จดหมาย จาก...พระภิกษุ ผู้เป็นต้นเรื่องของ “แก้วกลางดอย”

 

        กระผมระลึกเสมอว่า ถ้าเมื่อ 18ปีที่แล้ว หลวงพ่อไม่ส่งพระอาจารย์ชาญณรงค์ วาณิชฺชชญฺโญ มาเทศน์สอน จัดค่ายเยาวชน ปลูกฝังให้เด็กดอยกลายเป็นเด็กดี ก็คงไม่มีกระผมและเพื่อนๆในวันนี้ พระอาจารย์ได้หล่อหลอมปลูกฝังพวกเรานับสิบนับร้อยชีวิต จนได้มาถึงหมู่คณะได้มาช่วยงานหลวงพ่อครับ

 

 

 

 

 

        กระผมชอบทำบุญตั้งแต่เด็ก เมื่อก่อนชาวพุทธเรามีวัดแต่คนไม่ค่อยเข้าวัด แต่กระผมจะไปวัดทุกวันพระ ถึงแม้ฝนจะตก กระผมก็จะไปวัดคนเดียว กระผมเห็นญาติๆมีลูกมีหลาน ทำมาหากิน กระผมก็คิดว่า “ชีวิตการมีครอบครัว คงไม่ใช่ชีวิตของกระผม ชีวิตเราน่าจะเป็นอีกแบบหนึ่งนะที่ไม่ใช่แบบนี้”

 

 

 

        พอมาเจอพระอาจารย์และมาพบกับหลวงพ่อคุณครูไม่ใหญ่ จึงเข้าใจว่า ชีวิตสมณะนี่แหละครับ ที่ดีที่สุดครับ กระผมตั้งใจว่าเมื่อเรียนจบแล้ว กระผมอยากกลับไปพัฒนาบ้านเกิดของตนเอง และชุดที่กระผมจะใส่กลับไปยังบ้านเกิดของกระผมเมื่อเรียนจบก็คือ ผ้าชุดสุดท้าย หรือ ผ้ากาสาวพัสตร์ นี่แหละครับ กระผมอยากบวชเป็นพระ เพื่อนำธรรมะของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ไปเผยแผ่ในหมู่บ้านของกระผม และจะขยายธรรมะไปให้ทั่วอำเภออมก๋อย บ้านเกิดของกระผมให้ได้ กระผมจะสอนให้คนเลิกนับถือผี แต่หันมานับถือพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ให้รู้จักบาป-บุญ คุณ-โทษ นรก-สวรรค์

 

 

 

        เมื่อก่อนคุณตาของกระผมก็เป็นผู้นำหมู่บ้าน อีกทั้งเป็นผู้นำการเลี้ยงผีด้วยครับ แต่พอได้เรียนรู้คำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ก็ตัดผี คือ เลิกเลี้ยงผีอย่างเด็ดขาด ชนิดที่ว่าหม้อเลี้ยงผี กี่ใบๆคุณตาก็นับมาทุบหมด และประกาศตนเป็นพุทธมามกะ ขอเปลี่ยนจากนับถือผี มานับถือพุทธ แล้วคุณตาก็พาลูกหลานมานับถือพุทธครับ

 

 

        หลังจากเรียนจบแล้ว กระผมได้มาเข้าโครงการบัณฑิตแก้วอินเตอร์ ที่ธรรมอุทยานแก้วกลางดอย อำเภอแม่แอบ จังหวัดเชียงใหม่ ช่วยงานพระอาจารย์ พวกเราได้ช่วยกันตั้งโรงเรียนแก้วกลางดอย เพื่อให้ความรู้วิชาชีพควบคู่กับวิชาชีวิต กับเยาวชนบนดอยให้เป็นชาวพุทธที่เข้มแข็ง ปัจจุบันกระผมและเพื่อนๆอีกหลายรูป ได้มาบวชเป็นพระลูกชายของหลวงพ่อ ในโครงการพระพี่เลี้ยงรุ่นกองพัน 1,500รูป อีกส่วนหนึ่งได้ไปช่วยงานหลวงพ่อในโครงการต่างๆ หลายๆคนไปต่างประเทศในโครงการ The Sun of Peace

 

 

 

 

 

        ในงานอบรมอุบาสิกาแก้ว ห้าแสนคนนี้ ความฝันของผมเป็นจริงครับ กระผมได้มาทำหน้าที่ เป็นพระอาจารย์ผู้ช่วยหัวหน้าศูนย์ เทศน์สอนชาวบ้านที่บ้านเกิด ที่หมู่บ้านยางเปา อำเภออมก๋อย จังหวัดเชียงใหม่ กระผมเริ่มต้นด้วยการรวมหมู่ญาติ แล้วก็ไปรวมคนในหมู่บ้าน มาอบรมอุบาสิกาแก้วได้กว่า 150คน โดยมีวัดดวงดีสะหลีดอนเปา หรือ วัดยางเปา เป็นศูนย์อบรมอุบาสิกาแก้วประจำหมู่บ้าน ที่นี่เป็นศูนย์อบรมอุบาสิกาแก้วอินเตอร์นะครับ ทุกคนที่เข้ารับการอบรมจะพูดเป็นภาษาเดียวกัน คือ ภาษากระเหรี่ยงโป

 

 

 

        กระผมก็จะเทศน์ด้วยเสียงซาวด์แทร็คเป็นภาษากระเหรี่ยงโป มันส์อย่าบอกใครเลยครับ คนมาฟังเทศน์กันเต็มศาลาเลยนะครับ อุบาสิกาแก้ว อายุมากที่สุดก็คือ คุณยายอายุ 70ปี ครับ บางคนติดฝิ่น วันแรกๆออกอาการไม่ไหว แต่พอผ่านไป 3-4วันก็เริ่มดีขึ้น อยู่ได้และถือโอกาสหักดิบตัดใจเลิกฝิ่นไปเลยครับ และที่ปลื้มสุดๆ เห็นจะเป็นอุบาสิกาแก้วผู้หญิงแถวหน้า ที่มาให้กำลังใจกระผมเวลาเทศน์สอน ก็คือ โยมแม่ของกระผมเองครับ กระผมได้ไปชวนโยมแม่มาบวชเป็นอุบาสิกาแก้ว โยมแม่บอกว่า “พอได้สวดมนต์ ได้นึกถึงพระ ได้ยินเสียงสวดมนต์แล้ว จิตใจจะสงบขึ้น อยากจะสวดมนต์ อยากจะนั่งสมาธิ”

 

 

 

        หลายคนบอกว่า มาวัดแล้วอยู่ดีมีความสุข ไม่นึกถึงที่บ้านเลย ตอนที่อยู่บ้าน เขาจะคิดเรื่องการทำมาหากิน แต่พอได้มานั่งสวดมนต์ นั่งสมาธิ อยู่กับเพื่อนที่วัด จิตใจก็รู้สึกดีขึ้น นั่งสมาธิก็สงบขึ้น หลายๆคนจากที่อยู่บ้าน ปวดเข่า ปวดเอว ปวดหลัง พอมาอยู่วัดแล้ว ไม่ปวดไม่เมื่อยเลย ต่างบอกว่าอยากจะมาอยู่วัดครับ

 

        กระผมเห็นหลวงพ่อทุ่มเทกับงานพระศาสนา ซึ่งยากที่จะหาคนที่ทุ่มเทแรงกายแรงใจได้อย่างหลวงพ่อ กระผมและพระลูกชายทุกรูป ขอให้หลวงพ่อมีสุขภาพแข็งแรงครับ เพราะหลวงพ่อ คือ หลักชัยและหลักใจของลูกๆทุกคน ลูกๆชาวดอยทุกคนก็ขอยืนยันว่า “แย เจอ เอ หลวงพ่อ เตเต” หรือ “รักหลวงพ่อจังเลยครับ” และกระผมขอเอาตัวกับหัวใจช่วยงานหลวงพ่อ ชนิดเอาชีวิตเป็นเดินพัน จะช่วยงานหลวงพ่อเผยแผ่ธรรมะของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าไปทั่วโลกครับ