ความสุข...ที่แท้จริงแล้วอยู่ในตัวเรานี่เอง

 

    ผม...สามเณรฤกษ์ ถนอมพงษ์ เป็นสามเณรน้อยที่เพิ่งจะมีอายุได้ 82ปีครับ ผมเป็นชาวนครศรีธรรมราช เคยรับราชการตำรวจ ปัจจุบันเป็นข้าราชการบำนาญครับ ผมเป็นนักเรียนใหม่ที่เพิ่งจะดู DMC ได้ไม่นาน แต่มันทำให้ผมถึงกับตะลึง เมื่อเห็นว่าพระเดชพระคุณหลวงพ่อได้ทำโครงการดีๆให้เกิดขึ้นกับพระพุทธศาสนาอย่างมากมาย โดยเฉพาะการบวชพระแสนรูปครับ ตอนนั้นผมอยากศึกษาธรรมะ และอยากเข้าถึงธรรม ผมจึงตัดสินใจยื่นใบสมัครทันที แม้ผมจะอายุเยอะแต่ใจผมฟิตเปรี๊ยะ มีความพร้อมที่จะบวชร้อยเปอร์เซ็นต์ ผมจึงเริ่มฝึกท่องคำขานนาค สวดมนต์ และฝึกนั่งสมาธิทุกวัน ล่วงหน้าหนึ่งเดือนครับ

 

    การอบรมในครั้งนี้ดีมากๆ ผมได้ฝึกทุกอย่างและยังได้นั่งสมาธิอย่างเต็มที่อีกด้วย โอ...พระเดชพระคุณหลวงพ่อครับ วันแรกที่นั่งสมาธิ ขนาดว่าซ้อมมาแล้วนะครับ มันก็ยังเมื่อยสุดๆ ผมปวดไปหมด ทั้งแขน ขา บ่า ไหล่ ลำตัว และหัวเข่า และวันที่สองความปวดเมื่อยก็ยิ่งทับทวี จนรู้สึกว่ากระดูกแทบจะหลุดออกมาเป็นชิ้นๆ นั่งไปสักพักความชาก็มาเยือน ผมชาไปหมดทั้งตัว แต่เพราะอยากเข้าถึงธรรม ผมจึงคิดว่า “ตายเป็นตาย”

 

    พอคิดอย่างนั้น ใจมันก็เริ่มปล่อยวาง ผมไม่สนใจความเจ็บปวดอีกเลยครับ วางใจนิ่งๆ สักพักมีความรู้สึกว่าตัวมันหายไป ใจก็เริ่มเบา ความเจ็บปวดก็ไม่มี เหมือนปลิดทิ้งเลยครับ แม้วันนั้นจะยังไม่เห็นอะไรแต่ผมเริ่มรู้จักการวางใจ และมีความสุขมากขึ้น พอวันที่สามในรอบเช้ามืด ใจกำลังสบาย ทันทีที่นั่งหลับตา ผมก็อธิษฐานกับคุณยายอาจารย์ ขอให้เข้าถึงธรรมะภายใน แล้วผมก็ได้ยินเสียงคุณยายอาจารย์ดังมาจากกลางท้องว่า “ให้พยายามต่อไป”

 

    ผมจึงวางใจนิ่งๆ ทันใดนั้นผมก็เห็นดวงกลมๆสีขุ่นๆ เหมือนสีของก้อนเมฆ มีขนาดเท่าลูกฟุตบอลอยู่ในตัวผม ผมก็มองดวงนั้นนิ่งๆ แล้วผมก็เห็นดวงกลมๆอีกดวงผุดขึ้นมาใหม่ คราวนี้เป็นดวงใสๆ ใสเหมือนหยดน้ำค้าง มีขนาดเท่าลูกมะนาวผลเล็กๆ อยู่ในกลางท้องใกล้กับสะดือครับ ตอนนั้นผมรู้สึกชุ่มชื่นใจ ความสุขมันแผ่ซ่านไปทั้งตัว วันนั้นผมนั่งไปเป็นชั่วโมง แต่กลับรู้สึกว่าเหมือนแป๊บเดียว ตอนนี้ถ้าผมหลับตา ผมก็จะเห็นดวงกลมๆใสๆ ชัดแจ่มอยู่กลางท้องตลอดเวลา

 

    พระเดชพระคุณหลวงพ่อครับ ผมผ่านชีวิตมา 82ปี ก็เพิ่งค้นพบว่า “ความสุข...ที่แท้จริงแล้วอยู่ในตัวเรานี่เอง”

 

 

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

    ผม...สามเณรอนันต์ คำศรสุข อายุ 58ปี มีอาชีพทำสวนยางครับ ปกติผมเป็นคนชอบทำบุญ จะไปวัดทุกวันพระ ไหว้พระ สวดมนต์ และจะนั่งสมาธิทุกเช้าไม่เคยขาดเลยเป็นเวลาสองปีแล้วครับ ผมมาบวชได้ เพราะมีผู้นำบุญชื่อ ครูหอม มาแจ้งข่าวและชวนผมบวช ผมก็ตอบตกลงและเขียนใบสมัครในทันที

 

    การนั่งสมาธิของผมในเจ็ดวันแรกนั้น ก็เรื่อยๆสบายๆ มืดบ้าง เมื่อยบ้าง แต่ผมก็มีความสุข และรู้สึกว่าใจมันละเอียดขึ้น จนเข้าสู่วันที่แปด วันนั้นผมรู้สึกสบายใจเป็นพิเศษ ไม่เพลียไม่ง่วง พอหลับตาไม่นาน ใจก็เริ่มนิ่ง โล่ง และเบาสบาย ผมก็เห็นเหมือนภายในร่างกายมีอุโมงค์เป็นท่อใหญ่ๆเป็นแนวตั้งอยู่กลางตัวของผม สว่างมาก และผมก็เห็นเหมือนเส้นด้ายมีขนาดเท่ารูเข็ม ส่องแสงแวววาว วิบวับ ขึงตรงจากบนอุโมงค์ลงมาข้างล่างสุด และเห็นเส้นด้ายแวววาวอีกเส้นหนึ่งขึงตรงจากข้างลำตัว ตัดกันเป็นกากบาท พอดีที่กลางตัวผม ผมจึงมองจุดสว่างนั้นไปเรื่อยๆ แล้วผมก็เห็นดวงแก้วใสมากๆสวยใสยิ่งกว่าเพชร ขนาดเท่าผลส้มปรากฏขึ้น

 

    ดวงแก้วมีรัศมีส่องแสงแวววาว ระยิบระยับออกมารอบๆ ผมเห็นชัดมาก ชัดยิ่งกว่าลืมตาเห็น ผมก็มองดวงนั้น คราวนี้ผมเห็นองค์พระสีทองขนาดเท่าคน นั่งสมาธิบนฐานกลมๆมีดอกบัวรองรับ องค์พระลอยมาจากด้านนอกเข้ามาในตัวผม ท่านหมุนกลับและหันหน้าไปทางเดียวกับตัวผมองค์ท่านใสมาก ตอนนั้นผมรู้สึกว่าทั้งองค์พระ ทั้งตัวผม และดวงกลมใสๆ มีจุดศูนย์กลางแนบแน่นเป็นจุดเดียวกัน และผมก็ได้ยินเสียงดังออกมาจากกลางท้องว่า “องค์พระคือตัวเรา ตัวเราคือองค์พระ”

 

    ตอนนั้น ผมรู้สึกชุ่มชื่นใจ มีความสุขเหมือนตัวลอยได้อยู่ตลอดเวลา ผมปลื้มมากจนไม่รู้จะบอกอย่างไร มีความสุขมากจนน้ำตาไหล ตอนนี้ผมเห็นทั้งดวงและองค์พระชัดใสสว่างตลอดเวลา 24ชั่วโมงเลยครับ ขนาดผมเอนตัวนอนไปแล้ว ผมก็ยังเห็นท่านนั่งสมาธิอยู่ในตัวผมตลอดเวลา

 

    ในวันพรุ่งนี้ ผมจะเข้าสู่พิธีอุปสมบท (วันอังคารที่ 9 กุมภาพันธ์ พ.ศ.2553) ผมจะขอบวชสองชั้น เพื่อถวายบุญนี้แด่พระเดชพระคุณหลวงพ่อ ขอให้พระเดชพระคุณหลวงพ่อมีสุขภาพแข็งแรง อยู่เป็นเนื้อนาบุญให้ผมและทุกๆคนไปนานๆนะครับ

 

วัดท้าวราษฎร์ อำเภอเมือง จังหวัดนครศรีธรรมราช