ภายหลังจากที่พระองค์ (หมายถึงพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในสมัยที่พระองค์ทรงเกิดเป็นคนธรรมดาสามัญ ที่เริ่มจะรู้จักเป้าหมายที่แท้จริงของการเกิดมาเป็นมนุษย์)-เกิดความคิดที่จะออกจากคุกแห่งวัฏสงสารแล้ว พระองค์ยังมีพระมหากรุณาธิคุณต่อสรรพสัตว์ทั้งหลาย ด้วยการตั้งความปรารถนาเพิ่มเติมอีกว่า “หากวันใดที่เราแหกคุกแห่งวัฏสงสารนี้ไปได้ เราจะไม่ไปเพียงลำพัง แต่เราจะขนสรรพสัตว์ทั้งหลายที่เป็นเพื่อนร่วมทุกข์ในวัฏสงสาร ออกไปด้วยกันทั้งหมด”

 

 

        ด้วยความที่พระองค์มีความคิดที่จะพาตัวเองและสรรพสัตว์ทั้งหลาย ออกจากคุกแห่งวัฏสงสาร จึงกล่าวได้ว่า...พระองค์ถือเป็นบุคคลที่พิเศษกว่าบุคคลธรรมดาทั่วไป กล่าวคือ...เป็นสุดยอดของสุดยอดของสุดยอดคน หรือ Ultra-Super-Absolutely-Perfect-Man-เพราะผู้ที่จะมีความคิดอันยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้ จะต้องเป็นผู้ที่มีจิตใจอันเด็ดเดี่ยวเข้มแข็ง และมีน้ำใจต่อสรรพสัตว์ทั้งหลายแบบไม่มีประมาณ

 

 

 

        จากจุดเริ่มต้นนี้เอง พระองค์จึงได้เริ่มสั่งสมบุญสร้างบารมีมากขึ้น มากขึ้น...และมากขึ้นกว่าในภพชาติที่ผ่านๆมา ในบางครั้งพระองค์ก็ได้ลองผิดลองถูก เพื่อหาวิธีในการดับทุกข์เรื่อยมา จนสุดท้าย...เมื่อบารมีเริ่มแก่กล้า พระองค์จึงได้พบกับวิธีดับทุกข์ที่ถูกต้องในที่สุด

 

 

 

        เมื่อพระองค์ได้พบกับวิธีดับทุกข์ที่ถูกต้องแล้ว พระองค์ก็ได้สั่งสมบุญสร้างบารมีอย่างยิ่งยวด และทำอย่างเอาชีวิตเป็นเดิมพัน นับตั้งแต่นั้นเรื่อยมา กล่าวคือ ทั้งสละทรัพย์ สละเลือด สละเนื้อ สละอวัยวะ และสละชีวิต ด้วยความเพียรพยายามอย่างเต็มที่เต็มกำลัง จวบจนกระทั่งถึงวันที่บารมีเต็มเปี่ยมบริบูรณ์ พระองค์จึงได้ตรัสรู้อนุตรสัมมาสัมโพธิญาณเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในภพชาติสุดท้ายในที่สุด

        นี้คือบทสรุปของเรื่องราว ตั้งแต่ช่วงที่เป็นจุดเริ่มต้นของความเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า กล่าวคือ ตั้งแต่ในภพชาติแรกที่ทรงตั้งความปรารถนาในการเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แล้วทรงมุ่งหน้าสร้างบารมีเรื่อยมา จนกระทั่งถึงพระชาติสุดท้ายที่ได้มาตรัสรู้อนุตรสัมมาสัมโพธิญาณเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ดั่งที่พระองค์ทรงได้ตั้งความปรารถนาเอาไว้