ความรู้สึกของผู้หญิงคนหนึ่ง...เมื่อรู้ว่าต้องเป็นแม่

 

        ลูก...กัลยาณมิตรศรีสมบัติ ศิริโรจน์ คุณแม่ลูกสอง ที่มีลูกสาวน่ารักหนึ่งคนชื่อ...น้องแอ๊ะ และมีลูกชายที่แสนดีอีกหนึ่งคนชื่อ...น้องเอ๊าะ ลูกอยากบอกว่า คนเป็นแม่ไม่ว่าจะมีลูกกี่คน ก็จะมีความรักให้ลูกเท่าๆกัน แต่อาจจะเป็นห่วงไม่เท่ากันค่ะ ลูกคนไหนสุขภาพดี มีความประพฤติดี แม่ก็ห่วงน้อยหน่อย แต่ลูกคนไหนที่อ่อนแอ เรียนไม่เก่ง หรือทำตัวไม่ดี แม่ก็ต้องประคับประคองดูแลมากเป็นพิเศษ ดังนั้นถ้าลูกๆคนไหนที่คิดว่าแม่รักลูกไม่เท่ากัน ก็ขอจงเปลี่ยนความคิดเถอะค่ะ แล้วก็อย่าคิดน้อยใจไปเลย เพราะถ้าเอกซเรย์ความรู้สึกในหัวใจคนเป็นแม่ได้ ก็จะเห็นว่า...รักนั้นไม่ลำเอียงเลยสักนิด

 

        ตอนที่รู้ตัวว่าตั้งครรภ์ ลูกดีใจมากที่จะได้ทำหน้าที่ที่สำคัญที่สุดในการให้กำเนิดทารกน้อย ซึ่งถือว่าเป็นของขวัญอันล้ำค่าของชีวิต มันทำให้ลูกแฮปปี้กับชีวิตเป็นอย่างมาก และรู้ว่าต่อจากนี้ไปเราจะทำทุกอย่างเพื่อใคร...ก็เพื่อลูกในท้องค่ะ หลังจากนั้นลูกจึงเริ่มวางแผนชีวิต เตรียมความพร้อมทั้งเรื่องความมั่นคงทางการเงิน เตรียมปรับปรุงเปลี่ยนแปลงตัวเองทุกอย่าง เพื่อเป็นต้นแบบที่ดีให้กับลูกน้อย และหันมาดูแลสุขภาพของตนเองเพิ่มขึ้นเป็นหลายเท่า

 

        ในช่วงสามเดือนแรก ลูกมีอาการแพ้ท้องหลายอย่าง เบื่ออาหาร ทานอะไรได้น้อยมาก อาเจียนแทบทุกเช้า พออายุครรภ์ได้ห้าเดือน เจ้าตัวน้อยก็เริ่มแสดงตัวค่ะ เขาเริ่มดิ้นไปดิ้นมา ไม่ได้นอนเงียบๆเหมือนตอนแรก ยิ่งในช่วงเดือนที่เจ็ด เขาดิ้นมาก จนท้องของลูกกระเพื่อมเป็นคลื่น ราวกับเจ้าตัวน้อยกำลังเล่นเวฟอย่างสนุกสนาน ผนังท้องของลูกจะปูดขึ้นตามส่วนของอวัยวะของเขาที่กระทุ้งมาที่ท้องของลูก ทั้งศอก เข่า ทุกการเคลื่อนไหวของเขา ลูกยังจำได้ดีค่ะ

 

        พอเข้าสู่เดือนที่แปด ลูกก็เริ่มเตรียมข้าวของมากมายเพื่อรอต้อนรับเจ้าตัวน้อย เตรียมเบาะเด็ก เสื้อเด็กอ่อน ถุงมือ ถุงเท้า สบู่เด็ก ผ้าเช็ดตัว ลูกใช้ผ้าสาลูตัดเย็บเป็นผ้าอ้อมเตรียมไว้ทั้งหมดสามโหล และไปซื้อตำราคุณแม่มาอ่านเพื่อเตรียมดูแลลูกน้อยอย่างถูกวิธี

 

        ตอนท้องแรกลูกคลอดง่ายมาก พอขึ้นเตียงเตรียมคลอดไม่ถึงห้านาทีก็คลอดออกมาอย่างสบายๆค่ะ แต่พอท้องที่สอง(ท้องลูกชาย)เป็นการคลอดที่ทรมานสุดๆ และก่อนวันคลอดหกวัน ลูกยังลื่นล้มหัวฟาดซีเมนต์หน้าห้องน้ำอย่างแรงอีกด้วย ดีที่ลูกเอาศอกยันพื้นไว้ได้ทันจึงไม่กระทบกระเทือนถึงลูกในท้อง แต่ตัวลูกเองบอบช้ำและบาดเจ็บ การปวดท้องคลอดครั้งที่สองนั้นทรมานมาก ลูกมีอาการน้ำเดินเป็นเลือด มดลูกไม่ทำงาน ไม่บีบตัว หมอจึงต้องฉีดยาเร่งการคลอดทำให้มดลูกบีบตัว และเพื่อให้กล้ามเนื้อขยายตัว ยิ่งฉีดยาเร่งก็ยิ่งปวดทรมานที่สุด การคลอดครั้งนี้ทำให้ลูกเข็ดกับการคลอดไปตลอดชีวิตเลยค่ะ แต่ในช่วงเวลาที่ได้เห็นหน้าลูกตัวน้อย ได้ให้นมลูกด้วยตัวเอง เป็นสิ่งที่เชื่อมสายใยความผูกพันระหว่างแม่กับลูกที่อบอุ่นที่สุด

 

 

 

        การคลอดว่ายากแล้ว แต่กว่าจะเลี้ยงจนเติบโตนั้นยากกว่า ตอนที่ลูกชายมีอายุได้หกวัน เขาท้องเสียอย่างรุนแรงถึงสิบเก้าวัน ในขณะที่ลูกเองก็ต้องนอนพักฟื้นหลังคลอด แต่ก็ต้องอุ้มเขาไว้แนบอกทุกคืน เพราะเวลาเขาป่วยจะร้องโยเยไม่ยอมนอน เห็นลูกทรมานแบบนั้นหัวใจคนเป็นแม่แทบสลาย กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ได้แต่เฝ้าภาวนาให้ลูกหายป่วยเร็วๆ

 

        ลูกจะเฝ้าดูพัฒนาการของเจ้าตัวน้อยตลอดเวลา และจะตื่นเต้นดีใจถ้าเขามีพัฒนาการตามวัย ตั้งแต่คว่ำ คลาน นั่ง ตั้งไข่ จนถึงเดิน ลูกคิดเสมอว่า จะลืมอะไรก็ลืมได้ แต่ต้องไม่ลืมที่จะปลูกฝังคุณธรรมความดีให้กับเขา ดังนั้นลูกจะสอนให้เขาทั้งสองคนเป็นคนดีก่อนที่จะเป็นคนเก่งเสมอ จะปลูกฝังเรื่องศีลห้า โดยถ้าอยู่ในวัยอนุบาล ลูกจะเน้นสอนศีลข้อที่หนึ่ง ข้อที่สอง และข้อที่สี่ พอเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นก็จะเน้นสอนเรื่องศีลข้อที่สาม และข้อที่ห้า พร้อมทั้งสอนให้รู้จักการทำทานและนั่งสมาธิ ซึ่งได้ผลดีมากๆ เพราะการปลูกฝังเรื่องศีลห้าเป็นการพัฒนาความรู้สึกนึกคิด ทำให้เขารู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควรค่ะ

 

        แถมลูกชายสุดที่รัก ยังเพิ่มความปีติใจให้กับลูก ด้วยคำมั่นสัญญาที่เขาพูดออกมาเองว่า...คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะบวชให้คุณแม่อย่างแน่นอน แค่ประโยคสั้นๆแต่กลับทำให้หัวใจพองโต และมีความสุขได้มากมายอย่างไม่น่าเชื่อค่ะ