" />
" />
ก่อนที่จะตกปากรับคำ เป็นผู้จัดการในวัยหนุ่ม 28 ปี ผมได้ทำข้อตกลงกับเจ้าของบริษัทว่า “ผมเป็นผู้จัดการให้ได้ แต่มีข้อแม้ว่าทุกคนต้องร่วมมือกับผมนะ ผมก็ไม่ได้ขออะไรมาก แค่ขอตัดเงินเดือนผู้บริหารทุกคนทุกเดือน เพื่อเอาไปทำบุญ” แล้วผมก็รวบรวมเงินเดือน ตั้งแต่หัวหน้าแผนกไปถึงเจ้าของบริษัทฯ ได้เป็นเงินประมาณ 10 ล้านรูเปียต่อเดือน (ประมาณ 100,000 บาท อัตราแลกเปลี่ยนสมัยนั้น) ผมนำเงินเหล่านั้น ไปทำบุญที่วัดพุทธไทยในอินโดนีเซีย เพื่อสร้างวัดให้เสร็จ และซื้อข้าวสารถวายวัด ทำอย่างนี้มาตลอดชีวิตการทำเงิน 25 ปี ทุกๆเดือน
" />
" />
" />
" />
ผลปฏิบัติธรรม
กัลยาณมิตร พันธ์ณรงค์ ชัยประภา (ประเทศอินโดนีเซีย) " />
ผมชื่อ พันธ์ณรงค์ ชัยประภา อายุ 59 ปี จากกรุงจาการ์ต้า ประเทศอินโดนีเซีย มาอยู่ได้ 34 ปีแล้วครับ ผมเริ่มต้นชีวิตที่นี่ โดยการชักชวนของเพื่อนให้เข้ามาทำงาน ในบริษัทฯแห่งหนึ่ง ทำไปทำมาช่วงหนึ่ง ปรากฏว่าผลประกอบการของบริษัทฯออกอาการร่อแร่ ดัชนีความมั่นคงดิ่งลงเหว พนักงานกว่า 400 คน มีสิทธิ์ถูก Lay off ตอนนั้น ผมทำงานเป็นหัวหน้าแผนกหนึ่ง แต่เจ้าของบริษัทฯกลับเห็นแวว จึงติดต่อให้ผมรับตำแหน่งผู้จัดการแทน นึกๆแล้วมันก็เหมือนกับส้มหล่นครับ แต่ส้มใบนี้มีกลิ่นตุๆ เกือบเน่าแล้วครับ
" />
ก่อนที่จะตกปากรับคำ เป็นผู้จัดการในวัยหนุ่ม 28 ปี ผมได้ทำข้อตกลงกับเจ้าของบริษัทว่า “ผมเป็นผู้จัดการให้ได้ แต่มีข้อแม้ว่าทุกคนต้องร่วมมือกับผมนะ ผมก็ไม่ได้ขออะไรมาก แค่ขอตัดเงินเดือนผู้บริหารทุกคนทุกเดือน เพื่อเอาไปทำบุญ” แล้วผมก็รวบรวมเงินเดือน ตั้งแต่หัวหน้าแผนกไปถึงเจ้าของบริษัทฯ ได้เป็นเงินประมาณ 10 ล้านรูเปียต่อเดือน (ประมาณ 100,000 บาท อัตราแลกเปลี่ยนสมัยนั้น) ผมนำเงินเหล่านั้น ไปทำบุญที่วัดพุทธไทยในอินโดนีเซีย เพื่อสร้างวัดให้เสร็จ และซื้อข้าวสารถวายวัด ทำอย่างนี้มาตลอดชีวิตการทำเงิน 25 ปี ทุกๆเดือน จากนั้น ก็มหัศจรรย์ครับ เวลาผ่านไป 1 ปี กว่าๆ ผลปรากฏว่า กิจการก็ดีขึ้นๆ จนต้องขยายงาน จากร่อแร่ กลายเป็นรุ่งเรืองมากๆ จนมีพนักงานเป็น 4,000 คน ตอนนั้นก็แอบภูมิใจครับ คิดว่าตัวเองเก่ง เพราะจริงๆ แล้วผมก็ไม่รู้เรื่องบุญมากหรอกครับ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมผมจึงคิดที่จะทำอย่างนั้น
เมื่อบริษัทฯเจริญ เงินดี หน้าที่การงานสูง ก้าวสู่ระดับผู้บริหาร ก็เปิดโอกาสให้สิ่งไม่ดีต่างๆเข้ามา เช่น เหล้า บุหรี่ อบายมุข และการที่ผมต้องทำงานกับพนักงาน 4,000 กว่าคน และต้องไปให้ถึงเป้าทุกเดือน ทำให้เครียด โมโหฉุนเฉียว อารมณ์เสียบ่อยๆ พออายุ 53 ปี ผมก็ปลดเกษียณตัวเองด้วยปณิธานที่ว่าจะไม่ทำงานจนแก่ตาย แต่กลับใช้เงินที่หามาได้และใช้ชีวิตหมดไปวันๆ หลายปี กับการเล่นกอล์ฟ เพื่อออกกำลังกายให้ร่างกายแข็งแรง
" /> จนเมื่อ เดือนธันวาคม พ.ศ.2547 ผมกลับบ้านที่เมืองไทย และไปเจอกัลยาณมิตรท่านหนึ่งเอา CD เกี่ยวกับกฎแห่งกรรมมาให้พี่สาวดู ผมก็ดูด้วย ดูแล้วผมก็นึกขึ้นมาทันทีว่า “ผมพลาดไปเสียแล้ว” เพราะแต่ก่อนเวลาผมทำผิดศีล ด้วยความรู้สึกเฉยๆ ไม่ได้สนใจว่าผิดแล้วจะเกิดอะไรขึ้น แต่พอได้มาดู และรู้ว่าผลมันมากมายขนาดนั้น ถึงกับต้องไปตกนรก รู้แล้วขนหนาวลุกเลยครับ
ผมจึงตัดสินใจติดจานดาวธรรมที่อินโดนีเซีย เพราะดาวธรรมนี่เอง ที่ทำให้ผมได้รู้จัก เรื่อง บาป บุญ ทำให้เลิกอย่างเด็ดขาดได้ทุกอย่าง ทั้งเรื่อง เหล้า บุหรี่ เที่ยวผู้หญิง เพราะไม่อยากตกนรก และติดตามทำบุญทุกบุญ
บุญแรกที่ทำคือ จานดาวธรรม พอหลวงพ่อบอกบุญจานดาวธรรมให้กับโรงเรียน ผมกลัวจะหมดจึงรีบโทรศัพท์มาขอร่วมบุญด้วย ตอนนั้นทำไป 10 จาน ต่อมาไม่นาน หลวงพ่อประกาศชื่อทาง DMC ผมปีติตัวแทบลอย ตอนนั้นตื่นเต้นมาก หลวงพ่อทักทายผ่าน DMC ว่า “โอ้โฮ...มีมาจากอินโดนีเซียด้วยเหรอ” ผมปลื้มมากครับ และนับเป็นบุญแรกของผมในตอนนั้น แล้วผมก็ไปชวนเพื่อนที่เป็นเจ้าของบริษัทฯที่อินโดนีเซีย เขาก็ทำบุญด้วยทันทีอีก 100 จาน ต่อมาก็สร้างพระธรรมกายประจำตัว ลานธรรม ร่วมบุญเสาแก้วพันปี กฐินปี 48 ทำทุกๆบุญกับหลวงพ่อไม่ขาด และบุญล่าสุดที่ทำคือ ประธานกองกฐิน 49
" />
ตอนนี้ ผมนั่งสมาธิทุกวันครับ เมื่อก่อนนั่งได้แค่ 15 นาที เดี๋ยวนี้นั่งได้ 45 นาทีถึง 1 ชั่วโมง วันหนึ่งรวมได้ 1-2 ชั่วโมง แรงบันดาลใจที่ทำให้ผมนั่งสมาธิมากขึ้น คือ วันหนึ่ง ผมไปถวายปัจจัยกับหลวงพ่อ หลวงพ่อถามว่า “นั่งสมาธิถึงไหนแล้ว” ได้ยินคำถามอย่างนั้น ผมล่ะอ๊าย...อาย เลยครับ เพราะยังไม่ก้าวหน้าไปถึงไหนเลย แถมบางครั้งยังขี้เกียจอีกต่างหาก คราวนี้ก็เลยเกิดลูกฮึดมาฟิตนั่งสมาธิ
" /> เมื่อก่อนนั่งไม่กี่นาทีผมก็เมื่อยแล้ว แต่พอนั่งมากขึ้น ก็เมื่อยน้อยลง และประสบการณ์ที่ดีที่สุดคือ ขณะที่ผมนั่งจรดใจนิ่งๆ ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ 7 ผมจะรู้สึกว่า ตัวเองนิ่ม เหลวไปหมด จนแนบไปกองกับพื้น พอปล่อยนิ่งๆ ก็เห็นแสงสว่างๆ ปรากฏขึ้นมา ซึ่งเป็นแสงที่เห็นแล้วมีความสบาย บางครั้งนั่งแล้วผมรู้สึกเหมือนจะตกเหวบ่อยๆและผมกลัวมากครับ เพราะตอนที่ตกลงไป รู้สึกว่าข้างล่างมันลึกมากๆ
เมื่อผมได้นั่งสมาธิ และดู DMC ทุกวัน ผมรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณหลวงพ่อมากๆครับ ที่เป็นแสงสว่างให้กับผม เพราะถ้าไม่มีหลวงพ่อก็ไม่รู้ว่าผมจะทำอะไรผิดพลาดเพราะความไม่รู้อีกมากมายแค่ไหน ตอนนี้ ผมเข้าใจอย่างแจ่มชัดแล้วว่า ทุกสิ่งเกิดขึ้นจากบุญที่ผมทำมา ไม่ใช่เพราะผมเก่งกาจอะไรเลย
ตอนนี้ ผมใช้เวลาไปกับการทำบุญ นั่งสมาธิ และดู DMC เวลาไม่เห็นหลวงพ่อ ผมก็คิดถึงทุกวันเลยครับ หลวงพ่อไม่ลงผมก็เหงา ผมจะบูชาเจดีย์ ทำวัตรเย็น ดูฝันในฝันทุกวัน ผมขอให้หลวงพ่อ ขาหายเจ็บไวๆ ได้มาที่ประเทศอินโดนีเซียอีกครั้ง
ผมมีความตั้งใจอยากให้บ้านที่ประเทศอินโดนีเซีย เป็นศูนย์ปฏิบัติธรรม และมีอะไรที่จะให้ผมช่วยได้ ผมยินดีที่จะช่วยทุกอย่าง ให้อดีตเมืองพุทธได้สว่างไสวอีกครั้งหนึ่ง และขอติดตามสร้างบารมีไปจนกว่าถึงที่สุดแห่งธรรมครับ
Desktop Version
