ความรู้สึกของผู้หญิงคนหนึ่ง...เมื่อรู้ว่าต้องเป็นแม่

 

        ลูกชื่อ กัลยาณมิตรทอรุ่ง เหมสุวรรณ์...เจ้าค่ะ ลูกเป็นคุณแม่ที่มีลูกน้อยน่ารักสองคน คนโตมีชื่อเล่นว่า น้องมะเฟือง อายุแปดขวบ คนเล็กมีชื่อเล่นว่า จือเอิน แปลว่าความกตัญญู อายุสองขวบค่ะ ย้อนกลับไปในความรู้สึกแรก เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังตั้งครรภ์ มันเป็นความรู้สึกที่สุดแสนจะมหัศจรรย์ ลูกดีใจมากที่ตัวเองกำลังจะได้ทำหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่ในการให้กำเนิดชีวิต ตอนนั้นลูกแพ้ท้องสุดๆเลยค่ะ โดยจะอาเจียนในช่วงเย็นของทุกวัน กลืนน้ำลายตัวเองก็ไม่ได้ เพราะน้ำลายขมมากๆ จนต้องบ้วนทิ้ง ถ้าดื่มน้ำธรรมดาๆก็จะอาเจียนท่าเดียว ดังนั้นเวลาหิวน้ำจึงต้องทานน้ำแข็งแทนค่ะ

 

        ลูกแพ้ท้องอยู่อย่างนี้สามเดือนเต็มๆ แม้จะทรมานบ้าง แต่ก็รู้สึกสุขใจอย่างที่สุด ลูกรู้สึกรักและผูกพันกับลูกในท้อง แม้เราจะยังไม่เคยเห็นหน้ากัน แต่เราก็สื่อสารกันได้แบบใจถึงใจ ลูกและสามีจะคุยกับเขาบ่อยๆ โดยเอามือลูบท้องไปด้วย และเขาก็จะตอบสนองด้วยการดิ้นเบาๆ แต่บางทีก็เตะที่ท้องอย่างแรงจนรู้สึกได้ชัดเจน

 

        ในช่วงที่ท้องโตมากๆ ก็จะรู้สึกเหนื่อยง่ายขึ้น เดินเหินไม่สะดวก เวลานอนก็ต้องนอนแบบเอนตัวหรือนอนตะแคง เพราะนอนราบไม่ได้ ตลอดเก้าเดือนที่ตั้งท้อง ลูกต้องดูแลตัวเองมากขึ้นหลายเท่า เวลาทานอาหารก็จะทานแต่ของดีมีประโยชน์ โดยจะต้องคำนวณคุณค่าทางอาหารให้ลูกในท้องได้สารอาหารครบทั้งห้าหมู่ ปกติเคยเป็นคนอารมณ์ร้อน ก็จะปรับอารมณ์ให้ผ่องใส และจะไม่ยอมให้ตัวเองอยู่ในสภาวะเครียดอย่างเด็ดขาดค่ะ เพราะกลัวจะกระทบกระเทือนถึงลูกในท้อง ลูกอยากให้เขาเกิดมาเป็นเด็กแข็งแรง อารมณ์ดีเจ้าค่ะ

 

        ตอนท้องแรก เมื่อครบกำหนดคลอด ตอนนั้นเริ่มรู้สึกปวดท้องแบบมีน้ำเดิน ปวดถี่ๆเว้นช่วงทุกห้านาที มองดูนาฬิกาเป็นเวลาเที่ยงคืนตรง จึงเดินทางไปโรงพยาบาล แต่ก็ยังคลอดไม่ได้ เพราะร่างกายไม่พร้อม ลูกจึงต้องทนปวดท้องอยู่อย่างนั้น จนเวลาล่วงไปถึงเจ็ดโมงเช้า ก็ยังคลอดไม่ได้ ลูกเริ่มหมดแรงและปวดถี่ขึ้นเรื่อยๆ จนคุณหมอต้องตัดสินใจทำคลอดด้วยการผ่าท้อง พอฟื้นจากยาสลบ คำแรกที่ถามหมอก็คือ “ลูกอยู่ไหนคะ”

 

        หลวงพ่อเจ้าคะ ครั้งแรกที่ได้เห็นหน้าเด็กตัวเล็กๆที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไข น้ำตาไหลเลยค่ะ มันเป็นความรู้สึกที่วิเศษที่สุด รู้สึกอิ่มใจ ตื้นตันใจ ไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้ ท้องแรกได้ลูกสาวที่น่ารักหน้าตาจิ้มลิ้ม ลูกพยายามเลี้ยงเขาให้เป็นทั้งเด็กเก่งและดีตามที่หลวงพ่อบอกเจ้าค่ะ พอวางแผนว่าจะตั้งครรภ์อีกครั้ง ลูกก็คิดอยากได้ลูกผู้ชายจะได้เข้าคู่กันพอดี ลูกอยากให้การตั้งท้องครั้งนี้คุ้มค่าและมีประโยชน์ที่สุด จึงนั่งสมาธิ ทำใจนิ่งๆ และอธิษฐานกับพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯว่า “ถ้าใครมีบุญที่จะได้บวช และถ้าใครอยากบวชตลอดไป ขอให้มาเกิดในท้องแม่คนนี้นะเจ้าคะ”

 

 

 

        หลังจากนั้น ลูกก็ตั้งครรภ์จริงๆ ตอนไปทำอัลตร้าซาวด์ คุณหมอบอกว่าได้ลูกผู้หญิง ลูกก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ในใจลึกๆอยากได้ลูกชาย เพราะท้องแรกได้ลูกสาวไปแล้ว ลูกทำอัลตร้าซาวด์ทุกเดือน แต่ไม่ว่าจะทำกี่ครั้ง หมอก็ยืนยันว่าเป็นลูกผู้หญิง มีแค่ครั้งเดียวที่บอกว่าอาจจะเป็นผู้ชาย แต่ลูกก็ไม่คิดอะไรค่ะ เพราะไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แม่ก็รักเท่ากันเหมือนกันหมดทุกคน แต่ตอนคลอดปรากฏว่า...ได้ลูกชายค่ะ ตอนนั้นดีใจมากๆ ใจก็แวบนึกถึงพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯทันทีเลยค่ะ

 

        ด้วยความเป็นแม่ จะมีความเป็นห่วงลูกทุกคนอย่างสุดหัวใจ จึงนึกเสมอว่า บุญกุศลใดที่ได้ทำ จงส่งผลให้ลูกทั้งสองเป็นเด็กเก่งและดี ลูกอยากให้ลูกชายได้บวชค่ะ เพราะเพศสมณะเป็นเพศบริสุทธิ์ เป็นชีวิตที่ประเสริฐสุด ลูกไม่รู้ว่าที่คนโบราณบอกไว้ว่า พ่อแม่จะได้เกาะชายผ้าเหลืองขึ้นสวรรค์นั้นเป็นอย่างไร รู้แต่ว่าอยากให้เขาได้พบกับสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิต เพราะไม่อยากให้เขาต้องมาอยู่ในวังวนของชีวิตที่เดี๋ยวสุข เดี๋ยวทุกข์ ไม่มีอะไรเป็นของจริง ลูกอยากให้เขาใช้โอกาสที่ได้เกิดเป็นผู้ชาย ทำประโยชน์ตนให้เกิดขึ้นด้วยการทำพระนิพพานให้แจ้ง และทำประโยชน์กับชาวโลกด้วย

 

        ตอนนี้ ลูกชายยังเล็กอยู่...สองขวบกว่าๆ และไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่ด้วยหัวใจคนเป็นแม่ ไม่ว่าจะต้องรอคอยอีกสักกี่ล้านนาที ก็ยังคงหวังลึกๆว่า เมื่อถึงอายุครบบวช เขาจะบวชศึกษาธรรมะ เป็นบุญให้กับตนเองและพ่อแม่สักครั้งเจ้าค่ะ

 

กัลยาณมิตรทอรุ่ง เหมสุวรรณ์