ฟ้าเปลี่ยนสี ลมเปลี่ยนทิศ

CASE STUDY

เรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา ทาง DMC

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

กระผม เป็นพระลูกชายของคุณครูไม่ใหญ่ ที่รู้สึก Amazing กับอานุภาพอันไม่มีประมาณของพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯอย่างยิ่งยวด และยิ่งได้ฟังคุณครูไม่ใหญ่เล่าถึงพายุหมุนดำทะมึน ปลายเดือนสิงหาคม พ.ศ.2549 ที่มุ่งหน้าตรงมายังหน้ารูปหล่อของพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ที่ท้ายสภาธรรมกายสากล แล้วหยุดชะงักเปลี่ยนทิศไปอย่างกะทันหัน

จึงทำให้ Alert ขึ้นมาเรียบเรียงเรื่องราวเกี่ยวกับพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ที่เกิดกับ โยมพี่ที่เคยเป็นอาสาสมัครที่แผนกคนหนึ่ง เพื่อเล่าสู่กันฟัง เพราะเรื่องของเธออาจเป็น Talk of the Town ในการเป็นแรงบันดาลใจ ในการสร้างบุญที่ยิ่งใหญ่ของใครอีกหลายๆคน

นับย้อนไปในเดือนกันยายน พ.ศ.2542 โยมพี่คนนี้เกิดขัดใจกับพี่สาวแล้วโดนไล่ออกจากบ้าน ทำให้ต้องไปขอที่พักอาศัยกับคนที่ไม่ใช่ญาติคนหนึ่งในกรุงเทพฯ ด้วยความที่ไม่มีบ้านอยู่ ไม่มีงานทำ ไม่มีเงินใช้ ต้องทนหิว ทำให้สุขภาพทรุดโทรม แต่โยมพี่คนนี้ก็ยังอดทนสู้ไม่ท้อถอย

โยมพี่ มีโรคประจำตัว คือ โรคกระเพาะ แถมเป็นเนื้องอกในมดลูก และเป็นซีสในรังไข่ทั้ง 2 ข้าง แม้เธอจะป่วย แต่ด้วยความที่ไม่มีเงิน จึงต้องยอมไปรับจ้างทำงานบ้านทุกอย่างตั้งแต่ตี5 ถึง 4 ทุ่ม หนำซ้ำยังต้องทำงานแข่งกับเวลา ทนกลั้นปัสสาวะบ่อยๆ จนทำให้กระเพาะปัสสาวะอักเสบ ด้วยเหตุนี้เธอจึงขอลาออก ซึ่งการตัดสินใจนี้ ทำให้เธอต้องกลับมาจมอยู่ในสภาพตกงานอีกครั้ง แถมยังถูกด่าซ้ำเติมว่า ไม่สู้งาน แต่ความตกอับก็ไม่เคยทำให้เธอทิ้งการสร้างบุญเลย

เมื่อได้ยินครูไม่ใหญ่ พูดถึงอานิสงส์ของการเป็นประธานกองทอดผ้าป่า สร้างอนุสรณ์สถานเส้นทางมหาปูชนียาจารย์ว่า “ถ้าใครเป็นประธานกอง ต่อไปจะรวย” ประโยคนี้ได้แล่นแปลบเข้าไปในใจ เพราะเธอรู้สึกเข็ดขยาดกับความจนเหลือเกิน แต่การจะเป็นประธานกองได้นั้น ต้องทำบุญถึง 1S ซึ่งนับว่าเป็นตัวเลขที่สูงลิบ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม เธอจึงมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะเป็นประธานกองให้ได้ ทั้งๆที่เงื่อนไขการเป็นประธานกอง ถูกจำกัดด้วยจำนวนเงินและเวลา คือ ต้องมีเงินไปวางเดือนภายใน 7 วัน นับจากวันที่ทราบข่าว

ด้วยความสิ้นหวังแต่อยากเป็น เธอจึงเดินคอตก มาอธิษฐานขอกับรูปหล่อของพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯที่ท้ายสภาว่า “ลูกไม่มีอะไรสักอย่าง แต่ลูกอยากเป็นประธานกองเหลือเกิน” แต่ในเมื่อไม่มีเงิน เธอก็มาดูว่า ช่วงนั้นทางวัดมีบุญอะไรที่ใช้แรงงานเข้าแลก เพื่อให้ได้บุญกับพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯได้บ้าง

แม้ความหวังจะเลือนราง แต่โยมพี่ก็ไม่คิดจะยอมแพ้เลย แล้วบุญที่ได้รับในตอนนั้นก็คือ การขนกระสอบหินเกล็ด ขึ้นจากสระหน้าวิหารพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ หลังจากเสร็จพิธีชุบตัวในวันครูธรรมกายในปีนั้น ซึ่งก็มีสาธุชนทยอยกันมารับบุญกันทั้งวันทั้งคืน แต่สภาพอากาศฝนฟ้าช่วงนั้นไม่เป็นใจเอาซะเลย เพราะฝนตกถี่ ท้องฟ้าอึมครึมได้ทั้งวี่ทั้งวัน แต่โยมพี่ก็ยอมตากฝนจนจับไข้ และอดนอนเพื่อขนกระสอบหินถึง 3 คืน ติดๆกัน

แต่ในคืนวันที่สามนี่สิครับ...ทุกคนทำงานกันลำบากมาก เพราะฝนตกหนัก ไม่รู้เมฆยักษ์ดำทะมึนลอยมืดฟ้ามัวดินมาจากไหน แถมยังฟ้าคำรามผ่าเปรี้ยงปร้างถี่ๆ แต่กลุ่มคนที่เหลือในน้ำอีกประมาณ 30 คน ก็ยังบ่...ยั่นครับ ยังฮึกเหิมขนกระสอบหินโดยไม่กลัวเกรงต่ออำนาจใดทั้งสิ้น เพราะพวกเขาขนกระสอบหินกันบริเวณหน้ารูปพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯพอดี

แต่ทันใดนั้น...อยู่ๆสายฟ้าก็ได้ฟาดดังเปรี้ยง...แล่นลงมาต่อหน้าโยมพี่ ทำให้กลุ่มคนที่กำลังแช่น้ำอยู่ ต่างรีบกุลีกุจอขึ้นจากน้ำกันหมดโดยไม่ได้นัดหมาย เหตุการณ์นี้โยมพี่ได้แต่อึ้ง...ตะลึง อย่างชนิดที่ทำอะไรไม่ถูก แล้วคิดต่อว่า หากสายฟ้าฟาดลงมาอีกเพียงหนึ่งฟุต นั้นหมายถึง จะถึงผืนน้ำที่พวกเขาทุกคนกำลังแช่กันอยู่ และพวกเขาก็ต้องชักดิ้นชักงอเป็นตอตะโก หงิกอยู่ในน้ำแน่ๆ

ความอัศจรรย์นี้ ทำให้โยมพี่ ขนลุกชูชัน ขึ้นจากสระเศรษฐีมาอธิษฐานว่า ที่ทุ่มเทโดยเอาชีวิตเป็นเดิมพันขนาดนี้ถึงสามคืนติดๆ ทั้งๆที่เหนื่อยแทบขาดใจ...เธอไม่ขออะไร ขออย่างเดียว...ด้วยหัวใจที่เด็ดเดี่ยว ที่จะต้องทำให้ได้นั่นก็คือ ขอให้ได้เป็นประธานกอง

จนกระทั่ง ถึงวันรับผ้าไตรแล้ว วันนั้นโยมพี่ซึม คอตก มานั่งจับเจ่าในบ้านคุณยายอาจารย์ เพราะวันนี้ เธอมีเงินทำบุญสุดกำลังได้เพียงร้อยเดียว ซึ่งนั่นหมายถึงค่าอาหารในมื้อต่อๆไปของเธอด้วย แต่อย่างไรก็ตาม โยมพี่ก็ไม่คิดเลิกล้มเป้าหมายที่ตั้งเอาไว้

แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่ออยู่ๆก็มีคนไม่รู้จักคนหนึ่ง เดินเข้ามาบอกโยมพี่ว่า...

“เราเป็นประธานกอง มาร่วมบุญกันมั๊ยล่ะ”

โยมพี่ก็ตอบกลับด้วยเสียงอ่อยๆว่า “ก็อยากเป็นเหมือนกัน แต่ไม่มีเงินเลย”

คนไม่รู้จักคนนั้นจึงตอบกลับว่า “งั้นให้ยืมหมื่นนึง เป็นเงินวางเดือน (เพื่อเปิดกองผ้าป่า) ก่อนเอาไหม”

โยมพี่ตอบไปว่า “ถ้าให้ยืม...ไม่มีเงินคืนหรอก แต่ถ้าร่วมบุญด้วย ก็ยินดีรับ”

เมื่อคนที่ไม่รู้จักกันมาก่อนได้ยิน โยมพี่ตอบอย่างนี้ ถึงกับอึ้งชะงักไปครู่หนึ่ง ราวกับมีอะไรมาสะกด และตอบออกมาแบบงงๆว่า “ก็ได้” แล้วรีบฉุดโยมพี่ไปหาผู้ประสานงานเอาโบว์ พร้อมกับควักเงินหนึ่งหมื่นใส่ซอง แล้วหิ้วปีกโยมพี่เข้าไปถวายปัจจัยรับผ้าไตรกับพระเดชพระคุณหลวงพ่อ พอถวายเสร็จโยมพี่ก็เป็นงงไม่หายเลยว่า อยู่ๆมาเป็นประธานกองได้อย่างไร ซึ่งตอนนั้นโยมพี่นึกขอบพระคุณพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯมาก

แต่หน้าที่ต่อไปก็คือ ต้องลุยบอกบุญต่อให้ครบ 1S ภายในหนึ่งเดือน ก่อนถึงกำหนดปิดกองให้ได้ ซึ่งตอนนั้น มีหมอดูซึ่งแม่นมาก มาทักโยมพี่ว่า “ช่วงนี้ ห้ามเดินทางเด็ดขาด เพราะจะเกิดอุบัติเหตุ” ทำให้โยมพี่ไม่กล้าเดินทางไปภาคใต้ เพื่อไปบอกบุญญาติๆเลย จนกระทั่งเวลาผ่านไปถึง 2 อาทิตย์ เธอก็มานั่งคิดว่า เหลืออีก 2 อาทิตย์เท่านั้น จะปิดกองแล้ว ถ้าไม่ไป ก็จะบอกบุญไม่เต็มกองแน่ๆ

โยมพี่ตัดสินใจไม่ได้ จึงเข้าไปนั่งสมาธิที่บ้านคุณยายอาจารย์ นั่งนิ่งๆอย่างมีความสุขตั้งแต่ 3 ทุ่ม ถึง 9 โมงเช้า แต่อยู่ๆก็เห็นภาพตัวเอง กำลังนั่งรถทัวร์ไปภาคใต้ท่ามกลางความมืด และมีเสียงรัวดังขึ้นจากกลางท้องว่า “ไปได้...ปลอดภัย” จึงเป็นเหตุเธอให้ยอมลงใต้ ไปบอกบุญญาติๆทุกคน ก็ในเมื่อตั้งเป้าแล้วก็ต้องทำให้ไปถึงเป้าหมาย เธอบอกบุญมาได้มาห้าพัน

จากนั้นโยมพี่ก็ขึ้นมากรุงเทพฯอย่างปลอดภัย พอขึ้นมาเจอใครก็บอกบุญดะเลยครับ จนวันสุดท้ายที่จะต้องถวาย ก็บอกได้เต็มกองด้วยเวลาจวนเจียนอย่างเฉียดฉิว ในวันที่ 10 ตุลาคม พ.ศ.2544 วันคล้ายวันเกิดของพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ แถมเกินมาอีก 700 บาทด้วยครับ

โยมพี่ชายคนโตของโยมพี่ เกิดมาผิวพรรณดี หน้าตาดี เหมือนเด็กมีบุญมากๆ แถมยังเป็นที่รักที่โปรดปรานของพ่อ-แม่มาก แต่พอเขาอายุได้ประมาณ 10 เดือนกว่า เกิดเป็นโรคฝีดาษ และเสียชีวิตในที่สุด

โยมก๋งของกระผม เป็นเกษตรกร จึงต้องทำกรรมปานาติบาตอยู่เนืองๆ ท่านชอบดื่มเหล้า และทำบุญตามประเพณี แต่ท่านศรัทธาพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำฯมาก ตอนท่านป่วยในช่วงสุดท้ายของชีวิต ด้วยโรคสมองฝ่อ และอัมพฤกษ์ ท่านมักจะร้องให้พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ช่วยให้ท่านหายจากโรคเสมอๆ แต่สุดท้าย ท่านก็เสียชีวิตลง รวมสิริอายุได้ 73 ปี

กระผมขอเรียนถามคำถามพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ดังต่อไปนี้ครับ

1. ทำไมฝนจึงตกต่อเนื่องมากเฉพาะที่วัด จนสาธุชนที่มารับบุญขนกระสอบหินกันด้วยความยากลำบาก และการที่ทุกคนเกือบโดนฟ้าผ่า สายฟ้าที่ฟาดมานั้น หยุดชะงักได้อย่างไรครับ

2. การที่คนทั่วไปอธิษฐานขออะไรกับพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ท่านจะรับรู้ทุกครั้งหรือไม่ครับ และท่านมีหลักการพิจารณาอย่างไรว่า จะช่วยใครบ้างครับ และการที่โยมพี่อธิษฐานขอกับพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ เพื่อให้ได้เป็นประธานกอง ท่านรับรู้หรือไม่ครับ

3. เหตุใด อยู่ๆก็มีคนที่ไม่รู้จักกันเลย เดินมาให้เงินวางเดือน เพื่อให้โยมพี่คนนี้ได้เปิดกองทำบุญได้เป็นอัศจรรย์ และก็ปิดกองได้สำเร็จ พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ท่านช่วยอย่างไรครับ และโยมพี่จะได้รับอานิสงส์อย่างไรที่ปิดกองสำเร็จครับ

4. บุพกรรมใดโยมพี่มักต้องมีเรื่องทุกข์ใจเสียใจหนักๆ ก่อนที่จะมีลาภใหญ่ โยมพี่ต้องแก้ไขวิบากนี้อย่างไร และต้องทำใจอย่างไรเมื่อเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ครับ

5. โยมพี่พอจะมีกำลังบุญในการมีอาชีพที่ดี มีรายได้ที่แน่นอน มีเงินทำบุญประธานกองกฐิน เป็น M กับเขาในชาตินี้บ้างหรือไม่ เพราะก่อนตาย เธอปรารถนาอยู่เรื่องเดียว คือ อยากทำบุญ M ถวายพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ พระเดชพระคุณหลวงพ่อ คุณยายอาจารย์ องค์ละกอง เธอต้องทำอย่างไรบ้างครับ

6. ทำไมก่อนเดินทางไปใต้ โยมพี่นั่งสมาธิที่บ้านคุณยายอาจารย์ ได้นิ่งอย่างมีความสุขได้นานติดต่อกัน 12 ชั่วโมง ทั้งๆที่ไม่เห็นอะไรเลย และภาพที่เห็นตัวเองนั่งรถไปท่ามกลางความมืด และเสียงที่บอกว่า “ไปได้...ปลอดภัย” เกิดจากอะไร หากเธอไม่ได้มานั่งสมาธิที่บ้านคุณยายอาจารย์ จะต้องเกิดอุบัติเหตุตามที่หมอดูทักหรือไม่ครับ

7. โยมพี่ชายของโยมพี่ เกิดมามีผิวพรรณและลักษณะดี บุพกรรมใด ทำให้เขาต้องมาเป็นโรคฝีดาษ ตายตั้งแต่ยังเป็นทารก ตายแล้วไปอยู่ที่ไหน เป็นอย่างไร ได้รับบุญที่อุทิศไปให้หรือไม่ครับ

8. บุพกรรมใด ทำให้โยมก๋งของผมเป็นโรคสมองฝ่อ และอัมพฤกษ์ ขณะที่ท่านป่วย ด้วยความที่ท่านศรัทธาพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำฯ ร้องให้พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯช่วย แต่ท่านก็ไม่ได้ทำบุญอะไรมาก ความศรัทธาในพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ช่วยท่านได้อย่างไรบ้าง ตายแล้วท่านอยู่ที่ไหน เป็นอย่างไรบ้างครับ

9. โยมแม่ พระพ่อ และกระผม ได้สร้างบารมีกับหมู่คณะมาอย่างไร มีหน้าที่อะไรในกองทัพธรรม เคยเข้าถึงพระธรรมกายหรือไม่ครับ ได้ลงมาสร้างบารมีกับหมู่คณะกี่รอบครับ

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

ฝันในฝัน
หลับตาฝันเป็นตุเป็นตะ ตื่นขึ้นมา หาว 1 ที

แล้วก็นำมาเล่าให้ฟังเป็นนิยายปรัมปรากันนะจ๊ะ

1. ฝนที่ตกอย่างหนักถี่ๆหลายวัน เมฆยักษ์ดำทะมึน มีฟ้าผ่าเปรี้ยงมาที่ใกล้สระมหาเศรษฐีทะเลบุญ ด้านหน้ารูปพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯอย่างต่อเนื่อง ทำให้ขนกระสอบหินด้วยความยากลำบาก และเกือบโดนฟ้าผ่ากันทุกคนนั้น ก็เป็นปรากฏการณ์ทางธรรมชาติ ที่จะทำให้เราจะได้สร้างบารมีอย่างพิเศษ คือ ยิ่งลำบากก็ยิ่งได้บุญ เพราะไม่หวาดหวั่นต่ออุปสรรคอันใด

ซึ่งก็จะทำให้มีอานิสงส์โดยย่อ คือ จะเป็นผู้ที่มีกำลังกายที่แข็งแรงมาก มีกำลังใจที่เข้มแข็ง ถ้าเป็นหญิงก็คล้ายมหาอุบาสิกาวิสาขา และจะได้เชื่อมสายบุญกับพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ อีกทั้งจะมีรูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติ คุณสมบัติ พวกพ้องบริวารที่ดี เป็นต้น

2. การที่ทุกคนอธิษฐานถึงพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ขออะไรต่างๆนั้น แม้อยู่ห่างไกลกันก็ตามในทุกภูมิภาคทั่วโลก ท่านก็รับรู้ได้ด้วยธรรมจักขุและญาณทัสนะของท่าน

โดยเฉพาะผู้ที่อธิษฐานจิตที่ศูนย์กลางกาย และสิ่งที่อธิษฐานนั้นเป็นความดี ท่านก็จะเอาทุกคนเข้ากลางธรรมกายของท่าน ประกอบวิชชาธรรมกายแก้ไขไปพร้อมๆกัน
แต่ความสำเร็จของแต่ละคน ที่บางคนช้า บางคนเร็ว ก็ขึ้นอยู่กับวิบากกรรมและกำลังบุญที่ทำมา รวมทั้งความมุ่งมั่นศรัทธาที่ไม่เท่ากัน

โยมพี่ ที่อธิษฐานจิตว่า ขอให้เป็นประธานกองผ้าป่า ท่านก็รับรู้ รวมทั้งคนอื่นๆด้วย ซึ่งท่านก็พยายามแก้ไขให้สมปรารถนาทุกคน

3. อยู่ดีๆคนที่ไม่รู้จักก็เดินมาให้เงินวางเดือน เพื่อให้โยมพี่เปิดกองผ้าป่าได้เป็นอัศจรรย์ และได้ปิดกองได้สำเร็จนั้น พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯก็ส่งผังสำเร็จแห่งความสมปรารถนา ให้ไปดึงดูดผู้มีบุญมาช่วย

โยมพี่ เมื่อปิดกองสำเร็จก็จะได้อานิสงส์โดยย่อ คือ รื้อผังจน ตั้งผังรวย ได้สมบัติทั้งสาม คือ รูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติ และคุณสมบัติ อีกทั้งชาติต่อไปจะรวยมาก
ให้หมั่นสร้างบารมีให้สุดกำลังต่อไป จนกว่าจะหมดอายุขัย

4. โยมพี่ มักจะมีเรื่องทุกข์ใจหนักๆก่อนที่จะมีลาภใหญ่ เพราะในอดีตที่ผ่านมา ก่อนทำบุญมักจะมีใจไม่ผ่องใส อีกทั้งเคยทำให้ใจคนที่จะทำบุญขุ่นมัว มีเรื่องหงุดหงิดใจก่อนทำบุญ บ่อยๆ วิบากกรรมนี้มาส่งผล

จะแก้ไข ก็ให้รักษาใจของตัวเองให้ดี ทั้งก่อนทำบุญ กำลังทำบุญ และภายหลังจากทำบุญแล้ว อีกทั้งอย่าไปทำให้ผู้อื่นขุ่นใจก่อนทำบุญ กำลังทำบุญ และภายหลังจากทำบุญแล้วด้วย

ถ้าหากเจอเหตุการณ์ดังกล่าว ก็ต้องไม่หวั่นไหว ให้รักษาใจให้ใสๆเสมอ อีกทั้งหมั่นนั่งสมาธิ เจริญเมตตาภาวนาด้วย

5. โยมพี่ ได้มีความปรารถนาว่า ก่อนตายขอให้ทำบุญกองกฐินได้เป็น M ถวายมหาปูชนียาจารย์องค์ละกองนั้น ต้องใช้ความเพียรพยายามมาก ไม่ท้อถอย เพราะมีบุญเก่ามาน้อย ดังนั้น จึงต้องทำด้วยตัวเอง และชักชวนคนอื่นมาร่วมบุญด้วย

6. ก่อนเดินทางไปทางใต้ โยมพี่ได้นั่งธรรมะที่บ้านคุณยายอาจารย์ นานถึง 12 ชั่วโมงอย่างมีความสุข ทั้งๆที่ไม่เห็นอะไรเลยนั้น เพราะใจมุ่งมั่นอยากจะเป็นประธานกอง จึงทำให้จิตรวมเป็นสมาธิในระดับหนึ่งที่เข้าถึงปีติสุข

แต่ต่อมาก็ได้เห็นภาพตัวเอง นั่งรถไปในความมืดและได้ยินเสียว่า “ไปได้...ปลอดภัย” ดังขึ้นมานั้น ก็เป็นเรื่องของบุญในตัว ที่ตั้งใจเป็นประธานกองเป็นหลัก บันดาลให้เห็นภาพและได้ยินเสียงนั้น

หากโยมพี่ไม่ได้มานั่งสมาธิที่บ้านคุณยายอาจารย์ ก็ไม่เกิดอุบัติเหตุดังที่หมอดูทักทาย เพราะเธอไม่ได้มีวิบากกรรม ที่จะทำให้เกิดอุบัติเหตุ

7. โยมพี่ชายของโยมพี่ เกิดมามีผิวพรรณและลักษณะดี แต่เป็นโรคฝีดาษ ตายตั้งแต่ยังเป็นทารก เพราะกรรมปาณาติบาตต่างๆ เช่น ฆ่าสัตว์ทำอาหาร เอาสัตว์เป็นๆมาดอง เป็นต้น มาส่งผล

ตายแล้วก็ไปเกิดใหม่เป็นมนุษย์นานแล้ว ไม่อาจรับบุญได้

8. โยมก๋ง เป็นโรคสมองฝ่อ และอัมพฤกษ์ เพราะกรรมในอดีต ที่ฆ่าสัตว์ทำอาหาร และฆ่าขาย รวมทั้งกรรมดื่มสุราและมุสา มารวมส่งผล

ขณะป่วยก็มีความศรัทธาพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ แต่ไม่ค่อยได้ทำบุญมาก เมื่อตายแล้วก็ไปเป็นเทพบุตรสุดหล่อสายพญานาค ชั้นจาตุมหาราชิกา ด้วยบุญที่ทำตามประเพณี และเลื่อมใสในพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ

ได้รับบุญที่อุทิศไปให้บ้าง ทำให้มีทิพยสมบัติดีขึ้นมาหน่อย แต่เป็นระดับทั่วๆไป ให้ทำบุญอุทิศไปให้ท่านอีก

9. โยมแม่ พระพ่อ ตัวลูก ได้สร้างบารมีกับหมู่คณะมา โดยโยมแม่กับพระพ่อก็เป็นกองเสบียง ประเภทตามกำลัง จึงทำให้สายบุญที่มีอยู่กับหมู่คณะไม่หนาแน่น บางชาติก็เจอกัน บางชาติก็ไม่เจอกัน

ส่วนตัวลูกเอง เมื่อพุทธันดรที่ผ่านมาก็เป็นกุลบุตร เบื่อหน่ายในการครองเรือน จึงออกบวชตามพระราชาองค์ที่ออกบวช เมื่อบวชแล้วก็ทำหน้าที่เผยแผ่จนตลอดชีวิต

มีผลการปฏิบัติธรรม เข้าถึงดวงใสๆ องค์พระใสๆ พอเอาตัวรอดกลับดุสิตบุรี ได้ลงมาสร้างบารมี 2 รอบ

ชาตินี้มาเจอกันแล้ว ก็ให้ตั้งใจสร้างบารมีให้เต็มที่ในทุกบุญ แล้วอธิษฐานจิต ตามติดไปดุสิตบุรีวงบุญพิเศษ เขตบรมโพธิสัตว์ อย่าได้พลัดกันเลย