ราชองครักษ์ชาตินักรบ ตอนที่ 11

ดูแล้วทุกคนต่างก็คิดว่า ไม่น่าจะมีใครรอดชีวิต แต่ตัวลูกกลับเชื่อว่าจะต้องมีคนรอดชีวิต แต่ยังติดอยู่ใต้ซากบ้านที่พังลงมา พร้อมๆกับเศษของต้นไม้ที่กองทับถมกันอยู่

ลูกและลูกน้องของลูกจึงได้กระจายกันออกไป เพื่อค้นหาผู้รอดชีวิตที่ติดอยู่ใต้ซากบ้านและกองเศษต้นไม้ที่ทับถมกันอยู่ ทุกคนต่างก็ทำงานกันอย่างเต็มที่ เพราะรู้ว่าตอนนี้ต้องทำงานแข่งกับเวลา ตัวลูกก็ลงมือเองและยังเป็นผู้นำให้กับลูกน้องด้วยตนเองอีกด้วย เพราะรู้ว่ายิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็จะยิ่งหาตัวผู้รอดชีวิตได้ยากขึ้นทุกที

ทั้งต้นไม้ทั้งซากของบ้าน แม้ว่าจะมีขนาดใหญ่ แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคต่อทีมงานสักเท่าใด เพราะว่าในตอนนี้ทุกๆคนล้วนเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันแล้ว เรียกได้ว่าแม้ต่างวัยแต่หัวใจเดียวกัน ในการที่จะช่วยเหลือชาวบ้านที่โดนภัยพิบัติ

ลูกน้องที่เคยมองลูกว่า เป็นพวกคุณชาย เมื่อเห็นลูกลุยอย่างเคียงบ่าเคียงไหล่กับทุกคน ทั้งทำด้วยตัวเองและช่วยเหลือสมาชิกในทีม และลูกก็ทำได้ทุกอย่างไม่ว่าจะเอาขวานมาจามท่อนไม้ เอาเลื่อยมาหั่นไม้ เอาไม้คานไปงัดซากต้นไม้ที่หักทับซากบ้านอยู่ ทำให้ลูกน้องของลูกต้องเข้ามาช่วยเหลือกันอย่างเต็มที่เต็มกำลังกันทุกคน

เมื่อเวลาผ่านไปลูกและลูกน้องก็ได้ช่วยชีวิตชาวบ้านที่ติดอยู่ใต้ซากโคลน และซากปรักหักพักได้อีกหลายสิบคน ซึ่งแต่ละคนที่รอดมาก็มีอาการปางตาย แขนหักขาหัก ที่เสียชีวิตก็มีหลายศพ เป็นเด็กบ้าง ผู้ใหญ่บ้าง ตัวลูกและลูกน้องก็ได้ลำเลียงศพไปอีกที่หนึ่ง

ซึ่งในแต่ละครั้งแต่ละทีที่ลงมือขุดรื้อซากปรักหักพัง พวกลูกก็จะคอยเงี่ยหูฟังตลอด เผื่อว่าจะได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือจากใครสักคนที่ติดอยู่ข้างล่างบ้าง แต่เมื่อขุดไปพบศพ ทุกคนก็ได้แต่สลดใจที่ช่วยเขาไม่ทัน แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรทุกคนก็ไม่ยอมแพ้ เพราะทุกวินาที คือ เสี้ยวนาทีแห่งชีวิต และทุกคนก็ช่วยกันลงมืออย่างเร่งด่วน ทั้งขุดทั้งรื้อซากของทุกสิ่งทุกอย่างต่อไปจนกว่าจะเจอผู้ที่รอดชีวิต

เมื่อเจอคนที่ยังไม่ตาย นั่นคือของขวัญและกำลังใจที่ยิ่งใหญ่ที่ตัวลูกและลูกน้องของลูกได้รับ ทุกคนจึงทำงานกันอย่างหนัก ต่างเสียสละไม่ยอมหลับไม่ยอมนอนไม่ยอมพักกันเลย

ตัวลูกเองก็ทำงานขุดรื้อทั้งวันทั้งคืนไม่ยอมหยุดพักเลย จนลูกน้องของลูกต้องมาขอร้องให้ลูกพักทานข้าวทานน้ำบ้าง ซึ่งในตอนแรกลูกก็ปฏิเสธ เพราะในใจมีแต่เรื่องที่อยากจะช่วยชีวิตผู้คนเพียงอย่างเดียว เมื่อลูกน้องของลูกเห็นเช่นนั้น ก็ได้เข้ามาบอกกับตัวลูกว่า “นายกอง...พักเถอะครับ”

ในเวลาที่ลำบากด้วยกันนี้เอง ลูกน้องของลูกจึงได้เห็นถึงความทุ่มเทที่ลูกมีให้กับพวกชาวบ้าน ทุกคนจึงรู้สึกตื้นตันประทับใจและเป็นห่วงลูกมาก อีกทั้งพวกเขาก็ได้พักกันมาบ้างแล้ว จึงได้มาขอร้องให้ลูกไปพักบ้าง

ตัวลูกเองก็เหนื่อยเต็มทีและใกล้จะหมดแรงแล้วเหมือนกัน จึงยอมไปพักตามคำขอร้องของลูกน้อง แต่อย่างไรก็ตามก็ยังกำชับกับลูกน้องทุกคนว่า “ทุกคนอย่าได้ถอดใจ ให้ช่วยกันให้ถึงที่สุด ทำให้เหมือนกับพวกเขาเป็นญาติอันเป็นที่รักยิ่งของพวกเรา ต้องยังมีผู้รอดชีวิตอยู่ที่ไหนสักแห่งที่รอพวกเราไปช่วยอยู่”

ครั้นบอกเสร็จเรียบร้อย ลูกก็พักหลับไปแบบแทบจะหมดสติ ชนิดที่เรียกว่า หัวถึงหมอน นอนเหมือนตาย

แล้ววันเวลาก็ล่วงผ่านไปหลายวัน ลูกและทีมงานของลูกก็ได้ช่วยผู้รอดชีวิตมาได้เพิ่มอีกหลายสิบชีวิต ซึ่งก็ทำให้ทุกคนมีกำลังใจที่ดีขึ้นมาก แต่จำนวนผู้เสียชีวิตก็ไม่ได้น้อยเลย แต่อย่างไรก็ตามทุกคนก็ยังสู้...สู้จนสุดชีวิต โดยเอาชีวิตเป็นเดิมพัน ต่างช่วยกันพยายามแกะรอยคอยฟังเสียง และซอกแซกขุดค้นหาไปทุกๆจุดทุกๆที่ เพื่อค้นหาผู้ที่ยังรอดชีวิตอยู่ ทุกคนช่วยเหลือกันอย่างเคียงบ่าเคียงไหล่

เวลาค่อยๆผ่านไปจากวันเป็นคืนจากคืนเป็นวัน ตัวลูกและทีมงานทุกคนก็สามารถช่วยผู้รอดชีวิตได้เพิ่มขึ้นอีกหลายคน ในขณะที่ทุกอย่างเริ่มไปได้สวย แต่เสบียงอาหารและหยูกยาที่ลูกเตรียมมากลับเริ่มร่อยหรอลงไปเรื่อยๆ ตัวลูกก็รอคอยความช่วยเหลือหลักจากทางข้าหลวง ซึ่งก็ยังเดินทางมาไม่ถึง เพราะการเดินทางในฤดูฝนที่มีฝนตกหนักทุกวันค่อนข้างยากลำบาก