ความรู้สึกของผู้หญิงคนหนึ่ง...เมื่อรู้ว่าต้องเป็นแม่

 

        ลูกชื่อ กัลยาณมิตรชัชฎาพร สอนเนียม เป็นคนลพบุรีค่ะ ลูกเป็นแม่ที่ไม่โชคดีเหมือนแม่คนอื่นๆ เพราะความจนทำให้ต้องเร่ร่อนมาทำงานโรงงานในกรุงเทพฯ เพื่อแลกกับค่าแรงงานขั้นต่ำ จึงไม่ได้อยู่กับลูกชาย และต้องยกลูกชายให้ยายเลี้ยงตั้งแต่อายุได้สามเดือน ตอนพรากจากลูกชายนั้น ทำใจแทบไม่ได้ นอนร้องไห้น้ำตาไหลอยู่เป็นเดือนๆ เพราะคิดถึงลูก และนับจากนั้น จึงมีความรู้สึกตลอดเวลาว่า ลูกจะเข้าใจแม่ไหม ลูกจะคิดกับแม่อย่างไร ลูกจะรักแม่เหมือนกับที่แม่รักเขาไหม เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมานานถึง 21-ปี ความห่างไกล ทำให้ไม่เคยได้ยินคำว่า “รักแม่” ออกจากปากเขาเลย

 

 

 

        แต่สำหรับแม่แล้ว ไม่เคยรักลูกลดลงเลย แถมยังทรมานใจที่ครอบครัวของเราไม่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาอย่างมีความสุขเหมือนกับครอบครัวอื่น ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้แม่เป็นห่วงลูกมากกว่าแม่ปกติทั่วไป เพราะกลัวว่าลูกจะกลายเป็นเด็กมีปัญหา

 

        พอเขาโตเป็นวัยรุ่น เป็นช่วงที่ลูกชายเกเรที่สุด จนลูกรู้สึกทุกข์ใจมาก และไม่รู้จะแก้ปัญหานี้อย่างไร จนกระทั่งหลวงพ่อจัดให้มีโครงการบวชพระหนึ่งแสนรูป ลูกจึงบอกลูกชายว่า “เกิดมาชาตินี้ แม่ไม่ขออะไรมาก ขอให้ลูกบวชให้แม่ที่วัดนี้สักครั้งได้ไหม”_เขาก็ตอบออกมาว่า “บวชก็ได้”_แต่หลังจากที่เขารับปากว่าจะบวช สิ่งที่เขาทำกลับตรงกันข้ามทุกอย่าง จนตอนหลังมารู้ว่าลูกชายตอบแม่ไปอย่างนั้นเอง แต่หากเขามาแอบรู้ความรู้สึกของผู้เป็นแม่ ที่มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะให้ลูกชายได้บวชอยู่กับหลวงพ่อ เขาจะรู้ว่าคำพูดของเขาในวันนั้นทำให้แม่ดีใจมากที่สุดในชีวิต จนไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว

 

        แต่พอเหตุการณ์กลายเป็นแบบนี้ ลูกก็เสียใจมาก แต่ก็บอกใครไม่ได้ เพราะถ้าพูดไป เขาจะหาว่าเราเป็นแม่ที่บังคับลูกจนเกินไป แต่หากทุกคนได้มายืนในสถานะเดียวกัน คือ...เป็นแม่จนๆที่ไม่มีสมบัติอะไรจะให้ลูกเลย แต่สิ่งเดียวที่จะให้เขาได้ คือ ทำให้ลูกเป็นคนดี และให้ความดีดูแลลูกแทนหลังจากที่เราตายจากลูกไปแล้ว ซึ่งหากสิ่งนี้ แม่อย่างเรายังให้ลูกไม่ได้อีก แม่คงกลายเป็นแม่ที่นอนตายตาไม่หลับ

 

        ตอนนั้น ลูกกังวลมาก จนต้องลางานเดินทางไปลพบุรี ยอมขาดรายได้ เพื่อไปพูดให้ลูกชายยอมบวช แต่พอไปถึง ลูกชายรีบโทรศัพท์ให้เพื่อนขับรถมารับพาหนีไปนครสวรรค์ทันที สิ่งนี้ทำให้ลูกสะเทือนใจมาก เพราะมันทำให้ทุกอย่างคลาดเคลื่อนเลือนรางไปหมด แม้ลูกโทรศัพท์ไปหาลูกชาย เขาก็ไม่ยอมรับสาย หายหน้าหายตาไปเลย และขณะเดียวกัน ยายก็โทรศัพท์มาว่า ลูกชายไปอยู่กับเพื่อนไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องอีกแล้ว ไปตั้งวงเหล้า เป็นไอ้ขี้เมาอีก

 

        จนสุดท้าย ลูกได้ไปปรึกษาพระอาจารย์หัวหน้าศูนย์อบรมที่จังหวัดขอนแก่น บอกท่านว่าอยากให้ลูกชายไปบวชให้ไกลจากลพบุรี จะได้หนีกลับบ้านไม่ได้ เพื่อนๆจะได้ไม่ไปตามให้สึกออกมากินเหล้า ท่านก็รับปากว่าจะช่วย จากนั้นลูกจึงโทรศัพท์ไปนัดแนะกับยายว่า ทำอย่างไรก็ได้ให้หลานอยู่บ้านคืนนี้ให้ได้ จากนั้น ผู้เป็นแม่ก็แอบเตรียมชุดนาค เตรียมเครื่องใช้ในการอบรมทุกอย่างให้ครบ และคืนนั้นเอง พระอาจารย์ก็ให้คนขับ ขับรถจากจังหวัดขอนแก่นไปจังหวัดลพบุรี มาถึงบ้านตอนเที่ยงคืน ลูกก็ไปปลุกลูกชายขึ้นมา และให้พระอาจารย์พูดชวนและพาไปขอนแก่น เพื่อเข้าโครงการ อบรมในคืนนั้นทันที

 

 

        นับจากนั้น ลูกก็นั่งภาวนาทุกลมหายใจว่า ให้ลูกชายอยู่จนครบโครงการให้ได้ นับวันรอ จนถึงวันที่ต้องไปทำพิธีขอขมา ด้วยใจที่ตุ๋มๆต่อมๆตลอดเวลา เพราะไม่รู้ว่าลูกชายจะหนีไปเมื่อไหร่ แต่พอได้เห็นลูกชายอยู่ในขบวนแถวของนาค ก็รู้สึกดีใจ เต็มตื้นน้ำตาซึม อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เป็นวันที่คนเป็นแม่รอคอยมาชั่วชีวิตก็ว่าได้ และสุดท้ายลูกชายก็ยอมบวชจนจบโครงการ และตัดสินใจบวชต่อเป็นพระพี่เลี้ยงช่วยงานโครงการอุบาสิกาแก้วหน่ออ่อนทั้งสองรุ่น

 

        ตอนที่ลูกชายบวชอยู่นั้น แม่รู้สึกหมดห่วงในทุกสิ่ง หากเป็นไปได้ก็อยากให้เขาบวชอย่างนี้ตลอดไป สิ่งนี้แม่ไม่ได้ปรารถนาเพื่อตัวเอง แต่แม่อยากให้ลูกบวชเพื่อให้เขามีชีวิตที่ปลอดภัยในวัฏสงสาร เพราะความรักจากแม่ แม้มากขนาดไหน หรือจะให้เอาหัวใจของความเป็นแม่มาเดิมพัน ก็ช่วยลูกพ้นจากนรก เพราะความผิดพลาดที่เขาเคยทำมาไม่ได้ แต่หากแม่ทำให้เขาได้บวช บุญบวชนี่แหละ จะอุ้มไม่ให้เขาตกนรก และถ้าลูกเป็นพระ แม่ก็ไม่ต้องห่วงอะไรมาก ไม่ต้องห่วงว่าวันๆเขาจะไปกินเหล้ามีเรื่องกับใคร ขับรถดึกๆจะไปชนไหม เพราะขณะบวชในโครงการของหลวงพ่อนี้ เขาต้องเอากำลังกายกำลังใจ มาช่วยงานพระศาสนา ช่วยงานหลวงพ่อ ซึ่งตัวเขาเองก็ได้บุญ พระศาสนาก็เจริญ

 

        หลวงพ่อค่ะ...พระลูกชายได้บอกกับลูกว่า ได้อะไรดีๆจากการบวชมากมาย ได้ทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ อีกทั้งยังภูมิใจที่ได้เป็นพระอาจารย์เทศน์สอนด้วย และท่านได้มาสารภาพกับโยมผู้เป็นแม่ว่า ตลอดเวลาก็รู้ว่าโยมแม่รักและเป็นห่วง แต่ที่ผ่านมาขอดื้อบ้าง เพราะเป็นช่วงวัยรุ่น และท่านก็บอกอีกว่า “รักโยมแม่นะ”_พอลูกได้ฟังตรงนี้ มันเต็มตื้นมาจุกอยู่ที่คอ เพราะตลอดเวลา 21-ปีเท่าอายุของลูกชาย ลูกไม่เคยรู้เลยว่า ลูกชายคิดอย่างไรกับเรา แต่วันนี้รู้แล้วค่ะว่า...เขารักแม่

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

 

กัลยาณมิตรชัชฎาพร สอนเนียม