ความรู้สึกของผู้หญิงคนหนึ่ง...เมื่อรู้ว่าต้องเป็นแม่

 

        ลูกชื่อ กัลยาณมิตรอำไพพร สว่างดี ลูกเป็นคุณแม่ลูกสาม แต่ตั้งท้องเพียงแค่สองครั้ง เพราะท้องที่สองได้ลูกแฝดค่ะ ความรู้สึกแรกที่รู้ตัวว่าจะต้องเป็นแม่ มันเป็นความรู้สึกที่แม้จะผ่านไปแล้วกว่าสามสิบปี แต่ก็ยังคงชัดเจนอยู่ในใจเสมอ วินาทีแรกที่คุณหมอแจ้งว่า มีอีกหนึ่งชีวิตอยู่ในตัวเรา น้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้มอย่างไม่รู้ตัวเลยค่ะ แล้วอีกหลายๆความรู้สึกก็เกิดตามมาอย่างท่วมท้น นั่นคือความรัก ความหวงแหน อยากปกป้องชีวิตน้อยๆที่กำลังจะเกิดมา

 

        ตอนนั้น ไม่ว่าจะทำอะไร จะคิดถึงลูกในท้องก่อนทุกครั้ง ยอมอดในสิ่งที่ชอบ แล้วหันมาทานแต่สิ่งที่มีประโยชน์ เวลามีปัญหาในการทำงานก็ไม่กล้าเครียดไม่กล้าโมโห เพราะกลัวลูกในท้องจะเครียดตาม ลูกโชคดีที่ไม่มีอาการอาเจียน แต่กลับมีอาการแพ้ท้องอย่างอื่นแทน แบบถ้าไม่ได้ทำจะเกิดอารมณ์หงุดหงิดไม่สบายใจ นั่นคือ...จะต้องออกมาใส่บาตรพระทุกเช้า ถ้าพระไม่มาก็จะขับรถเอาภัตตาหารไปถวายที่วัดค่ะ แล้วจากเคยสวดมนต์เสียงเบาๆก็เปลี่ยนมาสวดดังๆให้ลูกในท้องฟังด้วย

 

        พอหกเดือนไปทำอัลตร้าซาวด์ คุณหมอบอกว่าเป็นลูกชาย ร้อยเปอร์เซ็นต์ ลูกดีใจมากเหมือนได้รับของขวัญที่พิเศษที่สุด ลูกมีความลับที่อยากจะเปิดเผยในวันนี้ว่า เวลาที่คุยกับลูกในท้อง ลูกจะบอกเขาตลอดว่า “ถ้าหนูโตขึ้น อย่างน้อยๆต้องบวชให้หม่าม้านะ หนูต้องเป็นพระให้หม่าม้า ให้คุณตาคุณยายด้วย เริ่มต้นด้วยการบวชเป็นสามเณรก่อน แล้วพออายุครบบวชก็ค่อยบวชพระนะจ๊ะ”

 

 

 

        พอพูดเสร็จ เขาก็จะดิ้นแทนคำตอบทุกครั้ง ตอนท้องแรกลูกต้องอุ้มท้องนานถึงสิบเดือน และในช่วงเดือนที่แปดถึงเดือนที่สิบ ลูกไม่สามารถนอนเอาหลังแตะพื้นได้เลยค่ะ เพราะลูกในท้องจะดิ้นแรงมากๆ จนรู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออก ดังนั้นเวลาง่วงก็จะต้องนั่งหลับ หรือบางทีก็ต้องนั่งซบหน้าลงกับขอบเตียงถึงจะหลับได้ค่ะ ยิ่งตอนท้องที่สองเป็นลูกแฝด ท้องจะใหญ่มากกว่าปกติ ท้องสี่เดือนเหมือนคนท้องเก้าเดือน เวลาจะเดินจะลุกจะนั่ง...ลำบากมาก มันอุ้ยอ้ายและอึดอัด แต่ก็มีความสุขนะคะ เมื่อถึงกำหนดคลอด ขอบอกว่าอาการปวดท้องใกล้คลอดเป็นอะไรที่ทรมานมากๆ แถมร่างกายของลูกก็ไม่อำนวยในการคลอดแบบธรรมชาติ ต้องทนปวดท้องอยู่นาน จนคุณหมอตัดสินใจทำการผ่าท้องคลอดค่ะ

 

 

 

        การอุ้มท้องที่ว่าเหนื่อยแล้ว แต่การเลี้ยงดูให้พวกเขาเติบโตขึ้นเป็นคนดี และมีความปลอดภัยในชีวิตนั้นยากยิ่งกว่า กว่าที่ลูกแต่ละคนจะโตขึ้นมา แม่ต้องเลี้ยงดู ทะนุถนอมอย่างสุดชีวิต ต้องอบรมพร่ำสอน และคอยระมัดระวังภัยอันตรายต่างๆที่อาจจะมาถึงตัวลูกได้ และลูกเองก็เป็นแม่คนหนึ่งที่พร้อมจะปกป้องเจ้าตัวน้อยจากภัยต่างๆด้วยชีวิตค่ะ

 

        ลูกผ่านการทำงานและผ่านตำแหน่งมามากมาย แต่ตำแหน่งที่ภูมิใจที่สุด คือ ตำแหน่งแม่ และความภาคภูมิใจที่เหนือกว่าตำแหน่งแม่ธรรมดาๆ ก็คือ ตำแหน่งของโยมแม่เจ้าค่ะ

 

        ย้อนไปในวันที่ลูกชายของลูก คือ น้องโก้ มีอายุได้ยี่สิบปีเต็ม และพร้อมที่จะบวชในพระพุทธศาสนา วันนั้นเป็นวันที่ชีวิตความเป็นแม่สมบูรณ์แบบที่สุด พอได้เห็นชายผ้าเหลืองของพระลูกชาย มันตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก ลูกรู้สึกว่ายี่สิบปีที่เฝ้าทะนุถนอมเลี้ยงดูเขามา วันนี้เป็นวันที่แม่สมปรารถนาที่สุดแล้ว ลูกรู้สึกวางใจ อุ่นใจที่สุดที่ได้ฝากแก้วตาดวงใจเอาไว้ในพระพุทธศาสนา ถวายเป็นบุตรของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าค่ะ

 

กัลยาณมิตรอำไพพร สว่างดี