ผลการปฏิบัติธรรม พระอัษฎางค์ โอภาสโก

 

        กระผม พระธรรมทายาทอัษฎางค์ โอภาสโก อายุ 21-ปี ตัวแทนพระธรรมทายาทจากศูนย์อบรมวัดแม่หาด อำเภอเวียงแหง จังหวัดเชียงใหม่ครับ หลังจากที่พระอาจารย์หัวหน้าศูนย์ส่งผลการปฏิบัติธรรมมาให้หลวงพ่อได้ชื่นใจแล้ว ก็ถึงคิวของพวกกระผมบ้างครับ กระผมเป็นชาวเขาเผ่าปวาเก่อญอ เพิ่งเรียนจบชั้น ปวส.สาขาพืชศาสตร์ เมื่อเดือนมีนาคมที่ผ่านมานี้เองครับ กระผมคิดมาตลอดว่าถ้าเรียนจบเมื่อไหร่จะบวชให้พ่อกับแม่ แล้วก็โชคดีมากๆที่กระผมไม่ติดเกณฑ์ทหาร ทีแรกกระผมตั้งใจว่าจะบวชสัก 15-วัน แต่พอรู้ว่ามีโครงการบวชเข้าพรรษา ก็เอาข้อมูลไปปรึกษาพ่อกับแม่ ท่านก็ว่าดี ก็เลยได้มาบวชครับ

 

        ตอนเข้าโครงการแรกๆ มันเป็นอะไรที่ลำบากมาก เพราะต้องอยู่ในกฎระเบียบทุกอย่าง แต่พระอาจารย์ก็ให้กำลังใจว่า “มาบวชแล้วก็ต้องอยู่ให้ได้ ลองคิดถึงโยมแม่สิ ท่านอุ้มท้องเรามาตั้งเก้าเดือน อึดอัดอย่างไรก็ยังทนไหว แล้วเรามาบวชให้ท่านแค่นี้ แค่สามเดือนเท่านั้น จะอยู่ไม่ได้เลยหรือ”_กระผมก็คิดตามว่า “จริง...แค่สามเดือนเองต้องไหวสิ”_แล้วกระผมก็ค่อยๆปรับตัว พยายามฝึกตัวให้เป็นพระแท้ให้ได้ทุกวันตามที่หลวงพ่อบอกครับ

 

        วันแรกๆที่นั่งสมาธิ มันไม่เป็นสมาธิเอาเสียเลยครับ จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว นั่งแป๊บเดียวก็เมื่อย 15-นาทีก็ต้องลืมตาเพราะเห็นภาพอะไรไม่รู้เยอะแยะเต็มไปหมด แล้วก็ต้องลุกออกไปเดิน แต่กระผมก็พยายามอดทน แถมยังต่อเวลานั่งนอกรอบอีกด้วย เห็นพระเพื่อนที่นั่งดี ก็จะไปคุย ไปปรึกษากับท่านว่าทำอย่างไร แล้วกระผมก็ฝึกภาวนาสัมมาอะระหัง ให้เสียงดังออกมาจากศูนย์กลางกาย ผ่านไปเป็นเดือน กระผมก็เริ่มนั่งได้นานขึ้น

 

 

        วันหนึ่งนั่งไปดีๆ ก็รู้สึกเหมือนถูกดูด มันวูบไปเหมือนเราเผลอหลับ แล้วตัวก็เบาเหมือนจะลอยได้ อยู่ๆก็มีแสงเล็กๆโผล่ขึ้นมา กระผมรู้สึกว่าแสงนั้นจะเข้ามาใกล้กระผมทุกทีด้วย แป๊บเดียวก็หมดเวลา พอทำวัตรเย็นเสร็จ กระผมก็ไปนั่งต่อที่เต็นท์ พอใจเริ่มเป็นสมาธิ ก็เห็นจุดสว่างค่อยๆใหญ่ขึ้นกลายเป็นแสงกลมๆลอยอยู่ตรงหน้า กระผมก็ค่อยๆน้อมลงมาที่ศูนย์กลางกายฐานที่เจ็ด...ก็ทำได้ แล้วตอนนั้นจะรู้สึกว่าตัวเราใสๆ สว่างไปหมดทั้งตัว ในเต็นท์ก็สว่างมากๆเหมือนเปิดไฟพรึบ กระผมเลยตกใจสะดุ้งลืมตา ทุกอย่างก็หายไปหมดเลย ยังมานั่งเสียดายว่า “ไม่น่าลืมตาเลยเรา”_วันต่อมา กระผมก็พยายามนั่งอีก แต่นั่งอย่างไรๆก็ไม่เห็นอะไรเลย

 

        จนวันหนึ่ง พระอาจารย์พาออกไปนั่งนอกสถานที่ บรรยากาศดีมากๆ นั่งไปได้สักพักก็เห็นแสงเล็กๆเกิดขึ้นตรงหน้า แสงนั้นค่อยๆขยายและใกล้เข้ามา กระผมก็วางใจเบาๆ ไม่จด ไม่จ้อง แสงนั้นก็ใหญ่ขึ้นจนเท่ากับลูกบอล พอนึกให้มาที่ศูนย์กลางกายก็ยิ่งสว่างมากขึ้น สว่างโล่งไปหมด กระผมเห็นเป็นเส้นลางๆคล้ายๆเศียรพระอยู่ในกลางแสงนั้นด้วย ยิ่งปล่อยใจให้สบายๆ ก็ยิ่งสว่างมากขึ้น กระผมมีความสุขมากๆ ใจก็นึกอยากจะนั่งแต่สมาธิครับ

 

 

        หลังจากนั้น ถ้ากระผมปล่อยใจว่างๆ แสงสว่างก็จะมาเอง พอใจสบาย ก็จะรู้สึก...วืด เย็น โล่ง พอทำใจว่างๆอีก กระผมก็เห็นพระพุทธรูปเป็นภาพลางๆเกิดขึ้นในตัวของกระผม แล้วก็ค่อยๆเห็นเป็นองค์พระชัดเจน หน้าตาเหมือนพระประธานที่กระผมไหว้ทุกวัน แต่ต่างกันตรงที่พระประธานจะมีสีทอง พระในตัวของกระผมมีสีใสๆ มีเศียรแหลมๆ องค์ใหญ่ประมาณจี้พระที่แขวนคอ พอทำเฉยๆใจก็จะสบายและนิ่งมาก แล้วสักพักท่านก็ใหญ่ขึ้นจนเท่ากับตัวกระผม กระผมรู้สึกดีมาก โล่ง เบา โอ...เราเห็นองค์พระอย่างที่เขาพูดกันแล้ว ปลื้มในบุญที่สุด ไม่คิดว่าคนอย่างเราจะทำได้ครับ ทุกวันนี้ถ้าใจนิ่งดีก็จะเห็นองค์พระใสๆได้ แม้ลืมตาแล้วก็ยังรู้สึกว่ามีองค์พระอยู่กับเราเสมอครับ

 

        พอเห็นพระแบบนี้ไม่อยากทำบาปอีกเลย กระผมอยากไปสอนคนในหมู่บ้านให้เชื่อเรื่องกฎแห่งกรรม เพราะไม่อยากให้ใครเบียดเบียนกัน และกระผมตั้งใจแล้วว่าจะอยู่เป็นพระพี่เลี้ยงอุบาสิกาแก้วหนึ่งล้านคน จะไปชวนโยมแม่ให้มาบวชเป็นอุบาสิกาแก้วหน่ออ่อนด้วยครับ แล้วถ้าโยมพ่อ-โยมแม่ไม่ว่าอะไร กระผมก็จะขอบวชไปเรื่อยๆ ส่วนการบ้านชวนบวชหนึ่งต่อสิบ กระผมก็เล็งไว้แล้วว่าจะไปชวนใคร กระผมจะทำให้ดีที่สุดครับ กระผมชอบฟังเวลาที่หลวงพ่อสอนมากๆ หลวงพ่อมีใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสตลอดเวลา เห็นหลวงพ่อทีไรจะรู้สึกอยากเป็นให้ได้อย่างหลวงพ่อ สุดท้ายนี้กระผมขอให้หลวงพ่อมีสุขภาพแข็งแรง อยู่กับพวกเราทุกๆคนไปนานๆนะครับ