พระบวชรุ่น 7,000 ตำบล อุทิศบุญให้พ่อแม่

          โยมพ่อชื่อเป็นชาวจีน เคยมีอาชีพเป็นครูใหญ่ในโรงเรียนจีน  ในอำเภอเมือง จังหวัดร้อยเอ็ด  ต่อมาโยมพ่อย้ายมากรุงเทพฯ  โยมแม่เคยเล่าว่า  โยมปู่เคยเดินทางจากเมืองจีนมาลงทุนเปิดกิจการร้านทองกับเพื่อนโยมปู่แถวพลับพลาไชย   และโยมปู่เสียชีวิตลงเมื่อกลับเมืองจีน   ขณะนั้นโยมพ่อเป็นบุตรชายคนเดียวอายุสิบกว่าปี   ภายหลังก็ถูกเพื่อนโยมปู่เอาเปรียบจึงไม่ได้ดำเนินกิจการร้านดังกล่าวต่อเนื่อง

          โยมพ่อพยายามหากิจการงานในกรุงเทพฯ  โดยเริ่มทำงานกับผู้ร่วมงานอีก 2 ท่านเปิดร้านทำป้ายโฆษณา ( นีออน)  เล็กๆ แถวๆ ถนนสี่พระยา  โยมแม่เคยเล่าว่า  โยมพ่อถูกทางการจับตัว เพราะความเข้าใจผิด  เนื่องจากผู้ร่วมงานอีก 2 คนมีเรื่องกัน  และพยายามแกล้งโดยนำเอาเอกสารที่ต้องห้ามเกี่ยวกับลัทธิการปกครอง  ในสมัยนั้นไปใส่ในลิ้นชักหวังให้เพื่อนอีกคนถูกจับ  แต่โยมพ่อเข้าไปในร้านในวันที่เจ้าหน้าที่มาพอดี   จึงจับผิดคน  โยมพ่อถูกจับไปร่วมกับกลุ่มชาวจีน  ซึ่งถูกเพ่งเล็งมากในยุคสมัยนั้น   อยู่หลายเดือน  โยมแม่จึงอยู่ด้วยความลำบาก  เพราะต้องดูแลลูกเล็กๆ 4 คนด้วยตนเอง  และต้องนำโยมพี่สาวคนโต กับพี่ชายคนที่สอง  ไปฝากไว้กับโยมลุง (พี่ชายโยมแม่) ที่จังหวัดร้อยเอ็ด เมื่อได้รับการปล่อยตัว   โยมแม่เล่าว่า โยมพ่อไม่มีเงิน  มีแต่เสื้อเก่าๆ ที่ปะชุนหลายครั้ง  พยายามหางานในที่สุด  โยมพ่อได้เช่าที่ของทางการสมัยนั้นเรียกว่า “หลวงรักษาฯ”  ทำกิจการป้ายนีออนโฆษณา  กิจการก็เจริญรุ่งเรืองเรื่อยมาทำให้เป็นบริษัทโฆษณาอันดับต้น ๆ ในเมืองไทยสมัยนั้น 

          โยมพ่อเริ่มมีสังคม  เนื่องจากติดต่อธุรกิจ มีเพื่อนมาก  มีการพบปะสังสรรค์  และดื่มสุรา  โยมพ่อประสบความสำเร็จในธุรกิจโฆษณา  จนสามารถสร้างอาคาร 5 ชั้นบนถนนเพชรบุรีตัดใหม่  และเป็นอาคารสำนักงานให้เช่า  ต่อมาหลังจากเลิกกิจการการทำป้ายโฆษณา โยมพ่อมักบอกกับลูกๆ ทุกคนว่า  โยมพ่อไม่มีทรัพย์สมบัติมากมาย  แต่โยมพ่อสนับสนุน  การศึกษา ลูกๆ ทุกคนอยากเรียนสูงแค่ไหน  โยมพ่อจะสนับสนุนจนถึงที่สุด โยมพ่อเป็นคนทำอะไรจริงจัง  และมีอารมณ์โกรธบ่อยๆ  ทำให้ลูกๆ ทุกคนไม่ค่อยกล้าทำอะไร “แตกแถว”  โยมพ่อชอบแต่งกวีนิพนธ์จีนและใช้เวลามากในแต่ละวันเขียนบทกวี  ไม่ชอบออกกำลังกาย  รับประทานยาหลายขนานเป็นประจำ โยมพ่อมักจะทำบุญเกี่ยวกับการศึกษา  เช่นให้ทุนการศึกษา ร.ร.ยากจนในต่างจังหวัด  ทำบุญสร้างพระประธานตามวัดในต่างจังหวัด  พระลูกชายเคยชวนสร้างพระธรรมกายประจำตัวภายนอก  ท่านทำบุญ 10 องค์  จารึกชื่อทุกคนในครอบครัวแต่ท่านยังไม่เข้าใจ  เรื่องการทำบุญที่วัดพระธรรมกายและยังชอบใจที่ลูกชายมาเข้าวัดฯ เพราะกลัวจะไม่มีครอบครัว และไปบวชไม่สึก

          ช่วงท้ายของชีวิต   ท่านตรวจพบว่าเป็นมะเร็งตับระยะสุดท้าย  กระผมนำรูปถ่ายของท่านมาถวายคุณยาย ๆ บอกว่าพ่อต้องทำสมาธิให้มากๆ และให้ไปหาหมอแผนไทย  เอายาสมุนไพรมาให้โยมพ่อต้มดื่ม  จนกระทั้งตรวจพบว่า ก้อนเนื้องอกขนาด 2 ซ.ม. หายไปใน 1 ปี  โยมพ่อเริ่มมีความหวังที่จะหาย  แต่โยมพ่อเริ่มกลับมีอารมณ์ หงุดหงิดบ่อยๆ  และเริ่มควบคุมอาหารและอารมณ์ไม่ได้  อาการเริ่มทรุดลงและเสียชีวิต  หลังจากตรวจพบมะเร็งตับ 3 ปี ด้วยอายุ 75 ปี อย่างสงบ

          โยมแม่เป็นแม่บ้านช่วยเหลือกิจการของโยมพ่อ  เคียงข้างกันมาตลอดเลี้ยงดูลูกๆ ทุกคนอย่างดี  ด้วยความรักและเมตตา  โยมแม่มักสอนลูกในเรื่องของการประหยัด ไม่ฟุ่มเฟือย   โยมแม่เป็นลูกศิษฐ์ในโรงเรียนที่โยมพ่อเป็นครูใหญ่ ใน ร.ร.จีน ในจังหวัดร้อยเอ็ด  เมื่อย้ายตามโยมพ่อเข้ากรุงเทพฯ  โยมแม่รับสอนภาษาจีนอยู่ที่บ้านให้กับลูกหลานชาวจีนในกรุงเทพฯ  เมื่อโยมพ่อดำเนินกิจการป้ายโฆษณา  โยมแม่ท่านช่วยเหลือในกิจการของครอบครัวเคียงข้างโยมพ่อมาตลอด โยมแม่มีสุขภาพแข็งแรง  ตรวจเช็คร่างกายเป็นระยะ  พบจุดเล็กๆ ในฟิล์มเอ็กซเรย์ปอด  ขนาดเท่าเดิม  ตลอดระยะ 4-5  ปี  แต่แล้วโยมแม่เริ่มมีอาการเหนื่อย  ไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง  เมื่อทำอัลตร้าซาวน์  ช่องท้องพบว่ามีน้ำท่วมปอด  ทำให้ปอดขยายได้ไม่เต็มที่  มีอาการเหนื่อย 

          พระลูกชายได้นำจาน DMC ไปติดให้ท่าน  แรกๆ ท่านปฏิเสธ  ด้วยเพราะ (เกรงใจ พี่ชายคนโต)  พระได้แนะนำให้ท่านนึกถึงหลวงปู่  ท่านฝึกได้  เคยเห็นท่านนั่งสมาธิตามคุณครูไม่ใหญ่ใน ร.ร.อนุบาลฯ  และได้มีโอกาสทำบุญถวายสังฆทาน 30,000  วัด ด้วยมือท่านเอง  โยมแม่เริ่มทรุดลง  ผอม  นอนไม่หลับ  ท่านได้บอกลูกๆ เสมอว่าในวาระสุดท้าย  ไม่ต้องเจาะคอช่วยหายใจ

          โยมแม่ในระยะเดือนสุดท้ายมีอาการเหนื่อย  หายใจลำบาก  และมักจะโทรหาพระลูกชายให้เข้าไปดูแล  แม้จะดึกดื่นอย่างไร  พระก็รีบเข้าไปดูแลให้  ด้วยความรักและรู้สึกถึงพระคุณที่ท่านให้การดูแลลูกๆ ทุกคนด้วยความรัก  ภาพของโยมแม่ที่คอยมาห่มผ้าให้ลูกๆ ขณะฝนตก คอยมาปิดหน้าต่างกลัวฝนจะสาดให้ลูกไม่สบาย  ทำให้พระ แม้บางครั้งร่างกายจะอ่อนเพลียแต่ก็อดทนที่จะใช้เวลาที่เหลืออยู่ของโยมแม่ให้อยู่ในบุญมากที่สุด    เพราะเป็นลูกคนเดียวที่เข้าวัดปฏิบัติธรรมมาตลอด  จะคอยมาพูดคุยให้โยมแม่อยู่ในบุญเสมอๆ  โยมแม่เคยพูดเล่นๆ กับคนอื่นๆ ว่า “ชอบเรียก  (ลูกคนนี้) มา “เทศน์” ให้ฟัง”