ความรู้สึกของผู้หญิงคนหนึ่ง...เมื่อรู้ว่าต้องเป็นแม่

 

        ลูกชื่อ กัลยาณมิตรรัตนาพรณ์ เจริญเวชพิพัฒน์ ลูกเป็นคุณแม่ที่มีความสุขที่สุดคนหนึ่ง เพราะมีลูกที่น่ารักถึงสองคน ลูกชายคนโตมีชื่อเล่นว่า น้องบิ้ว ลูกสาวคนเล็กมีชื่อเล่นว่า น้องเบสท์ ในวินาทีแรกที่รู้ว่ากำลังตั้งครรภ์ เป็นความรู้สึกที่วิเศษที่สุด และไม่เพียงลูกเท่านั้นนะคะที่ดีใจ ทุกคนในครอบครัวต่างก็ดีใจ และรอคอยสมาชิกใหม่ด้วยหัวใจที่จดจ่อ ตามความคิดแบบครอบครัวคนจีน ส่วนใหญ่ต้องการให้ลูกคนแรกเกิดมาเป็นผู้ชาย เพื่อเอาไว้สืบสกุล และครอบครัวของลูกก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน แต่ที่พิเศษกว่านั้น คือ ทุกคนคิดเหมือนกันว่า ถ้าเกิดมาเป็นผู้ชาย เขาจะได้มีโอกาสทำหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่นั่นคือ การบวชพระสืบทอดอายุพระพุทธศาสนา

 

        ตั้งแต่เริ่มตั้งท้อง ลูกจะดูแลตัวเองเป็นอย่างดี ประคบประหงมลูกในท้องประดุจไข่ในหิน ดูแลทั้งร่างกายและจิตใจ ตอนตั้งท้องลูกไม่กล้าไปทำอัลตร้าซาวด์เลย เพราะกลัวคลื่นความถี่จะไปกระทบกระเทือนลูกในท้อง จึงไม่รู้เลยว่าเด็กที่อยู่ในท้องนั้นเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง แต่จะเป็นอย่างไรก็แล้วแต่ แม่ก็รักและผูกพันเหมือนกันหมดค่ะ

 

        ลูกจะคุยกับลูกในท้องเสมอว่า “บุญที่หม่าม้าทำมาทั้งหมด ขอให้ช่วยคุ้มครองหนูให้แข็งแรง หม่าม้าไม่รู้ว่าหนูจะเกิดมาเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แต่ขอให้หนูเกิดมาเป็นคนดีนะลูก แต่ถ้าเป็นผู้ชายอย่าลืมบวชให้หม่าม้านะ”

 

        ในช่วงใกล้คลอด ท้องจะใหญ่มากทำให้เดินไม่สะดวกและเหนื่อยง่าย ขนาดจะนอนก็ยังลำบาก ต้องนอนแบบเอนๆ เมื่อยก็เมื่อยแต่ก็ทนเพื่อลูกในท้องค่ะ ตอนใกล้คลอดลูกไม่ปวดท้องทุรนทุราย แต่จะปวดเป็นช่วงๆ เหมือนปวดเตือน เตือนว่าลูกในท้องอยากออกมาแล้ว ลูกไปถึงโรงพยาบาลสิบโมงเช้า ในช่วงรอคลอดก็จะมีอาการปวดท้องถี่ๆ แม้ปวดไม่มากถึงขนาดต้องร้องครวญคราง แต่กว่าจะคลอดสำเร็จก็เกือบบ่ายสองโมงค่ะ ทำเอาหมดเรี่ยวหมดแรงไปเลยค่ะ

 

        หลวงพ่อเจ้าคะ...มันก็แปลกดีนะคะ ไม่ว่าตัวลูกจะหมดเรี่ยวหมดแรงหรือเหนื่อยสักแค่ไหน เมื่อคุณหมออุ้มเจ้าตัวน้อยมาให้ดู ความเหนื่อยทุกอย่างก็ได้มลายหายไป เปลี่ยนไปเป็นความสุขที่ท่วมท้นหัวใจทันทีเลยค่ะ และคุณหมอยังอีกบอกว่าได้ลูกผู้ชาย ร่างกายแข็งแรงสมบูรณ์ทุกประการ ตอนนั้นลูกพูดอะไรไม่ออก มันตื้นตันไปหมดเลยค่ะ ดีใจมากๆ คิดว่าที่อุ้มท้องและคอยทะนุถนอมมาโดยตลอดเก้าเดือนนั้นสมปรารถนาแล้ว

 

        ช่วงแรกของการเลี้ยงดู ลูกจะมีความเป็นห่วงกังวลตลอด เวลานอนก็หลับไม่สนิท เพราะแค่เขาร้อง...แอ๊ะ แม้ยังไม่ถึงกับร้องไห้ ก็ต้องลุกขึ้นมาดู ดูว่าร้องทำไม ร่างกายอบอุ่นดีไหม หิวหรือเปล่า โดนมดกัดหรือเปล่า เวลาดื่มนมแล้วสำลักก็จะกังวลว่าทำไมลูกสำลัก จะเป็นอะไรไหม พอโตขึ้นมาหน่อยเขาก็มีความดื้อและซนเป็นธรรมดา แต่ถ้าเกินธรรมดาก็จะถูกดุถูกตี แม้จะตีลูกด้วยความหวังดี แต่ทุกครั้งที่ตีหรือดุเขา ลูกเป็นต้องเบือนหน้าหลบ ที่หลบเพราะกำลังแอบเช็ดน้ำตาค่ะ คำที่บอกว่าเวลาลูกเจ็บ...แม่จะเจ็บกว่าเป็นสองเท่านั้นเป็นความจริง

 

        มีครั้งหนึ่งเขาป่วยหนักมาก ต้องเข้าห้องไอซียู ตอนนั้นเป็นนาทีวิกฤต เพระคุณหมอบอกว่าให้ทำใจ อาการ50-50...หัวใจลูกแทบสลาย ถ้าเจ็บแทนได้ลูกก็ยอม ตอนนั้นคิดแต่ว่าขอให้รักษาชีวิตเขาไว้ได้ จะต้องทำอะไรก็ยอมได้ทั้งนั้น หรือถึงแม้จะต้องแลกด้วยชีวิตของตัวลูก ลูกยอมได้ทุกอย่างค่ะ

 

 

 

        เมื่อถึงวันที่ลูกชายเดินเข้ามา แล้วบอกว่า “หม่าม้า ปีนี้บิ้วพร้อมจะบวชให้หม่าม้าแล้วนะครับ”_ตอนนั้นลูกมีความสุขมาก คิดอยู่ในใจโดยไม่บอกใครว่า นี่แหละคือสิ่งที่เรารอคอย คอยวันที่จะได้เห็นลูกชายห่มผ้าเหลือง แม้ตอนนั้นจะเป็นการบวชในช่วงสั้น เพราะเขายังเรียนไม่จบ แต่ลูกก็มีความสุขมาก ลูกมีความในใจที่ไม่เคยบอกเขาเลยว่า หัวใจของแม่ยังแอบหวังลึกๆอยู่ในใจว่า เมื่อเขาเรียนจบแล้ว เขาจะกลับมาบวชให้แม่ได้ชื่นใจอีกสักครั้ง อย่างน้อยๆหนึ่งพรรษาค่ะ

 

        ในฐานะแม่ ขอฝากไปยังลูกๆทุกคนว่า ลูก คือ แก้วตาดวงใจ ถ้าเป็นลูกสาวก็ต้องทำตัวให้ดีให้น่ารัก แต่ถ้าเป็นลูกชาย อย่าลืมหาโอกาสบวชทดแทนคุณพ่อแม่ และรู้ไว้เถอะค่ะ แม่ทุกคนรอคอยวันที่ลูกชายจะได้บวชสักหนึ่งพรรษาจริงๆ

 

กัลยาณมิตรรัตนาพรณ์ เจริญเวชพิพัฒน์