilini Kaushalya) อายุ 16ปี กล่าวว่า “ในตอนต้น ดิฉันก็ปล่อยใจตามที่พระอาจารย์แนะนำ แล้วดิฉันก็เห็นองค์พระอยู่ในตัวค่ะ ท่านสว่างและแวววาว ดิฉันรู้สึกใจเบาขึ้น เมื่อลืมตา ก็รู้สึกผ่อนคลาย ความกังวลต่างๆหายไป มีความสุขมากค่ะ ดิฉันจะนั่งสมาธิทุกวัน และจะชวนพี่ๆน้องๆมานั่งสมาธิด้วยค่ะ”
นายคาซุน บันดาระ (Mr.Kasun Bandara) อายุ 15ปี กล่าวว่า “หลังจากที่ผมจดจ่ออยู่กับความสว่างของพระอาทิตย์ในตัว ผมก็รู้สึกตัวเบาๆ และลอยขึ้นเล็กน้อย ผมมีความสุขมากครับ ความกังวลและความปวดเมื่อยก็หายไป แล้วจากนี้ไป ผมจะปฏิบัติให้ต่อเนื่องทุกวัน และสอนให้น้องสาวทั้ง 2ของผมนั่งสมาธิด้วยครับ”
หลังจากช่วงนั่งสมาธิผ่านไป ตอนบ่าย พระอาจารย์ได้มีโอกาสเข้าชมกิจกรรมสวดมนต์ของเด็กๆในโรงเรียน ก็พบว่า เด็กที่นี่ เขาสวดบท 7ตำนานกัน และสวดบทยาวๆได้อย่างพร้อมเพรียงด้วย เหมือนสิ่งเหล่านี้อยู่ในจิตวิญญาณของพวกเขาไปแล้ว
ดังนั้น การเดินทางไปในครั้งนี้ จึงนับเป็นโอกาสดีที่เราจะได้นำหนทางแห่งความสุข และความสำเร็จในการปฏิบัติธรรม มอบแก่ชาวศรีลังกา ผู้มีความรักและศรัทธาในพระพุทธศาสนาอย่างเต็มเปี่ยม
Desktop Version
