ง่ายกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว

ง่ายกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว

     เหลืออีก 5 วัน จะออกพรรษาแล้ว เรานับกันทุกวัน ตั้งแต่วันแรกเรื่อยมาเลย เหลืออีก 5 วันเท่านั้น พรรษาแห่งการบรรลุธรรม ก็จะหมดแล้ว พรรษานี้เราตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่า จะให้เป็นพรรษาแห่งการบรรลุพระธรรมกายให้ได้ไม่ว่าจะเป็นพระ เป็นเณร เป็นอุบาสก อุบาสิกา ฆราวาส ชาติไหน ภาษาไหนก็แล้วแต่ จะตั้งใจปฏิบัติธรรมให้เข้าถึงพระธรรมกายให้ได้ อย่างน้อยก็พระเห็นพระ เณรเห็นพระ โยมเห็นพระ นี่คือความตั้งใจของเราอย่างแน่วแน่ตั้งแต่ต้นพรรษานี่ผ่านมาได้ 84 วันแล้ว บางคนก็สมปรารถนา แต่ส่วนใหญ่กำลังจะสมปรารถนา

     เพราะฉะนั้นอีก 5 วัน ก็ต้องลุยกันสะบั้นหั่นแหลกเลยนะ ให้เป็นประวัติศาสตร์ชีวิตอันงดงามของการเกิดมาเป็นมนุษย์ มาทำพระนิพพานให้แจ้ง มาสร้างบารมี เมื่อเพื่อนสหธรรมิกหรือเพื่อนนักเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาทำได้ เราก็จะต้องทำให้ได้วันที่ดีที่สุดคือ วันที่เราบรรลุพระธรรมกาย ไม่ใช่วันที่ได้เป็นอธิบดีเป็นรัฐมนตรี เป็นประธานาธิบดี หรือจะเป็นมหาเศรษฐีของโลกก็แล้วแต่ ยังไม่ถือว่าเป็นวันที่ดีที่สุด แค่เป็นวันดีวันหนึ่งในชีวิต ซึ่งมันก็ไม่ได้อะไรสักเท่าไร เพราะตำแหน่งมันตัน แต่การบรรลุพระธรรมกายภายในจะทำให้เราได้เข้าถึงความสุขที่แท้จริง เราจะได้ศึกษาเรื่องราวความเป็นจริงของชีวิต หรือคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่มีบันทึกไว้ในพระไตรปิฎก

     5 วันนี้ต้องตั้งใจให้ดี อย่าไปกลัวปวด กลัวเมื่อย อย่ามีข้อแม้ ข้ออ้างเงื่อนไข ไม่สบายล่ะ เหนื่อยล่ะ ง่วงล่ะ หิวล่ะ กระหายล่ะ แล้วก็ไม่ทำความเพียรต้องทำความเพียรกันสองเวลา หลับตากับลืมตา หายใจเข้ากับหายใจออก เราโชคดีไม่ต้องไปค้น ไม่ต้องไปแสวงหา แค่คว้าในสิ่งที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์ค้นมาแล้ว และมาแนะนำสั่งสอน แล้วมาตอกย้ำซ้ำเดิมด้วยพระเดชพระคุณหลวงปู่พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร) ท่านสละชีวิตค้นมาให้แล้ว แล้วก็สรุปว่า หยุดเป็นตัวสำเร็จ คือใจที่แวบไปแวบมาคิดไปในเรื่องราวต่าง ๆ เอามาหยุดอยู่ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ 7 ซึ่งอยู่ในกลางท้องของเรา ในระดับที่เหนือจากสะดือขึ้นมา 2 นิ้วมือหยุดอย่างเดียว โดยจะนึกเป็นภาพหรือไม่นึกก็ได้ ไม่ต้องทำอะไรที่นอกเหนือจากนี้ ไม่ต้องอ่าน ไม่ต้องเขียน ไม่ต้องท่องจำ มันง่ายเหลือเกิน แค่นั่งเฉย ๆ ไม่ต้องคิด ไม่ต้องพูด ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น หยุดใจอย่างเดียว มันง่ายนะ ง่ายกว่าการไปสละชีวิตเพื่อแสวงหาโดยยังไม่รู้ว่าสิ่งที่กำลังแสวงหานั้นอยู่ตรงไหน อย่างนั้นมันยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรเสียอีก เพราะฉะนั้นเมื่อเรามาอยู่ในยุคคว้า ก็แล้วแต่ใครจะไขว่คว้าเอา ถ้าได้ทำก็ทำได้ ต้องทำให้ได้ ต้องเข้าถึงให้ได้ดวงธรรมภายใน กายภายใน และพระธรรมกายภายใน สิ่งเหล่านี้มีอยู่ในตัวของเรา เช่นเดียวกับที่มีอยู่ในตัวของมนุษย์ทุกคนในโลก

     เพราะฉะนั้นมันง่าย ถ้าอยู่ดาวดวงอื่น หรืออยู่นอกโลกอย่างนี้ยาก จะต้องนั่งยานอวกาศกันไป ไปหาแล้วจะเจอหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ ถ้าบอกว่าสิ่งที่กำลังแสวงหาอยู่ที่ดาวอังคาร ก็ไม่รู้จะไปหาตรงไหน แต่นี่บอกว่าอยู่ในตัวและก็บอกตำแหน่งด้วย อยู่ตรงฐานที่ 7 แล้วเราก็รู้ตำแหน่งด้วย ง่ายไหมแล้วมีข้อสงสัยก็ยังมีผู้ที่พร้อมจะตอบคำถาม ก็ยิ่งง่ายเข้าไปอีก ในยามท้อก็มีคนคอยปลอบใจ ให้กำลังใจ คอยชี้ช่องทางอีก เพราะฉะนั้นมันง่ายเหลือเกินง่ายเหมือนหายใจเข้าออกอย่างนี้แหละ 5 วันนี้เหลือเฟือ ถ้าเรามีความเพียร จะสังเกตได้ว่า พระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์ใช้เวลาแค่คืนหนึ่ง เย็นถึงเช้าหมดกิเลสบรรลุมรรคผลนิพพาน พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ก็คืนหนึ่ง บรรลุพระธรรมกาย เรามีเวลาตั้ง 5 วัน 5 คืนคืนนี้ไม่ได้ เอาอีกคืน อีกคืนไม่ได้ เอาอีกคืน อย่างนี้นะ

     โดยเฉพาะพระเณรจะออกพรรษาแล้วทำความเพียรกันให้ดีนะ เราอยู่ในเพศอันอุดมที่ปลอดกังวล เพราะเราได้ปลดกังวลมาแล้ว ไม่ต้องทำมาหากินมีอาชีพในการทำพระนิพพานให้แจ้ง เราก็ต้องขวนขวายให้เต็มที่ยิ่งกว่าญาติโยมทั้งหลาย เพราะเขาต้องทำมาหากิน ต้องแสวงหาทรัพย์มาเลี้ยงชีวิตและแถมเขายังเลี้ยงเราด้วย เขายังมีประสบการณ์ภายใน เราง่ายกว่าเขาถ้าโยมเห็นพระ แล้วพระไม่เห็นพระ เณรไม่เห็นพระ มันก็น่าแปลกนะญาติโยมเขาให้โอกาสเราขนาดนั้น สิ่งที่เขาต้องการคืออยากเห็นเราเข้าถึงธรรม อยากเห็นเราปฏิบัติธรรมทำพระนิพพานให้แจ้ง แล้วเขาต้องการแสวงบุญ อยากได้รับฟังความรู้ว่า เข้าถึงแล้วเป็นอย่างไร อยากรู้จังเลย เพราะฉะนั้นอีก 5 วัน จะออกพรรษาแล้วเราก็ต้องขวนขวายทำความเพียรให้ยิ่งกว่าญาติโยมทั้งหลาย

มาสว่าง ไปสว่าง

     พระลูกชายบางรูปมีความจำเป็นจะต้องลาสิกขา เพราะลางานมาได้แค่หนึ่งพรรษา ออกพรรษาแล้วก็ต้องลาสิกขา หรือบางรูปรับกฐินแล้วจึงลาสิกขาแต่จริง ๆ แล้วถ้าจะให้ครบวงจรต้องรับกฐินก่อนแล้วค่อยลาสิกขาจึงจะครบถ้วนบริบูรณ์ทีนี้ในระหว่างนี้ อย่าเพิ่งไปคิดเรื่องลาสิกขานะ มันบาป เรามาสว่างก็ต้องไปสว่าง แล้วก็มีชีวิตอยู่อย่างสว่าง เกิดใหม่ในพระธรรมวินัยชื่อว่ามาสว่าง ดำรงชีวิตนักบวชโดยประพฤติถูกต้องตามพระธรรมวินัยก็เรียกว่าอยู่อย่างสว่าง ถ้าจำเป็นจะต้องลาสิกขาก็ต้องลาอย่างสว่าง คือทำให้ถูกหลักวิชชา 5 วันนี้ ตั้งใจประพฤติปฏิบัติธรรมให้เต็มที่ ให้เป็นประวัติศาสตร์ชีวิตอันงดงามเลย อย่าเพิ่งไปคิดเรื่องลาสิกขาตอนนี้เรายังเป็นพระอยู่ให้คิดว่า วันนี้เราจะทำพระนิพพานให้แจ้งเราจะฝึกใจหยุดนิ่งให้เข้าถึงพระธรรมกายให้ได้ ธรรมอันใดที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าและพระอรหันต์ท่านได้บรรลุ ขอให้เราได้มีส่วนในการบรรลุธรรมนั้นบ้าง ธรรมอันใดที่พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ท่านได้บรรลุ ให้เราได้มีส่วนในการบรรลุธรรมนั้นบ้าง ขอให้เราได้เข้าถึงพระธรรมกาย

      นึกคิดอย่างนี้นะแล้วก็ลงมือทำความเพียร ปลดปล่อยเครื่องกังวลทุกอย่างทิ้งไปให้หมด เราไม่มีห่วงอะไรทั้งสิ้น คน สัตว์ สิ่งของไม่มี เหมือนเราอยู่คนเดียวในโลก แล้วก็ฝึกใจให้หยุดนิ่ง ให้มันเกลี้ยงเกลา ให้ใจใส ๆ ไม่ต้องไปกลัวความปวดความเมื่อย ความร้อนความหนาว เจ็บไข้ได้ป่วยเดี๋ยวก็หาย ลุยให้สะบั้นหั่นแหลกให้เป็นประวัติศาสตร์ชีวิตอันงดงามของการมาบวชในคราวนี้ เพราะโอกาสที่เราจะได้กลับมาบวชใหม่นั้นไม่ใช่ง่าย ตอนนี้เรายังเป็นนักบวชยังครองผ้ากาสาวพัสตร์อยู่ ทำความเพียรให้เต็มที่ ปรับอินทรีย์ให้พอดี ๆ จะได้ไม่ง่วงไม่เพลียเกินไป เพราะการเข้าถึงธรรมจะเข้าถึงได้มันต้องสบายๆ

      แต่คำว่า สบาย ในที่นี้ ไม่ได้หมายความว่า ขี้เกียจ หรือเรื่อยเปื่อยอย่างนั้นนะ สบาย ๆ อย่างนั้นสบายแบบคนขี้เกียจไม่ทำอะไร แต่สำหรับการทำความเพียร หมายถึง ทำอารมณ์ให้สบาย ไม่ให้ตึง ไม่ให้หย่อนเกินไป ทำไปเถิดประเสริฐนักลูกทุกรูปมีบุญญาธิการมาก ถ้ามีบุญน้อยไม่ได้มาบวชหรอก มาบวชแล้วยังได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเรื่องวิชชาธรรมกาย เกี่ยวกับเรื่องมรรคผลนิพพานอยู่ในตัว พระธรรมกายอยู่ในตัว จะเข้าถึงได้ด้วยการหยุดการนิ่ง เมื่อเรามีบุญมากก็ต้องใช้บุญให้เป็น ฝึกให้ใจหยุดนิ่งไปเรื่อย ๆ ทำความเพียรกันไปยังไม่สายเกินไปเมื่อเราลาสิกขาแล้ว ก็ให้ไปเป็นคฤหัสถ์ที่ดี เป็นต้นบุญต้นแบบที่ดีของโลก ในยามนี้โลกขาดแคลนตัวอย่างที่ดีให้ดู รักษาศีล 5 ให้บริสุทธิ์บริบูรณ์ศีล 8 ตอนช่วงที่เรามีความพร้อม หรืออย่างน้อยก็วันพระ ซึ่งก็เท่ากับเราได้ฟื้นฟูวันพระให้ชาวพุทธทั้งหลายได้เห็นคุณค่าวันพระไหนที่ตรงกับวันทำงาน เราก็ถือศีล 8 เวลาเพื่อนร่วมงานถามเราจะตอบได้ว่าเราถือศีล 8 เพราะวันนี้วันพระ ใหม่ ๆ เขาไม่เข้าใจ เขาอาจจะหัวเราะว่าเราเชย งมงาย หรืออะไรก็แล้วแต่ เราก็ต้องใจเย็น ๆ ค่อย ๆ อธิบายให้เขาฟังว่า ไม่ใช่เชย ไม่ใช่งมงาย นี่เป็นอริยประเพณี ประเพณีของพระอริยเจ้าผู้ประเสริฐ ผู้เห็นภัยในวัฏสงสาร แล้วก็เป็นธรรมเนียมปฏิบัติของชาวพุทธเราเป็นชาวพุทธก็จะต้องปฏิบัติอย่างนี้ แล้วต่อไปเสียงหัวเราะจะค่อย ๆ หายไปทีละคนสองคน แล้วก็จะเปลี่ยนมาเป็นความเลื่อมใสแม้บางคนจะยั่วเย้า แต่ถ้าเรายิ้มแย้ม และตอบไปด้วยเหตุด้วยผลจะยั่วเย้าอย่างไรแต่ในใจเขาเลื่อมใสนะ แล้วเขาจะเกิดแรงบันดาลใจที่จะมาศึกษาธรรมะของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เราก็จะได้บุญด้วยในฐานะเป็น ผู้แนะ และเป็น ผู้นำ คือให้ธรรมทานเขาเรียกว่าแนะ นำคือทำให้ดู ปฏิบัติให้ดู เราก็ได้เขาก็ได้ ได้ทั้งประโยชน์ตนและประโยชน์ผู้อื่นด้วยแล้วก็ตั้งใจมั่นว่า เมื่อไรที่เราเห็นโทษภัยของชีวิตฆราวาส เห็นว่ามันไม่มีอะไรเลย หรือเห็นภัยในวัฏสงสารแล้วให้กลับมาบวชใหม่ จะบวชอีกกี่ครั้งก็ได้ ไม่ได้มีกฎเกณฑ์ห้ามเลยบัณฑิตสมัยก่อนบวชตั้ง 7 ครั้ง เขาเรียกว่า บัณฑิตจอบเหี้ยน พอหมดฤดูทำสวนทำไร่ก็มาบวช พอถึงฤดูก็นึกถึงจอบ นึกถึงการทำมาหากิน เอาจอบไปขุดดิน พรวนดิน ปลูกผลหมากรากไม้ พอหมดฤดูก็เกิดกุศลศรัทธาขึ้นมาอีกเข้า ๆ ออก ๆ อย่างนี้ 7 ครั้ง ครั้งที่ 7 ประสบความสำเร็จของการเป็นนักบวชได้บรรลุธรรม นี่เขามีแล้ว

      ดังนั้น เราจะบวชกี่ครั้งก็ได้ เบื่อหน่ายเมื่อไรมาบวชนะ จะบวชวัดนี้หรือบวชวัดไหนก็เอาเถอะ ให้ไปบวช บวชแล้วก็ลงมือปฏิบัติ ศึกษาทั้งปริยัติปฏิบัติ ปฏิเวธ เทศนา เราก็ทำให้ครบถ้วนบริบูรณ์ เราก็ได้บุญ โยมพ่อ โยมแม่ก็ได้บุญ ปู่ ย่า ตา ยาย บรรพบุรุษ ญาติโยม สรรพสัตว์ทั้งหลายก็มีส่วนแห่งบุญกับเราด้วยเมื่อปลดเกษียณแล้ว เห็นผมหงอกขึ้นแล้ว มีลูกมีหลานแล้ว หลานกำลังจะเจริญเติบโต เราก็ออกบวชเลย บวชตอนนั้นยังมีเรี่ยวมีแรงอยู่ก็บวชกันไปอย่างนี้เราก็จะได้สืบทอดอายุพระพุทธศาสนาอายุพระพุทธศาสนานี่วันต่อวันนะ ก็เหมือนอายุมนุษย์นี่แหละ อยู่ได้เป็นวัน ๆ มีพระเพิ่มขึ้นอีกวันหนึ่ง อายุพระพุทธศาสนาก็เพิ่มยืดออกไปอีกอย่าเพิ่งไปคิดว่าอายุพระพุทธศาสนาจะยาวไปอีกพันสองพันปีข้างหน้ามันไม่แน่ อาจจะถึงตรงนั้น หรืออาจจะเกินไปกว่านั้น ขึ้นอยู่กับว่ามีการสืบต่อไหม

      เพราะฉะนั้น ที่จำเป็นจำใจจะต้องลาสิกขา ก็ให้ตั้งใจทำความเพียรให้ในระดับที่นึกแล้วปีติและภาคภูมิใจ เราต้องสมมติตัวเองว่าถ้าเราอายุสัก 40,50,60 เรานึกย้อนหลังว่า ตอนที่เราบวชมีช่วงไหนวันไหนที่เราภาคภูมิใจไหมถ้าเช้าเอน เพลนอน บ่ายพักผ่อน ค่ำจำวัด นึกอย่างไรก็ไม่ภูมิใจ นึกแล้วมันแหนงใจ แต่ถ้าเช้านั่ง สายนั่ง บ่ายเย็นค่ำนั่ง เช้ามืดนั่ง นึกอย่างนี้ปลื้ม ยิ่งวันไหนนั่งเนสัชชิกังคังลุยสะบั้นหั่นแหลกจนถึงเช้าเลย ยิ่งปลื้ม ยิ่งนั่งแล้วเห็นแสงสว่างภายใน เห็นดวงธรรมภายใน เห็นกายภายใน หรือองค์พระภายในยิ่งไม่มีวันลืมเลยพระลูกชายอีกไม่กี่วันเราจะลาสิกขาแล้ว รถถังประจัญบานเลยนะ ลุยกันให้สะบั้นหั่นแหลกเลย

จากหนังสือบางสิ่งที่แสวงหา
โดย พระเทพญาณมหามุนี (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย)