พระศรีอริยเมตไตรย์สัมมาสัมพุทธเจ้า ตอนที่ 35 อชิตพราหมณ์บรมโพธิสัตว์เห็นเทวทูตทั้งสี่

 

 

        เมื่อพระศรีอริยเมตไตรย์สัมมาสัมพุทธเจ้าได้เสด็จลงมาบังเกิดบนโลกแล้ว พระองค์จะทรงมีพระนามว่า “อชิตพราหมณ์”-โดยจะมีพุทธบิดาพระนามว่า “สุพรหมพราหมณ์”-ซึ่งเป็นปุโรหิตของพระเจ้าสังขบรมจักรพรรดิ (ปุโรหิตก็คือ...ที่ปรึกษาของพระราชา)-และจะมีพุทธมารดาพระนามว่า “พรหมวดีพราหมณี” โดยพระองค์จะทรงประสูติที่ป่าอิสิปตนมฤคทายวัน  

 

 

        ครั้นประสูติแล้ว อชิตพราหมณ์บรมโพธิสัตว์ หรือพระศรีอริยเมตไตรย์ จะพรั่งพร้อมไปด้วยโลกียสมบัติทุกอย่าง และจะทรงพระเกษมสำราญในปราสาทแก้วสามฤดู อีกทั้ง พระองค์ยังทรงมีนางจันทมุขีพราหมณีเป็นภรรยา และจะทรงอยู่ครองเพศฆราวาสประมาณ 20,000-ปี-(ตัวเลขในส่วนนี้ ได้อ้างอิงมาจากคัมภีร์โบราณของไทย อาทิ ไตรภูมิโลกวินิจฉัย)

 

 

        จนกระทั่งมีอยู่วันหนึ่ง ในขณะที่อชิตพราหมณ์บรมโพธิสัตว์ หรือพระศรีอริยเมตไตรย์ กำลังเสด็จเดินทางไปยังพระราชอุทยานโดยราชรถ พระองค์ก็ได้ทอดพระเนตรเห็นคนที่อยู่ในช่วงเบื้องปลายของชีวิต (ยุคนั้นไม่มีคนแก่)-ที่เทวดาได้เนรมิตกายเอาไว้ เพื่อสะกิดใจให้พระองค์ไม่ทรงไปยึดติดในร่างกายอันไม่เที่ยง ซึ่งคนในยุคนั้น...แม้อายุจะอยู่ในช่วงวัยชราหรือช่วงเบื้องปลายของชีวิต แต่หน้าตา ยังดูเต่งตึงไม่แพ้คนวัยหนุ่มสาว กล่าวคือ...ถ้าดูจากรูปลักษณ์ภายนอกจะดูไม่ออก เมื่อพระองค์ได้ทอดพระเนตรเห็นคนที่อยู่ในช่วงเบื้องปลายของชีวิตเช่นนั้นแล้ว พระองค์จึงรู้สึกสะท้อนใจและเกิดความคิดขึ้นมาว่า “สักวันหนึ่ง...เราก็คงจะต้องกลายเป็นคนชราเช่นนี้แน่ๆ”-ครั้นพระองค์ทรงคิดเช่นนี้ พระองค์จึงเริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตทางโลกนับตั้งแต่วินาทีนั้น ด้วยเหตุนี้ พระองค์จึงหมดอารมณ์ที่จะเดินทางต่อ และตัดสินพระทัยเสด็จเดินทางกลับในทันที

 

 

        ในวันต่อมา ในขณะที่อชิตพราหมณ์บรมโพธิสัตว์ หรือพระศรีอริยเมตไตรย์ กำลังทรงเสด็จเดินทางไปยังพระราชอุทยาน พระองค์ก็ได้ทอดพระเนตรเห็นคนเจ็บ ที่เทวดาได้เนรมิตกายเอาไว้ เพื่อสะกิดใจให้พระองค์ไม่ทรงไปยึดติดในความไม่มีโรค เราคงจะจำกันได้ว่า โรคภัยไข้เจ็บในยุคนั้น มีอยู่เพียงแค่สามโรคเท่านั้น ได้แก่

 

1.อด หรือโรคที่เกิดจากความหิว

2.อืด หรือโรคที่เกิดจากความเมาอาหาร กล่าวคือ กินอาหารเกินพอดี

3.อ่อนแอ หรือโรคที่เกิดจากสังขารร่างกายเริ่มเสื่อม เรี่ยวแรงเริ่มถดถอย แต่สภาพภายนอกยังดูเหมือนสมัยที่ยังเป็นหนุ่มสาว ไม่ได้แก่หง่อมเหมือนคนในยุคปัจจุบัน พูดง่ายๆว่า...สิ่งที่เห็นกับสิ่งที่เป็นไม่ตรงกัน

 

        เมื่อพระองค์ได้ทอดพระเนตรเห็นคนเจ็บเช่นนั้นแล้ว พระองค์จึงรู้สึกสะท้อนใจและเกิดความคิดขึ้นมาว่า “สักวันหนึ่ง...เราก็คงจะต้องมีอาการเจ็บป่วยด้วยโรคใดโรคหนึ่งแน่ๆ”-ครั้นพระองค์ทรงคิดเช่นนี้ พระองค์จึงยิ่งรู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตทางโลกมากขึ้นกว่าเดิม ด้วยเหตุนี้ พระองค์จึงหมดอารมณ์ที่จะเดินทางต่อ และตัดสินพระทัยเสด็จเดินทางกลับ

 

 

 

        ในรุ่งอรุณของวันถัดมา ในขณะที่อชิตพราหมณ์บรมโพธิสัตว์ หรือพระศรีอริยเมตไตรย์ กำลังทรงเสด็จเดินทางไปยังพระราชอุทยาน (ซึ่งครั้งนี้ถือเป็นครั้งสุดท้าย)-พระองค์ก็ได้ทอดพระเนตรเห็นสมณะ ที่เทวดาได้เนรมิตกายเอาไว้ เพื่อสะกิดใจให้พระองค์ทรงมีความรู้สึกอยากออกบวช เมื่อพระองค์ได้ทอดพระเนตรเห็นสมณะที่แลดูสงบเสงี่ยม สง่างาม และดูเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข เหมือนคนที่บรรลุเป้าหมายในทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว ใจจึงเป็นอิสรภาพจากทุกสิ่งที่เป็นเครื่องยึดของใจ ด้วยเหตุนี้ พระองค์จึงรู้สึกมีใจน้อมไปในการบรรพชา และอยากจะมีชีวิตดังเช่นสมณะรูปนั้นบ้าง เพราะการใช้ชีวิตในเพศสมณะนั้น...ถือเป็นการใช้ชีวิตอันประเสริฐ และเลิศกว่าการใช้ชีวิตใดๆในโลก ครั้นพระองค์ทรงตัดสินพระทัยออกบวชแล้ว ก็พลันมีเหตุอัศจรรย์บังเกิดขึ้นในทันที ส่วนเหตุอัศจรรย์ดังกล่าวจะเป็นเรื่องอะไร โปรดติดตามตอนต่อไป