ความรู้สึกของกัลยาณมิตรพัชรา กาสินพิลา...เมื่อรู้ว่าต้องเป็นแม่

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงค่ะ

 

        ลูกชื่อกัลยาณมิตรพัชรา กาสินพิลา ลูกขอส่งความรู้สึกของคนเป็นแม่ ข้ามน้ำข้ามทะเลจากเมือง Fort-Lauderdale_USA_ค่ะ บ้านของลูกเป็นศูนย์ปฏิบัติธรรมประจำเมือง ลูกอยากบอกคุณครูไม่ใหญ่ว่า สายตาที่ครูไม่ใหญ่มองผ่านจอ DMC_มา ทำให้ลูกมีกำลังใจในการทำความดีเสมอเลยค่ะ

 

        ลูกตั้งท้องครั้งแรกตอนอายุ 23-ปี เดิมทีลูกเป็นคนที่กระฉับกระเฉง ว่องไว แต่ช่วงตั้งท้องจะรู้สึกเชื่องช้า เหนื่อยง่าย หิวเร็ว จากคนอารมณ์ดี ก็จะเปลี่ยนเป็นคนฉุนเฉียวหงุดหงิดง่าย และมีอาการผะอืดผะอม พอไปตรวจ คุณหมอบอกว่ากำลังตั้งครรภ์ ลูกไม่ได้ตื่นเต้นหรือดีใจจนร้องไห้ รู้แต่ว่ากำลังอึ้งและใช้ความคิด ในใจลึกๆรู้สึกกังวลว่าจะเลี้ยงเขาได้ดีแค่ไหน เพราะบ้านก็ต้องเช่า รถก็ต้องผ่อน เงินเก็บก็ไม่มี แล้วจะเอาเวลาไหนไปเลี้ยงลูก สุดท้ายลูกคิดว่า เป็นไงเป็นกัน...เราต้องเลี้ยงลูกของเราให้ดีที่สุด

 

        แต่เวลาผ่านไปไม่นาน ทารกในครรภ์มีอาการตัวฝ่อ ลูกรู้สึกใจเสียอย่างบอกไม่ถูก เพราะรู้สึกรัก หวงแหนและอยากปกป้องลูกน้อยในครรภ์มาก หมอให้ไปฉีดยาทุกอาทิตย์...ลูกก็ไป หมอให้นอนเฉยๆนิ่งๆไม่ให้เคลื่อนไหวเลย 14-วัน...ลูกก็ทำ ลูกยอมทำทุกอย่างตามที่หมอบอก แต่สุดท้ายก็รักษาชีวิตเขาไว้ไม่ได้ เพราะแท้งไปในที่สุดค่ะ

 

        สี่ปีต่อมา ลูกตั้งครรภ์อีกครั้ง โชคดีที่ไม่มีอาการแพ้ท้องเหมือนแม่คนอื่นๆ แค่จะรู้สึกง่วงนอนในตอนบ่าย มีความรู้สึกอยากรักษาศีลห้าให้บริสุทธิ์ และอยากใส่บาตร ช่วงนั้นลูกกินเก่งมาก ในขณะที่ท้องโตขึ้น ตัวลูกก็ใหญ่ขึ้นด้วย น้ำหนักขึ้นตั้ง 12-กิโลกรัมค่ะ ส่วนเทพบุตร (ว่าที่คุณพ่อ)_กินเก่งกว่าลูกซึ่งเป็นคนท้องอีกนะคะ แถมอารมณ์ดีจนคนทักว่า “คุณพ่อเบิกบานเกินความจำเป็นไปแล้ว”_และเขาได้มอบของขวัญที่มีค่ามากที่สุดให้กับลูกเพื่อรับขวัญลูกในท้อง ด้วยการเลิกสูบบุหรี่ค่ะ

 

        ลูกคลอดก่อนกำหนดสามอาทิตย์ ในขณะที่นอนรอการคลอดที่โรงพยาบาล ลูกไม่มีอาการปวดท้องคลอดเลย เห็นคุณแม่เตียงข้างๆร้องเสียงดังเพราะความเจ็บปวด สุดท้ายก็ถูกเข็นเข้าไปในห้องผ่าตัด ส่วนตัวลูกได้แต่นอนสวดมนต์ไปเรื่อยๆและอธิษฐานขอให้คลอดง่าย ขอให้เด็กเกิดมาสมบูรณ์ ท่องซ้ำไปซ้ำมาก็ไม่ปวดท้องคลอดสักที คุณหมอจึงฉีดยาเร่งคลอดให้ แล้วก็ให้จังหวะนับ หนึ่ง...สอง...สาม...ฮึดๆๆๆ เหมือนฮุยเลฮุยเลยค่ะ เบ่งกันจนเหนื่อย สักพักก็เหมือนมีอะไรหลุดพลั๊วออกมา ได้ยินเสียงเด็กร้องจ้า

 

        ลูกคนโตเป็นลูกสาว เป็นเด็กน่ารัก จะเลี้ยงลำบากก็ตอนสามเดือนแรก เพราะมีอาการ “ร้องโคลิก”_คือ ไม่เจ็บไม่ปวดแต่ก็จะร้อง ร้องเสียงดังเหมือนเจ็บปวด และจะร้องในเวลาเดียวกันทุกวัน พอครบหนึ่งชั่วโมงก็จะเลิก เลิกเหมือนไม่เคยร้อง แล้วพอวันรุ่งขึ้นเวลาเดิมก็จะร้องอีก สิ่งที่ต้องทำก็คืออุ้มเขาไว้แนบอก ปลอบบ้าง โอ๋บ้าง และร้องเพลงกล่อมแข่งกับเสียงร้องของเขานั่นแหละค่ะ ตั้งแต่มีลูกคนแรก ครอบครัวของเราก็เริ่มแสวงหาวัด อยากเข้าวัดทำบุญ ลูกก็ไม่เข้าใจนะคะว่าทำไม แต่บุญบันดาลให้มาเจอวัดในฝัน...นั่นคือวัดพระธรรมกายค่ะ

 

 

 

       ตอนตั้งครรภ์ครั้งที่ 3_ลูกมีอาการแพ้แปลกๆ คือ อะไรที่เคยชอบก็จะไม่ชอบ เช่น ชอบดื่มกาแฟก็ไม่อยากดื่ม น้ำหอมที่ชอบก็จะเหม็น ตอนท้องนี้ลูกมีอาการปวดหลังมากและเป็นตะคริวที่ขาทั้งสองข้างบ่อยๆ จนเทพบุตรข้างกายต้องตื่นกลางดึกหาหมอนมาเสริมรองที่หลัง และช่วยนวดตรงที่เป็นตะคริวบรรเทาอาการเจ็บปวดให้แทบทุกคืน แต่ท้องนี้ไม่ต้องรอนานเลย พออายุครรภ์แปดเดือนก็คลอดค่ะ และก็ได้ลูกชายสมปรารถนา ทุกคนในบ้านตื่นเต้นดีใจมาก เพราะอยากมีลูกหลานผู้ชายเอาไว้บวชสามเณรและบวชพระ ให้พ่อแม่ ปู่ย่า ตายาย ได้เกาะชายผ้าเหลืองขึ้นสวรรค์

 

        ตอนแรกเกิด ลูกชายมีอาการตัวเหลือง ต้องอยู่ในตู้อบที่โรงพยาบาลหลายวัน แม้ตอนนั้นลูกจะลุกนั่งลำบากเพราะเป็นริดสีดวง ผลพวงจากการเบ่งคลอดก็ตาม แต่ก็จะเทียวไปให้นมลูกด้วยตัวเองที่โรงพยาบาลทุกวันไม่ขาดเลยค่ะ

 

        เพื่ออนาคตที่ดีของครอบครัว ลูกและสามีต้องเดินทางไปทำงานที่อเมริกา พอถึงวันเกิดลูก เราพ่อแม่ก็จะเขียนการ์ดอวยพรวันเกิดส่งมาให้ที่เมืองไทย ลูกยังจำภาพที่สามีนั่งเขียนการ์ดไปพลางก็เช็ดน้ำตาไปพลางเพราะคิดถึงลูกๆได้ดี เราได้แต่นึกในใจว่า...ลูกทั้งสองคนจะรู้หรือเปล่าว่าพ่อแม่รักเขามากขนาดไหน ผ่านไปหลายปีเราถึงได้ไปรับลูกๆมาอยู่ด้วยกันค่ะ เราเลี้ยงลูกแบบคนไทย สอนให้มีความเคารพในผู้ใหญ่และใช้ภาษาไทยกันตลอด เพราะอยากให้ลูกๆได้ศึกษาพระพุทธศาสนาอย่างเข้าใจ และที่ปลื้มที่สุดก็คือวันที่ลูกชายได้บวชเป็นสามเณร เป็นช่วงเวลาที่ทุกคนในครอบครัวไม่เคยลืมเลย

 

        ตอนถือผ้าไตรเดินเวียนประทักษิณตามขบวนนาคธรรมทายาท โดยมีลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอยู่ในขบวนด้วย เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด แม้ลูกชายของลูกจะเคยบวชเป็นสามเณรแล้วสี่ครั้ง แต่ทุกครั้งในพิธีขอขมา น้ำตาแห่งความปีติใจก็จะไหลรินออกมา บางทีก็กลัวคนอื่นเขาจะว่า “พ่อแม่คู่นี้บ่อน้ำตาตื้น”_แต่ก็เป็นความปลื้มที่กลั้นไม่อยู่จริงๆค่ะ และทุกวันนี้เราก็ยังคงให้พรลูกๆและย้ำกับลูกชายตามที่หลวงพ่อสอนเสมอว่า “อายุยี่สิบปีเมื่อไหร่ต้องบวชเป็นพระแท้ให้พ่อกับแม่อย่างน้อยหนึ่งพรรษา แล้วอยู่รับกฐิน เดินธุดงค์เผยแผ่พระพุทธศาสนานะลูกนะ”

 

 

กัลยาณมิตรพัชรา กาสินพิลา