ชาวสำเภาผู้หนึ่งรอดชีวิตจากพายุต้องเกาะแผ่นไม้ลอยเคว้งคว้างกลางทะเล

 

 

    “เอาละๆ ไม่ต้องแย่งกันหรอก ใครมาก่อนก็ต้องขอพรก่อน สองคนที่มาใหม่นั่นก็นั่งรอสักครู่เถอะพ่อเอ้ย...” “หึ...คิดจะมาแซงคิวเหรอ ชิชะ เจ้านี่” ในจำนวนนั้นก็ยังมีนาคราชตนหนึ่งซึ่งใฝ่ธรรมะและปรารถนาการหลุดพ้นในสังสารวัฏ ได้ปรากฏกายขึ้นใกล้ๆ โคนไม้ใหญ่ที่สมณะอาศัย  

ปัณทรนาคราชเป็นผู้หนึ่งที่มาสนทนาธรรมกับนักบวชกำมะลอ

    “เฮอะ คนผู้นี่เป็นใครกันนะ ทำไมเวลาเดินสวนกันแล้วเรารู้สึกสั่นสะท้านยังไงชอบกล” “เอ๊ะ..เมื่อกี้เป็นใครกันนะ ทำไมเรารู้สึกแปลกๆ เมื่อเดินผ่าน” สุบรรณราชหรือพญาครุฑตนนี้ได้รับการต้อนรับจากนักบวชปลอมอย่างดีเป็นพิเศษ จนพญาครุฑกล้าสอบถามความลับข้อสำคัญของเหล่านาคได้   

  

  

     ทุกครั้งเมื่อพญานาคขึ้นจากน้ำมาหานักบวชชีเปลือย ก็มักพูดหว่านล้อมถามความลับของเหล่านาค แต่ปัณทรกะ ก็ยังไม่ยอมบอก “ว่าอย่างไรละท่านพญานาค ท่านมีวิธีอย่างไรถึงทำให้เหล่าครุฑจมทะเลได้ เราอยากจะศึกษาไว้เผื่อเอาไว้พิจารณาเรื่องธรรม”

  

    “ข้าแต่สมณะ เรื่องนี้เราคงบอกท่านไม่ได้ เนื่องจากเป็นความลับของเหล่านาค ขอท่านอย่าได้ถามเราเลย” “เราเข้าใจว่าเป็นความลับของเหล่านาค แต่เรื่องนี้เราสัญญาว่าจะไม่ไปบอกกับใคร ท่านได้โปรดบอกเราด้วยเถิด” “เมื่อท่านสัญญาอย่างนี้ เราจะบอกให้ก็ได้ แต่ท่านต้องรักษาสัญญานะ

     อย่าบอกใคร ความลับเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่มาก หากเปิดเผยออกไปย่อมเท่ากับฆ่าตัวเองและเหล่าญาติทั้งหมดเลยทีเดียว” เพราะพญานาคเห็นแก่ผู้ทรงศีลความลับที่ครุฑอยากรู้ก็เลยเปิดเผยออกมา “ความลับนั้นก็คือ ก่อนที่พวกเราจะโผล่ขึ้นผิวน้ำนั้นได้กลืนเอาก้อนหินลงไปเพื่อถ่วงน้ำไว้

 

    เมื่อพบเหล่าครุฑพวกเราจะถูกขบกัดแต่ทุกครั้งก็จะถูกครุฑจับได้ และครุฑก็จะจับส่วนศีรษะลากไปตามวิสัยนก แต่พวกครุฑก็ไม่อาจดึงเอานาคพ้นจากน้ำทะเลได้ เพราะหินในท้องถ่วงน้ำหนักไว้” “หึ..เก่งนักก็อุ้มขึ้นไปซิ ฮ้า..ฮ่าๆ” “โอ๊ย...หนักจังเลยโว๊ย”

 

    “อ้อ..อย่างนี้นี่เอง เมื่อบินไม่ไหวครุฑถึงได้จมน้ำตายกันบ่อยๆ เป็นอย่างที่พญาครุฑพูดไว้แท้ๆ” “ห๊า..ท่านว่าใครพูดไว้นะ” “อะ..เปล่าๆๆ เราเดาเหตุการณ์เอานะ เออ..พญานาคอย่าห่วงเลยนะความลับของมิตรสหายย่อมต้องเป็นความลับสุดยอด เรารู้อยู่ผู้เดียวแน่นอน”

    เมื่อพญาครุฑหวนกลับมาอีกครั้งความลับของเหล่านาคก็ไม่ลับอีกต่อไป “โอ้..เรื่องง่ายดายเช่นนี้เองรึ ถ้าอย่างงั้นนะ เราก็แค่จับนาคส่วนหางขึ้นไปก้อนหินเหล่านั้นก็จะไหลออกมาทางปากจนตัวเบา แล้วครุฑก็จะได้กินนาคสมใจอยาก หึๆๆ” มหาสุบรรณขอบคุณสมณะปลอมนั้น

 

    แล้วเหิรเวหาด้วยฤทธิ์พญานก จากนั้นก็ออกค้นหาตัวพญานาคปัณทรกะทั่วมหาสมุทร “นั่นไง พบจนได้พญานาคผู้กลืนกินก้อนหิน ดูซิว่าครั้งนี้จะใช้แผนกลืนก้อนหินหลอกเราได้อีกหรือเปล่า ฮ่ะๆๆ” ครุฑโฉบเพียงครั้งเดียวก็จิกเอาลำตัวพญานาคไว้ในกรงเล็บได้

    ครั้งนี้ครุฑจับนาคที่หางแล้วเขย่าจนหินไหลร่วงจากปากจนหมด “โอ้..พญาครุฑทราบเรื่องนี้ได้อย่างไร คงเป็นเพราะเราบอกความลับนี้แก่ผู้ทรงศีลแน่แท้ ไม่น่าเลย ภัยเกิดเพราะเราแท้หนอ หลงผิดไว้ใจนักบวชทุศีล คบคนชั่วเป็นสหาย” “อ่ะ..นักบวชนั่นนะ หลอกเอาความลับจากท่านรึ” 

    พญาครุฑได้ยินคำประณามก็ร่อนลงยังพื้นแผ่นดิน ปล่อยนาคราชเป็นอิสระ เพราะคุณธรรมและบารมีจากอดีตชาติ ทำให้คิดได้ถึงภัยจากการทรยศต่อมิตรว่าอันตรายกว่าภัยของศัตรู “เราไม่ถามเรื่องนี้กับนักบวชเลย ถ้าเราทำร้ายท่าน ก็ถือว่าเราไร้คุณธรรม เราทำไม่ได้หรอก”

    “ข้าแต่พญาสุบรรณ เราหลงผิดบอกความลับต่อผู้ทุศีลประทุษร้าย แต่ท่านเป็นอริกลับมีเมตตา ต่อแต่นี้ไปจงคิดต่อเราเสมอบุตรเถิด” ปัณทรกะนาคราชคืนร่างเป็นมนุษย์เข้าอัญชลีต่อพญาครุฑแล้วปวารนาไม่ทรยศและไม่กระทำเนรคุณเป็นอันมั่นคง

    “จากนี้ไปเหล่านาคจะไม่คิดร้าย ประทุษร้ายต่อเหล่าครุฑ เราขอสัญญา” “เอาเถอะเมื่อเป็นเช่นนี้ เหล่าครุฑก็จะไม่ทำร้ายนาคเช่นกัน แต่สำหรับผู้ไม่ซื่อต่อมิตร โดยเฉพาะมิตรผู้มีคุณ ย่อมประสบความเสื่อม พบแต่ความฉิบหาย มิอาจเป็นสุขได้ ท่านกับเรากลับไปหาสมณะกัมพิลอเจลกะผู้ตระบัติสัตย์นั่นกันเถอ”

    อรุณรุ่งอีกวันสมณะผู้หักหลังมิตรก็ตกใจแทบสิ้นสติที่เห็นพญาครุฑเจ้าเวหาเคียงคู่มากับพญานาคเจ้าสมุทร “อ่ะๆๆ..อ้าว รู้จักกันเหรอเนี่ย ตายๆๆ ตายแน่เรา คราวนี้ซวยแน่ๆ เลย ไม่น่าเลย” “ว่าไงผู้ทรยศเอ๋ย ในเมื่อท่านผิดคำสัญญา ก็ขอให้สมองอันฉ้อฉลของท่านจงแยกออกเป็น 7 ส่วนเถิด”

    สิ้นคำสาปของนาคราช ชีเปลือยก็ดิ้นพล่าน โลหิตไหลออกทั้ง 9 ทวาร ดวงปราณดับ ดวงจิตดิ่งลงอเวจีมหานรกให้กรรมต่อไป “โอ๊ยปวดๆๆ ปวดเหลือเกิน โอ๊ยๆๆๆ...อ๊ากๆๆ..”