เคยรักเอ็งโลด

    ผม มีอาชีพเป็นผู้กำกับภาพยนตร์ และทำงานในวงการมายา ที่เพิ่งจะเริ่มเข้าวัดพระธรรมกายมาได้ไม่นานนี้ โดยการชักชวนจาก เพื่อนในวงการคนหนึ่ง ที่ผมรู้สึกตลอดเวลาว่า เขามีอิทธิพลต่อความรู้สึกนึกคิดของผมมาก อีกทั้งยังมีหลายช่วงชีวิต ที่ผมต้องโคจรมาพบปะเจอะเจอเขา ซึ่งเป็นบุคคลที่ไม่ละความพยายาม ในการชี้ทางสว่างให้กับผม มานานกว่าหลายปีแล้ว

 

    ผมเข้าสู่วงการมายา โดยเริ่มต้นจากการเป็นนักเขียนรับจ้างโดยเขียนหนังสือ Pocket-book จากนั้นก็พัฒนาหาความก้าวหน้าในสายงาน โดยมีความอยากรวยเป็นแรงบันดาลใจหลัก จึงทำให้ผมลงทุนจัดตั้งสำนักพิมพ์เอง เขียนเอง ขายเอง ปรากฏว่า เจ๊งสนิทครับ ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้ผมติดหนี้โรงพิมพ์อีลุงตุงนังอยู่หลายแสนบาท

 

    จนสุดท้ายได้ตัดสินใจขายทรัพย์สมบัติที่มีอยู่ในบ้าน แล้วบินไปทำงานหาเงินใช้หนี้ ด้วยการล้างจานที่ประเทศอเมริกา ซึ่งผมได้พาภรรยาไปด้วยกัน ภรรยาของผม เป็นคนดี น่ารัก ทำขนมเก่งมากๆ เราพบรักกันในช่วงที่ผมตกงาน และนับจากนั้นก็ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันมาตลอด ถ้าถามว่าผมรักเธอมากเท่าไหร่ ผมก็ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร..รู้แต่เพียงว่ารักเธอคนเดียวเท่านั้น

 

    ในขณะที่ผมอยู่ประเทศอเมริกานี่เอง ผมก็ได้เขียนบทภาพยนตร์ไปด้วย โดยหวังว่าเมื่อกลับมาเมืองไทยแล้ว จะเอาไปเสนอให้นายทุน เพื่อหาคนออกเงินสร้างหนังให้ และเมื่อเราใช้หนี้จนหมด ผมก็ได้พาภรรยาบินกลับมาเมืองไทยด้วยกัน โดยหวังว่า จะเป็นผู้กำกับหนัง แต่ก็ไม่เป็นไปอย่างที่คิด เพราะไม่มีใครเอาบทหนังของผมเลย ทำให้ผมกับภรรยา ต้องมีชีวิตอยู่กันอย่างลุ่มๆดอนๆอีกครั้ง

 

    จนกระทั่งโชคมาถึง ผมมีโอกาสได้เขียนบทละครโทรทัศน์ เป็นบทที่ถูกอกถูกใจ สามารถสร้างเรทติ้งให้กับทางสถานีและผู้จัดรายการได้ดี ผมจึงถูกจ้างวานอย่างสม่ำเสมอ จากนั้นชีวิตก็เริ่มดีขึ้นทันตาเห็น มีเงินซื้อรถดีๆที่อยากได้ มีสตางค์เหลือสร้างสระว่ายน้ำภายในบ้าน อยู่กับภรรยาและลูกชาย

 

    ในช่วงนี้ ความเป็นอยู่ของครอบครัวเราดีขึ้นมาก แต่อยู่ๆผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับความรักของเราสองคน ที่ทำให้ผมและภรรยาไม่เข้าใจกัน จนมีปากเสียงกันครั้งใหญ่ เธอจึงเลือกที่จะกลับไปอยู่บ้านของเธอที่สัตหีบ จากนั้นเราต้องห่างกันเป็นเดือน ซึ่งเป็นห้วงเวลาแห่งความทรมานจิตใจ เหมือนมีกำแพงอะไรบางอย่าง ที่ทำให้เราต่างมีทิฐิ ไม่ยอมปรับความเข้าใจกัน ทั้งๆที่เราต่างก็รู้ว่าเราขาดกันไม่ได้ ซึ่งผมก็ได้แต่ปล่อยเวลาให้มันผ่านไป

 

    จนวันหม่นหมองที่สุดมาถึง คือ ผมได้รับโทรศัพท์จากทางบ้านของเธอแจ้งมาว่า เธอเมาแล้วขับรถเลียบเขา และพุ่งตกทะเล สภาพรถพังยับเยิน มีหน่วยกู้ภัย และผู้คนมากมายต่างรายล้อมร่างที่ไม่มีการตอบสนองของเธอ และพยุงเธอขึ้นมาในสภาพที่สมองตายตั้งแต่อยู่ในน้ำทะเล

 

    แต่ทางโรงพยาบาล เขายังเห็นใจ พยายามกู้ชีวิตเธอคืนมาให้ได้ จึงได้เลี้ยงร่างเอาไว้อีกสองวัน เพื่อที่จะรอปาฏิหาริย์...เพื่อที่จะรอให้เธอฟื้นขึ้นมา เพื่อที่จะได้มาปรับความเข้าใจกัน...ผมอยากให้ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับผมสักครั้ง แต่แล้วในที่สุดก็ไม่มีปาฏิหาริย์ใดๆเกิดขึ้นเลย

 

    การจากไปของเธออย่างไม่มีวันกลับนี้ ยังความเสียใจมาสู่ผมเป็นที่สุด จนผมรู้สึกรับมันได้ยาก เป็นการตายที่ผมไม่คาดคิด ไม่ได้ตั้งตัว ไม่มีโอกาสที่จะล่ำลาเธอ และที่สำคัญเราไม่มีโอกาส ได้ปรับความเข้าใจกันเลย ผมไม่เข้าใจว่า ทำไมความรักของเราสองคน ต้องจบลงแบบนี้ ภาพอดีตที่เราเคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา มันผ่านไป...ผ่านไป โดยที่ไม่ได้มีการเอ่ยถึงมันอีกเลย ในวันที่เธอจากไป....ผมอยากย้อนเรื่องราว...อยากขอดูแลเธออีกครั้ง...อยากขอดูแลรักแท้ของเราอีกครั้ง

 

    หลังจากการตายของเธอ เพื่อนในวงการที่ชอบชี้ทางสว่างให้ผมคนนี้ ก็ได้มานอนเป็นเพื่อนผมที่บ้าน เราพูดถึงเรื่องในอดีตของเธอหลายเรื่อง แล้วจู่ๆไฟก็ดับพรึบลง ทำให้ผมและเพื่อนนึกว่า เธออาจจะอยู่กับเราข้างๆก็ได้ ซึ่งภายใน 7วันหลังจากการตายของเธอนี่เอง ผมก็รู้สึกเช่นนั้น เพราะผมฝันหลายครั้งว่า เธอมาหาผม เธอมาบอกผมว่า เธอยังไม่ตาย…เธอยังไม่ตาย…เธอยังอยู่ใกล้ๆผมตลอดเวลา ซึ่งก็จริงครับ นับจากวันที่เราเจอกัน ความรักที่ผมมีให้เธอ ไม่เคยตายจากใจผมเลย

 

    หลังจากภรรยาจากไป ชีวิตของผมก็เริ่มลุ่มๆดอนๆอีกครั้ง เพราะความเสียใจ ทำให้ผมทำงานเขียนบทอะไรไม่ได้เลย ตลอดเวลานานเกือบ 2ปี งานเขียนดีๆ ไม่มีออกมาเลย เงินที่เก็บไว้ก็เริ่มร่อยหรอ ลูกชายก็เรียนโรงเรียนนานาชาติ ซึ่งค่าเทอมแพงมาก แต่ผมก็พยายามส่งเสียลูก ตามที่ภรรยาอยากให้ลูกได้เรียนดีๆ จะได้ไม่ต้องลำบากเหมือนเราสองคน

 

    กาลเวลาที่ผ่านไปเหมือนทำให้ชีวิตของผมเริ่มดีขึ้น ปรับตัวได้ ดูแลลูกได้ดี และกลับมาเขียนบทละครตลกๆ เรียกเสียงหัวเราะจากคนดูได้อีกครั้ง เรทติ้งละครของผมกลับมาดีอีกครั้ง ผมถูกเป็นที่ต้องการตัวมากขึ้น รายการโทรทัศน์เริ่มอยากได้ผมไปเป็นพิธีกร ชื่อเสียง เริ่มตามมาเป็นลำดับ ชีวิตดีขึ้นเป็นทวีคูณ แม้เวลาจะผ่านไปนานกว่า 8ปีแล้ว แต่เธอก็ยังอยู่ในใจผม อย่างชนิดที่ไม่อาจกำหนดวันสิ้นสุด เพราะเธอไม่เคยตายไปจากใจของผมเลย

 

    ผมได้เขียนบทภาพยนตร์ ที่ตั้งใจทำแด่เธอเรื่องหนึ่ง ซึ่งเนื้อเรื่องส่วนหนึ่งเป็นเรื่องจริงในชีวิตของเราสองคน โดยผมหวังว่า ในห้วงแห่งความมืดของโรงหนัง เธอจะได้มานั่งฝันอยู่ข้างๆ มานั่งฟังเพลงที่ผมร้องให้เธอ มานั่งดูหนังที่ผมทำขึ้นเพื่อเธอด้วยกัน และในที่สุดบทหนังของผม ก็ผ่านการอนุมัติ ได้รับการสร้างเป็นภาพยนตร์

 

    แม้ผมไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขอดีต ในโลกแห่งความเป็นจริงได้ แต่ผมสามารถสร้างไทม์แมชชีนส่วนตัวได้ ในโลกมายา...ในโลกบนแผ่นฟิล์ม สามารถนำเธอกลับมาได้อีกหน เพราะในบทหนังตอนสุดท้าย ผมสร้างให้เราทั้งสองกลับมาพูดจาปรับความเข้าใจกัน แล้วก็มีความสุข อยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาสามคนพ่อแม่ลูก และผมก็ได้ดูฉากสุดท้ายซ้ำๆ หลายๆครั้ง จนนับครั้งไม่ถ้วน อย่างมีความสุข

 

    ผมภูมิใจในหนังเรื่องนี้มาก เพราะเป็นหนังที่ทำให้คนดู แล้วได้ข้อคิด คือ ก่อนที่ทุกอย่างจะถูกตัดสินด้วยความตาย คนดูจะได้ซาบซึ้งถึงเวลาแห่งการมีชีวิตอยู่ร่วมกัน หันกลับมารักกัน หันกลับมาทำความเข้าใจกัน หันกลับมาเห็นคุณค่าของกันและกัน ให้อภัยกัน เพราะว่าวันพรุ่งนี้ที่ดีๆนั้น...มีจริงๆ

 

 

1.บุพกรรมใด ทำให้ผมมีชีวิตที่ขึ้นๆลงๆหลายครั้ง และเวลาที่ขึ้นก็ขึ้นมาก เวลาลงก็ลงมากครับ ต้องแก้ไขอย่างไรครับ

 

2.บุพกรรมใด ที่ทำให้ผมและภรรยาต้องลำบากมาด้วยกัน ทำไมผมต้องรักภรรยามาก และมีเธอวนเวียนอยู่ในใจอย่างไม่มีวันสิ้นสุด ผมและเธออดีตชาติเคยสัมพันธ์กันมาอย่างไรครับ

 

3.บุพกรรมใด ที่ทำให้ผมต้องทะเลาะกับภรรยา และภรรยาต้องมาจากผมไป โดยที่เรายังไม่ได้ปรับความเข้าใจกันเลย บุพกรรมใดของผมที่มีภรรยาอายุสั้น ถ้าชาตินี้ภรรยาของผมไม่ใช่เธอ ภรรยาของผมจะอายุสั้นหรือไม่ครับ

 

4.บุพกรรมใด เธอต้องประสบอุบัติเหตุขับรถตกทะเลตาย และอายุสั้น เมื่อเธอตายใหม่ๆ เธอเป็นอย่างไรบ้าง เธอได้กลับมาหาผมที่บ้านหรือไม่ครับ ตอนช่วงที่ไฟดับพรึบเกิดจากอะไรครับ

 

5.ทำไมผมถึงฝันถึงเธอในช่วง 7วันแรกว่า เธอมาบอกผมว่า เธอยังไม่ตาย, ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน เป็นอย่างไรบ้าง เธอรู้สึกอย่างไรที่เธอต้องตายโดยที่เรายังไม่ได้ปรับความเข้าใจกันเลย เธอยังรักและคิดถึงผมหรือไม่ครับ

 

6.เธอรู้หรือไม่ว่า ผมสร้างหนังให้เธอครับ เธอได้มาดูหนังที่ผมสร้างให้เธอ หรือได้มาฟังเพลงที่ผมแต่งให้เธอหรือไม่ครับ หากเธอดู เธอคิดอย่างไร เธออยากจะบอกอะไรกับผมหรือไม่ครับ

 

7.ผมทำบุญให้เธอ เธอได้รับหรือไม่ครับ บุญไหนเป็นบุญใหญ่ที่สุดที่เธอได้รับ ผมควรจะทำบุญอะไรให้ เธอจึงจะได้บุญมากๆ และผมควรปฏิบัติตัวอย่างไร เพื่อให้เธอได้บุญและมีความสุขที่สุดครับ

 

8.ผมและเพื่อนในวงการที่ชวนผมมาวัดนี้ อดีตชาติเคยเป็นอะไรกับผมมา ทำไมเขาถึงมีอิทธิพลทางความคิดของผมหลายเรื่อง และเราต้องมาเกื้อกูลกันครับ

 

9.ทำไมผมจึงตัวเตี้ย มือใหญ่ เท้าใหญ่ เป็นคนพูดเร็ว มือไม้เก้งก้าง ต้องแก้ไขหรือปรับปรุงอะไรหรือไม่ครับ

 

10.ทำไมผมถึงมีความถนัดในการเขียน กำกับภาพยนตร์ ชอบทะเล ชอบกีฬาทางน้ำมากครับ และทำไมเกิดมาจึงเป็นตลก ชอบทำตลก ชอบทำให้คนหัวเราะ อดีตชาติผมเป็นอะไรมา เคยสร้างบารมีกับหมู่คณะมาหรือไม่ครับ ในรูปแบบใด มีบุญบวชหรือไม่ครับ

 

11.การสร้างหนังให้คนรักกัน หันกลับมาทำความเข้าใจกัน หันกลับมาเห็นคุณค่าของกันและกัน ให้อภัยกัน ได้บุญหรือไม่ และคนที่เอาพระมาทำเป็นหนัง หรือแสดงเป็นพระทั้งๆที่ไม่ใช่พระจริงๆ หรือนำพระมาเล่นบทตลก บาปหรือไม่ครับ ถ้าบาปเขาจะต้องไปใช้วิบากนั้นอย่างไรครับ

 

12.บุญใด ทำให้ผมเป็นคนมีชื่อเสียง และผมต้องทำอย่างไรให้ตัวเองมีชื่อเสียง และมีทรัพย์เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ และไม่ต้องกลับไปมีชีวิตที่ตกต่ำอีก การเปลี่ยนแปลงลายเซ็นทำให้ชีวิตของเราดีขึ้นได้จริงหรือไม่ มีหลักในการออกแบบลายเซ็นอย่างไร ที่จะทำให้ชีวิตดีขึ้นหรือไม่ครับ

1.ลูกมีชีวิตขึ้นๆลงๆหลายครั้ง เวลาขึ้นก็ขึ้นมาก เวลาลงก็ลงมาก เพราะในอดีต ลูกทำบุญไม่สม่ำเสมอ เป็นคนมีอารมณ์ขึ้นลงเร็ว เวลามีศรัทธาก็ทำบุญเต็มที่ เวลามีอะไรมากระทบหน่อยก็เลิกทำบุญไปเลย ดังนั้นเมื่อบุญส่งผลจึงทำให้ดีเป็นช่วงๆ