เพียงแค่หลับตาเบาๆ เท่านั้นเอง

ผลปฏิบัติธรรม

ยูนี่ (ประเทศเยอรมัน)

ลูกชื่อ ยูนี่ อายุ 21 ปี เป็นชาวอินโดนีเซียค่ะ กำลังศึกษาคณะแพทยศาสตร์ ปี 2 ที่มหาวิทยาลัยเมืองวูสบวร์ก ประเทศเยอรมัน การเรียนของลูกค่อนข้างหนักและยากมาก ต้องท่องจำเยอะ ลูกอยากเป็นหมอเพราะอยากช่วยคนให้หายจากโรคภัยไข้เจ็บ

ลูก เกิดมาในครอบครัวของชาวอินโด ที่นับถือศาสนาพุทธ ซึ่งมีน้อยมากในประเทศนี้ ครอบครัวของลูกมักไปทำบุญตามประเพณีที่วัดใกล้บ้าน เช่น งานบุญผ้าป่าประจำปี แต่เราก็ไม่เคยศึกษาพุทธศาสนาอย่างลึกซึ้งเช่นเดียวกับหลายๆครอบครัวในประเทศอินโดนีเซีย

จนกระทั่งเมื่อปี พ.ศ.2547 ลูกได้รู้จักเพื่อนชาวไทยคนหนึ่ง (นุ่ม) ขณะอยู่โรงเรียนเตรียมมหาวิทยาลัย เมืองมิวนิค ซึ่งต่อมาเธอคนนี้ก็เป็นทั้งเพื่อนสนิทที่ลูกรักมาก และเป็นกัลยาณมิตรที่ให้แสงสว่างแก่ลูก เธอมักนำ CD งานบุญต่างๆ ของ วัดพระธรรมกาย มาให้ลูกดู แปลคำสอนของหลวงพ่อเป็นภาษาเยอรมันให้ฟัง และยังชวนมาร่วมบูชาข้าวพระที่ วัดพุทธเอาสบวร์ก รวมทั้งชวนร่วมบุญทุกๆบุญกับทางวัด ทำให้ลูกได้รู้จักกับ DMC ที่ลูกไม่เคยเห็นมาก่อน ซึ่งลูกเองถึงกับตกตะลึงเมื่อเห็นภาพใน DMC ที่ชาวพุทธเมืองไทยมารวมตัวกันเป็นเรือนแสน มีหัวใจดวงเดียวกันที่จะทำความดี แล้วก็ไม่ใช่แค่ครั้ง 2 ครั้งใน 1 ปี แต่มีคนมาวัดทุกวันอาทิตย์เป็นประจำ เหมือนเป็นครอบครัวใหญ่ ดูแล้วอบอุ่นมาก ลูกอยากให้มีภาพแบบนี้ที่ประเทศอินโดนีเซียบ้างค่ะ

หลวงพ่อคะ...ลูกตื่นเต้นมาก ที่ได้เห็นคนทำความดีกันมากมาย จนเก็บความ alert เบิกบานไม่ได้ ต้องโทรศัพท์ไปเล่าให้ทางบ้านฟัง ทำให้ทางบ้าน alert ไปด้วยและส่งเงินมาร่วมสร้างพระธรรมกาย 2 องค์ค่ะ

ทุกวันนี้ ลูกจะนั่งธรรมะวันละ 1 ชั่วโมงครึ่ง เพราะทุกครั้งที่นั่งธรรมะลูกจะรู้สึกจิตใจสงบ ตัวเบา สบาย มีความสุขมากๆค่ะ เป็นความสุขที่ลูกไม่สามารถเปรียบได้กับความสุขช่วงสั้นๆ เช่น เวลาได้ของขวัญหรือมีเงินเยอะๆ แต่ความสุขที่ได้จากการนั่งสมาธิเป็นความสุขที่ยืนยาว ที่นำออกมาใช้เวลาใดก็ได้ไม่มีวันหมด เพียงแค่หลับตาเบาๆ เท่านั้นเอง และจากการนั่งสมาธินี้เอง ทำให้ลูกรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่า มีกำลังใจที่จะทำความดีอย่างไม่มีที่สิ้นสุด และรักตัวเองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

หลังจากที่ลูกฝึกสมาธิ ลูกก็สัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงหลายๆอย่างในตัวลูก แต่ก่อนลูกไม่รู้จักความพอดี อยากได้อะไรก็ต้องได้ และจะเครียดมากถ้าไม่ได้ แต่หลังจากที่ได้ฝึกสมาธิลูกก็รู้จักวิธีปฏิบัติต่อตัวเองมากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเดือนพฤษภาคมที่ผ่านมา ลูกปวดหูมาก เหมือนได้ยินเสียงสว่านดังในหูตลอดเวลา หมอบอกว่าลูกเรียนหนักเกินไป พักผ่อนน้อย ทำให้เลือดไปเลี้ยงที่หูไม่พอ แถมยังไม่มียารักษาอีก ลูกจึงนึกถึงคำสอนของหลวงพ่อว่า “คนเรา...ถ้าบุญหย่อนก็จะมีอุปสรรค...โรคภัยก็จะเกิด” ลูกจึงเพิ่มเวลาในการนั่งสมาธิมากขึ้น ตอนนี้อาการของลูกดีขึ้นมากแล้วค่ะ

นับตั้งแต่ลูกได้นั่งสมาธิ และได้รู้ว่า เราต้องรักตัวเองอย่างแท้จริง ซึ่งแปลก ที่ตรงข้ามอย่างสิ้นเชิงกับการ เห็นแก่ตัว ที่อยากจะกอบโกยทุกอย่างเข้าตัวเอง โดยไม่คำนึงว่าใครจะเดือดร้อน แต่หากเมื่อเราได้รักตัวเองอย่างแท้จริงแล้ว เรากลับจะมีความรักและปรารถนาดีเผื่อแผ่ต่อทุกคนในโลก ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร เป็นญาติพี่น้อง หรือแม้แต่เป็นศัตรูของเรา

ลูกก็อยากจะเป็นคุณหมอ ที่รักษาจิตใจคนคู่ไปกับการรักษากายให้หายป่วยด้วยค่ะ โดยคนไข้คนแรก ก็คือตัวลูกเอง ซึ่งลูกต้องพยายามรักษาจิตใจตัวเอง แล้วตอนนี้ลูกก็รู้จักกับความพอดีและไม่เครียดแล้วค่ะ ลูกรู้ซึ้งถึงความสำคัญของพระพุทธศาสนาขึ้นมาจับใจ ถึงกับขอสัญญากับเพื่อนรักคนนี้ว่า “ฉันขออะไรอย่างหนึ่งนะ ไม่ว่าเราจะโกรธกันแค่ไหนก็ตาม และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่ถ้ามีงานพระศาสนาเราจะต้องหันหน้าเข้าหากันนะ” เหมือนอย่างที่หลวงพ่อได้ตอกย้ำอยู่ทุกวันว่า “เรื่องส่วนตัวให้วางอุเบกขา เรื่องพระศาสนาให้เอาอุเบกขาวาง” ค่ะ

ลูกขอกราบแทบเท้าหลวงพ่อ ขอขอบพระคุณอย่างสูงสุดจากหัวใจ ที่ทำให้ลูกรู้จักวิธีปฏิบัติช่วยให้ตัวเองหลุดพ้นจากโรคภัยทางใจได้ ถ้าไม่มี DMC ลูกคงไม่เข้าใจและคงจะน้อยใจในโชคชะตา การเรียนอาจตกต่ำ และสภาพจิตใจก็จะย่ำแย่ การมาอยู่ต่างประเทศคนเดียวไม่มีญาติพี่น้อง ไม่มีที่ยึดเหนี่ยวจิตใจเป็นการอยู่ที่ยากมาก ลูกโชคดีเหลือเกินที่มีหลวงพ่อทาง DMC เหมือนมีร่มไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านปกคลุมให้ความร่มเย็นแก่ลูก

ลูกฝันที่จะได้มีโอกาสมากราบหลวงพ่อที่วัดพระธรรมกาย เพราะหลังจากฟังหลวงพ่อพูดถึงประเทศอินโดนีเซียแล้ว ลูกซาบซึ้งใจมากค่ะที่หลวงพ่อให้ความสำคัญ เพราะแม้หลวงพ่อจะเป็นชาวไทย แต่หลวงพ่อรักและจะเชิดชูพระพุทธศาสนาทั่วทั้งโลก ไม่ว่าศาสนาพุทธจะอยู่แผ่นดินใดในโลกก็ตาม ลูกจึงอยากจะทำหน้าที่ แม้จะเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่ลูกก็ฝันที่จะเป็นผู้เผยแผ่พระพุทธศาสนาในประเทศอินโดนีเซียค่ะ