ผลการปฏิบัติธรรม พระมานพ ถาวโร

 

        กระผม พระธรรมทายาท มานพ ถาวโร อายุ 41-ปีตัวแทนพระธรรมทายาทจากศูนย์อบรมวัดประดู่ธรรมาวาส จังหวัดสกลนครครับ กระผมเคยบวชมาแล้วสองพรรษา กระผมชอบศึกษาธรรมะ และฝึกนั่งสมาธิตามตำรา แต่กระผมป่วยเป็นโรคทางเดินอาหารอักเสบอย่างรุนแรง ต้องผ่าตัด ทำให้สุขภาพทรุดโทรม จิตใจก็เลยอ่อนแอ สุดท้ายจึงลาสิกขาออกมารับจ้างทำงานหาเงินรักษาตัวเอง

 

        แต่ตอนเป็นฆราวาส กระผมก็ใช้ชีวิตแบบมึนๆเมาๆ กินเหล้าเข้าสังคมเป็นไปตามเพื่อนและสิ่งแวดล้อม โชคดีมีเพื่อนคนหนึ่งเอาข่าวโครงการบวชเข้าพรรษามาบอก กระผมก็สนใจทันที กระผมเริ่มนึกถึงชีวิตที่แท้จริง เสียดายชีวิตที่ผ่านมา ทั้งที่ยังมึนๆ กระผมก็มาสมัครบวชทันที พระอาจารย์ท่านก็ไม่ยอมรับ แต่กระผมก็ตื้อ กระผมบอกว่า “กระผมอยากบวช ช่วยรับกระผมไว้เถอะครับ”_พระอาจารย์บอกว่า “เอาอย่างนี้...อยู่ที่วัดสามวันห้ามกลับบ้าน แล้วถ้าอดเหล้าได้ก็จะให้บวช” เมื่อตั้งใจแล้ว กระผมก็ทำได้ครับ

 

        ในตำบลท่าแร่ มีทั้งหมดแปดหมู่บ้าน และวัดประดู่ธรรมาวาส ก็เป็นวัดพุทธวัดเดียวในตำบล มีเจ้าอาวาสอยู่เพียงองค์เดียว มีชาวพุทธอยู่ในหมู่บ้านแค่ 50-เปอร์เซ็นต์ นอกนั้นนับถือต่างศาสนา แต่เวลาออกบิณฑบาตก็จะมีชาวบ้านทั้งชาวพุทธและต่างศาสนิก ออกมาใส่บาตร กระผมก็เลยดีใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในการช่วยยืนหยัดรักษาพระพุทธศาสนาในพื้นที่ไว้ พอมาบวชแล้ว กระผมได้ฝึกฝนตนเองให้เป็นพระแท้ตามที่หลวงพ่อสอนทุกวัน ทำให้จิตใจผ่องใส และมีสุขภาพดีขึ้นด้วยครับ

 

        ตอนแรกที่นั่งสมาธิ โอ๊ย..มันเจ็บมันปวดไปทั้งตัว ปวดขา ปวดหลัง ปวดก้น นั่งแทบไม่ได้ แรกๆก็แอบคิดว่า นั่งมืดอย่างนี้แล้วมันจะเห็นอะไรอย่างไร แต่กระผมก็เพียรนั่งทุกวัน แล้วกระผมก็นึกว่า โอ...สังขารนี่มันเป็นทุกข์ ไม่เที่ยง เป็นอนัตตา ไม่ใช่ตัวตน นี่ถ้ามันเป็นของๆเราจริงๆ เราก็ต้องสั่งมัน ไม่ให้ปวดได้ กระผมภาวนาสัมมาอะระหังไปเรื่อยๆ เอาใจมาวางไว้ในกลางท้อง นั่งดูใจตัวเองไป ดูความปวดของสังขารไป ใจก็เริ่มเย็น ตัวเบา กระผมนั่งแบบนี้ทุกวัน ให้สมาธิค่อยๆซึมลึกลงไปในใจ เหมือนน้ำซึมบ่อทราย นั่งไปไม่ย่อท้อ หลังจากดูหลวงพ่อ ในรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาแล้ว กระผมก็จะไปนั่งสมาธิต่อเองทุกวัน

 

        คืนหนึ่ง กระผมนึกถึงความบริสุทธิ์ของศีล นึกถึงความดีที่เคยทำ นั่งไปเรื่อยๆ ก็มีอาการเย็นสันหลัง เย็นไปจนถึงใบหู ตัวเบา กระผมเหมือนคนไม่หายใจ แต่มีสติรู้ตัว ในขณะที่ใจมันเคลิ้มๆ ครึ่งหลับครึ่งตื่น กระผมก็เห็นแสงสว่างเกิดขึ้นที่หัวตา ก็คิดว่า “เอ...เราก็หลับตาอยู่นี่นา แล้วไฟฟ้ามาจากไหน”

 

 

พระธรรมทายาท มานพ ถาวโร

 

        กระผมก็เลยลองสังเกตการณ์ดู กระผมเห็นเป็นแสงเล็กๆเท่ากับหัวแม่โป้ง แล้วก็ใหญ่ขึ้นจนสว่างจ้าเต็มไปหมด คืนนั้นกระผมรู้สึกกระปรี้กระเปร่า มีความสุขมากๆ นั่งไปอีกหลายวัน แสงนั้นก็กลายเป็นลูกแก้วลอยอยู่ตรงหน้า เป็นดวงเล็กๆเท่าเหรียญบาท วันต่อมาก็นั่งอีก ดูใจของตัวเองแบบเดิมอีก จากที่เห็นลูกแก้วแบบมัวๆ ก็ใสขึ้น แล้วกระผมก็น้อมดวงแก้วให้เข้ามาในศูนย์กลางกายฐานที่เจ็ด ตอนนั้นภายในท้องจะโปร่ง เย็น ซาบซ่านไปทั้งตัว มีอาการเหมือนขนหัวลุก จะดูตรงไหนก็เย็นซ่านไปหมด ดวงแก้วสุกใส สว่าง มีขอบสีขาว ตรงกลางเป็นสีฟ้าน้ำทะเล เห็นได้รอบดวง สวยงามมาก มีขนาดใหญ่กว่าหนึ่งกำมือ กระผมก็ดูไปเรื่อยๆเหมือนดูเขาฉายหนังที่มีแต่ดวงแก้ว แล้วใจก็จะอยู่ในสภาวะเย็น จิตรวมเป็นหนึ่ง ไม่คิดอะไรจนหมดเวลาเลยครับ

 

        เดี๋ยวนี้แค่ระลึกถึง ดวงแก้วก็จะมา แล้วนึกให้ใหญ่เท่าท้องฟ้าก็ทำได้ แต่ถ้าใหญ่แล้ว กระผมจะไม่เห็นดวงแก้วในท้อง กระผมชอบให้ดวงแก้วอยู่ในท้องนิ่งๆมากกว่า เพราะจะรู้สึกมีสติ มีใจที่มั่นคงดีกว่าครับ แล้วยิ่งมอง ก็รู้สึกเหมือนความสว่างยิ่งเพิ่มขึ้น มีบางครั้งกระผมเห็นพระพุทธรูปมาในดวงแก้วเยอะมากเป็นแถวๆ แต่บางครั้งก็เห็นเป็นองค์เดียวนั่งนิ่งๆ แต่แป๊บเดียวนะครับ กระผมชอบดูดวงแก้วมาก ยิ่งดู ยิ่งนิ่ง ทำให้นั่งได้นาน นั่งโต้รุ่งได้สบายๆ พูดไปก็เหมือนจะเกินไปนะครับ แต่สิ่งเหล่านี้จะเกิดกับคนที่ปฏิบัติจริงๆเท่านั้น ซึ่งกระผมก็ขยันนั่งสมาธิทุกวันครับ

 

        ตอนนี้จิตใจของกระผมสดชื่น มีความสุข ใจลึกๆนั้นอยากบวชไม่อยากสึก เพราะกระผมอยากพ้นทุกข์ กระผมขอกราบขอบพระคุณหลวงพ่อเป็นอย่างสูง ที่จัดให้มีโครงการแบบนี้ขึ้น กระผมขอเอาใจช่วยให้ทุกโครงการของหลวงพ่อมีแต่ความสำเร็จ ส่วนตัวกระผมก็จะช่วยเอาข่าวการบวชล้านรูปไปบอกต่อ จะไปชวนคนรู้จักให้มาบวชกันเยอะๆครับ

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

 

พระมานพ ถาวโร